Uniform

Είναι κάποιοι δίσκοι εκεί έξω, που πέφτοντας επάνω τους ταρακουνιέσαι γιατί σου προσφέρουν μια δύσκολη, ενδεχομένως (ψυχολογικά) επίπονη εμπειρία, παρ’ όλα αυτά με αυτή την πολυπόθητη μορφή της κάθαρσης που για τους οπαδούς της άβολης μουσικής, είναι τελικά και το έπαθλο, του να αντέξεις τον πόνο, την αβολότητα, τα άσχημα συναισθήματα που αυτή σκόπιμα προκαλεί. Οι Uniform είναι από αυτές τις περιπτώσεις, σαν και τους Thou στα ξεκινήματά τους λίγο πολύ, που παρότι διατηρούν μια σταθερή experimental noise δισκογραφία προσωπική στο underground, αρχίζουν να αποκτούν περισσότερους πιστούς ακροατές με τις δισκογραφικές συνεργασίες που έχουν επιτύχει. Στην περίπτωση των Uniform, η πρώτη συνεργασία τους με τους The Body, αλλά ακόμη περισσότερο η περσινή με τους Boris, τους βάζει λίγο πιο μέσα στο ραντάρ των απανταχού φίλων του θορύβου.

Το "American Standard", έρχεται ακριβώς σε αυτή τη συνθήκη, αξιοποιώντας μάλιστα και την ηχηρή αναγέννηση του industrial στοιχείου στον ακραίο ήχο (βλέπε την έκρηξη δημοτικότητας των Heath, δισκογραφικές επιστροφές των Ministry και Godflesh, η χρήση του ήχου στον τελευταίο δίσκο των Ken Mode). Με βασικό όχημα το noise industrial αλλά χωρίς κανένα δισταγμό αξιοποίησης πληθώρας μουσικών αναφορών, οι Uniform πραγματεύονται με την θεματική της νευρογενούς βουλιμίας, μία θεματική που ο τραγουδιστής τους, Michael Berdan με περίσσια τόλμη επιχειρεί να εκθέσει ως προσωπική εμπειρία. Να περιθάλψει πληγές, να ενημερώσει, να δημιουργήσει τέχνη από το γιατρεμένο του πόνο. Στην προσπάθεια του αυτή, το καλλιτεχνικό του όραμα είναι λίγο πέρα και έξω από τον εαυτό του - σε μια ενδεχόμενη προσπάθεια να τοποθετήσει πιθανά όρια και μια εξωτερική ματιά σε ένα ταξίδι σε πολύ σκοτεινά σημεία της ψυχής του. Για το λόγο αυτό, φέρνει στο πλευρό του για τη στιχουργική δημιουργία τους συγγραφείς B.R. Yeager και Maggie Siebert και το αποτέλεσμα είναι αρκετά ανατριχιαστικό.

Απόλυτο δείγμα αυτής της σύμπραξης, το κυριολεκτικό άνοιγμα του δίσκου με τις κραυγές του Berdan: "A part of me, a part of me, but it can't be me, but it can't be me, It can't, it can't, oh God, it can't, oh God, it can't, this meat on my waist, this meat on my waist, it hangs off my waist, it hangs off my waist" σε απόλυτη απόγνωση, με φωνητικά που φέρνουν στο μυαλό τις πρώτες φορές που ακούσαμε τον Greg Pucciato στο μικρόφωνο των Dillinger Escape Plan. Μα δεν είναι μόνο αυτό το σοκαριστικό acapella άνοιγμα το μόνο παράδοξο στο ομώνυμο κομμάτι του "American Standard", μα ο τρόπος που συνεχίζεται, όταν ο θόρυβος και οι λούπες εκκινούν τη μουσική συνοδεία. Για εικοσιένα ολόκληρα λεπτά, το συγκεκριμένο κομμάτι καταλαμβάνει τη μισή και πλέον διάρκεια του δίσκου σε ένα παρανοϊκό ταξίδι ενός (υπερ)αστικού τρόμου, όπου η σκέψη του να φας μηχανήματα και γράσα φαντάζει πιο ελκυστική από την πραγματική κατανάλωση φαγητού. Σαν σε ευχή να μεταμορφωθεί σε έναν σύγχρονο, αμερικάνο Tetsuo, ο Berdan οδηγεί τον ακροατή σε ένα σώμα που οριακά νιώθει πως δεν είναι δικό του. Στυλοβάτες αυτής της επίπονης πορείας, σαν ζευγάρι πατερίτσες, οι Ben Greenberg και Mike Sharp συνοδεύουν ηχητικά αυτή την βιωματική εμπειρία, και προσκαλούν τους Michael Blume και Brad Truax σε δεύτερα κρουστά και μπάσο αντίστοιχα, με έναν εμφανή σκοπό - το ρυθμικό όγκο που χτίζεται δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο, με αποκορύφωμα μάλλον το blackgaze σημείο που εμφανίζεται τελείως απρόσμενα και ξαφνικά στο χρονικό σημείο των δεκάξι λεπτών, για να δώσει επιτέλους το απαραίτητο ξέσπασμα στο κομμάτι - μάλιστα σε ένα ιδίωμα που συνηθίζει να μην σου δίνει ποτέ αυτή την πολυπόθητη έκρηξη.

Ο υπόλοιπος δίσκος, συμπληρώνεται από τρεις συνθέσεις - τόσο όσο ώστε να προσφέρει μια κάποιου είδους αποθεραπεία προτού μας αφήσει με την σοκαριστική συνειδητοποίηση των θεμάτων του ομώνυμου. Τα "This Is Not A Prayer" και "Permanent Embrace", αποτελούν αψεγάδιαστο δείγμα industrial noise μουσικογραφίας, με το τελευταίο μάλιστα να επιστρέφει στα black metal θέματα κλείνοντας έναν ιδιαίτερο κύκλο. Παρεμβάλλεται μεταξύ τους το "Clemency", σε ίδια μουσικά μονοπάτια αλλά με ρυθμούς πολύ πιο αργούς σε σημείο που αγγίζουν sludge χαρακτηριστικά, ενδεχομένως ίσα ίσα για να ξεκουράσει από τις εντάσεις που το προλογίζουν αλλά και ακολουθούν.

Το "American Standard" είναι ένας δίσκος με σκοπό, τον οποίο μάλιστα πετυχαίνει απόλυτα. Σε βάζει απευθείας και με έγκριτη σαφήνεια στο προσωπικό δράμα του δημιουργού, το οποίο παρουσιάζεται ωμό, χωρίς κανέναν ρομαντισμό ή ζαχαρόπαστα γύρω γύρω. Οι Uniform γράφουν μουσική δύσκολη, ενσωματώνοντας όποια σημαντική επιρροή κατάφεραν να συλλέξουν από τους πρόσφατους συνεργάτες τους σε έναν δίσκο που ενδέχεται να είναι και αυτός που θα τους βάλει για τα καλά στο χάρτη. Μια καλή ευκαιρία να μοιραστείς για λίγα λεπτά, τον πραγματικό πόνο πίσω από μιας τέτοιας σφοδρότητας ψυχοσωματική πάθηση. Για τους τολμηρούς.

Bandcamp | Spotify