Ιδρύθηκαν το 1981. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ιαπωνικής hardcore/crust σκηνής που ξεπετάχθηκε στα μέσα των '80s, μεγαλούργησε στα '90s και ανασυντάχθηκε τα τελευταία 15 χρόνια. Τα οποία αυτοί έμειναν ανενεργοί, αφού είχαν να κυκλοφορήσουν δίσκο από το 2007 (2008 η διανομή στις Η.Π.Α.). Δεκατέσσερα λεπτά όμως και δέκα συνθέσεις είναι αρκετά ώστε να λάβεις το πλήρες πακέτο. Ταχύτητα, φασαρία, παράνοια, ηχάρα, αλλοπρόσαλλες δομές και φωνητικά, ετερόκλητες επιρροές που μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια χάθηκαν, δυσανεξία σε οτιδήποτε ήπιο και ασφαλές, πυρακτωμένη κιθαριστική δουλειά. Άποψη και μηδενισμός, καυστικότητα και κυνισμός. 40 χρόνια μετά, είναι εντυπωσιακό το πώς ένα σχήμα όχι απλώς διατηρεί την πηγαία του ταυτότητα, αλλά την παρουσιάζει με τρόπο που σε κάνει να απορείς αν πρόκειται για ξεχασμένο ντεμπούτο από τα υπόγεια. Τηρουμένων των αναλογιών λοιπόν, η μια (τουλάχιστον) ακρόαση είναι μονόδρομος. Συγκεντρώσου μόνο, ή κάνε πως δεν στο είπα.

Youtube

Οι ιστορικοί Ουαλλοί anarcho-punks Icons Of Filth διαλύθηκαν το 2004 έπειτα από τον θάνατο του frontman τους Stig, έχοντας ως τελευταία κυκλοφορία το "Nostradamnedus" του 2002. Με αφορμή μια συναυλία στη μνήμη του frontman τους το 2014 επανενώθηκαν με καινούρια σύνθεση και επτά χρόνια μετά το 22 λεπτών "Plight" είναι γεγονός. Στις οκτώ συνθέσεις του άλμπουμ που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο, οι Icons Of Filth μεταλλώνουν τον ήχο τους, διατηρώντας σε μερικές δομές το κλασικό ύφος των δύο πρώτων άλμπουμ τους, αλλά παράλληλα κοιτούν στα μάτια αξιοπρεπώς και στοχευμένα τις σύγχρονες εξελίξεις του ιδιώματος. Πίσω από το μειδίαμα για το ποια είναι η ταυτότητα της μπάντας και του δίσκου όμως, στέκει το μήνυμα, οι στίχοι, η αμεσότητα, η αίσθηση πως ακούγεται κάτι που οφείλει να ειπωθεί. "People Are Real" διατυμπανίζουν και επιθυμούν να εδραιωθούν στο παρόν. Οι Icons Of Filth επέστρεψαν, με «μοντέρνους» crust όρους και εγείρουν εκ νέου ερωτήματα πάσης φύσεως σε έναν δίσκο που δεν θα έπρεπε να περάσει στα ψιλά.

Bandcamp

Ως κάποιος μη-εξοικειωμένος με τους Δανούς Papir, ανακαλύπτω μια μπάντα που έχει χτίσει ήδη την προσωπική της παράδοση. Το έβδομο τους άλμπουμ συνεχίζει την ηχητική εξερεύνηση των kraut/ψυχεδελικών τους κόσμων με έναν τρόπο ευγενικό, απαλό και σχεδόν ενδοσκοπικό. Το εικοσάλεπτο "7.1" μοιάζει να αφομοιώνει στις κιθαριστικές του γραμμές πολλά από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την τροπή που πήρε το post rock μετά το 2000, καθώς όμως η σύνθεση προχωράει αποκαλύπτεται το kraut προσωπείο των Papir, ή αλλιώς η υποψία μιας επαναληπτικής μηχανικότητας. Το κυρίαρχο όμως χαρακτηριστικό στις υπόλοιπες συνθέσεις, ως και το θαυμάσιο κλείσιμο του "7.4", είναι μια γλυκιά, αφηρημένη, σχεδόν ονειρική ψυχεδέλεια. Το "7" είναι ένα άλμπουμ μη-βίας - σε οποιοδήποτε επίπεδο - του οποίου οι προσεκτικοί πειραματισμοί δεν στερούν τίποτα από τη ρευστή και μελωδική του φύση.

