High On Fire

Έξι δύσκολα χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη κυκλοφορία των Αμερικανών θρύλων του stoner metal/doom ήχου και είναι τα περισσότερα που μεσολάβησαν ποτέ ανάμεσα σε δύο κυκλοφορίες τους. Αυτό από τη μία δικαιολογείται για πολλούς λόγους που θα παραθέσω στη συνέχεια, από την άλλη κορύφωσε την προσμονή μας σε τεράστιο βαθμό. Στο διηνεκές αυτών των 6 χρόνων υπήρξαν πολλές και βασικότατες απώλειες. Αρχικά, ο αρχι-λέρας front man του γκρουπ Matt Pike έχασε το μεγάλο δάχτυλο στο πόδι ως συνέπεια της μάχης του με το διαβήτη. Μάλιστα δε δίστασε, αστειευόμενος, να δημοσιεύσει και την αντίστοιχη φωτογραφία στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, σα μία ένδειξη εφησυχασμού και αισιοδοξίας. Η πανδημία, ωστόσο, γονάτισε τη βιομηχανία του θεάματος και κατ’ επέκταση τη μπάντα που όντως ανήμπορη να βγει στο δρόμο έχασε πολλά λεφτά, με τις κακές γλώσσες να μιλούν ακόμα και για χρεοκοπία. Και όλα αυτά πάει στο διάολο. Η μεγαλύτερη απώλεια που υπέστη το συγκρότημα ήταν μακράν η αποχώρηση του συνιδρυτή και original drummer Des Kensel. Ένας μουσικός του οποίου η συμβολή στον ήχο της μπάντας ήταν ισάξια με τη δύναμη των riffs. Παίχτης πειθαρχημένος, με βαρύ χέρι, ορμή οδοστρωτήρα και groove ικανό να συντονίσει τα ντουμάνια των weedian σε κατακλυσμιαία νέφη.

"Cometh the storm", πράγματι. Αυτή η μπάντα πέρασε μία καταιγίδα μέχρι να παραδώσει το νέο της έργο. Η πρόσληψη του Coady Willis στα τύμπανα ήταν έξυπνη ιδέα και σωτήρια. Στα χαρτιά μοιάζει όντως η κατάλληλη επιλογή. Το δέσιμο με τη μπάντα, όμως, είναι μεγάλη υπόθεση και το παλιό σκυλί δύσκολα μαθαίνει νέα κόλπα. Η έναρξη του δίσκου γίνεται με το "Lambsbread" που αποτελεί ένα τυπικό, τσαμπουκαλίδικο HoF τραγούδι. Τυπικό ως την ανατροπή στη μέση του, με την ανατολίτικη γέφυρα να θολώνει με ενδιαφέροντα τρόπο τα νερά και να τονίζει τη συμβολή του ανθρώπου-βράχου αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης στη μπάντα, μπασίστα Jeff Matz. Μας είχαν προϊδεάσει, άλλωστε, με δηλώσεις περί Τούρκικων και ανατολίτικων επιρροών του συγκεκριμένου και χρήση παραδοσιακών οργάνων στις ηχογραφήσεις. Σίγουρα το instrumental "Karanlik Yol" αξίζει ειδική μνεία, όντας βγαλμένο από κάποια παραμυθένια έρημο στα βάθη της Ανατολής. Ωστόσο αυτά δεν είναι και τόσο νέα κόλπα, απλώς τα επαναφέραν στον ήχο τους από το κλασικό και κορυφαίο, κατ’ εμέ album τους "Death Is This Communion". Συνέχεια με "Burning Down", κομμάτι που κυκλοφόρησε ως πρώτο single/video. Πάλι ένα τυπικό κομμάτι για τα δεδομένα της μπάντας, χωρίς ανατροπές και εκπλήξεις αυτή τη φορά. Θα μπορούσε να διαρκεί και κάνα δυο λεπτά λιγότερο μιας και πρόκειται για variations πάνω σε ένα riff του οποίου το 90% της διάρκειας γαντζώνεται σε μία νότα. Αλλά, αυτοί είναι. Οι σουλτάνοι του 12^ου τάστου. Η πρώτη πραγματικά εντυπωσιακή στιγμή έρχεται με το ομώνυμο τραγούδι που επιτέλους προσθέτει διαφορετικές αποχρώσεις με το έξυπνο κουπλέ, την αμιγώς doom ατμόσφαιρά του και το εντυπωσιακό βίντεο. Θέλοντας να επιμείνω στις καλές στιγμές σε αυτή την παράγραφο, θα κάνω ένα άλμα στα τελευταία 2 τραγούδια του δίσκου. Το "Hunting Shadows" και το "Darker Fleece" δείχνουν αμφότερα το βεληνεκές της ιστορικής αυτής μπάντας, το πρώτο με το λεβέντικο Thin Lizzy παράπονο και το δεύτερο με την αποπνικτική και αβυσσαλέα κεντρική του ιδέα που έφερε στη μνήμη μου το "Master of Fists" από το ντεμπούτο της μπάντας.

