Kollapse

Σε ένα νεύμα φυσικής συνέχειας, η αποκρουστική μορφή στο εξώφυλλο του "AR", θυμίζει την εξίσου γκροτέσκα μορφή της προηγούμενης, πρώτης προσπάθειας των Kollapse, "Sult". Η τριάδα από τη Δανία, επέστρεψε φέτος και έβαλε στόχο της να τη μάθουμε για τα καλά. Οι ήχοι που χτίζουν είναι ανέλπιδοι, πομπώδης, αγχωτικοί. Το post-hardcore μπλέκεται με το sludge και το noise rock σε έναν δίσκο που η θεματολογία του ορίζει το ανείπωτο: το ψυχικό τραύμα που έχει προκληθεί από το σωματικό τραύμα, και η παραφροσύνη που δεν συνδέεται με τίποτα ακατανόητο, μεταφυσικό.

Το "AR" δεν πρόκειται για κάποια αρχικά, στην πραγματικότητα στα Δανέζικα σημαίνει κάτι απλό μα πολυσήμαντο: «σημάδι». Η είσοδος σε αυτόν τον εν τέλει τρομακτικό δίσκο, γίνεται με δύο τρόπους. Από τη μία, έχουμε μια μορφή πολυσημαδεμένη, σε σημείο μη αναγνωρίσιμο, σε σημείο που η μορφή έχει χάσει το στόμα της. Είναι αλήθεια αποκαρδιωτική η αίσθηση του να βιώνεις ακραία μεγέθη πόνου και να μη μπορείς να φωνάξεις. Υπάρχει ένα καταπληκτικό παιχνίδι εκεί έξω που λέγεται "I Have No Mouth And I Must Scream". Αν το γνωρίζετε, η αίσθηση που αφήνει το "AR" όσο το ακούς, είναι παρόμοια. Δεύτερη πόρτα, το ομώνυμο, εισαγωγικό κομμάτι, "AR", πρακτικά ένα κιθαριστικό γκάζι με hardcore φωνητικά που σε προετοιμάζει για κάτι, τουλάχιστον μακάβριο.

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερος αγνός ψυχικός τρόμος, από το πόσο πόνο μπορεί το κορμί σου να αντέξει. Οι Kollapse μας ταξιδεύουν σε ένα πνευματικό παραλήρημα μιας βιωμένης εμπειρίας παρόμοιας κατάστασης σε ένα δίσκο που μουσικά κρατά χαρακτήρα, τρελαίνεται, αλλά ξέρουν που να το σταματήσουν για να μην αποτρελαθείς κι εσύ. Τα δύο singles του δίσκου, "Autofagia" και "DOD", αρκετά κοντινά σε μορφολογία, σε αρπάζουν με τις κοφτές τους κιθάρες αλλά και τον αντίλογο των κιθαριστικών μελωδιών που θυμίζουν τις παγωμένες ατμόσφαιρες των Terra Tenebrosa. Τα δε φωνητικά, με στίχους στα Δανέζικα, αποτελούν το ρόλο της παραμορφωμένης φωνής όταν αυτή βγαίνει ως απέλπιδο αποτέλεσμα του πόνου.

Είναι τέτοια η ροή του "AR" που μέσα στην απελπισία του συναντά σημεία αργόσυρτα σαν άσκοπο βασανισμό, με το "Form" να μας οδηγεί μέσω sludge και post-metal λογικής στη δεύτερη παραφροσύνη του δίσκου. Εκεί, τα "Dekomposition" και "Kokon" αφήνουν το άγριο θηρίο της παραφροσύνης που κουβαλά ένας άνθρωπος βασανισμένος, τραυματισμένος, μιλώντας πλήρως κυριολεκτικά, όταν ο πόνος τον οδηγεί. Για το τέλος, το "Transformation", ρίχνει πάλι τους τόνους. Δεν υπάρχει πλέον φωνή. Σε μια ευθεία νοητική σύνδεση, ο δρόμος του "AR" είναι παρόμοιος με τον τρόπο που ένας θνητός μεταμορφώνεται σε βρυκόλακα σε διάφορα pen and paper επιτραπέζια παιχνίδια. Αφότου το τέρας σε καταστρέψει σωματικά, αφότου σε αδειάσει, αφότου περάσεις όλη την τρέλα που ανείπωτος πόνος δημιουργεί, το μυαλό σου φτάνει να κατακτήσει την τρέλα. Είσαι πλέον, το τέρας που άφησες τον πόνο να δημιουργήσει. Αλλαγμένος, παραμορφωμένος, περιφέρεσαι άσκοπα με αναμνήσεις και τραύματα ανίκανα να ξεχαστούν ή επουλωθούν.

Οι Kollapse, γνωρίζουν που να βάλουν φρένο σε αυτή τη θηριωδία και στα λίγο παραπάνω από τριάντα του λεπτά, το "AR" σε αφήνει σημαδεμένο, με παρόμοιο τρόπο με αυτό που κατάφεραν οι Ken Mode πέρυσί. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο πως ένα συγκρότημα καταφέρνει τόσο νωρίς στην καριέρα του να δώσει κάτι τόσο αποκρουστικά αξιοσημείωτο. Αν είσαι από εμάς που απολαμβάνουμε τους δίσκους που μας στιγματίζουν, το "AR" θα μπει άμεσα στα φετινά αγαπημένα σου.

Bandcamp | Spotify