«A Buyer's Guide»: Manilla Road

Οδηγός δισκογραφίας για cult ήρωες του undergound επικού heavy metal

Δυόμισι χρόνια μετά τον απροσδόκητο χαμό του σπουδαίου και ιδιαίτερα αγαπητού Mark Shelton, και κατ' επέκταση το οριστικό τέλος των Manilla Road όπως τους γνωρίσαμε και τους λατρέψαμε, οι πραγματικότητες που καταγράφονται είναι οι εξής: Αφενός είναι ακόμη ιδιαίτερα οδυνηρό για όσους συνδέθηκαν βαθιά με το συγκρότημα να έρχονται σε επαφή με το υλικό και τα σχετικά βιώματά τους, αφετέρου όμως η υλική και άυλη κληρονομιά που άφησαν οι Αμερικανοί είναι ιδιαιτέρως βαριά και σπουδαία για να καλυφθεί από την σκόνη του χρόνου.

Με την ευκαιρία της παρουσίασης του ζωντανά ηχογραφημένου άλμπουμ "Live At Up The Hammers 2018" που κυκλοφόρησε στα πλαίσια της φετινής Record Store Day, αλλά και την συμπλήρωση στις 3 Δεκεμβρίου 63 χρόνων από την ημέρα που γεννήθηκε ο Mark Shelton, παρουσιάζουμε έναν βασικό οδηγό της δισκογραφίας των cult ηρώων του undergound επικού heavy metal, δίνοντας περισσότερο βάθος στα σημαντικότερα άλμπουμ τους. Θυμίζουμε πως η συνολική πορεία του συγκροτήματος σε τέσσερις συνολικά δεκαετίες έχει καταγραφεί αναλυτικά στο μεγάλο μας αφιέρωμα για τα 40 χρόνια των Manilla Road.

Πριν προχωρήσουμε στην αναλυτική παρουσίαση των σημαντικότερων δισκογραφικών σταθμών, υπάρχουν μερικά ζητήματα στα οποία καλό θα ήταν να σταθούμε να σταθούμε ώστε να έχουμε μια πληρέστερη εικόνα του φαινομένου. Οι Manilla Road γεννήθηκαν και μεγαλούργησαν στην Wichita του Kansas. Απομονωμένοι μακριά από τα μεγάλα κέντρα, ήταν μεν πιο εύκολο να δημιουργήσουν το δικό τους ύφος, και φυσικά πιο δύσκολο να απευθυνθούν στα μεγάλα ακροατήρια.

Manilla Road

Καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα είχαν ανέκαθεν οι στίχοι του Shelton και οι συνεχείς αναζητήσεις του. Παράλληλα, αρκετό ενδιαφέρον έχει η συνολική τοποθέτηση του συγκροτήματος, τουλάχιστον μέχρι ένα προχωρημένο χρονικά σημείο. Από το όνομα που στην ουσία έχει ως συνθετικό ένα χρώμα, στα πρότυπα των Deep Purple και των Pink Floyd, αλλά στην θεώρηση των μελών σημαίνει «ο δρόμος του φωτός» μέχρι το μότο «may the lords of light be with you», είναι εμφανές ότι οι Manilla Road δεν συμπορεύτηκαν με τις μάζες, χαράζοντας το δικό τους μοναχικό δρόμο, στον οποίον εν τέλει βρέθηκαν αρκετοί ακόλουθοι.

Ειδικής μνείας χρίζει η λεγόμενη «αναζήτηση της χαμένης συγχορδίας» από τον Mark Shelton. Απόδειξη τα οκτώ άλμπουμ που κυκλοφόρησαν μετά την επανένωση και το 2000. Μπορεί να μην είχαν τη αίγλη της χρυσής εποχής, ειδικά για όσους την έζησαν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, ήταν όμως ενδεικτικά της στόφας ενός πραγματικού καλλιτέχνη που ενίοτε μεταμορφωνόταν σε τρελό επιστήμονα, και έφεραν αναμφισβήτητα σε επαφή με το συγκρότημα αρκετούς νεότερους σε ηλικία οπαδούς.

Το γεγονός που έχει εν τέλει ιδιαίτερη σημασία, είναι η ευρύτερη αναγνώριση της αξίας των Manilla Road, με καλλιτεχνικούς αλλά και εμπορικούς όρους, έστω και στα πλαίσια του undergound, και φυσικά το πόσο βαθιά έχει συνδεθεί με το έργο τους μία μερίδα του μουσικόφιλου κοινού σε κάθε γωνιά του κόσμου. Up The Hammers & Down The Nails!