Στα υπόλοιπα τραγούδια δε μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα για να ξεχωρίσω κάποιο στο επίπεδο των προαναφερθέντων. Οι μελωδίες δεν αποτυπώνονται εύκολα, είτε θυσιάστηκαν στο βωμό της επιθετικότητας. Η αψεγάδιαστη παραγωγή του πάλιουρα Kurt Ballou (4^ος σερί δίσκος με αυτόν στην κονσόλα) σίγουρα αναδεικνύει την απόδοση της μπάντας, ίσως είναι η καλύτερη που τους έχει κάνει, αλλά δε μπορεί να μετατρέψει μία απλή πέτρα σε χρυσό. Πάντως ο Matt ακούγεται επιβλητικός και επικίνδυνος, τα φωνητικά του είναι στο ίδιο επίπεδο με προηγούμενες κυκλοφορίες της μπάντας, ουρλιάζει σα λύκος και βρυχάται σα γίγαντας, ενώ κιθάρα και μπάσο έχουν τα tones που όλοι ζηλεύουμε. Μπετόν!

Θεωρώ πως αξίζει να σχολιάσουμε και τη συμβολή του drummer Coady Willis στον ήχο του "Cometh the Storm". Σε πρώτη ακρόαση, πράγματι, ακούγονται όλα όπως θα ήθελε και ο πιο αφοσιωμένος οπαδός. Η μπακετιά του είναι αυτή που πρέπει και ακολουθεί πιστά την ανεξίτηλη κληρονομιά που παρέλαβε. Δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στο παίξιμο του όμως, υπάρχουν σημεία που τα ακατάπαυστα fills του με κούρασαν και θα προτιμούσα ένα straight beat ή d-beat. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού το "Lightning Beard", θεωρώ πως με διαφορετικά τύμπανα θα ήταν καλύτερο και ίσως highlight του δίσκου.

Πάντα οι HoF είχαν τον ψυχοβγάλτη προτού σε ανταμείψουν. Έχουν ανάγει το "Into The Void" των Black Sabbath σε κοσμοθεωρία και ξέρουν πώς να σε βασανίζουν πριν πέσει αυτό το riff που περιμένεις. Το έκαναν στο παρελθόν στο "Fury Whip", στο "Madness of an Architect", στο "Fireface", στο "Blessed Black Wings" και αμέτρητα άλλα τραγούδια που θεωρώ κλασικά. Νομίζω πως εδώ η ανταμοιβή δίνεται με φειδώ. Θεωρώ το δίσκο καλύτερο από τον προ-διετίας προσωπικό δίσκου του Matt Pike (Pike vs The Automaton). Με έχουν καλομάθει, όμως, και στο παρελθόν κάθε δίσκος τους μονοπωλούσε το ενδιαφέρον μου και συνόδευε ως soundtrack τη ζωή μου. Αν και το "Cometh the Storm" δεν είναι από τις δυνατότερες στιγμές της καριέρας τους, χαίρομαι που μας έδωσαν ένα δίσκο ανώτερο της πλειοψηφίας του stoner/doom ανταγωνισμού. Χαίρομαι που είναι ενεργοί, όρθιοι και ακούγονται επιβλητικοί όπως πάντα. Χαίρομαι που έχουν μία εξαίσια αφορμή να ξαναβγούν στο δρόμο και να λιώσουν τα πρόσωπα των θεατών και θα χαρώ ακόμα παραπάνω αν κερδίσουν άλλο ένα Grammy. Ελπίζω ο επόμενος δίσκος να αναδείξει παραπάνω τη χημεία της νέας σύνθεσης της μπάντας, να φέρει μερικά καινούρια όπλα στο οπλοστάσιό τους και να μην αργήσει πάλι 6 χρόνια από τις καταιγίδες της ζωής.