Lucifer

Έχουν καλό σερί οι Lucifer. Και δισκογραφικά και στεγαστικά. Rise Above, Century Media και τώρα Nuclear Blast. Είναι εδώ και χρόνια ο Nicke Andersson στη μπάντα, υπάρχει ένα κύρος. Η κα Andersson πλέον, συνεχίζει να μονοπωλεί τα εξώφυλλα σε βαθμό τέτοιο που θα έλεγε κανείς πως μοιάζει ολοένα και περισσότερο στην Jinx Dawson.

Αν κι έχω μια άρνηση στα προσωποκεντρικά εξώφυλλα, δεν θα σταθώ περισσότερο μιας και ο δίσκος έχει την ποιότητα εκείνη ούτως ώστε να ασχοληθώ αποκλειστικά μαζί του. Κι αυτό συνεχίζει να οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον Mister Hellacopter. Αν θυμάσαι τη μπαλάντα στον τελευταίο εξαιρετικό τους δίσκο, θα την βρεις κι εδώ.

Με το πιάνο και την blues δομή της. Με την μακάβρια αισθητική που μας έχει συνηθίσει η Johanna Platow Andersson. Ένας συνδυασμός που λειτουργεί μια χαρά, είτε πρόκειται για τσαχπίνικους θανατηφόρους στίχους, είτε σοβαρούς για την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν ξέρω αν συνεχίζουν ακόμα να ανήκουν στην occult rock σκηνή μόνο και μόνο λόγω της θεματολογίας τους.

Με τραγούδια σαν τα "Maculate Heart" & "Riding Reaper" που λικνίζουν αβίαστα ανυποψίαστους θαμώνες σε καταγώγια, θαρρώ πως είναι κρίμα κι άδικο να τους περιορίζει κανείς. Οι Lucifer είναι πλέον μια καθαρόαιμη ροκ μπάντα που συνεχίζει να κάνει βήματα προς τα μπρος ήδη από τον προηγούμενο δίσκο της.

Έχοντας βρει την μουσική τους ταυτότητα, το θέμα από δω και πέρα είναι οι συνθέσεις. Όχι πως τώρα δεν γράφουν καλά, όχι. Αν καταφέρουν και βγάλουν κανά δυο «ξεφτιλισμένες» χιτάρες, που τόσο πολύ έχουν πλησιάσει, τότε ναι. Θα μιλάμε για τον καλύτερο δίσκο τους. Μέχρι τότε θα συνεχίσουμε να τα περνάμε εξαιρετικά μαζί τους, χωρίς να διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για πάρτη τους.