Sumac

Ας ξεκινήσουμε με μια πικρή παραδοχή: συγκριτικά με άλλα genres, το metal βρίσκεται σχεδόν σε εμβρυακό στάδιο σε ότι αφορά τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, εξακολουθώντας να προτιμά να είναι σφιχτά δομημένο και, φυσικά, να παραδίνεται μονίμως σε υψηλές δυναμικές. Φυσικά υπάρχουν αρκετές εξαιρέσεις, όπως όμως έγραφα πέρσι και στην παρουσίαση του "To Be Cruel", οι Khanate και οι SUMAC είναι μάλλον οι σπουδαιότεροι εκφραστές του αυτοσχεδιαστικού στοιχείου στον ακραίο χώρο. Μάλιστα το trio των Aaron Turner (κιθάρα, φωνή), Nick Yacyshyn (τύμπανα) και Brian Cook (μπάσο) σε κάθε του δουλειά μπαίνει και σε πιο βαθιά improv μονοπάτια, έπειτα από το "Love In Shadow" του 2018.

Φτάνοντας στο έκτο τους άλμπουμ "The Healer", οι SUMAC έχουν πια φτάσει σε έναν τόπο που μοιάζει με terra incognita. Κανείς άλλος δεν βρίσκεται τριγύρω. Μέσα από ένα άλμπουμ με τέσσερις συνθέσεις και με συνολική διάρκεια 76 ολόκληρων λεπτών, η μουσική τους είναι πια ένα αγρίμι πολύ δύσκολο να δαμαστεί. Εκτεταμένα, αλλοπρόσαλλα, μοναχικά αυτοσχεδιαστικά μέρη ξεδιπλώνονται μέχρι ο χρόνος να μοιάσει αφηρημένος. Και τότε, μεγάλα sludge metal riffs ορμάνε πάνω μας για να τραφούν - ή για να μας θρέψουν.

Οι δύο «σύντομες» συνθέσεις του άλμπουμ διαρκούν κάτι λιγότερο από 13 λεπτά. Το organ της guest Faith Coloccia στην αρχή του "Yellow Dawn" υπόσχεται μια πνευματική ανάβαση, το κομμάτι όμως εξελίσσεται σε ένα sludge έπος που σε πετάει στα βράχια. Αντίστοιχες και οι πρακτικές του "New Rites", ίσως του πιο βίαιου και λυσσασμένου από τα τέσσερα tracks του "The Healer". Η υποψία μελωδικότητας στην εισαγωγή συντρίβεται κάτω από έναν καταιγισμό από riffs ανελέητου heaviness και από μια ατμόσφαιρα κενή από ελπίδα.

Το πράγμα όμως γίνεται μεγαλειώδες στις δύο 25λεπτες συνθέσεις: το "World Of Light" και "The Stone’s Turn" που ανοίγουν και κλείνουν το άλμπουμ, παρουσιάζουν όλο το εύρος του ήχου των SUMAC. Τα μακρόσυρτα αυτοσχεδιαστικά μέρη δανείζονται όλο και περισσότερα στοιχεία από την free jazz διατηρώντας όμως την sludge κόψη τους κι επιχειρώντας ένα πάντρεμα που δεν έχει επιχειρηθεί πολλές φορές από extreme σχήμα. Ο Turner - αυτός ο θαυμάσιος post-metal πρωτοπόρος - συχνά μάλιστα βρίσκεται μόνος του, να εκτελεί κατακερματισμένες κιθαριστικές μελωδίες. Κι άλλες φορές, πίσω από τους φρενήρεις θορύβους, ξεπροβάλλουν μαγικά μελωδικά riffs, που αναπόφευκτα θα θυμίσουν παλιές post ραψωδίες των 00s.

Η παραγωγή είναι απλά καταπληκτική και αναδεικνύει το φοβερό παίξιμο των τριών μουσικών, μέχρι την τελευταία ανάσα. Η ήχος των SUMAC είναι φυσικά ξερός, κακοτράχαλος και δύσκολος στο αυτί. Όπως όμως έχει ειπωθεί πολλές φορές, τα δύσκολα και ανηφορικά μονοπάτια οδηγούν στα μέρη με την καλύτερη θέα. Το "The Healer" είναι ξεκάθαρα ένα τέτοιο άλμπουμ, ένα άλμπουμ που ανταμείβει μόνο αφού πορευθείς μαζί του με υπομονή κι ανακαλύψεις τις κρυφές του ομορφιές. Ομορφιές σαν τις ονειρικές ατμόσφαιρες στο μέσο του "The Stone’s Turn" ή στο υπέροχο riff που κορυφώνει την σύνθεση.

Πίστευα πως το "Love In Shadow" δεν θα μπορέσει να ξεπεραστεί, κι όμως, το "The Healer" βρίσκει τους SUMAC στο πιο επικό και φιλόδοξο σημείο τους. Προφανώς πρόκειται για ένα άλμπουμ για θαρραλέους ακροατές που συμμερίζονται τα εξερευνητικά οράματα της ίδιας της μπάντας. Δεν ξέρω αν μπορεί να θεραπεύσει, αν ανήκεις όμως σε αυτούς που θα το εκτιμήσουν, θα απολαύσεις ένα άλμπουμ που αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο γι αυτό που θα λέγαμε free metal εν έτει 2024. Κι αν αυτό το πράγμα ακόμα δεν υπάρχει, λοιπόν, κάποιοι εκεί στην μεταλλική πρωτοπορία το ονειρεύονται και το χτίζουν.

Bandcamp