 
Manilla Road - Crystal Logic

Crystal Logic
(Roadster, 1983)

Δεν ξέρω πόση σημασία έχει να αναφέρουμε ξανά τα τετριμμένα για έναν από τους σπουδαιότερους αμιγώς heavy metal δίσκους της ιστορίας (δείτε εδώ κι εδώ), οπότε θα προτιμήσω να μιλήσω περισσότερο προσωπικά για ένα άλμπουμ που άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι αυτήν τη μουσική. Πιτσιρικάς ακόμη, κι έχοντας ανακαλύψει τους περισσότερους γνωστούς υψίφωνους τραγουδιστές του χώρου (βλέπε Kiske, Tate, Dickinson), έρχομαι μάλλον τυχαία σε επαφή με το συγκεκριμένο άλμπουμ, το οποίο υπήρχε σε μια ξεχασμένη κασέτα στο πατρικό του πατέρα μου. Το σοκ τεράστιο, αφού η αντίφαση ανάμεσα σε ένα μουσικό μέρος που μπορούσε να εξάψει τη φαντασία και στα πιο παράδοξα, ένρινα και ιδιαίτερα φωνητικά που είχα ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήταν κάτι οριακά διαχειρίσιμο για τον έφηβο εαυτό μου, αλλά συνάμα και εκείνο που ανέδειξε τους Manilla Road ως μια μπάντα που «έπρεπε» να καταλάβω. Αρκετά χρόνια κι αμέτρητες ακροάσεις αργότερα, το "Crystal Logic" αποτελεί ένα άλμπουμ που κατέχει ένα βάθρο μόνο του στη συνείδηση μου, με μαγικές κιθάρες που μιλούν στη ψυχή και έναν από τους πιο ανατριχιαστικούς «επιλόγους» δίσκου (βλέπε "Dreams Of Εschaton" / "Epilogue") που έχει ή θα υπάρξει ποτέ. [Σ.Κ.]

Manilla Road - Open The Gates

Open The Gates
(Black Dragon, 1985)

"Arise all ye faithful to the sword..." Από την μυθική αυτή έναρξη μέχρι το ανυπέρβλητο φινάλε του "Witches Brew", όσα διαδραματίζονται δεν είναι απλά μέρος ενός ακόμη κλασικού δίσκου. Για σχεδόν μια ώρα, αυτή του δράκου, οι δέκα, αδιανόητες ποιοτικά, συνθέσεις του "Open The Gates" δεν αγγίζουν απλά το τέλειο, αλλά, για το ιδίωμα τους και όχι μόνο, το ορίζουν. Ο τρόπος που τα συναισθήματα εναλλάσσονται, αιώνια αιχμάλωτα της συνθετικής δυναμικής των Shelton, Foxe και Park, συναγωνίζεται μόνο τις εικόνες και την ανατριχίλα που σου προσφέρει ένα άριστο βιβλίο φαντασίας ή αυτή η πρώτη ματιά που κατακεραυνώνει την καρδιά σου με έρωτα. Η ηχητική κληρονομιά αυτού του δίσκου, είναι σχεδόν αδύνατο να μετρηθεί. Κάθε τραγούδι, εξέθρεψε γενιές οπαδών και τροφοδότησε με την πυκνή riff-ο-λογία του, αμέτρητες συνθέσεις των επιγόνων - μελετητών του μυστικού του ατσαλιού. Το "Open The Gates" δεν είναι απλά ο πρώτος δίσκος που πρέπει να ακούσεις για να μεταλάβεις το χρίσμα της εμβληματικής τους αισθητικής, δεν είναι απλά το magnum opus μιας εξαιρετικά ποιοτικής δισκογραφίας. Είναι από αυτούς τους δίσκους που στέκουν σε δυσθεώρητους θρόνους στο ουράνιο πάνθεον του heavy metal. [Α.Ζ.]

