Καταχνιά

Νιαούρισμα Της Γάτας

Self Released (2022)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 29/06/2022
Δίσκος - σύντροφος για κάθε περίσταση, τραγούδια - στηρίγματα ενάντια στον μηδενισμό της πραγματικότητας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τέσσερα χρόνια πέρασαν, έναντι των συνηθισμένων δύο, για να κυκλοφορήσουν οι Καταχνιά το νέο τους δίσκο. Το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας από τη Θεσσαλονίκη, κατέφθασε δίχως τυμπανοκρουσίες, και το "Νιαούρισμα Της Γάτας" είναι γεγονός. Αν τους έχεις ακούσει, ή ακόμα καλύτερα, αν τους έχεις πετύχει ζωντανά σε κάποιο στέκι ή αυτοδιαχειριζόμενη εκδήλωση, τότε εν πολλοίς γνωρίζεις τι να περιμένεις. Αν όχι, τότε οφείλεις να ακούσεις.

Αισθητικά, αλλά και ηχητικά, το σχήμα συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το "Κρεσέντο Απελπισίας". Κοινώς, παίρνει τα βασικά θεμέλια του μελωδικού, σκοτεινού neo-crust, τους δίνει ανά σημεία ακόμα περισσότερη extreme διάθεση, ρίχνει όποτε χρειαστεί τις ταχύτητες χωρίς να υποπίπτει σε sludge «ατοπήματα», φροντίζει ώστε η ποιητική στιχουργία να είναι μέγιστο προσόν αλλά να μην υποτάσσει τα riffs και τις εναλλαγές, και παραδίδει τραγούδια με βαθύτερο λόγο ύπαρξης.

Ηχητικά, η μπάντα πετυχαίνει το καλύτερο αποτέλεσμα στην έως τώρα δισκογραφική της πορεία. Η «ζωντανή» αίσθηση είναι παρούσα, τα έγχορδα έχουν βάθος και τα τύμπανα χτυπούν όπως πρέπει με τους ρυθμούς στους οποίους επιδίδονται. Μάλιστα, σε στιγμές όπως το μανιακό εναρκτήριο "Εσείς Οι Ζωντανοί", οι Καταχνιά θυμίζουν έντονα τους Επιθανάτιος Ρόγχος, τουλάχιστον όπως αυτοί ήχησαν στην επίσημη περσινή κυκλοφορία του split με τους Τελευταίος Αιώνας. Αναμενόμενο, αν αναλογιστείς το παρελθόν των μελών του συγκροτήματος.

Το "Νιαούρισμα Της Γάτας" από την πρώτη κιόλας ακρόαση αποκαλύπτεται πιο πνιγηρό, ακόμη πιο έντονο από τους προκατόχους του. Τα χρόνια ολοκληρωτικής καταστολής που επέφερε η «αντιμετώπιση» της πανδημίας, σε συνδυασμό με τα μόνιμα ζητήματα, κοινωνιολογικής και πολιτικής φύσεως με τα οποία καταπιάνεται η μπάντα από την σκοπιά της, παρέχουν αρκετούς λόγους για κάτι τέτοιο. Ταυτόχρονα, η κυκλοφορία ηχεί και ως η πιο πληθωρική τους. Αυτή η αίσθηση πως ο κόσμος καίγεται με μια αόρατη φλόγα που επειδή δεν την βλέπουμε την αγνοούμε, είναι που μετατρέπει τις, ήδη προσεγμένες, συνθέσεις, σε κάτι οικείο για μια μερίδα ανθρώπων.

Το συγκρότημα, για τα δεδομένα του χώρου του, εξαιτίας και της συνέπειάς του, έχει μεγαλώσει αισθητά, κρίνοντας από την απήχηση και την μαζικότητα του κόσμου στις συναυλίες του. Σε καμία στιγμή όμως, δεν άμβλυνε το μήνυμά του. Αντιθέτως, παραμένει μια αιχμηρή φωνή (βραχνή), ένας χώρος όπου ζωές και σκέψεις διαφορετικών ανθρώπων συναντώνται. Σε αυτό το πλαίσιο, και όσο το μήνυμα παραμένει ανόθευτο και ειλικρινές, η στάση δίνει χρώμα στον ήχο και αυτός με τη σειρά του μετατρέπεται σε soundtrack αγώνων και αγωνιών, οι ενδοιασμοί που φέρνει η προαναφερθείσα διεύρυνση κάμπτονται.

Όταν κυκλοφόρησαν το ομότιτλο ντεμπούτο τους πριν οκτώ χρόνια, οι Καταχνιά άφησαν το στίγμα τους στην εγχώρια hardcore/punk σκηνή. Βέβαια, μακριά από συμψηφισμούς ετερόκλητων «ανεξάρτητων» σκηνών και αντικρουόμενων καλλιτεχνικών προσεγγίσεων προς τέρψη κάποιας ολιστικής υπεραπλούστευσης, η μουσική αυτή, και το γράφω με επίγνωση της λειτουργίας της πλατφόρμας μέσα από την οποία εκφράζομαι, είναι ταγμένη σε συγκεκριμένα οράματα και ιδανικά. Όταν άκουσα πρώτη φορά ολοκληρωμένο το "Το Όνομά Μου Είναι Άνθρωπος" ένιωσα ξανά, αυτό το δίχως υπερβολές διαχρονικό κάλεσμα τους. Το θέμα όμως δεν είναι τα προσωπικά μου βιώματα.

