The Body & Dis Fig

Μεγάλη μερίδα του metal ακροατηρίου γνωρίζει πλέον καλά τι εστί The Body. Θόρυβος ευρηματικός, καινοφανής ακραία μουσική, μόνιμη διάθεση για ηχητικές ανατροπές. Τους έχουμε δει να συνεργάζονται με δεκάδες διαφορετικούς καλλιτέχνες και, ως γνήσιοι χαμαιλέοντες, να προσαρμόζονται ιδανικά σε κάθε συνθήκη. Ο Lee Buford κι ο Chip King αυτή την φορά θα ενώσουν για λίγο την πορεία τους με αυτήν της Dis Fig - κατά κόσμον Felicia Chen - κι έχει ενδιαφέρον η ένωση του ηχητικού τους εξτρεμισμού με την ηλεκτρονική ματιά της Αμερικανίδας δημιουργού.

Επιθετικές ψηλές συχνότητες κι ένα βίαιο post-industrial αναδύονται, ακριβώς όπως αναμενόταν, από τα πρώτα δευτερόλεπτα του “Eternal Hours”. Πρόκειται για ένα οικείο ηχητικό περιβάλλον για τους The Body και τους ακροατές τους, με την Chen να προσφέρει το ιδιαίτερο κι εξίσου πειραματικό της sampling και - κυρίως - την αρκετά εντυπωσιακή της φωνή. Μια φωνή που θα κινηθεί πολλές φορές από την εύθραυστη μελωδικότητα στις πιο άγριες κραυγές, μέσα στα 37 λεπτά του “Orchards Of A Futile Heaven”.

Ο δίσκος δεν ακολουθεί πορεία προς την κάθαρση. Μέσα από επίπονα μουσικά στιγμιότυπα, επιχειρεί να ακουστεί πνευματικός (“To Walk A Higher Path”), καθαρά «ενοχλητικός» (“Orchards Of A Futile Heaven” ή να βρει την εντύπωση του φωτός μέσα από χορωδιακά περάσματα (“Dissent, Shame”). Σε όλο αυτό το ταξίδι, το άλμπουμ συνδυάζει διακριτική ρυθμολογία, power electronics και θορυβώδη oscillators, πλούσια φωνητικά και παράξενα γενναιόδωρες ατμόσφαιρες, σε ένα πειραματικό αλλά και αρκετά ευθύ πλαίσιο.

Χωρίς λοιπόν να το πολύ-αντιληφθείς, το άλμπουμ φτάνει σε εντυπωσιακές κορυφώσεις. Οι heavy κιθάρες και το drone από ακορντεόν του “Holy Lance” σχηματίζει κάτι που θα μπορούσε να μοιάζει με ένα εξαίσιο experimental doom από το μέλλον, με την Chen να φέρνει ένα ρεφρέν που διαθέτει ψήγματα ανάτασης. Εκεί όμως που κλέβει την παράσταση ολοκληρωτικά είναι στα 9 δύσβατα, θεατρικά λεπτά του “Coils Of Kaa”, σύνθεση που αποτελεί και την κορυφαία του άλμπουμ και χτίζει πάνω σε μια ιδιόμορφη μυσταγωγία.

Όταν το “Back To Water” φέρει το άλμπουμ στο τέλος του μέσα σε μια οριακά ματζόρε, σχεδόν φωτεινή, ατμόσφαιρα, συνειδητοποιεί κανείς πως η παρούσα στέκεται ως μία από τις πιο ενδιαφέρουσες κι εύστοχες συνεργασίες που σκάρωσαν ως τώρα οι The Body. Μαζί με την Dis Fig ηχούν σαν να γράφουν μαζί μουσική από πάντα και οι πειραματισμοί/καλλιτεχνικές αναζητήσεις και των δύο μερών μοιάζουν φυσικές, συμβατές, αρμονικές μεταξύ τους. Χωρίς να πετάει σε απρόβλεπτα ύψη, το “Orchards Of A Futile Heaven” είναι ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος του, ένα άλμπουμ δύστροπο, ποικιλόμορφο αλλά κι επιβλητικό.

Bandcamp