Sergeant Thunderhoof

Οι Sergeant Thunderhoof επανέρχονται φέτος δύο χρόνια μετά το πολύ ενδιαφέρον "This Sceptred Veil" με έναν δίσκο πολύ σημαντικό για την πορεία τους στη μουσική μας πραγματικότητα. Βλέπεις όταν βγάζεις έναν καλό δίσκο που δείχνει πολλές δυνατότητες αλλά δε σε καθιερώνει στο χώρο σου έχεις δύο επιλογές μπροστά σου, ή να βρεις τα στοιχεία εκείνα που πρέπει να κρατήσεις, να επενδύσεις σε αυτά και να βελτιώσεις ή να αλλάξεις τα υπόλοιπα, ή να συνεχίσεις στον ίδιο δρόμο αδιαφορώντας για την καταξίωση εκτός αν, στην καλύτερη περίπτωση, αυτή έρθει με το «στανιό».

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι τα στοιχεία που κράτησαν λίγο πιο πίσω το προηγούμενο άλμπουμ ήταν η μεγάλη διάρκεια, που ήταν περισσότερη από τις ιδέες του, και κάποια πιο τυπικά και λιγότερο φρέσκα stonerικά ριφ. Στο καινούργιο άλμπουμ η διάρκεια έχει κατέβει πολύ, σε ιδανικό επίπεδο για το ύφος με αποτέλεσμα να μην ακούγεται ποτέ σα να ξεμένει από ιδέες. Τα κομμάτια είναι μεγάλα και κάθε αλλαγή τους παίρνει το χρόνο της αλλά χτίζονται με πολύ ενδιαφέρον και είναι λιγότερα φτιάχνοντας έτσι ένα πιο σφιχτό αποτέλεσμα στο σύνολο του. Η προσωπικότητα του άλμπουμ έχει στρίψει λίγο ακουμπώντας περισσότερο στο σύγχρονο βρετανικό heavy metal ρεύμα με στοιχεία που φέρνουν στους τρομερούς Green Lung, βλέπε το υπέροχο "Sentinel" ας πούμε του οποίου οι μελωδικές γραμμές πραγματικά σκλαβώνουν. Αν και οι doom επιρροές είναι εμφανείς, δεν κλειδώνουν το δίσκο και οι Sergeant Thunderhoof δεν παραλείπουν να αναπτύξουν ακόμα και την πιο progressive πλευρά τους ακουμπώντας μέχρι και τους Mastodon σε κάποια ριφ, όπως στο βαρύ κι ασήκωτο "Blood Moon", ούτε φυσικά την πιο ψυχεδελική καταβολή τους, όπως στο "The Orb Of Octavia". Ακόμα και τα stoner ριφ έχουν το χώρο τους απλά, και ευτυχώς δηλαδή, δεν κυριαρχούν, ανεβάζουν όμως το groove όταν χρειάζεται και όσο χρειάζεται. Να, δες για παράδειγμα το "Salvation For The Soul", όπου οι βασικές κιθάρες stonerίζουν αλλά στην πραγματικότητα ξεχωρίζει από τις μεγάλες μελωδίες που παράγουν συναίσθημα με το κιλό.

Το τελευταίο κομμάτι είναι και το μεγαλύτερο του δίσκου, φτάνοντας πάνω από τα δέκα λεπτά, αλλά σε καμία περίπτωση δε σέρνεται με το ζόρι. Έχει χώρο για να αναπτύξει τη μοναδικότητα του ο Dan Flitcroft (φωνητικά) και να φτιάξουν κλίμα οι κιθάρες που κινούνται ανάμεσα σε μερακλίδικα σόλο, καθαρά περάσματα και ογκώδη ξεσπάσματα. Το κλείσιμο του άλμπουμ είναι απόλυτα ταιριαστό και τον σβήνει υπέροχα. Στιχουργικά οι Sergeant Thunderhoof αντλούν την έμπνευσή τους από την παράδοση του τόπου τους, είναι από το Σόμερσετ, και έχουν σχεδιάσει ένα concept που στηρίζεται σε μύθους κι αφηγήσεις από την Αρθουριανή Αγγλία, προσθέτωντας κι άλλο ένα επίπεδο στη μυστηριακή αλλά ταυτόχρονα επική υφή τους.

Το "The Ghost Of Badon Hill" είναι ο καλύτερος δίσκος των Hoofs, με λίγη τύχη αλλά και την κατάλληλη υποστήριξη ζωντανά θα το πάρει πρέφα πολύς περισσότερος κόσμος και θα τους βάλει σε τροχιά προς αρκετά ψηλότερα πατώματα από αυτά που περπατούσαν μέχρι τώρα.