Drug Church

Hygiene

Pure Noise Records (2022)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 17/06/2022
Ένα post-hardcore άμεσο, καυστικό, ιδιοφυές και ειλικρινές, που φωλιάζει με τραγουδάρες κατευθείαν στα μυαλά μιας καταπιεσμένης γενιάς
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πώς γίνεται ένα άλμπουμ ενώ το έχεις λιώσει να μην μπορείς να αρθρώσεις λέξη για αυτό; Σε μια τέτοια ενδιάμεση κατάσταση βρίσκομαι εδώ και μήνες με τον τέταρτο δίσκο των Drug Church. Το "Hygiene" στα αυτιά και στο μυαλό μου δεν είναι μια ακόμα εξαιρετική κυκλοφορία. Βασικά, ηχεί ως μια άκρως συμπαγής συλλογή τραγουδιών, η οποία όμως επιχειρεί να διηγηθεί μια ιστορία, πιθανώς άθελά της. Κατά μια έννοια, το φετινό άλμπουμ των Drug Church, κατάφερε μέσω της ανεπιτήδευτης ειλικρίνειάς του να αποτελεί μια από τις πλέον εξαιρετικές κυκλοφορίες της χρονιάς.

Φαινομενικά, οι Αμερικανοί δεν κάνουν πολλά πράγματα διαφορετικά στο "Hygiene". Η συνταγή μένει ίδια, αλλά, όντας συνταγή, αποκαλύπτει τις ισορροπίες της με τις δοκιμές. Βασικές αρχές μελωδικού post-hardcore, οι οποίες διανθίζονται με αρκετά ‘90s στοιχεία, ιδίως grunge, και δομούνται μέσω σαφώς κυρίαρχων riffs και φωνητικών γραμμών. Πρόσθεσε στο τέλος και τη στιχουργία ενός από τους πιο υποτιμημένους frontmen εκεί έξω, του Patrick Kindlon, η οποία θα σε κάνει να ανατρέξεις αρκετές φορές στις λέξεις έναντι της νότας, και ίσως έχεις μια πρώτη εικόνα στο μυαλό σου.

Η αλήθεια είναι πως το "Cheer" του 2018 είχε προκαλέσει αίσθηση, τοποθετώντας τη μπάντα σε μια από τις πλέον εξέχουσες της σημερινής σκηνής. Με κίνδυνο να καταστώ γραφικός και επαναλαμβανόμενος, θα τονίσω ξανά πως μια ολόκληρη φουρνιά συγκροτημάτων που γαλουχήθηκαν ηχηητικά στα τέλη ‘90s/αρχές ‘00s , τώρα δικαιώνει τους ήρωές της αλλά και δικαιώνει εαυτόν χάρη στην εκμοντερνισμένη αντίληψη και τραγουδοποιία της. Οι Drug Church με το νέο τους άλμπουμ, δεν επιβεβαίωσαν όσες φωνές κάναν θόρυβο πριν 4 χρόνια, αλλά κάνουν και μέτωπα να γυρίσουν.

Σε μια από τις διαδικτυακές συζητήσεις και αναζητήσεις γύρω από αυτό το άλμπουμ, έπεσα πάνω στην εξής, ιντριγκαδόρικη: «Το "In Utero", αλλά καλύτερο». Πριν αναρωτηθεί κανένα ποιος ο σκοπός της παρουσίας ενός τέτοιου σχολίου σε αυτή την παρουσίαση, θα πω πως ο ενθουσιασμός, πράγματι είναι παραπλανητικός. Διότι, ναι μεν, είναι άστοχη η σύγκριση, αλλά παράλληλα αποστρέφει το βλέμμα από τη σύνδεση του "Hygiene" με την παραπλήσια του κλασικού άλμπουμ αισθητική. Διότι, όσο ισοπεδωτικό και απολαυστικό hardcore είναι το "Piss & Quiet", άλλο τόσο οι συγχορδίες του "Detective Lieutenant" και η μελαγχολία του ρεφραίν του θα ηχήσουν, ισάξια για όσο διαρκεί η σύνθεση, των επιρροών της μπάντας.

Το φιλτράρισμα που έχουν ρίξει οι Drug Church στη συνθετική τους προσέγγιση ανταμείβει πρώτιστα εαυτούς. Το κυνικό σχήμα θεωρεί πως το καλλιτεχνικό σκέλος της ύπαρξης ενός συγκροτήματος είναι η εκτόνωση των όσων συμβαίνουν στην απόπειρα βιοπορισμού του. Αυτός ο ουροβόρος, αντανακλάται και στην ταυτόχρονα απαισιόδοξη όσο και ένθερμη και ζεστή κατάθεση ψυχής που πραγματοποιεί. Όταν μετά το όμορφο εναρκτήριο "Fun’s Over" σκάσει μύτη το "Super Saturated", προπύργιο του άλμπουμ, ξέρεις πως εδώ ήρθες για να μείνεις. Το "Hygiene" είναι μια ψυχοθεραπεία που δεν περιορίζεται ηλικιακά, αλλά αντανακλά καταστάσεις και περιστάσεις που βαραίνουν.

Το ψυχολογικό βάρος πρέπει να απελευθερωθεί, και το "World Impact" με την αμεσότητά του πράττει ακριβώς αυτό. Στακάτο riff και στιχάρες, ρυθμική ενέργεια και «ύπουλα» περάσματα, με το δεύτερο μέρος του να επιφέρει ένα τακτικά τοποθετημένο ξέσπασμα, που οδηγεί στην αντίπερα όχθη. Το εθιστικό "Premium Offer" που το διαδέχεται, εντείνει την κοινωνικά ευαίσθητη κριτική στον ύστερο καπιταλισμό και τα, μεσαίας τάξης, φαντασιακά του. Αυτή ακριβώς η ικανότητα των Drug Church να παραθέτουν σε 29 λεπτά τραγούδια που καρφώνονται στο μυαλό, όχι με προφανή τρόπο, είναι που διαμορφώνει και την τελική αίσθηση.

Δεν είμαι σίγουρος αν το "Hygiene" μπορεί να αναδειχθεί ως ένα modern classic. Είμαι όμως βέβαιος πως αποτελεί ένα αγχολυτικό, ναι άλλο ένα. Λες και η γκρίζα πραγματικότητα δεν συμπιέζει τα πάντα. Λες και οι δίοδοι δεν στενεύουν με κάθε λεπτό που περνάει σε διάφορες περιστάσεις. Στο φινάλε, οι Drug Church μεγαλουργούν με το "Athlete On A Bench". Εξαιρετική κιθαριστική δουλειά, υπέροχη, με γρέζι, εκφορά στίχων, και ένα αίσθημα εξόδου που όμως υπενθυμίζει πως η πόρτα πίσω σου δεν έκλεισε οριστικά. Δεν είναι τίποτα, θα πρέπει να γυρίσεις να τη σπρώξεις. Και να ακούσεις πάλι τον δίσκο. Γιατί τα τραγούδια του είναι κάτι παραπάνω από φανταστικά, είναι λυτρωτικά.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET