My Dying Bride

Πίσω στο 2018, τα πολύ σοβαρά οικογενειακά θέματα υγείας του Aaron Stainthorpe δεν τον λύγισαν, αλλά αντιθέτως τον οδήγησαν σε ένα νέο κεφάλαιο με τους My Dying Bride. Πλέον, ο πόνος, και η αγωνία δεν ήταν ένα αόριστο concept, αλλά η καθημερινότητα. Θεωρώ πως η οπτική του απέναντι στην ζωή, τον θάνατο, αλλά και την αγάπη - το βασικό τρίπτυχο της θεματικής των Βρετανών - άλλαξε ριζικά, μετά την ασθένεια της κόρης του.

Επιτομή αυτής της αλλαγής ήταν το "Ghost Of Orion", όπου οι Καθηγητές του gothic/doom έκαναν μια νέα εκκίνηση, πιο πολύ όσον αφορά την φιλοσοφία, παρά το περιεχόμενο, δημιουργώντας ένα εξαιρετικό άλμπουμ, το οποίο τέσσερα χρόνια μετά, στέκεται ακόμα στις ψηλότερες θέσεις της δισκογραφίας τους.

Τα πρώτα δείγματα του "A Mortal Binding", έδειχναν προς μια ελαφρώς πιο σκληρή προσέγγιση. Το "Thornwyck Hymn", ένας ύμνος στον Ψαθόπυργο του Yorkshire, είναι ίσως το πιο πιασάρικο κομμάτι του δίσκου, αλλά δεν είναι στα επίπεδα που μας έχουν συνηθίσει. Στο δεύτερο (απο τα τρία;) video που κυκλοφόρησαν με τίτλο "The 2nd Of Three Bells" θα κάνουν την εμφάνισή τους και τα δύο πρόσωπα των Βρετανών, κινούμενο σε οικεία μονοπάτια. Ομολογώ πως μέχρι εκείνη την στιγμή δεν με είχε ενθουσιάσει κάποιο από τα δύο.

Η αισιοδοξία για το τελικό αποτέλεσμα επαληθεύθηκε στο δεύτερο μισό του δίσκου. Οι My Dying Bride παρά το γεγονός πως ακολουθούν πιστά την συνταγή και τις αναλογίες (gothic/doom/death), κατάφεραν στα "Unthroned Creed", "A Starving Heart" και "Crushed Embers", να ακουστούν πιο δημιουργικοί από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στο "A Mortal Binding". Αυτό οφείλεται, βέβαια, και στον σχεδόν ποιητικό τρόπο του Aaron, ο οποίος, ωστόσο, φαίνεται να υστερεί λίγο αυτή τη φορά στα brutal του. Επιπλέον, το βιολί, ως όφειλε, ορίζει τον πένθιμο τόνο με κάθε νότα του και καταφέρνει να αναδειχθεί σε πρωταγωνιστή των συνθέσεων, χωρίς να γίνεται κατάχρηση του.

Ενώ, λοιπόν, οι My Dying Bride φαινομενικά κάνουν τα πάντα καλά, όπως μας έχουν συνηθίσει, η τελική αίσθηση είναι πως λείπει το πολύ μεγάλο τραγούδι, οι κολλητικές μελωδίες, εκείνο το επιβλητικό ρεφρεν που σου σκίζει την ψυχή. Ίσως να οφείλεται στο ότι το "A Mortal Binding" δεν είναι τόσο εύκολο όσο ο προκάτοχος του, αλλά απαιτεί πολλαπλές ακροάσεις. Είμαι βέβαιος πως θα τις κερδίσει, ωστόσο, σε βάθος χρόνου θεωρώ πως δεν θα μνημονεύεται σαν μια από τις (πολλές) κορυφές της δισκογραφίας των Βρετανών.