Mother Of Graves

Τον τελευταίο καιρό η απώλεια χτυπάει την πόρτα μου πολύ συχνότερα απ’ ότι θα ήθελα. Η τελευταία φορά, που αποδείχθηκε και πιο οδυνηρή από όσο περίμενα, ήρθε στη ζωή μου ταυτόχρονα με το δεύτερο δίσκο των Mother Of Graves. Για να είμαι ειλικρινής η παρουσίαση του συγκεκριμένου δίσκου δεν είναι ακριβώς αντικειμενική, δεν ξέρω πόσο επηρεάστηκε το κριτήριο μου από τις συνθήκες υπό τις οποίες τον άκουγα αλλά σίγουρα επηρεάστηκε.

Το "The Periapt Of Absence" είναι βουτηγμένο στο μελωδικό doom death όπως αυτό καθιερώθηκε στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘90, με την προσθήκη όμως κάποιων πινελιών που το φέρνουν πιο στο σήμερα. Γενικά έχω την αίσθηση ότι η οικειότητα με τον ήχο είναι βασικό προαπαιτούμενο για να συντονιστεί η μελαγχολία της μουσικής με την εσωτερική σου ανάγκη για πένθος. Όταν αυτό συμβαίνει δίνεται μια καλή ευκαιρία για διέξοδο, ίσως ακόμα κι ανακούφιση. Τις μέρες λοιπόν που είχα στα χέρια μου το συγκεκριμένο άλμπουμ μου έβγαλε ακριβώς αυτό το συναίσθημα, με βοήθησε να εξωτερικεύσω τη λύπη μου γιατί αυτό που άκουγα περιέγραφε τον πόνο και την απώλεια με τρόπο που καταλαβαίνω και μπορώ να ταυτιστώ. Έδωσε χώρο στα νεύρα μου, στο άγχος, στις μνήμες, ήταν ένα ταιριαστό soundtrack. Αυτά άλλωστε τραγουδάνε οι Mother Of Graves, και μόνο οι τίτλοι των κομματιών είναι αρκετοί για να το διαπιστώσεις, "A Scarlet Threnody", "As The Earth Fell Silent", "Like Darkness To A Dying Flame" και φυσικά το ομώνυμο.

Για το μουσικό μέρος του δίσκου θα ξεκινήσω από την παραγωγή που είναι άψογη, εδώ που τα λέμε η εμπλοκή του Dan Swano εκεί είναι ιδανική συνθήκη, ο ήχος είναι γεμάτος, έχει μια old school χροιά αλλά ταυτόχρονα είναι διαυγής και σαφής. Η ένταση και η ταχύτητα παρουσιάζουν διακυμάνσεις δίνοντας όμορφα περάσματα από πιο τραχιά και οργισμένα μέρη σε αργόσυρτα προστάγματα της πίκρας ή της θλίψης. Οι Mother Of Graves έχουν ενδώσει στη γοητεία του πόνου και δεν τον εγκαταλείπουν ακόμα κι όταν ανεβάζουν τους ρυθμούς απελευθερώνοντας τη λυσσαλέα επιθετικότητά τους. Στο "Shatter The Visage", για παράδειγμα, συνεπάρχει το death metal με πολύ δυνατές μελωδίες χτίζοντας, μέσα από τις αντιθέσεις του, συναισθηματικές εκρήξεις που απλώνονται ολόγυρα βάζοντας ρίζες. Το δυσβάσταχτο "A Scarlet Threnody" καταφέρνει να φωλιάσει μέσα σου, με τη συμβολή των πλήκτρων και του βιολιού εδώ να είναι πολύ σημαντική.

Σε όλο το δίσκο παίζουν καθοριστικό ρόλο τα lead μέρη της κιθάρας που δείχνουν να έχουν Αγγλικές ρίζες, στο "Apparition" είναι μάλιστα παντού. Νομίζω ότι οι οπαδοί των Paradise Lost, των My Dying Bride και των Anathema, της πρώτης περιόδου, θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα τη μουσική τους, όχι μόνο (βασικά ούτε καν κυρίως) για τον old school ήχο αλλά περισσότερο για αυτά τα κιθαριστικά χαρακτηριστικά. Την εισαγωγή του ομώνυμου θα μπορούσα να ορκιστώ ότι την έχει γράψει ο ίδιος ο Martin Powell, το κομμάτι είναι τρομερό, ένα δύσβατο μονοπάτι μέσα από το θάνατο με πυξίδα μόνο τη θύμηση και την ελπίδα ότι η μελωδία του ακόμα υπαρκτού θα τον αφήσει πίσω. Με το που τελειώνει όμως αυτό, μπαίνει ένα υπέροχο πιάνο που συνεχίζει ακριβώς τον ίδιο δρόμο ζορίζοντας πολύ την κατάσταση. Χρειάζεται ένα ξέσπασμα κάπου εδώ, λίγο πιο αισιόδοξος τόνος. Ευτυχώς, μικρές ενδείξεις ελπίδας έχουν βρει τη θέση τους στη συνέχεια του δίσκου, δίνοντας κράτημα, κράτημα όμως, όχι έδαφος για να πατήσεις. Αυτό το τελευταίο πρέπει να το βρεις μόνος σου.

Η απώλεια έχει μια μονιμότητα που τρομάζει. Το "The Periapt Of Absence" καταφέρνει να της δώσει μια πιο απτή υφή και αυτό μάλλον την κάνει σχετικά κατανοητή, μπορείς δηλαδή πιο εύκολα να την αποδεχτείς. Από αυτή τη σκοπιά τελικά έχει μια αισιόδοξη πτυχή. Μα έτσι είναι εδώ που τα λέμε το τέλος, είναι αναπόφευκτο και νομοτελειακό στην ύπαρξη του. Κάθε αρχή φέρνει και κατάληξη, το άγνωστο είναι πόσο μεγάλη θα είναι η απόσταση τους και ο τρόπος που θα έρθει. Αυτό που δίνει αξία και στα δύο ωστόσο, μάλλον με αντίθετες αναγνώσεις, είναι το ενδιάμεσο ταξίδι. Στην περίπτωση που βίωσα εγώ, ακούγοντας Mother Of Graves, τα δύο πρώτα ήρθαν ιδανικά, για το ενδιάμεσο δυστυχώς δεν είμαι και τόσο σίγουρος.