Bandcamp

Ο Καναδάς εν τη ενώσει σε αυτό το ΕΡ, Traveler, Hrom, Chieftain και Blackrat είναι οι μπάντες από τις οποίες προέρχονται τα μέλη των Kontact. Αποτέλεσμα; Ξεχωριστός χαρακτήρας και μοναδικό στίγμα, με προοπτική να τους κάνει άμεσα αναγνωρίσιμους στο μέλλον. Το εξώφυλλο θα μαρτυρήσει τη sci-fi αισθητική τους, θα τη νιώσουμε ποικιλοτρόπως στις πέντε συνθέσεις του ΕP: στη φωνητική προσέγγιση και απόδοση, στην παραγωγή και στα spooky διαγαλαξιακά πλήκτρα. Heavy metal παίζουν τα παλικάρια, από τα χρόνια τα παλιά, μόνο που προσθέτουν δίπλα στους Mercyful Fate, Judas Priest και Holocaust μια περιπετειώδη συνθετική άποψη, δίχως να τους λες prog. Εξ ου και η διασκευή στους άγνωστους και χαμένους συντοπίτες, Sacred Blade. Πιστεύω ότι με δυο τρία ακόμα τραγούδια θα είχα ενθουσιαστεί, η φάση είναι επιστροφή στο μέλλον. Ακόμα κι έτσι, τούτο το ΕΡ είναι απολαυστικό και εξελίσσεται σε μέγα κόλλημα. Ήδη φέρουν τη δική τους σφραγίδα και προσωπικότητα.

YouTube

Οι The Mist From The Mountains επέλεξαν στο ντεμπούτο τους να τιμήσουν μεν το ‘90s black metal αλλά όχι την πεπατημένη οδό του. Απομακρυσμένοι από τις εοσφορικές και βλάσφημες καταβολές του, οι Φινλανδοί στο “Monumental - The Temple Of Twilight”, αναζητούν το νατουραλιστικό αίσθημα των πρώιμων Borknagar, Windir, Arckanum, καθώς και το πιο majestic στοιχείο των Emperor, Dimmu Borgir εποχής “Enthrone Darkness Triumphant”, Old Man’s Child κλπ. Στα 38 λεπτά του, το άλμπουμ εξερευνεί τα γνώριμα παγερά tremolo riffs, ενώ τα διπλά φωνητικά, και ειδικά ο συνδυασμός καθαρών με synths και ακουστικές κιθάρες, συνεισφέρει τα μέγιστα στη δραματουργία. Πράγματι, το ντεμπούτο των “The Mist From The Mountains”, λειτουργεί ως μια ηχητική σκηνοθεσία μιας περιπλάνησης σε χιονισμένα όρη. Μάλιστα, η δόμηση του αποτελεί ιδανικό σύμμαχο στη μάχη με την προβλεψιμότητα, αφού η διαδοχή των συνθέσεων και των συναισθημάτων που αναδύονται προσφέρει μια αξιοσημείωτη κορύφωση. Δίσκος ιδανικός για τον σκοπό που επιτελεί, ενισχυμένος από τη, φινλανδικής πατέντας, προσοχή στην ατμόσφαιρα.

Bandcamp

Οι Autarch με αυτό το δεκατετράλεπτο EP, συνεχίζουν στο αυθεντικό τους μονοπάτι, όπως το τελειοποίησαν το 2019 στο εκπληκτικό "The Light Escaping", μια από τις underground κυκλοφορίες της χρονιάς για το σάιτ. Τα επτάλεπτα "Excession" και "Excision" βρίσκουν το σχήμα από τη Βόρεια Καρολίνα να ξεδιπλώνει εκ νέου το ιδιότυπο space crust της. Κοινώς, αυτά τα μικρά και συναισθηματικά φορτισμένα έπη, ξεκινούν από το d-beat, περνούν σε post-metal αστρικά χωράφια, επανέρχονται στον hardcore δρόμο με τις πνιγηρές μελωδίες και το άγριο μπάσο, ενώ έχουν ως σημείο κρούσης τα απολύτως ταιριαστά harsh φωνητικά.

Λυτρωτικά ξεσπάσματα, αργόσυρτα περάσματα, ταξίδι που σπάει τα δεσμά και φτάνει στα πέρατα, μόνο για να επιστρέψει στις τσιμεντένιες φυλακές. Ο δίσκος δημιουργήθηκε εν μέσω μιας εκτεταμένης καταστολής με υγειονομικό μανδύα, και συνοψίζει την κατάρρευση κοινωνικών και ανθρωπίνων δεσμών προς όφελος της ανάπτυξης της μηχανής. Οι Autarch είναι ένα από τα κρισιμότερα σύγχρονα σχήματα του είδους και αυτή η κυκλοφορία συνοψίζει στο έπακρο το γιατί, ακόμη και εάν τα 14 λεπτά δεν επαρκούν για όσους/ες τους λατρεύουμε.