Τα διπλά φωνητικά και η εκφορά των στίχων συνεχίζουν να δένουν άριστα με το γκρι που εξαπλώνεται. Οι ρυθμικές κιθάρες σφίγγουν τις γροθιές, προκαλώντας ταχυκαρδία, και τα μαύρα leads τις υψώνουν. Τα τύμπανα μετατρέπουν την εικονοπλασία σε κάτι ευέλικτο, ρευστό, με έντονο συγκινησιακό φορτίο. Η κρισιμότητα των νοημάτων συναντά τις μουσικές εξάρσεις, και αυτή η έκρηξη, δίνει έρεισμα στην δραματουργία. Η οποία, σε στιγμές όπως το συγκλονιστικό "Το Νεκρό Νερό", αναγνωρίζει το φορτίο το οποίο πραγματεύεται, απλά για να το μοιραστεί με τον συνάνθρωπο. «Να ερωτευτούμε, να μην ζήσουμε την επανάληψη», γιατί αυτός είναι ο φόβος. Ο άχρωμος, ο μονοσήμαντος άνθρωπος, και ο συμβιβασμός που πλασάρεται ως ωρίμανση.

Το "Νιαούρισμα Της Γάτας" λοιπόν, είναι οι σκιές που αντεπιτίθενται, το περιθώριο που απαντά στη σιωπή. Το βασικό riff του υποβλητικού "Στη Μούχλα Των Καιρών" μετακινείται όπως οι αναμνήσεις στον χρόνο, δίνοντας μια κλωτσιά εκκίνησης στα όνειρα. Ακόμα και στην πιο απαισιόδοξη και δύστροπη μορφή τους, οι Καταχνιά συσπειρώνουν και υπενθυμίζουν πως «και αν σπάσουν ένα, θα φτιάξουμε δύο». Νωρίτερα, το προσωπικό αγαπημένο "Στον Πηγαιμό Για Ωραίο Θάνατο" είναι η θύελλα που γίνεται λεπίδα και τρυπάει πλευρά. Εκεί, όπου κόβεται η ανάσα. Καταιγισμός, αδρεναλίνη, πάθος και λύτρωση. Τραγούδια που αφήνουν πίσω στάχτες και γίνονται άνθη σε ερημωμένες πόλεις.

Ο αστικός χαρακτήρας του άλμπουμ είναι μέρος της προσωπικότητάς του. Η κιθαριστική εκδοχή του ήδη γνωστού "Ετών 16", το διατηρεί ως ένα ορμητικό κομμάτι. Η έξυπνη δυαδικότητα των στίχων, αναπόφευκτα θα κάνει συνειρμούς (η συνειδητή επανάληψη του «η αλλεργία που έχεις στους δεκαεξάχρονους» είναι συγκλονιστική), αλλά θα παραμείνει ύμνος αλληλεγγύης στις καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα κινήματα, υπενθυμίζοντας την ζωτική αναγκαιότητά τους. Το ταξίδι που διαγράφουν, μέσα από ατελείωτες νύχτες, υγρούς παραδρόμους, ερημωμένες λεωφόρους, υπόγεια, μπαλκόνια και κάθε λογής χώρους οι Καταχνιά, αξιοποιώντας θλίψη και έρωτα, απώλεια και ζωή, ρουτίνα και όνειρα, ως κοινωνικό σχολιασμό, είναι καθαρτικό.

Ο δίσκος κλείνει με το "Έρεβος", διαγράφοντας ένα πλήρη θεματικό κύκλο, όπως αυτόν του εξωφύλλου. Η τελική αίσθηση βαριά, ασήκωτη. «Δεν ήρθε δα και το τέλος του κόσμου». Πράγματι, αυτό μπορεί και να πέρασε και να μην το πήραμε χαμπάρι. Οι Καταχνιά επέστρεψαν με μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες τους, ένα άλμπουμ σημείο αναφοράς για τον ήχο του και όχι μόνο. Επανήλθαν, και μας προσέφεραν οκτώ κομμάτια και 32 λεπτά μουσικής ως εφόδια στην προσπάθεια να μετατρέψουμε την επιβίωση σε ζωή. Νομίζω πολλά έγραψα, αλλά αυτές είναι οι σκέψεις μου όταν ο δίσκος δεν παίζει. Γιατί αν τον ξαναβάλω αυτές θα χαθούν στα ηχοχρώματα και τα ηχοτοπία, στο σκοτάδι και στα όσα παραμονεύουν εντός του. Το "Nιαούρισμα Της Γάτας" όμως θα υπενθυμίζει αδιάκοπα πως αυτός είναι ο δρόμος, αρκεί να μην ξεχασθεί ο σκοπός και η ιδέα.

«Να είναι ελαφρύ το χώμα που μας σκεπάζει, να είναι ελαφρύ να αντέχουμε»

Bandcamp
Youtube

  • SHARE
  • TWEET