Melvins

Σε αυτό το στάδιο της καριέρας των Melvins, 41 ολόκληρα χρόνια μετά την ίδρυση τους, οι απαιτήσεις μας είναι λογικές και συνετές. Τα περισσότερα άλμπουμ τους εξάλλου είναι τουλάχιστον αξιοπρεπή, με το "Working With God" του 2021 να είναι μια καλή επιστροφή-στις-ρίζες δουλειά. Οι Melvins κάνουν αυτό που γουστάρουν με αυθορμητισμό κι ενώ ο μύθος τους είναι ασφαλής.

Και ξαφνικά αρχίζει να χτυπά η καρδιά μιας άγριας αράχνης.

Πέραν των Buzzo και Crover, αυτή την φορά βρίσκουμε τον Steven McDonald στο μπάσο, τον Gary Chester ως guest στις κιθάρες και τον εξαιρετικό Roy Mayorga (Ministry) στα τύμπανα. Σωστά κατάλαβες, δύο ντράμερ. Κι όχι μόνο αυτό: αυτός ο δίσκος φτιάχτηκε μετά από εκτεταμένα τυμπανιστικά sessions των Crover/Mayorga τα οποία στην συνέχεια πήρε ο Buzzo κι έγραψε την μουσική από πάνω τους. Η παράξενη αυτή διαδικασία έχει ενθουσιάσει όλους τους εμπλεκόμενους μουσικούς κι ενώ το Δελτίο Τύπου το λέει απροκάλυπτα: "το καλύτερο άλμπουμ των Melvins".

Το καλύτερο τους δεν είναι. Είναι όμως ένα εξαιρετικά εντυπωσιακό άλμπουμ και, πιθανόν, το πιο ενδιαφέρον από την εποχή του "(A) Senile Animal". Ο κύριος λόγος για αυτό είναι το εκπληκτικό 19λεπτο τραγούδι "Pain Equals Funny" που ανοίγει το άλμπουμ και που - ας μην γελιόμαστε - αποτελεί και την καρδιά του. Δεν ξέρω αν ήταν η διαφορετική συνθετική διαδικασία που το έκανε να ακούγεται τόσο φρέσκο, πρόκειται όμως για ένα περιπετειώδες και ορμητικό track που αξίζει να προσμετρηθεί στις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές των Melvins. Δεν θα χαλάσω τις εκπλήξεις, χονδρικά όμως το "Pain Equals Funny" ξεκινάει με ματζόρε ροκάδικη διάθεση, μετατρέπεται σταδιακά σε ένα heavy έπος πριν καταλήξει σε εκτεταμένους, ψυχεδελικούς πειραματισμούς.

Ας κρατήσουμε την λέξη "ψυχεδέλεια". Το "Tarantula Heart" αποπνέει συνολικά μια έντονη heavy/psych μυρωδιά, όντας ταυτόχρονα ένα άλμπουμ με λιγότερες sludge και grunge αναφορές απ’ ότι συνήθως. Τα υπόλοιπα τέσσερα τραγούδια είναι επίσης ενδεικτικά αυτών των διαθέσεων, με το "Smiler" να είναι ότι πιο κοντά στο κλασικό metal άκουσες ποτέ από τους Melvins και το "Working The Ditch" να συγκροτεί έναν τυπικό ύμνο για το γκρουπ, γεμάτο με βρωμιά και Sabbath-ικές ορέξεις. Από την άλλη, τα δύο εναπομείναντα "She’s Got Weird Arms" και "Allergic To Food" είναι δύο hyper-heavy, θορυβώδη και αρκετά πειραματικά τραγούδια που δεν θεωρώ πως προσφέρουν κάτι σημαντικό στην μυθολογία του "Tarantula Heart". Ίσως εντείνουν το συναίσθημα της έντασης και προσθέτουν στην συνολικά σκοτεινή ατμόσφαιρα του άλμπουμ, τίποτα όμως πιο ουσιαστικό. Δυστυχώς ίσως αποτελούν δυο λακκούβες σε αυτό που θα μπορούσε να είναι μια άψογη διαδρομή.

Χωρίς όμως αμφιβολία, το "Tarantula Heart" είναι ένα εκρηκτικό άλμπουμ που ανήκει στο πάνω μισό της δισκογραφίας τους. Δυνατό, έντονα πειραματικό και ζωντανό, αποπνέει μια φρεσκάδα και θα μαγνητίσει τον ακροατή τον Melvins περισσότερο ίσως απ’ ότι θα «έπρεπε» σε αυτή την φάση της δισκογραφίας τους, αποδεικνύοντας πως ο σφυγμός τους είναι ακόμα δυνατός - και το δηλητήριο ισχυρό.

Bandcamp