Bandcamp
Youtube

Το ντεμπούτο των Αυστραλών Oar είναι από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις όπου το εξώφυλλο κεντρίζει μονομιάς το ενδιαφέρον. Επιβλητικό και ταυτόχρονα εκμοντερνισμένο, αποτελεί εν μέρει μια ταιριαστή προδιάθεση για τη μουσική του "The Blood You Crave". Το σχήμα ξεδιπλώνει ένα ομιχλιασμένο, βαρύ και ξηρό black metal το οποίο αντλεί τα μέγιστα από τις δυναμικές και τα ξεσπάσματα του post ήχου. Η ακουστική κιθάρα και οι αργές ταχύτητες, ενυπάρχουν στη ραχοκοκκαλιά του, και το στίγμα των Mizmor και των Cult Of Luna δίνει σαφή προσανατολισμό. Οι συνθέσεις, αν και κυμαίνονται σε άνισες διάρκειες, φροντίζουν με τη στόχευσή τους να μη ταλαιπωρούν υπέρ του δέοντος. Η ερημιά που ξεπροβάλλει από τα κομμάτια αυτά είναι ψυχρή, και καταφέρνει να αφήνει μια υπόνοια μοναδικότητας παρά τις περήφανες επιρροές της. Οι Oar εκκινούν ελπιδοφόρα και το μέλλον εικάζω πως θα περιέχει πιο έντονα το στίγμα τους.

Bandcamp

Οι Φινλανδοί στο πιο εμπορικό άλμπουμ της δισκογραφίας τους δείχνουν τον δρόμο για το πως μπορείς να τιμήσεις τις επιρροές σου, διατηρώντας παράλληλα έναν προσωπικό χαρακτήρα. Και όλα αυτά σε ένα ιδίωμα αρκετά ταλαιπωρημένο, το οποίο ίσως είναι προ των πυλων μιας αναβίωσης. Οι Bloodred Hourglass με το μελωδικό death metal του "Your Highness" αναδεικνύονται σε μια από τις κορυφαίες στιγμές του 2021 για τον χώρο. Και αυτό διότι καταφέρνουν να προσθέσουν στοιχεία από In Flames, Dark Tranquillity, Hypocrisy από τη γείτονα χώρα τους, αλλά και των Children Of Bodom (τα καλά τους) και Insomnium, και εντέχνως να δημιουργήσουν αξιομνημόνευτα κομμάτια. Το "Your Highness" πρόκειται χωρίς ίχνος υπερβολής για το συνθετικό ζενίθ της μέχρι στιγμής δισκογραφίας της μπάντας.

Bandcamp

Αυτήν τη φορά οι Boy Harsher δεν δημιούργησαν την υπόκρουση για μια ανύπαρκτη ταινία. Τρία χρόνια μετά το "Careful", το ντουέτο επέστρεψε μεγαλεπίβολα. Σκηνοθέτησαν μια ταινία μικρού μήκους, με το ομώνυμο soundtrack να λειτουργεί ταυτόχρονα ως ο καινούριος τους δίσκος. Όσον αφορά το φιλμ, συνδυάζει την γνώριμη κλειστοφοβία του ήχου του darkwave σχήματος, με ένα δίπολο τρόμου και αισθησιασμού, λειτουργώντας παράλληλα ως ένα «ντοκιμαντέρ» που ακολουθεί μια κατά συρροή δολοφόνο, υπό ένα μεταμοντέρνο πρίσμα, αναδεικνύοντας στην πορεία το υποκριτικό ταλέντο της Kristina Esfandiari των King Woman, μια επιλογή που, αισθητικα, κρίνεται άκρως πετυχημένη.

Μουσικά, το "The Runner" επιχειρεί, τηρώντας τις διδαχές των πατέρων του synthwave, να ισορροπήσει ανάμεσα στους τεχνικούς περιορισμούς του εγχειρήματος. Στα 30 λεπτά του, το άλμπουμ μεταβαίνει από ορχηστρικά και ατμοσφαιρικά χωρία, όπως το καθηλωτικό "I Understand", σε γνώριμου ύφους dark/synth pop συνθέσεις, ενώ παράλληλα κλείνει το μάτι σε beats και ηχοχρώματα σκηνών του παρελθόντος. Κατά αυτό τον τρόπο, το κορυφαίο "Give Me A Reason" και το χορευτικό electro "Autonomy", συνυπάρχουν με ήπια ιντερλούδια, σε μια δυαδικότητα η οποία σπάει με το ψυχρό και ασφυκτικό "Machina". Στη σκιά της διάγνωσης της τραγουδίστριας Jae Matthews με πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας, το "The Runner", αναδεικνύεται μέσα από τις αντιθέσεις του ως ένα άκρως ενδιαφέρον, βιωματικό και εθιστικό, βήμα σε μια ασυμβίβαστη ηχητικά πορεία.

Bandcamp