Terror

Δεν είμαι ένθερμος οπαδός των εκ των υστέρων προφητών, αλλά δεν θα κρύψω πως χαίρομαι που ο νέος δίσκος των Terror επιβεβαίωσε τις προσδοκίες μου. Η επιστροφή του, συνιδρυτή της μπάντας αλλά και ιθύνοντα νου των Nails, Todd Jones στη σύνθεση και την παραγωγή αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα ώστε το "Pain Into Power" να ανανεώσει το ηχόχρωμα των Terror δίχως όμως να χαθεί καμία βασική τους αξία.

Το "Pain Into Power" είναι άλλη μια επίδειξη αδυσώπητου και ασήκωτου hardcore. Μεταλλικά στοιχεία και beatdowns/breakdowns υφίστανται διάσπαρτα, ρυθμικές κιθάρες που συνθλίβουν τοίχους, φωνητικά δίχως αύριο. Οι Terror έχουν χτίσει με εμφανίσεις και δισκογραφία μια ηγετική φυσιογνωμία στη σύγχρονη hardcore σκηνή. Αυτή επισφραγίζεται εδώ, με ένα άλμπουμ που διακατέχεται από ενέργεια που δεν απαντάται ούτε στην, πληθώρα ομολογουμένως, ντεμπούτων που ανθίζει τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή, μπαίνει το "Procreation Of The Wicked" πέρασμα στο δεύτερο μισό του "On The Verge Of Violence" και ξαφνικά όλη η ένταση που χτιζόταν καταρρέει πάνω σου. Και αυτό γίνεται συνέχεια.

Αν είχε υποπέσει στην αντίληψή σας το πανδημικό "Trapped In A World" του 2021 τότε ίσως έχετε μια πρόγευση της κατεύθυνσης του όγδοου άλμπουμ των Αμερικανών. Το «ζέσταμα» της μπάντας με πρώιμες συνθέσεις της, έδωσε μια πιο ζωντανή πνοή στον κτηνώδη ήχο τους. Σε αυτή τη γραμμή, ο Todd Jones έφερε τον όγκο και με μια παραγωγή οργανική αλλά και γρανιτένια έδωσε live feeling στον ήχο της μπάντας. Παράλληλα, όπως αποκαλύπτεται και με το εξαιρετικό track-by-track για λογαριασμό του Consequence Of Sound, ο Jones συνθετικά λειτούργησε ως η ενοποιός δύναμη των επιμέρους ιδεών των μελών της μπάντας. Η επανενωμένη παρέα κατέβασε riffs αβέρτα, ενώ η φυσικότητα με την οποία συνενώθηκαν αναδεικνύεται από την ροή 19 λεπτών του δίσκου. Ακόμη και κομμάτια όπως το «γεμάτο» και Nails-ικό "Boundless Contempt" μέσα σε δύο λεπτά ηχούν σεμιναριακά.

Το "Pain Into Power" είναι αναμενόμενο πως δεν θα δημιουργήσει το ίδιο σοκ με τα "Lowest Of The Low", "One With The Underdogs" ή ακόμα και με το "Always The Hard Way". Είναι όμως αδύνατο, θαρρώ, ο Scott Vogel και λοιποί, να μην συγκινήσουν όσα άτομα εκτιμούν και παθιάζονται με αυτό τον ήχο με τη νέα τους προσπάθεια. Από άποψη ειλικρίνειας και συντροφικότητας, έννοιες που υφίστανται στον δίσκο, μέχρι αγνής ηχητικής βίας, το άλμπουμ παραδίδει σε όλα τα επίπεδα. Η εναρκτήρια δυάδα ομότιτλου και "Unashamed" δίνει το στίγμα, τόσο θεματικά όσο και ηχητικά. Το "One Thousand Lies" με τη γκρούβα του και το "Can’t Help But Hate" με τη συμμετοχή του George "Corpsegrinder" Fischer δίνουν ακόμη μεγαλύτερη ένταση, οργή, ποιότητα.

Οι Terror κυκλοφόρησαν ένα σεμιναριακό άλμπουμ heavy hardcore. Κατανοώ πως η έκφραση μπορεί να ηχεί ελαφρώς γραφική, αλλά αν αποδομηθούν στην λεπτομέρεια κομμάτια όπως το "The Hardest Truth", θεωρώ πως γίνεται αντιληπτή η προσεκτική σταχυολόγηση μουσικών θεμάτων. Βέβαια, ως προς την γενικότερη εικόνα, το σάρωμα που επιφέρουν οι 10 αυτές συνθέσεις δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για αναλύσεις. Με αναγνωρίσιμα υλικά, οι Terror συνθέτουν ένα εξαιρετικό άλμπουμ. "Prepare For Τhe Worst" σου λένε, και όλη η αρνητική ενέργεια και οι αμφιβολίες του κοινωνικού εγκλεισμού έγιναν από πόνος δύναμη. Η μπαντάρα δεν απογοήτευσε και η επιστροφή της κρίνεται ενθουσιωδώς ποιοτική. Ηχητικός εξτρεμισμός στα καλύτερά του.

Bandcamp