Sun Of Nothing

Σαν μάγιστρα του κακού timing που συνηθίζω να είμαι, ανακάλυψα μια από τις αγαπημένες μου, εγχώριες μουσικές απολαύσεις λίγο αφότου έφτασαν σε μία δισκογραφική «παύση». Ήταν λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του αξέχαστου "The Guilt Of Feeling Alive" που έγινε αυτό, και οι Sun Of Nothing με τράβηξαν στα κυριολεκτικά, ανήλιαγα σκοτάδια τους. Σε μια εποχή που το post metal μεσουρανούσε, εκείνοι επέλεξαν το δρόμο της ησυχίας, τη στιγμή που άγγιξαν μια αρκετά καθολική αναγνώριση.

Πέρασαν πάνω από δέκα χρόνια όταν τον Δεκέμβρη του 2022, χωρίς καμία προειδοποίηση, η Venerate Industries έκανε μια κίνηση άξια σεβασμού, να παρουσιάσει δηλαδή μερικά επιλεγμένα συγκροτήματα εντός του roster της σε μια συναυλιακή βραδιά χωρίς αντίτιμο εισιτηρίου. Κάτι όμως τράβηξε την προσοχή περισσότερο από τα υπόλοιπα. Μεταξύ των ονομάτων που εμφανιζόντουσαν, κάτι προσέλκυσε τα δάκρυα όσων τους έζησαν στις μεγάλες τους στιγμές και όσων δεν τις πρόλαβαν και βλασφημούσαν, να κυλήσουν στο μάγουλο. Η αφίσα έγραφε Sun Of Nothing. Οι στιγμές εκεί μέσα την ώρα που βγήκαν ξανά στη σκηνή μετά από τόσο καιρό, δύσκολο να περιγραφούν επαρκώς.

Σε μια συνειδητοποίηση της δυναμικής τους και της αγάπης μας, οι Sun Of Nothing δεν άργησαν να ανταποδώσουν αυτές τις στιγμές. Περίπου ένα χρόνο αργότερά, επιστρέφουν με τον τέταρτο δίσκο τους, "Maze" και είναι σαν να μην άλλαξε τίποτα ή και σαν να άλλαξαν όλα. Οι Sun Of Nothing, διαθέτουν ένα αστείρευτο ταλέντο στο να παρουσιάζουν το απόλυτο σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής, την ανυπαρξία λύτρωσης. Πιστοί στο κράμα ήχων που τους έκανε αγαπητούς, το doom στοιχείο κυριαρχεί, εμποτισμένο με ευδιάκριτα στοιχεία black και post metal, με το τελευταίο να βγαίνει ιδιαίτερα μπροστά σε αυτή την κυκλοφορία. Το "Maze" είναι η αποκρυστάλλωση των Sun Of Nothing στο σήμερα. Όπως ίσως ήδη έχετε παρατηρήσει από το single "Voidhanger" που έχει δει το φως της δημοσιότητας, οι Sun Of Nothing δεν κρατήθηκαν πίσω ούτε σε ένταση ούτε σε ποιότητα. Τα riffs τους είναι τόσο ασήκωτα που δημιουργούν δικό τους βαρυτικό πεδίο, τα φωνητικά τους διαχέουν σπαραγμό, ο θυμός και η απελπισία ξεχειλίζουν από τους τοίχους του λαβύρινθου.

