Beach Rats

Rat Beat

Epitaph Records (2022)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 12/09/2022
Η νεανική φλόγα του μελωδικού hardcore δεν σβήνει εύκολα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Υπάρχει μια ατόφια ομορφιά στο αίσθημα που αφήνει η παρέα με παλιούς, καλούς, γνώριμους. Μια αίσθηση οικειότητας, φιλίας, αλλά και νοσταλγίας για τις εποχές που ο κόσμος έμοιαζε να βρίσκεται στα πόδια όλων, με τα όνειρα, τις βλέψεις και τις αποτυχίες. Αυτή ακριβώς την αύρα, αφήνουν οι ακροάσεις του ντεμπούτου των Beach Rats.

Το συγκρότημα, αποτελείται από τους αξιότιμους Ari Katz (Lifetime, φωνητικά), Pete Steinkopf (Bouncing Souls, κιθάρες), Bryan Keinlen (Bouncing Souls, μπάσο), τη μορφάρα Brian Baker (Bad Religion / Minor Threat / Dag Nasty, κιθάρες) και Danny Windas, AKA "Dubs" (Let it Burn, τύμπανα). Ας θεωρήσουμε αυτή την πρόταση τεκμήριο εμπειρίας, γνώσης αλλά και προοικονομία του πως θα ηχούν οι Beach Rats. Βέβαια, το σφηνάκι - EP "Wasted Time" του 2018 είχε δώσει το στίγμα. Το, εν πολλοίς, punk rock supergroup, κινείται στα χνάρια του '80s μελωδικού hardcore, ενός ιδιώματος που τα πεπραγμένα τους εν πολλοίς όρισαν.

Στο, 22 λεπτών full length τους, ονόματι "Rat Beat", οι «νεανίες» δεν δίνουν την εντύπωση side project. Φυσικά, οι μνήμες των τρομερών Fake Names του Baker, είναι ακόμη νωπές για όσα άτομα πάθαμε ζημιά, αλλά εδώ τα πράγματα βρωμάνε τέλη '80s, αρχές '90s, όταν η Epitaph όριζε τη στροφή ενός ολόκληρου ήχου. Skate-punk δόσεις, στοιχεία από Descendents, από το ίδιο τους το παρελθόν, αλλά και μια αμερικάνικη βρώμα σε μπάσο συνδυασμένη με καταιγιστικά τύμπανα και ενεργητικά, όμορφα φωνητικά. Ήδη από το εναρκτήριο "Bikes Out!" όλα έχουν δρομολογηθεί. Οι Beach Rats όμως έχουν δώσει την απαιτούμενη έμφαση στη λεπτομέρεια, και έτσι τόσο το εναρκτήριο maiden-ικό riff του "Heavy Conversation" όσο και το φανταστικό του lead στα μέσα εκπλήσσουν θετικά.

Όπως είναι αναμενόμενο, ο δίσκος στις 12 συνθέσεις του ξεδιπλώνει τον ένα και μοναδικό του στόχο, να ηχήσει άμεσος, ευκολομνημόνευτος και κυρίως απολαυστικός. Η κόψη του ιδιώματους που ακολουθούν και εδώ οι Beach Rats, συντηρείται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ακόμη στην επικαιρότητα, και έτσι, παρόλο που το "Rat Beat" δεν ηχεί ως αναλαμπή, μπορεί κάλλιστα να τραβήξει τα βλέμματα για λόγους πέραν της μαρκίζας. Προσπερνώντας τα ηχητικά δάνεια, η νεανική ορμή που αναβλύζει το "Summer’s End" ή το φινάλε του δίσκου με το '"Fuck You Dad", είναι η επιθυμητή, ενώ οι διαδοχικές αναπαραγωγές αποδεικνύουν πως δεν υπάρχει σύνθεση που υπολείπεται.

Μάλιστα, όταν σε κομμάτια όπως το "Saturday" ή το "She Was A Goner" οι Αμερικανοί χαϊδεύουν τη μελαγχολία, φανερώνουν και μια διάθεση να χαλιναγωγήσουν τον τυφλό ενθουσιασμό. Πινελιές δε, όπως οι κιθαριστικές του "Blown To Bits" ξετυλίγουν και το άφθαρτο ταλέντο των συντελεστών. Δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα, θαρρώ, που να μπορεί να σε κάνει να αγνοήσεις το "Rat Beat" αν εκτιμάς ιδιαίτερα τα επιμέρους του.

Πίσω και πέρα από τη μαρκίζα, το ολοκληρωμένο ντεμπούτο των Beach Rats είναι ένα υπέροχο, διόλου «γεροντοπαράξενο», SoCal punk σφηνάκι ικανό να εδραιωθεί στα ηχεία σου. Στον απόηχο δε, θα δημιουργήσει και την απορία του που βρίσκουν την ακόρεστη έμπνευση αυτοί οι τύποι. Αν με ρωτάς, η πηγή είναι ίδια με αυτή της πεμπτουσίας του δίσκου. Της άσβεστης φλόγας και πάθους για αυτή τη μουσική, από άτομα ταγμένα σε αυτή.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET