Pijn

Είναι πέντε ολόκληρα χρόνια πλέον από τότε που οι Pijn, παρέα με τους Conjurer, βγάλανε το "Curse These Metal Hands" και μας κόλλησαν στον τοίχο με έναν από τους καλύτερους δίσκους (?) της χρόνιας. Ήρθε λοιπόν η ώρα να επιστρέψουν στη δισκογραφία, μόνοι αυτή τη φορά, ακολουθώντας τον δικό τους άφωνο, αλλά βαθιά μουσικό, δρόμο.

Η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά της post-τα πάντα κολεκτίβας, φέρει τον τίτλο "From Low Beams Of Hope" και το πρώτο σχόλιο έχει να κάνει με το πολύ ωραίο εξώφυλλο. Αφήνει μια ανοιχτή είσοδο, πρόσκληση να κρυφοκοιτάξεις στο χώρο της, κι όταν νιώσεις έτοιμος να περάσεις στο τραπέζι.

Αν και ο δίσκος είναι χωρισμένος σε τέσσερα μέρη συνολικής διάρκειας 45 λεπτών, στην πραγματικότητα αποτελεί ένα ενιαίο δημιούργημα με ροή που σταματάει μόνο στη μέση για μια παύση. Βασικό δομικό συστατικό στην ανάπτυξη της μουσικής τους, εκτός από την κιθάρα και το ρυθμικό υπόβαθρο, είναι η ύπαρξη επιπλέον οργάνων όπως το πιάνο, το βιολί, το τσέλο και το σαξόφωνο. Το ωραίο εδώ είναι ότι κάθε ξεχωριστή οντότητα διατηρεί τη δύναμη και την ανεξαρτησία της, σε ένα συνεκτικό πλαίσιο σύμπραξης μεταξύ τους, σα να βλέπεις διαφορετικά χρώματα μέσα σε ένα μεγάλο καμβά, κάθε ένα έχει, και δίνει, το δικό του νόημα στο σύνολο, και το σύνολο αποτελείται από καθένα από αυτά.

Είναι αυτή η προσέγγιση του ρόλου του μουσικού μέσα στο συγκρότημα, προσωπικά μου φαίνεται εξαιρετική, η οποία πιστεύω ακράδαντα ότι είναι η βάση διαφοροποίησης του άλμπουμ από άλλα του χώρου. Δεν πνίγεται στη μονοτονία του, κρατώντας όμως το συμπαγή χαρακτήρα της ομαλής κίνησης, από την αρχή προς το τέλος. Οι επιρροές, από τους Godspeed You! Black Emperor και τους Russian Circles μέχρι τους The Ocean, ακούγονται αλλά δε σβήνουν την προσωπικότητα τους, αντίθετα συμμετέχουν στη διαμόρφωση της.

Τα συναισθήματα που κυριαρχούν στο "From Low Beams Of Hope" είναι σίγουρα μελαγχολικά, κι όμως δε σε ρίχνουν σε μαύρα σκοτάδια. Παρά το ότι η παροδικότητα κι ο πόνος ανέκαθεν αποτελούσαν πηγές έμπνευσης για τους Pijn υπάρχει και ελπίδα. Είναι αχνές οι αχτίδες της, αλλά υπάρχουν. Όπως υπάρχει και θυμός, οργή, ξέσπασμα.. κι ο δίσκος τα αφήνει αχαλίνωτα, να σε πλημμυρίσουν ασυγκράτητα την ώρα που λυσσάνε. Οι οικοδεσπότες όμως εκτιμούν και την ησυχία, αυτή τη γαλήνη που έρχεται μέσα από τη γνώση, προσοχή δεν είναι απόγνωση, σκέτη γνώση, τέκνο του λάθους και της ανθρώπινης αδυναμίας.

Με το δεύτερο δίσκος της, η κολεκτίβα από το Μάντσεστερ καταφέρνει εκ νέου να εντυπωσιάσει. Με τον τρόπο που επιλέγει να δομηθεί χαράσει πολύ ενδιαφέρουσα πορεία, διαφορετική, και μα τις χίλιες αντιφάσεις τελικά ξεχωρίζει ακριβώς γι αυτο. Το αποτέλεσμα είναι μία σκληρή οπτική πάνω στη ζωή που κυλά, ευάλωτο κι ενδοσκοπικό αλλά ταυτόχρονα καθαρτικό κι ελπιδοφόρο.