Το "Maze" είναι ένας δίσκος που εκμεταλλεύεται υποδειγματικά τις μεγάλες διάρκειες των κομματιών του στο να χτίσουν ένταση, μα διαρκεί τόσο όσο χρειάζεται για να μην κουράζει, μιας που δεν υπερβαίνει τα σαράντα λεπτά. Ο θυμός της ανυπαρξίας, συναισθήματα μαζεμένα μέσα σε μια δεκαετία ζοφερής ελληνικής πραγματικότητας εντός κρίσης και καραντίνας, προσωπικός Γολγοθάς, όλα συναποτελούν συστατικά της επιθετικής απόγνωσης του "Maze". Μια απελπισία δημιουργική, που δεν οδηγεί στην απραξία. Αυτή κράτησε καιρό μα τελείωσε. Τώρα, οι πέντε πρωταγωνιστές - κομμάτια του "Maze" απλώνονται μπροστά μας, ο ένας πιο ελκυστικά αποκρουστικός από τον προηγούμενο. Σύντομα οι Sun Of Nothing φαίνονται έτοιμοι να μας αποκαλύψουν ένα video clip για το μεγαλοπρεπές "Ghost". Είναι όμως η εναλλαγή των συστατικών του "Maze" που μας οδηγεί στην τελική του κάθαρση. Είναι η απόλυτη επιλογή του "Liars In Wait" για εναρκτήριο κομμάτι μιας που η εισαγωγική του σύνθεση χτίζει μια προσμονή έκρηξης η οποία δεν αργεί να έρθει, γεμίζοντας τη μαύρη κι άραχνη ψυχούλα μας. Είναι το βρώμικο και έντονα επηρεασμένο από το black "After The Fall" που σε τρομάζει και σε αφήνει να το χαζεύεις. Είναι πάλι, το τελείωμα με το "Buried Endeavors", που αυτοπεριγραφικά θάβει κάθε ελπίδα πως ότι κάνουμε σε αυτή τη ζωή δεν είναι μάταιο.

Αυτό που είναι εντυπωσιακό ωστόσο στη δουλειά των Sun Of Nothing, είναι πως αυτή η ματαιότητα δεν μοιάζει και δεν έμοιαζε ποτέ καθηλωτική. Αφιέρωσα πολύ χρόνο σε αυτό το δίσκο, θυμίζοντας μου σε κάθε άκουσμα πόσο πολύ αγαπάω αυτό το συγκρότημα και γιατί. Εκδηλώνοντας με τέτοιο ευθύ τρόπο την απόγνωση, η λύτρωση εν τέλει από άκαρπη ελπίδα μετουσιώνεται σε αναπάντεχος αυτοσκοπός. Μισή ώρα ειλικρινούς σκληρής μουσικής είναι αρκετή για να σε φορτίσει για μια ακόμη αποκαρδιωτική μέρα. Γιατί οι Sun Of Nothing ξέρουν πως είναι να ζεις αυτή τη ζωή σε αυτή τη χώρα που σε τρώει σαν το σαράκι και αυτή την ταύτιση που μας κάνει κάθε μέρα λίγο περισσότερο άδειους. Χαμένους σε έναν λαβύρινθο που μοιάζει χωρίς έξοδο. Μερικές φορές όμως η έξοδος και η λύση της δυσκολίας από επιθυμητό τέλος, καταλήγουν ανούσια όαση. Κάποιες φορές, το νόημα τελικά είναι να κάνεις την ίδια την παγίδα σου σπίτι και βασίλειο σου. Μέσα στα σπαρακτικά αδιέξοδα του "Maze", ο εκάστοτε προσωπικός λαβύρινθος από φυλακή γίνεται καταφύγιο και οι παγωμένοι του τοίχοι μοιράζουν ζεστασιά σε όσους έχουν νιώσει ένα με αυτόν τον τοίχο.

Οι Sun Of Nothing, βασιλιάδες στο τίποτα, αυτοκράτορες του κενού, τελικά μάλλον δεν έλειψαν ποτέ. Προετοίμαζαν απλά μα βασανιστικά για εμάς την μεγαλύτερη στιγμή τους. Ελπίζω το "Maze" να αγαπηθεί και να προσφέρει στον ίδιο βαθμό που τα κατάφερε σε μένα, καθώς έχει όλα τα φόντα να γίνει διαχρονικά ένας από τους δίσκους ορόσημα που αποδεικνύουν τον ορθολογισμό όσων αγαπάμε το σκοτάδι. Άκου το δίσκο και "Ηρέμησε".

Bandcamp | Spotify