1000Mods

Η αλήθεια είναι πως έχει κυλήσει μπόλικο νερό στ' αυλάκι της μπάντας. Νομοτελειακά θα συνέβαινε αυτό όταν βρίσκεσαι στο προσκήνιο κοντά 20 χρόνια. Μεγάλωσαν κι αυτοί, ωρίμασαν και πιθανώς να έχουν βρει κι εστιάσει στον επόμενο στόχο τους. Στο βήμα παραπάνω.

Η παραφρασμένη ατάκα του Ιούλιου Καίσαρα, κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη, δεν τους αντιπροσωπεύει. Παρόλο που ήρθαν στην πρωτεύουσα και την κατέκτησαν με συνοπτικές και μη αιματοβαμμένες διαδικασίες. Πιο πολύ σαν παράδοση άνευ όρων φάνηκε.

Βγήκαν κι έξω απ' αυτή. Αρκετά πιο μακριά και τα πάνε ακόμα περίφημα. Συνεχόμενες περιοδείες στην Ευρώπη και όχι μόνο, έχουν χτίσει δημοφιλία και status. Θα μπορούσαν να χαλαρώσουν και ν' απολαμβάνουν τα μουσικά τους λάφυρα. Η Αμερική είναι όμως μια τεράστια πρόκληση.

Το "Youth Of Dissent" έδωσε την εντύπωση πως κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση και στο φετινό "Cheat Death" το συνεχίζουν με περισσότερη συνέπεια. Συνέπεια; Μπορεί να είναι λάθος η λέξη και να αποπροσανατολίζει. Με περισσότερη αρμονία ίσως; Ναι, αυτό τους πάει περισσότερο. Και με πιο κατασταλαγμένες συνθέσεις;

Αρμονία, που έχει να κάνει με την ενσωμάτωση του alt / punk / grunge rock στο μουσικό DNA του στονερά που τους αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή. Σαν το "Astral Door" δηλαδή, που δίνει την ευκαιρία στον Χαράλαμπο από την Νέα Ορλεάνη του Κιλκίς να σκάσει ένα τεράστιο χαμόγελο που τα παλιόπαιδα από το Χιλιομόδι τον αγαπάνε ακόμα. Keep rolling Χαραλάμπη.

Συνθέσεις, που δεν αλλοιώνουν το DNA της μπάντας και το κάνουν ακόμα πιο ελκυστικό. Σαν το "Misery" δηλαδή, με την αύρα των Isis στον ήχο των ντραμς και στο semi post χτίσιμό του που οδηγεί σε απρόσμενο Maiden-ικό ολοκαύτωμα. Φαινομενικά παράταιρο κι όμως αντικειμενικά γαμάτο.

Όπως αντικειμενικά πανέμορφα είναι και δύο εκ διαμέτρου διαφορετικά μεταξύ τους τραγούδια: Η Sabbath-ίλα του "Overthrown" και το άκρως οργανικό κι ακουστικό "Bluebird" που αν δεν υπήρχε θα το έψαχνα, καθότι λάτρης αυτής της εκτέλεσης. Κι αν το πρώτο δεν το ξανασυναντάω, δεν κακίζω. Γίνομαι Χαράλαμπος και χαμογελώ με την σειρά μου.

Και συνεχίζω να χαμογελώ, για διαφορετικούς λόγους, με τον προσδοκώμενο επίλογο. Είναι πλέον σαν παράδοση το κλείσιμο του δίσκου με μια σύνθεση σχετικά μεγάλης διάρκειας. Το "Grey, Green Blues" δεν αποτελεί εξαίρεση και αποδεικνύεται συνεπές ως προς τον τίτλο του. Και ως προς τους στίχους μην σου πω, αλλά σε άλλο επίπεδο. Έχει αυτή την Lynyrd Skynyrd αισθητική που με σκλαβώνει κι εν τέλει με προτρέπει να τους πω έστω και μ΄ ένα δίσκο καθυστέρηση…

…well done gents. Μα το γκαραζιάρικο σολίδι του ομότιτλου, well done!