Stand Atlantic

F.E.A.R.

Hopeless Records (2022)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 29/06/2022
Η εκδίκηση του pop-punk: Η επόμενη γενιά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Φωνές, χαμόγελα και έντονα χρώματα. Η συνταγή που μία φορά κι έναν καιρό έβαλε το pop-punk στα μεγάλα σαλόνια δεν είχε την παραμικρή παραξενιά. Κανένα από τα ονόματα που καθιέρωσαν το ύφος δεν προσποιήθηκε κάτι διαφορετικό, ούτε προσπάθησε να πείσει ότι κρυβόταν κάτι πιο βαθύ κάτω από το κέφι και τους όποιους προβληματισμούς (μπορεί να) υπήρχαν στην επιφάνεια. Οι σοβαροί κι οι ελιτιστές ας κάνουν όσα σχόλια θέλουν για τη νεκρανάσταση του ήχου. Σχήματα όπως οι Stand Atlantic είναι εδώ για να σπάσουν πλάκα με τη γκρίνια τους.

Η παρέα από την Αυστραλία έκανε τα πρώτα της βήματα στα μέσα της περασμένης δεκαετίας και έδωσε το πρώτο ολοκληρωμένο δείγμα γραφής το μακρινό 2018, τότε που ο κόσμος έμοιαζε να πηγαίνει προς την καταστροφή αργά αλλά σταθερά, χωρίς πανδημίες ή ψυχρούς πολέμους. Τραγούδια σαν τα "Coffee At Midnight" και "Lavender Bones" μπορεί να μην άλλαξαν κανέναν κανόνα, είχαν όμως την ψυχή και τη νεανικότητα για να ξεχωρίσουν. Το ότι τέσσερα χρόνια αργότερα ο τρίτος δίσκος τους κάθισε στη δεκάδα των charts της χώρας τους, λέει κάμποσα πραγματάκια.

Αν κάτι ξεχωρίζει από την πρώτη στιγμή στο "Fuck Everything And Run", αυτό είναι ότι η τετράδα έχει βρει για τα καλά τα πατήματά της. Οι επιρροές δεν έχουν εξαφανιστεί και αναφορές υπάρχουν ακόμα εδώ κι εκεί. Το υλικό ωστόσο μοιάζει πιο γεμάτο και πιο κατασταλαγμένο από ποτέ. Κάποιος θα μπορούσε να ρίξει στο τραπέζι τη λέξη «ώριμο» και παρά το κάπως αταίριαστο της υπόθεσης, δεν θα είχε τελείως άδικο. Στο εισαγωγικό σερί των "Doomsday" / "Pity Party" / "Van Gogh" για παράδειγμα, η ενέργεια, τα hooks και ο χαβαλές είναι παρόντα μεν, όχι ακριβώς με τον προφανή τρόπο δε.

Η Bonnie Fraser είναι αναμφίβολα η καρδιά και η ψυχή του συγκροτήματος. Η ένταση στις ερμηνείες της είναι τόσο άμεση και τόσο ειλικρινής που με τις σωστές συνθήκες μπορεί να κάνει κάποιον ανυποψίαστο που φτιάχνει φορολογική δήλωση να νιώσει στιγμιαία σα να βρίσκεται στο σχολείο. Και αυτό ενώ ο ήχος πατάει με τα δύο πόδια στο σήμερα, κοιτώντας μόνο ελάχιστα προς τα πίσω. Από το πανηγύρι του "Hair Out" μέχρι τα γουστόζικα κλεισίματα ματιού στα "Deathwish" και "Switchblade", κι από εκεί στο Turnstile-ικό "Molotov", η πορεία είναι γεμάτη στροφές και λιακάδα.

  • SHARE
  • TWEET