 

Manilla Road - The Deluge

The Deluge
(Black Dragon, 1987)

Από την κορυφαία τετράδα άλμπουμ των Manilla Road, το "The Deluge" έχει περάσει στην ιστορία ως το λιγότερο φημισμένο, επουδενί όμως δεν θα πρέπει να υποτιμάται η ποιότητά του. Ο οίστρος και η συνεχής πρόοδος που χαρακτηρίζουν εκείνα τα χρόνια το τρίο είναι γεγονότα αδιαμφισβήτητα και το περιεχόμενο του δίσκου αποτελεί την καλύτερη απόδειξη, με κοινό τόπο ως επί το πλείστον την συμπυκνωμένη γνώση. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Riff, ρυθμός, κουπλέ, ρεφρέν και σόλο για σεμινάριο στο hit "Divine Victim". Άκρως πορωτικά επικά διαμάντια όπως το εναρκτήριο "Dementia" με σόλο από άλλο σύμπαν, αλλά και τα "Shadow Ιn Τhe Black", "Isle of the Dead" και "Taken Βy Storm". Απόκλιση για κορυφή στα "Hammer Of The Witches", "Friction Ιn Mass" και τα δύο ορχηστρικά. Δάκρυα στην τριλογία του ομώνυμου και καλύτερου τραγουδιού των Manilla Road. Αυτά που έχουν γράψει κι έχουν ερμηνεύσει εδώ ο Shark και Thrasher, τα συγκρίνω με οτιδήποτε στην ιστορία της μουσικής. Για το δεύτερο σερί και δυστυχώς τελευταίο εξώφυλλο του Eric Larnoy χρειάζεται να ειπωθεί κάτι; [Θ.Ξ.]

Manilla Road - Mystification

Mystification
(Black Dragon / Roadster, 1987)

Ήδη από το "The Deluge" που προηγήθηκε ένα χρόνο πριν, η στροφή που θα έπαιρναν οι Manilla Road είχε αρχίσει να διαφαίνεται. Στο "Mystification" όμως, υφίσταται κάτι μοναδικό, ακόμη και για τα μυθικά πεπραγμένα της μπάντας στα '80s. Ενσωματώνοντας αρκετές thrash metal επιρροές και αυξάνοντας τις ταχύτητες, οι Manilla Road κυκλοφορούν έναν από τους πιο επικά καταιγιστικούς δίσκους που έχουν γραφτεί στην ιστορία του σκληρού ήχου. Ο τρόπος, που τα αναγνωρίσιμα μελωδικά σημεία και οι '70s επιρροές συνυπάρχουν με το μανιασμένο riffing του Shelton, δημιουργεί μια απόκοσμη αίσθηση η οποία, με όλη της την ρομαντική θελκτικότητα, σκλαβώνει τον ακροατή. Είτε έχεις κατά νου το "Haunted Palace", είτε το ομότιτλο, είτε το "Up From The Crypt", είτε τα 2/4 του περίφημου "Quadrilogy" τους, τότε αντιλαμβάνεσαι περί τίνος αναφέρομαι. Αν όμως, επιχειρεί κάποιος να γνωρίσει τους Manilla Road με το "Mystification" ας προετοιμαστεί ψυχολογικά, καθώς, πιθανώς θα συναντήσει μια αθέατη αλλά γλυκιά όψη της επικότητας που διακατέχει τα αποκυήματα μεγαλείου της φαντασίας του.[Α.Ζ.]

 
Manilla Road - Out Of The Abyss

Out Of The Abyss
(Black Dragon / Leviathan, 1988)

Εάν το σχετικό σοκ για οποιονδήποτε γαλουχημένο με τα βασικά του κλασικού metal είναι δεδομένο στην πρώτη επαφή με την μουσική των Manilla Road, φανταστείτε το σοκ για τον εκάστοτε ρέκτη του επικού που ψάχνει το επόμενο big thing και η επαφή της βελόνας με τις αυλακώσεις του επιφυλάσσει τον thrash ορυμαγδό του "Whitechapel". Δεν ήταν λίγοι οι τυχεροί άτυχοι σαν του λόγου μου, μιας και το "Out Of The Abyss" βρισκόταν εύκολα στις προσφορές με 990 δραχμές στο Rock City στα early-mid '90s και έφτασε μέχρι και το ατιμασμένο πεντακοσάρικο. Με τις περισσότερες ακροάσεις βέβαια αναδύεται η μαγεία ενός ακόμη σπουδαίου δίσκου της τριάδας. Έχοντας ως στιχουργικό υπόβαθρο την ιστορία του Τζακ του Αντεροβγάλτη στην 100ή επέτειό του και την σάγκα των Γηραιών, η θρασάτη επιθετικότητα και οι θεϊκές μελωδίες συνυπάρχουν ταυτόχρονα ή παράλληλα σε εννέα συνθέσεις με προσωπικότητα και σφραγίδα την εκτελεστική δεινότητα των Shelton, Foxe και Park. [Θ.Ξ.]

