Teen Mortgage, Frenzee, The Vulcan Itch @ Aux Club, 29/05/25

Έχουμε να το λέμε γενικότερα το τελευταίο διάστημα πως συναυλιακά, η Αθήνα περνάει μια συγκινητική περίοδο όπου βλέπει πολλές νέες, ανερχόμενες μπάντες του σκληρού ήχου και δη οποιουδήποτε ιδιώματος φλερτάρει με τις εκφάνσεις του punk. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά και πως βλέπουμε σιγά σιγά να έχουμε σε τέτοιες συναυλίες σταθερή παρουσία κόσμου που δημιουργεί μια μικροσκηνή με τάση αυτοσυντήρησης, μιας που τα περισσότερα συναυλιακά δρώμενα είναι αν όχι πλήρως, τουλάχιστον περισσότερο από μισογεμάτα, πράγμα που ωθεί και στην οργάνωση και πραγμάτωση ακόμη περισσότερων τέτοιων προσπαθειών. Κατά συνέπεια, η ανακοίνωση της πρώτης εμφάνισης του ντουέτου των Teen Mortgage στη χώρα μας, ενώ έχουν κυκλοφορήσει μέχρι πρότινος μόνο μερικά (διαβολεμένα καλά) EP αλλά και ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος τους, "Devil Ultrasonic Dream" κυκλοφόρησε μόνο πριν από μερικούς μήνες, προκάλεσε έκπληξη και παράλληλο ενθουσιασμό.

Απρόσμενα μα πολύ θετικά, η εικόνα έξω από το Aux Club ήταν πάρα πολύ ενθαρρυντική μιας και ήδη, πάρα πολύς κόσμος είχε συγκεντρωθεί, ενδεχομένως δυσανάλογα πολύς για τη μέχρι τώρα φήμη των Teen Mortgage. Δεν ήταν ιδιαίτερα διαφορετική και η εικόνα εντός του χώρου. Οι The Vulcan Itch έχουν καταλάβει τη σκηνή του Aux Club και ορίζουν την έναρξη της βραδιάς και, αδιάφορο αν είναι προς τιμήν τους ή τυχαίο, έχουν προσελκύσει ήδη πολύ κόσμο για να τους απολαύσει. Στα συνήθη άριστα ηχητικά δεδομένα του Aux Club, οι The Vulkan Itch, απόλυτα rock, απόλυτα ενθουσιώδεις επίσης, μας απασχόλησαν με, κατά βάση κομμάτια από τον πρόσφατο, περσινό δίσκο τους, "Rise Of The Fallen" που επιτέλους έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε σε ζωντανή εκδοχή, μιας που τους είχα στο στόχαστρο αλλά δεν είχε τύχει έπειτα από την κυκλοφορία του δίσκου.

Υπήρξε κάτι στην ενέργεια της συγκεκριμένης βραδιάς που φαινόταν ασταμάτητο. Αυτή τη σχεδόν μεταφυσική ενέργεια άναψε με άνεση η τριάδα των The Vulcan Itch με την εμφάνισή τους στα γνωστά, garage rock / grunge μονοπάτια επί των οποίων κινούνται. Έμοιαζαν δε, να ευχαριστιούνται με το παραπάνω τη συγκεκριμένη βραδιά, σχεδόν σαν να μην περίμεναν πως έχει τις προοπτικές να πάει τόσο καλά. Θα ήθελα σύντομα να μπορέσω να τους ξαναδώ σε κάποιο περισσότερο «οικογενειακό» live μιας που τώρα το βλέμμα δεν υπήρξε στραμμένο πάνω τους για να εκτιμήσω με περισσότερη αφοσίωση τις νέες δημιουργίες τους. Είμαι σίγουρη πως δεν θα αργήσει.

