Cloud Rat

Μπαίνει το "Aluminum Branches". Από την αρχική crust-ίλα πας σε ένα λασπωμένο και ογκώδες σημείο, που σε σέρνει μες την παρακμή. Στη συνέχεια, το "The Colour Of The Dog" συνεχίζει να σε τραβάει από το γιακά. Οι Cloud Rat, μια από τις κορυφαίες σύγχρονες μπάντες του, ας το πούμε έτσι, grindcore, επέστρεψαν. Και αν πίστευες πως ο νέος τους δίσκος θα ήταν ένα αναμάσημα, ή θα παρουσίαζε μια καμπή, τότε τους έχεις υποτιμήσει δεόντως.

Το "Pollinator" του 2019, ήταν κατ’ εμέ μια ύψιστη στιγμή του σύγχρονου, και μη, ιδιώματος. Με κάθε της κυκλοφορία, η τριάδα, διαμόρφωνε ένα chaotic crust/grind/core μείγμα το οποίο δεν άφηνε περιθώρια. Συνθέσεις των δύο λεπτών ηχούσαν λες και άνοιγε η θάλασσα στα δύο, λες και το έδαφος χανόταν κάτω από τα πόδια σου. Μια κιθάρα, έκανε επίδειξη, όχι τεχνικής, αλλά ουσίας και μείξης, τύμπανα, τα οποία ελέγχουν και ορίζουν την έκβαση όχι μόνο της εκάστοτε σύνθεσης, αλλά και του αποτυπώματός της. Σαν αυτό το σημείο στα μέσα του "Inner Controller (Lucid Running Home)". Εκεί οπου όλα αλλάζουν και πλέον δεν θες απλά να κοπανηθείς αλλά να διαλυθείς.

Ο νέος δίσκος των Cloud Rat λοιπόν, ονόματι "Threshold", συνεχίζει εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχός του. Η πορεία του σχήματος, δεν είναι ανοδική, αλλά παραμένει μακριά από το γυμνό μάτι. Ακούς τον καταιγισμό του "Cusp" και θες να μπεις μέσα στον καθρέπτη τον οποίο κοιτάς. Να τον διαπεράσεις, ενώ σπάει πάνω σου. Μην αναζητήσεις το alter ego του "Do Not Let Me Off The Cliff". Φυσικά και η Madison Marshall λάμπει εκ νέου με τις ερμηνείες και τους στίχους της. Σε διαβεβαιώνω πως αν θεωρείς τα ουρλιαχτά της και τους σπαραγμούς της ως αντίποδα της γαλήνης του προαναφερθέντος EP, τότε δεν είσαι έτοιμο να ακούσεις αυτό το άλμπουμ.

Προετοιμάσου. Γιατί όσα εκλύει το "Threshold", είναι πολλά περισσότερα από ευάλωτα ανοίγματα ψυχής. Ανά σημεία, ανάμεσα στις συγχορδίες, τα αρπίσματα, ανοίγεται ένας κόσμος ειλικρινής, ωμός, σπασμωδικός και συνειρμικός. Είναι μια οριακή κατάσταση, όπου, όπως συμβαίνει στο "Listening Ear", γεννά έναν τρόμο αμεσότητας. Ανά στιγμές, οι Cloud Rat μου θυμίζουν τους Converge. Δεν είναι η εντυπωσιακή κιθαριστική δουλειά ή τα τύμπανα. Είναι το συναίσθημα και η κατάθεση ψυχής (πόσο κλισέ, πόσο ταιριαστό), που αφήνει κάθε κυκλοφορία τους σε περαστικά άτομα. To "Threshold" λοιπόν, αναδεικνύεται ως το πιο προσωπικό άλμπουμ του συγκροτήματος.

Κοινώς, ναι οι Cloud Rat πραγματοποιούν το 4/4 μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία. Ο αχανής κατάλογος κυκλοφοριών πάσης φύσεως της μπάντας, αν και αποπροσανατολιστικός, είναι μια ένδειξη πως αυτό το σχήμα, όταν έρθει η ώρα να κυκλοφορήσει LP, αφοσιώνεται. Δεκαπέντε συνθέσεις σε 31 λεπτά, και μια διαρκής αίσθηση πως η φωνή που τραντάζει το αυτί σου, δεν είναι παρά ένας ψίθυρος εγρήγορσης. Τα riffs του "Imaging Order" προκαλούν air-guitar στο grind. Το "Porcelain Boat" μετατρέπει τη δήλωση "I’m awake" σε αποθέωση του ηχητικού, άρα και συναισθηματικού, εξτρεμισμού.

Θα ισχυριζόμουν πως κανείς δεν παίζει όπως οι Cloud Rat, παρασυρμένος από το συναισθηματικό εκκρεμές που μετέτρεψε τις ακροάσεις το "Threshold". Θα αφήσω όμως τα σχεδόν δύο λεπτά του ονειρικού "Kaleidoscope" να αγγίξουν post εκτονώσεις, έως ότου το "Qliphoth" του 2015 σπάσει την πόρτα και αναφωνάξει «επίθεση» με την αύρα του. Εκ νέου όμως, οι Cloud Rat, δημιουργούν μια αλληλουχία συνθέσεων η οποία φαντάζει ως ένα μωσαϊκό, το οποίο, στην πλήρη του, πολυχρωματική θέα, γοητεύει, παίζοντας με τις αισθήσεις. Σποραδικά, θα ξεπετάξει άνθη όπως τα όσα κιθαριστικά συμβαίνουν στα τελευταία 15 δευτερόλεπτα του "Corset".

Όπως αποδεικνύει και το τρίλεπτο φινάλε του δίσκου με το "Babahaz" με την ηλεκτρονική του παραμόρφωση να λειτουργεί ως επίστρωση, οι Cloud Rat δεν προσέφεραν μια ακόμα εξαιρετική δουλειά. Πλέον, και με τρανή επιβεβαίωση το "Threshold", κάθε κυκλοφορία τους είναι ένα γεγονός που αποτελεί εμβύθιση και αφοσίωση. Ακόμα θυμάμαι να χάνομαι στην συγκίνηση που προσφέρει μια ζωντανή τους εμφάνιση, με τον αδυσώπητο αέρα που τους κατακλύζει. Αυτή ακριβώς την περιπλάνηση, ανάμεσα σε τεχνική και ουσία, ανάμεσα σε φόρμα και περιεχόμενο, από κοπάνημα σε αχανές βλέμμα στο κενό, την επανέφεραν. Πιο προσωπικά, πιο ενδοσκοπικά, πιο σουρρεαλιστικά. Οι Cloud Rat είναι μια ηγετική φυσιογνωμία στη σκηνή τους, τουλάχιστον. Και επειδή, μου αρέσει η ίντριγκα, στο ψευδοδίλημμα «αυτό ή το "Hiss" των Wormrot», θα αναφωνήσω «και τα δύο» γιατί μια εξαιρετική χρονική συγκυρία ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας. Κρυμμένη πίσω από αποψάρες και εκκωφαντικές δηλώσεις, όπως τα δεύτερα φωνητικά του "Ursitory". Το "Threshold" των Cloud Rat είναι η γοητεία του ανθρώπινου χάους, η ηχητική μετουσίωση της συναισθηματικής πληρότητας.

Bandcamp
Spotify