Manilla Road - The Courts Of Chaos

The Courts Of Chaos
(Black Dragon, 1990)

Η έναρξη των '90s βρήκε τους Manilla Road με πιο πειραματική διάθεση από ποτέ, να προσπαθούν να εισάγουν νέα στοιχεία και ήχους στο έτσι κι αλλιώς μοναδικό τους ύφος. Τα τριγκαρισμένα τύμπανα ξενίζουν, τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα προσθέτουν, όμως, πολλούς πόντους υπέρ της «μυστικιστικής» ατμόσφαιρας που επιδιώκεται, με το δίσκο να φαντάζει σχετικά «παράταιρος» συγκριτικά με ό,τι προηγήθηκε, αλλά να κρίνεται ως λογική συνέχεια της δισκογραφίας τους στη συνολική εικόνα της. Στα ενδιαφέροντα στοιχεία της κυκλοφορίας στέκεται και η διασκευή στο "D.O.A." των Bloodrock, μοναδική επίσημα καταγεγραμμένη σε κάποιο δίσκο της μπάντας, αλλά και το γεγονός πως στην ουσία μιλάμε για το τελευταίο πραγματικό Manilla Road άλμπουμ μέχρι και το "Atlantis Rising" του 2001, αφού το "Circus Maximus" θα πρέπει να λογίζεται ως side project του Mark Shelton. [Σ.Κ.]

Manilla Road - Atlantis Rising

Atlantis Rising
(Iron Glory, 2001)

Ο νέος αιώνας θα επέφερε και κάποιες μικρές αλλαγές στην ηχητική κληρονομιά των Manilla Road. Μια από αυτές, είναι η ιδιομορφία του "Atlantis Rising" ως ένα καθαρά concept album. Για την ακρίβεια, ίσως ο εν λόγω δίσκος να διαθέτει το πιο επικό και "heavy metal" σενάριο που έχει γραφτεί στον επικό ήχο. Η Ατλαντίδα, αναδύεται ξανά, με αποτέλεσμα να καταστεί το μήλον της έριδος μεταξύ των Aesir και των Μεγάλων Παλαιών. Η σύγκρουση τους αυτή για κυριαρχία, θα ντυθεί επιβλητικά από έναν, κατά τον γράφοντα, αλάνθαστο δίσκο. Ο τρόπος που ο Shelton δομεί την ηχητική υπόκρουση της ιστορίας, από μαγευτικά doom metal σημεία, μέχρι πραγματικά επικούς κεραυνούς, είναι εξαιρετικός, ενώ η κορύφωση, στο τέλος του τέταρτου βιβλίου όπως είναι χωρισμένα τα κομμάτια, δεν στερείται τίποτα των κορυφαίων στιγμών της μπάντας. Πάντως, καθώς οι θεοί διασχίζουν την γέφυρα Bifrost, ο βηματισμός τους ήταν τόσο ισχυρός, ώστε, δυο χρόνια αργότερα, να ακούγεται ακόμη στον τελευταίο δίσκο του τεράστιου Quorthon. Αμφιβάλλω αν υπάρχει ισχυρότερο πειστήριο της κρισιμότητας του “Atlantis Rising”. [A.Z.]

 
Manilla Road - Mark Of The Beast

Mark Of The Beast
(Monster, 2002)

Η αναζήτηση του συγκροτήματος στα τέλη της δεκαετίας του '70 και τις αρχές της δεκαετίας του '80 θέλει το τυπικό hard rock να συνδυάζεται με την ψυχεδέλεια των Pink Floyd και το space rock των Hawkwind. Αυτός ο συνδυασμός αποτυπώνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο σύνολο τραγουδιών που προοριζόταν για το δεύτερο full-length άλμπουμ εν έτει 1981, αλλά παρακάμφθηκε από τις εξελίξεις, απέκτησε με τα χρόνια διαστάσεις θρύλου στις τάξεις των οπαδών και εν τέλει κυκλοφόρησε επίσημα δύο δεκαετίες αργότερα. Παρότι ο ήχος από το ντεμπούτο "Invasion" του 1980 στο "Metal" του 1982 σκληραίνει αρκετά, το trio στο μεσοδιάστημα δουλεύει μαζί με τυπικά rockers, μεγάλης διάρκειας ατμοσφαιρικά έπη με χαρακτηριστική εν πολλοίς της απουσία παραμόρφωσης. Μπορεί να μην αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα του ύφους που έκανε γνωστούς τους Manilla Road, διαθέτει όμως σε μεγάλο βαθμό μια ξεχωριστή μαγεία, ενδεικτική των αναζητήσεων κυρίως του Shelton, γοητεύοντας στην σκοτεινή και μοναχική διαδρομή του τουλάχιστον μια σημαντική μερίδα των θαυμαστών του συγκροτήματος. [Θ.Ξ.]