Πολύ πολύ σύντομα, λαμπαδηδρόμοι της ενέργειας γίνονται η αγαπημένη τριάδα των Frenzee. Με την πιο πρόσφατη εμπειρία μου μαζί τους να είναι αυτή του συνδυασμού φούστα – μπλούζα της εμφάνισής τους μαζί με τους Amyl And The Sniffers, μπορώ να πω πως ότι μου λείπει σε δισκογραφικό kick από τα τρία αδέρφια, τόσο επί πέντε το συμπληρώνουν στο πως στέκονται πάνω στη σκηνή. Όπως μας είπαν, εφόσον θα υπάρξει λίγος καιρός μέχρι να ξαναπαίξουν στην Αθήνα, ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για εκτόνωση. Εκτόνωση που μας προσέφεραν απλόχερα, μιας που οι Frenzee μπορούν να εκτοξεύσουν το συναίσθημα κάθε line-up στο οποίο βρίσκονται στα ύψη, κι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο πάθος και την όρεξη που επιδεικνύουν και οι τρεις τους, ο καθένας στο ρόλο του.

Φυσικά, η εκρηκτική Απολλωνία συγκεντρώνει το βλέμμα πάνω της. Αφενός επειδή έχει τον συνήθως πρωταγωνιστικό σκηνικά, ρόλο των φωνητικών, όπου φτύνει με περίσσιο τσαμπουκά αλλά χωρίς ποτέ να χάνει την ιδιόμορφη θηλυκότητά της, τους στίχους που από κάτω σηκώνουν πόλεμο. Πρόσωπο και σώμα όλο έκφραση, τιμή στη θεά της μπύρας, κίνηση και όρεξη, αλλά και παρουσία κάτω και μέσα στο κοινό το οποίο παρασύρεται να το ζήσει λίγο περισσότερο. Παρά το γεγονός ότι αποτελεί το επίκεντρο, η Απολλωνία δεν μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Ο Νίκος πίσω από τα κρουστά καταστρώνει το ρυθμικό μέρος των Frenzee ολομόναχος, πάντα με εκφράσεις και γκριμάτσες απόλυτης αφοσίωσης, ενώ ο Αντώνης στην κιθάρα πατά το μόνιμο γκάζι που δεν γνωρίζει φρένο. Έτσι, κομμάτια από όλες τις κυκλοφορίες των Frenzee μας χτυπούν κατακούτελα, ενώ οι μικρές τους διάρκειες μας βοηθούν να ανακτήσουμε για δευτερόλεπτα τις χαμένες μας δυνάμεις. Αν έχω μια μικρή παρατήρηση (όχι παράπονο), θα ήταν πως ίσως να υπήρχε ελαφρώς καλύτερη ισορροπία εάν οι Frenzee παρουσίαζαν ελαφρώς μικρότερο set μιας που τελικά η διάρκειά του ήταν σχεδόν ίδια με αυτή της εμφάνισης των Teen Mortgage.

Περνώντας ωστόσο στο κυρίως πιάτο, όταν έφτασε η ώρα να εμφανιστούν οι Teen Mortgage στ’ αλήθεια, το Aux Club είχε κυριολεκτικά γεμίσει. Η προλεχθείσα ενεργειακή φλόγα φτάνει πλέον στο βωμό που οφείλει να τοποθετηθεί, και ως άγρυπνοι φρουροί, το ντουέτο των Teen Mortgage την πλαισιώνει και αντί να την προστατεύσει από το να σβήσει, της πετά λάδι να φουντώσει. Μερικές φορές, υπάρχει η πεποίθηση πως δύο άτομα πάνω στη σκηνή δυσκολεύονται να παίξουν εντυπωσιακό rock. Προτού γελάσω in White Stripes και Black Keys, θα πω πως η περίπτωση των Teen Mortgage είναι επίσης μία από αυτές που η χημεία τους γεμίζει τη σκηνή και τις ψυχές του κοινού με αυτή τη μουσική αγαλλίαση που τόσο έχουν συλλογικά ανάγκη.

Φυσικά, οι επιλογές των κομματιών που μας παρουσιάζουν οι Teen Mortgage προέρχονται από το ομώνυμο EP τους αλλά και το φετινό δίσκο τους, "Devil Ultrasonic Dream". Η έναρξη της εμφάνισής τους εκκινεί έναν παλμό που δεν δείχνει καμία διάθεση να μειωθεί. Οι ίδιοι μοιάζουν να μην πιστεύουν πως στην πρώτη τους εμφάνιση σε μια πόλη τόσο μακρινή από τη γενέτειρά τους, λίγο αφότου ξεκίνησαν, θα έβρισκαν τέτοια ανταπόκριση. Μέχρι κι εγώ εξεπλάγην θετικά και από την προσέλευση αλλά και από τις αντιδράσεις του κόσμου. Χορός, πανηγύρι που λέμε κι εδώ στο χωριό μας, ακόμη και τραγούδι ανά περιπτώσεις, κυκλοφορούσαν εντός του Aux Club το οποίο έσφυζε από ζωή. Πως να μην τραγουδήσεις βέβαια όταν βιώνεις ζωντανά κομμάτια σαν το "Devil Ultrasonic Dream", κομμάτι που αναμφίβολα θεωρώ από τις μεγαλύτερες χιτάρες της φετινής χρονιάς.

Κι έχεις λοιπόν, τους δύο στηλοβάτες. Στα αριστερά, ο Edward Barakauskas πίσω από τα κρουστά που εξαπολύει κινήσεις που μας κάνουν να οργιάσουμε, με ιδιαίτερη έμφαση στη χρήση από τα πιατίνια που δημιουργούν ιδιαίτερες λεπτομέρειες στον συνολικό ήχο του συγκροτήματος. Στα δεξιά, ο James Guile και τα αμέτρητα πετάλια του, κουβαλούν με άνεση όλα τα μελωδικά χαρακτηριστικά της μουσικής των Teen Mortgage. Με ούτε πλούσια αλλά ούτε και ανύπαρκτη επικοινωνία με το κοινό, μόνο τόσο όσο είναι εφικτό από την απαιτητική θέση του να αποδώσεις συναυλιακά ως ντουέτο, οι Teen Mortgage επισφραγίζουν την απαραίτητη επαφή. Ο κόσμος μπροστά στη σκηνή φαίνεται να περνά μερικές από τις καλύτερες στιγμές της ζωής του, ενώ όλος ο υπόλοιπος δεν μοιάζει να βρίσκεται και πολύ μακριά συναισθηματικά. Πόσο μάλλον στις πιο γλυκές στιγμές του συγκροτήματος όπως τα "Personal Hell" και "Possessed". Μιας και αυτή τη φορά βρέθηκα και με την κάμερα στο χέρι, ανέβηκα και μια βόλτα στον εξώστη από όπου το σκηνικό όλων των ανθρώπων στο κοινό σε συνδυασμό με τους Teen Mortgage μπορεί να περιγραφεί μόνο από την αγγλική λέξη που προς το παρόν αδυνατώ να μεταφράσω ικανοποιητικά στα ελληνικά: "wholesome". Προσωπικά μου highlights βέβαια το αγαπημένο "Control" και το σχεδόν κλείσιμο με το "S.W.A.S.".

Σε μια πλήρη και μεστή εμφάνιση με τέλειο ήχο όπως και συνδυασμό παρουσίας και ανταπόκρισης κοινού, οι Teen Mortgage έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό παίζοντας σχεδόν όλα τα κομμάτια που έχουν γράψει μέχρι στιγμής. Θα έβαζα στοίχημα πως ούτε και οι ίδιοι περίμεναν τέτοιον εκρηκτικό συνδυασμό κοινού και μπάντας που πέτυχε στο απόλυτο. Ο χώρος του Aux αδειάζει με χαμόγελα. Οριακά προλάβαμε, και κάποιοι δεν προλάβανε τα μέσα μα λίγη σημασία είχε (όχι τόσο λίγη ώστε να μην το αναφέρουμε καθόλου πάντως, με λίγη περισσότερη πίστη της τάξεως του δεκαλέπτου στο πρόγραμμα αυτό δεν θα ήταν καν θέμα συζήτησης). Ανυπομονούμε ήδη για επόμενο live Teen Mortgage, επόμενο δίσκο Teen Mortgage, επόμενη συναυλία μπάντας σε τόσο κομβικό σημείο της ανόδου της που θα νιώσουμε για άλλη μια φορά πως γινόμαστε ορατός σταθμός του ευρωπαϊκού συναυλιακού χάρτη.