Stygian Crown

Μεγάλη υπόθεση να τραβάς, ως μπάντα, τα βλέμματα πάνω σου εξαρχής. Να σε αποδέχονται και να σου βγάζουν κολακευτικό παρατσούκλι. Τα εύσημα για το doom metal των Αμερικάνων υπήρξαν μπόλικα και απολύτως δικαιολογημένα, καθώς ο ομώνυμος δίσκος προ τετραετίας πρόσφερε πληθώρα συγκινήσεων, επικών διαστάσεων και συναισθημάτων. Ως Candlethrower βαφτίστηκε ο ήχος τους, δηλαδή δύο από τις μεγάλες αγάπες τους, και η φετινή τους επιστροφή θέτει σε εγρήγορση τα πανταχού ντουμάκια.

Έχοντας νέο δίσκο στα μπαγκάζια τους, κατηφορίζουν οσονούπω προς τα μέρη μας, ο Μάρτης και το UTH κοντοζυγώνουν και λογικά η σκηνή θα σειστεί από τον όγκο και το βάρος των riffs τους. Αυτό το χαρακτηριστικό τούς παραπέμπει στους Bolt Thrower, ο ήχος μπετόν που ενίοτε καταφθάνει ως άρμα μάχης που σκορπά θανατικό και μοιράζει πόνο. Άξαφνα πάντως, η έξαψη και η ανυπομονησία που συνοδεύουν το play εκείνης της μοναδικής στιγμής πήγαν περίπατο και στη θέση τους μπαστακώθηκαν η αμφιβολία και ο σκεπτικισμός. Όχι και πάλι όχι, το "The Bargain" που παρουσιάστηκε ως single, προβληματίζει, καταδεικνύει αδυναμίες και προέρχονται από εκεί που δεν το περίμενες.

Το λαρύγγι των Stygian Crown, η Melissa Pinion, ξεχώρισε με τις ερμηνείες και τις φωνητικές της γραμμές καθ’όλη τη διάρκεια του ντεμπούτου και αποτέλεσε λόγο σοβαρό για την αναγνώρισή τους. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τα "Up From The Depths" & "Two Coins For The Ferryman". Λέγοντας αυτά, έκπληξη προκαλεί η απόδοσή της ανά διαστήματα, η οποία υπολείπεται σε συνέπεια και σταθερότητα όπου κυριαρχούν τα υπερβολικά και συχνά τραβήγματα λέξεων ή φθόγγων. Σε παρόμοιο μοτίβο κινούνται και οι συνθέσεις, ικανές για το καλύτερο και για το μετριότερο ταυτόχρονα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ανύψωση μέσω του - πιο Candlemass δε γίνεται - "Where The Candle Always Burns" και της απότομης προσγείωσης από ένα χλιαρό "Scourge Of The Seven Hills".

Τουλάχιστον φύλαξαν τα καλύτερα για το τέλος, ίσως τη μοναδική φορά που δε ράγισε η ροή των συνθέσεων μέσω συγκεκριμένων δύο, οι οποίες καταφέρνουν να αποτυπώσουν στο έπακρο τον επικό τόνο που υιοθετεί το συγκρότημα. Ναι, η ποικιλία είναι παρούσα, το εκτελεστικό επίπεδο όπως και η παραγωγή δίνουν πόντους, το ζύγι μου πάντως γράφει για μια χαμένη ευκαιρία, όχι μεγάλη πάντως. Όντες μόλις στον δεύτερό τους δίσκο δε γίνεται να αποκηρυχθούν ή να μη λάβουν τα εύσημα όπου τους αρμόζει. Όπως λέει και ο σεφ θείος Λεωνίδας, μερικές συνθέσεις έχριζαν περαιτέρω φροντίδας και προσοχής. Συνεχίζουμε.

Bandcamp