Glassing

Αν η δισκάρα των Frail Body είναι κοντά μουσικά με αυτό εδώ, τότε εκείνη πάει πιο κοντά στο post-metal και αυτή εδώ περισσότερο στο blackgaze και τελικά το screamo. Αν και κατέχουν και τα δύο όλα τα στοιχεία, από όλα αυτά τα μουσικά παρακλάδια, είναι κοινή η ομορφιά τους και ευδιάκριτες οι διαφορές τους. Προσθέτω ότι βρήκα αρκετά κοινά σημεία στην έμπνευση και στον ήχο με τον επίσης όμορφο δίσκο των Infant Island. Καλά πάει το είδος φέτος!

Στα χρόνια της Brutal Panda Records η μπάντα ξεκίνησε να διαμορφώνει ένα τρόπο και ένα ύφος στο "Light Αnd Death" του 2017, που έγινε πιο έντονο κρατώντας το post-hardcore ως βάση στο "Spotted Horse" του 2019 και τελειοποιήθηκε με ξεκάθαρη πιο metal (και gaze) στροφή (και γενικότερες ακρότητες) με το "Twin Dream" του 2021. Αν τα ακούσεις ένα προς ένα φαίνεται ότι η μπάντα αλλάζει και ανεβαίνει επίπεδο με κάθε κυκλοφορία, αλλάζοντας τόνους, σκέψεις, ένταση και ενορχήστρωση, αλλά κρατώντας πάντα κάποιες σταθερές.

Δεν θα αναλύσω κομμάτι το κομμάτι, αλλά ας πάμε στο "Defacer" που προσωπικά αντιλαμβάνομαι ότι περιέχει τα δυνατά τους σημεία, είναι αυτό που οι ίδιοι προτιμούν πλέον να δημιουργούν, να παρουσιάζουν και να παίζουν και κατά μία έννοια δείχνει την εξέλιξη τους. Είναι ένα γρύλισμα που στηρίζεται στην επίθεση και την βία, αλλά ταλαντεύεται από την ομορφιά και την αγριότητα εν ριπή οφθαλμού σε κάτι ασύλληπτα (αλλά σκοτεινά) ατμοσφαιρικό. Τα βροντερά τύμπανα και όλα τα θορυβώδη βουητά μαζί με ουρλιαχτά και κιθάρες γίνονται ένα ανατριχιαστικό συνονθύλευμα πάνω από το οποίο οι στίχοι φτύνονται και σφυρίζουν με λυσσαλέα μανία, Όμως, λέω όμως σε αυτό το φόντο της καταιγιστικής επιθετικότητας, έρχονται μερικές θεαματικές στιγμές μελωδίας και διαπερνούν σαν χάδι αυτή την πυκνή, λασπώδη αναταραχή, όπως ο ήλιος, οι αχτίδες του διαπερνούν κάποιες φορές τον συννεφιασμένο ουρανό.

Πάμε τώρα στο τελευταίο του δίσκου, "Wake" το οποίο εισάγεται από την ambient ατμόσφαιρα του προηγούμενου "The Kestrel Goes" το οποίο με shoegaze κατά βάθος στυλ προσφέρει ελπίδα και ομορφιά στη μανιασμένη καταιγίδα που έρχεται σαν αυτό που θα μπορούσε κανείς να περιγράψει ως μια Deafheaven με Panopticon συνταγή που δείχνει τα υπόλοιπα προτερήματα αυτής της μπάντας. Απίθανη κομματάρα που δουλεύει εξαιρετικά με τις κιθάρες και τα φωνητικά. Είναι ταυτόχρονα όμορφο και σάπιο.

Συνολικά, το τρίο ακούγεται απλά σαν να έχει μια γαμημένη έκρηξη μέσα του, με τα φωνητικά του Coffman να είναι τόσο δυνατά όσο ποτέ, η κιθάρα του Brim να βγαίνει πιο ευάερη παρά ανυπόφορη και επίμονη και τα τρία (βάζω και το μπάσο μέσα) πάντα σταθερά και δεμένα πάνω στον απίθανο ρυθμό και τις βόμβες των κρουστών του Osment. Στα υπόλοιπα κομμάτια λοιπόν το θορυβώδες metal γρυλίζει με μια παρθένα δυναμική. Το post-metal είναι από τα πιο φρέσκα της εποχής και η βιαιότητα της black metal ταυτότητάς τους ζει σε μελωδικές γραμμές που μοιάζει περισσότερο με μια βαριά και αδυσώπητη καταιγίδα, αντί για το χαοτικό καλπάζων black που φαντάζεσαι. Συνολικά, η επιθετικότητα σε όλο το άλμπουμ δεν εξελίσσεται ποτέ πέρα από αυτές τις μελωδικές πτυχές που κρατάνε παντού. Ουσιαστικά βγαίνει λείο κυρίως λόγω της αυτοσυγκράτησης που έχει αναπτύξει η μπάντα. Προσοχή, σε κάποια σημεία η μουσική είναι απίστευτα ακραία και αναιρεί ότι έγραψα, αλλά στέκεται γοητευτικά και γίνεται όμορφη στα παιδεμένα αυτιά των οπαδών του είδους. Τα δύο πρώτα του δίσκου, "Anything You Want" και "Nothing Touches You" θα σου εξηγήσουν τι εννοώ! Στα θετικά η κρυστάλλινη παραγωγή που παραμένει απίστευτα φρέσκια.

Τολμώ και γράφω ότι πρόκειται για ένα από τα πιο συναρπαστικά metal συγκροτήματα του σήμερα!

Bandcamp