Μeth.

Λοιπόν αν δεν τους έχεις ξανακούσει, κάνε αυτό που (έπαθα) έκανα κι εγώ. Ξεκίνα με ένα απίθανο, πιθανά ανυπέρβλητο και εξαιρετικό κομμάτι, με όνομα "Child Of God" σε μια live εκδοχή στο Audiotree. Είναι από το προηγούμενο και πρώτο τους mathcore δίσκο "Mother Οf Red Light", αλλά πρέπει να το ακούσεις για να καταλάβεις πως γίνεται να χωράνε μαζί sludge, punk, hardcore, black, death και screamo. Γενικότερα θα ακούσεις ένα διαμάντι των παραπάνω ειδών και ένα κομμάτι που κρίμα είναι αν δεν έχει ακουστεί και αγαπηθεί από φίλους core μουσικών.

To "Shame" έρχεται μια πενταετία μετά το ντεμπούτο τους και κρατάει όλα τα παραπάνω είδη σε μια απροσδιόριστη και εν μέρει παρανοϊκή συνύπαρξη που φέρνουν ένα πιο metal, noise-rock και ένα πιο rock, sludge metal στο πιάτο. Είναι ξεκάθαρα πιο δυνατό και προκλητικό. Οι συνθέσεις και η ενορχήστρωση τους είναι σε avant-garde μορφή και η αισθητική είναι death metal. Ο δίσκος αυτός είναι θορυβώδης, επιθετικός, θυμωμένος, σκοτεινός, τρομακτικός, χαοτικός, τεχνικός, πολύ πυκνός και βαρύς. Στέκομαι στο επίθετο που ακολουθεί την λέξη πολύ, παραπάνω. Ο ήχος αυτού του άλμπουμ είναι τόσο απίστευτα πυκνός και δικαιολογημένα συντριπτικός με τρόπο που σπάνια έχω ακούσει πριν. Ρε συ, αυτοί οι χαμηλοί τόνοι είναι τόσο σαρκώδεις και βαλτώδεις και συντριπτικοί που δεν θυμάμαι πόσο καιρό και από ποιους έχω ακούσει ποτέ κάτι παρόμοιο. Εντωμεταξυ αν δεις τις φάτσες τους, θα απορείς πως παίζουν αυτές τις μουσικές και ξερνάνε αυτά τα φωνητικά.

Δεν μοιάζουν τόσο πολύ, αλλά νιώθω την ανάγκη να θυμίσω τους Chat Pile καθώς ο ήχος εδώ μου φέρνει στο μυαλό το τρόπο και την δική μου αντίδραση στις δικές τους μουσικές. Επιπλέον, κάτι στο μυαλό μου ήρθε και από Frontierer. Να σου πω κάτι; Θα σου δώσω κι άλλα στοιχεία και θα κάνω άλλη μία σύνδεση, αυτή τη φορά με τους SeeYouSpaceCowboy.

Τα φωνητικά. Δηλαδή οι ερμηνείες είναι εντυπωσιακές. Η παραγωγή είναι καθαρή, όσο μπορεί να γίνει αυτό μέσα στον οχετό. Όλα ρέουν και ταιριάζουν τόσο τέλεια χωρίς να ακούγονται επαναλαμβανόμενα ή βαρετά. Και τα επτά κομμάτια είναι μεγάλα σε διάρκεια. Συνολικά ο δίσκος ξεπερνάει το σαραντάλεπτο. Αν η διαρκής αναταράσσουσα ατμόσφαιρα, οι ενοχλητικές (δεν το βάζω σε εισαγωγικά, αλλά το εννοώ) ρυθμικές εναλλαγές και η βασανιστική φωνητική απόδοση είναι ο στόχος τους, τότε έχουν πετύχει καλλιτεχνικά. Δεν γράφω τίποτα κακοπροαίρετα. Κάθε άλλο. Ο δίσκος αυτός με έχει εντυπωσιάσει όσο ελάχιστοι τα τελευταία χρόνια. Του έχω αφιερώσει πολλές, έως πάρα πολλές ακροάσεις (πράγμα δύσκολο στην εποχή μας) και μπορώ να πω ότι το αγαπώ ήδη. Είναι ήδη μια απίστευτα αγαπημένη καφρίλα. Αν το δεις και στιχουργικά, θα καταλάβεις ότι πονάει, ότι εξερευνά κόσμους πραγματικών εσωτερικών τραυμάτων και ταλαιπωρίας, ψυχικής υγείας, ζητημάτων εθισμού και απώλειας.

Είναι ένας τόσο καλοδουλεμένος δίσκος από την αρχή μέχρι το τέλος που σε αφήνει εντελώς συντετριμμένο από τον ήχο του στο τέλος.

Bandcamp