Saturday Night Satan

Έχουμε κάτι κουλαμάρες που δύσκολα αιτιολογούνται. Για παράδειγμα, μας αρέσει το τάδε είδος μουσικής,, πάμε σε συναυλίες με μπάντες ανάλογης αισθητικής, αλλά δικό μας προϊόν δεν παράγουμε. Όπως οι BUS που κάλυψαν ένα τέτοιο μουσικό κενό πριν από λίγα χρόνια, έτσι και οι Saturday Night Satan ήρθαν και πράττουν το αυτονόητο.

Ποιο είναι αυτό; Είναι το κενό της occult θεματολογίας με την μουσική υπόκρουση παλιακού ήχου, των 70s επί το πλείστον, με μια heavy/horror πινελιά, που όμως δεν κωλώνει να ασπάζεται catchy μελωδίες χορευτικού χαρακτήρα. Τουτέστιν, η μπάντα μπορεί πολύ εύκολα να σταθεί στο σανίδι μαζί με ποικίλους καλλιτέχνες.

Μπορεί όμως να σταθεί και μόνη της. Ο εξαιρετικός ήχος του άλμπουμ δεν αποτελεί έκπληξη. Η ζωντανή τους παρουσία πριν από λίγες ημέρες με τους Green Lung, φανέρωσε την ικανότητα όλων να μεταφέρουν τον ήχο αυτό και σε live. Με συνθέσεις που δεν χάνουν την δυναμική του στούντιο. Με συνθέσεις που έχουν την αρμόζουσα προσωπικότητα.

Όπως το "By the River" που θα αποτελέσει μέρος της φετινής playlist με τα αγαπημένα τραγούδια της χρονιάς. Όπως ακόμα το "Devil In Disguise" που έχει τα φόντα ενός διαχρονικού χιτ και το "Witches’ Dance" που με την αύρα των Ghost δεν μπορεί παρά να δώσει το έναυσμα για λίκνισμα βράδυ Σαββάτου.

Οπότε όλα ρόδινα κι ανθηρά; Nope. Ή για να το θέσω διαφορετικά, στην πλειοψηφία τους ναι. Ή ακόμα πιο ιντριγκαδόρικα, τι άλλο θα ήθελα; Θα ήθελα να μην είναι όλα τόσο προβλεπόμενα. Δηλαδή; Δηλαδή θα μου άρεσε μια τσαχπινιά εδώ κι εκεί. Ένα πνευστό να σολάρει για παράδειγμα. Και όχι σαξόφωνο που σκεφτήκατε όλοι σας. Εδώ είμαστε λάτρεις της τρομπέτας.

Θα ήθελα ένα σφηνάκι επιπρόσθετων φωνητικών. Όχι πως με χαλάει η Kate Soulthorn, κάθε άλλο. Μια φαινομενικά παράταιρη παρέα ενός κάφρου π.χ θα έδινε ακόμα περισσότερη γοητεία στο εγχείρημά τους. Ή μιας και το ακούω τώρα, φανταστείτε το outro του "Devil In Disguise" με χαμηλόφωνο βιολί. Να, γι’ αυτές τις τσαχπινιές μιλάω αξιότιμη κυρία μου και Jim Kotsis.

Δεν ξέρω, αλλά έχω την αίσθηση πως οι SNS θα κάνουν μεγαλύτερο γκελ από τους Mahakala για παράδειγμα που είχαν συγγενικές και μουσικές σχέσεις. Το "All Things Black" εξυπηρετεί στο απόλυτο τον αρχικό σκοπό οποιουδήποτε δίσκου που δεν είναι άλλος από το να περάσεις καλά. Με λίγες και στοχευμένες τονωτικές κινήσεις* στο άμεσο μέλλον, δεν αποκλείεται να ακούσουμε κάτι πραγματικά σπουδαίο.

Αρκεί βέβαια να παραμείνει κι ο Fenriz στο εξώφυλλο ε…

*Μα τι ωραία folk μπαλάντα θα μπορούσε να είναι το "Of Love And the Void"