 
Manilla Road - Playground Of The Damned

Playground Of The Damned
(Shadow Kingdom, 2011)​

Είναι γεγονός πως παρά την μεγάλη της έκταση, η δισκογραφία της μπάντας δεν έχει να «ντρέπεται» για κάποιον ανεπαρκή ή πραγματικά μέτριο δίσκο, σημαντικό κατόρθωμα αν αναλογιστεί κανείς πως μιλάμε για μια καριέρα 40 χρόνων. Στην προκειμένη περίπτωση, το εδώ επιλεγμένο "Playground Of The Damned" παραμένει ένα καθ’όλα αξιόλογο άλμπουμ της ύστατης περιόδου της μπάντας, με σπουδαίες στιγμές παρούσες (όπως το "Into The Maelström" ή το κατα(π)ληκτικό "Art Of War") και την κιθάρα του αδικοχαμένου Mark "The Shark" Shelton να κελαηδάει ως συνήθως, αλλά και με δεδομένα μειονεκτήματα που λίγο - πολύ αναμένονται στα τελευταία έργα μιας μπάντας με τέσσερις δεκαετίες στην πλάτη της (κι εξαιτίας των οποίων επιλέγεται για την συγκεκριμένη θέση του αφιερώματος). [Σ.Κ.]

 
Manilla Road - Live Roadkill

Live Roadkill
(Black Dragon, 1988)

Τις εποχές προ YouTube και torrent, τα ζωντανά ηχογραφημένα άλμπουμ είχαν πολύ μεγαλύτερη σημασία για ευνόητους λόγους. Δεδομένου ότι ειδικά στην χώρα μας οι συναυλίες ήταν μετρημένες, αποτελούσαν το καλύτερο πειστήριο για το πως ακούγεται πραγματικά μια μπάντα χωρίς τα φτιασιδώματα στο στούντιο και βεβαίως είχαν πολλές φορές τον χαρακτήρα ενός best of, που έδινε στίγμα για δίσκους που δεν είχες ακούσει. Παρότι το "Live Roadkill" έχει μόνο ένα τραγούδι από το πρώτο line-up καθώς ο Thrasher δεν ήθελε δυστυχώς με τίποτα να παίζει τραγούδια που δεν είναι «δικά του», αποτελεί μιας πρώτης τάξεως απόδειξη των παραπάνω και βεβαίως της μοναδικής χημείας μεταξύ του Shelton και του Foxe, που μέσα από έναν ευγενή ανταγωνισμό έθεταν συνεχώς νέα όρια. Στο σανίδι αναδεικνύονται επίσης σε υπερθετικό βαθμό η παράνοια και η μαγεία των συνθέσεων, και φυσιολογικά η ξεχωριστή δυναμική των power trio, με τις «τσιμεντοενέσεις» Park να συγκρατούν το αχαλίνωτο παίξιμο των Shelton και του Foxe.

A Compilation

Όπως ισχύει για κάθε συγκρότημα με πολλούς κορυφαίους δίσκους, καμία συλλογή δεν μπορεί να είναι πλήρης αν δεν περιλαμβάνει σχεδόν ολόκληρα άλμπουμ. Με βασικό κριτήριο την πληρέστερη κάλυψη της χρυσής από άποψη παραγωγής για το συγκρότημα δεκαετία του '80, αλλά και την ανάδειξη της διαρκούς ηχητικής εξέλιξης, καταλήξαμε στον στρογγυλό αριθμό 20, με την κατανόηση ότι δεν περιλαμβάνουμε πολλά και αγαπημένα σπουδαία τραγούδια. Η συνέχεια σε ολόκληρα τα άλμπουμ και σε ολόκληρη την δισκογραφία των Manilla Road.

YouTube Playlist

1. The Empire
2. Mark Of The Beast
3. Metal
4. Cage Of Mirrors
5. Flaming Metal Systems
6. Necropolis
7. Crystal Logic
8. The Veils Of Negative Existence
9. Open The Gates
10. The Ninth Wave
11. Witches Brew
12. Divine Victim
13. The Deluge
14. Mystification
15. Masque Of The Red Death
16. Return Of The Old Ones
17. Helicon
18. Dig Me No Grave
19. The Book of Skelos
20. Atlantis Rising

  • SHARE
  • TWEET