Birds In Row

Ο Yves Klein ήταν ένας σημαντικός Γάλλος εικαστικός που επηρέασε σημαντικά την pop art των 60s κι έμεινε γνωστός, ανάμεσα σ' άλλα, για την ευρεία χρήση ενός ιδιόρρυθμου μπλε χρώματος, το γνωστό Klein Bleue. Οι συμπατριώτες του Birds In Row αντιπροτείνουν ένα νέο χρώμα, το «γκρι του Klein», παίζουν με τις έντονες αντιθέσεις του ροζ στο εξώφυλλο κι έρχονται να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ που ασχολείται θεματικά με την κατάθλιψη, την αστική μοναξιά και την πανανθρώπινη ανάγκη για ψυχική ένωση. Θέματα με τα οποία το σχήμα ασχολείται έτσι κι αλλιώς από την ίδρυση του.

Αν παρατηρείς ένα σχετικό hype γύρω από αυτόν τον δίσκο, καλό είναι να γνωρίζεις ότι δεν πρόκειται για ουρανοκατέβατο γεγονός. Το "Gris Klein", τρίτο full length των Birds In Row, έρχεται να σφραγίσει μια καλλιτεχνικά γόνιμη πρώτη δεκαετία για το γκρουπ, με μόνο πολύ καλές κυκλοφορίες. Όπως πολλά από τα πραγματικά αξιόλογα γκρουπ της εποχής μας, οι Birds In Row οικοδομούν την πορεία τους πάνω στο δίπολο καλής μουσικής και ακόμα καλύτερης προσωπικής σύνδεσης με το κοινό τους. Αν σε κερδίσουν, οι δουλειές τους θα σε αφορούν προσωπικά κι αυτό είναι ίσως και το μεγαλύτερο όφελος του "Gris Klein", ενός άλμπουμ που έτσι κι αλλιώς φαίνεται πως είναι και το καλύτερο τους ως τώρα.

Παρόλο που είναι αρκετά εύκολο να τοποθετήσουμε ηχητικά το "Gris Klein" στην ευρύτερη melodic hardcore/screamo κατηγορία, υπάρχουν κάποια στοιχεία που το διαφοροποιούν και το αναδεικνύουν. Καταρχάς, η μουσική των Birds In Row είναι πολύ πιο πολυσυλλεκτική απ' ότι αρχικά φαίνεται: απέχει παρασάγγας από το να χαρακτηριστεί απλώς μελαγχολική ή γλυκανάλατη - παρά την παρουσία αρκετών μελωδικών hooks - και μοιάζει να έχει μια συγκεντρωτική ματιά γύρω από διαχρονικά στοιχεία του punk/HC ήχου. Τραγούδια όπως το "Confettis" και το "Nympheas" μπορούν να καμαρώνουν για τις μελωδικές punk καταβολές τους, ένα "Daltonians" μπορεί να παντρεύει αρμονικά το post/shoegaze με το βαρύ hardcore, τα "Water Wings" και "Cathedrals" μπορούν να στέκονται άνετα σαν απόλυτα επίκαιρες post-hardcore συνθέσεις.

Την ίδια στιγμή, το τρίο των T, Q και B, δεν φοβάται να επιχειρήσει τολμηρές μουσικές ιδέες. Το "Trompe L'oeil" ξεκινάει σαν ένα μελό τραγουδάκι για να εισάγει από το πουθενά μια άρρωστη, δυσαρμονική riff-άρα και την ορμητικότερη των διαθέσεων. Το "Rodin" με ένα από τα καλύτερα riffs του 2022 τολμάει να πατήσει δυνατά στην σφαίρα του technical hardcore, μεταπλάθοντας μάλιστα ένα από τα κορυφαία μουσικά μοτίβα του 21ου αιώνα ως τώρα - ναι, στο "Machine Gun" των Portishead αναφέρομαι. Οι Birds In Row χτίζουν, τραγούδι με τραγούδι, την αίσθηση μιας γνήσιας καλλιτεχνικής φωνής κι ενός ποιοτικού συνόλου τραγουδιών που αποσκοπούν σε περισσότερα από το εύκολο συναίσθημα.

Όλα τα παραπάνω επιτυγχάνονται ευκολότερα μέσω δύο σημαντικότατων στοιχείων. Αφενός, η ροή των τραγουδιών και του άλμπουμ συνολικά είναι σπάνια και υποδειγματική, με κάθε μελωδικό ή extreme μέρος να έρχεται ακριβώς την στιγμή που πρέπει για να ωθήσει τις συνθέσεις. Αφετέρου, η μπάντα παίζει πραγματικά καλά - τα power trio πάντα το κάνουν καλύτερα. Η κιθάρα αλλάζει χρώματα και σχήματα, το μπάσο συχνά βγαίνει μπροστά και κρατάει την βασική διάθεση των riffs, τα τύμπανα χρησιμοποιούν πραγματικά μια μεγάλη γκάμα δυναμικών. Και τα φωνητικά, ακόμα και στα πιο μελαγχολικά μέρη, δεν χάνουν ποτέ την φούρια τους και παραμένουν πάντα έξυπνα τοποθετημένα κάπου ανάμεσα στην λύσσα και το μελό.

Όλα τα παραπάνω αρκούν και περισσεύουν για την συγκρότηση ενός πραγματικά καλού δίσκου. Για όσους όμως η ακρόαση μουσικής μαζί με την ανάγνωση των στίχων δεν αποτελεί μια χαμένη τέχνη, το "Gris Klein" έχει πάρα πολλά να δώσει. Το άλμπουμ είναι γεμάτο από τσιτάτα-μαχαιριές, από πικρές αλήθειες κι από ποιητικές εικόνες που αφήνουν πάντα χώρο στην προσωπική ερμηνεία. Όταν τραγουδούν Είσαι ο οδοντίατρος χωρίς μπροστινά δόντια που μου λέει πως να χαμογελάσω, πως να τα βουρτσίζω σκληρά και πως να βγάζω τα σώψυχα μου στο φανταστικό "Noah", οι Birds In Row είναι βαθιά πολιτικοί και χωρίς παραδοσιακή punk ρητορική. Το "Gris Klein" είναι ένας δίσκος πνευματικής και ψυχολογικής ενδυνάμωσης κι ο απόηχος του στίχου "I've had enough of the darkness, I've had enough of the night" παραμένει σαν κεντρική αίσθηση και μετά το πέρας της ακρόασης.

Το "Gris Klein" μοιάζει να επιθυμεί να σταθεί δίπλα στα αριστουργηματικά screamo άλμπουμ του πρόσφατου παρελθόντος και τις δουλειές σημαντικών γκρουπ όπως οι Touché Amore, La Dispute, Pianos Become The Teeth κλπ. Όμως, έχοντας και βιώματα από την ορμητικότητα των ζωντανών τους εμφανίσεων, εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι Birds In Row εκφράζουν περισσότερο την σύγχρονη hardcore πολυσυλλεκτικότητα και δεν επιθυμούν την ασφάλεια ενός ακόμα niche. Χωρίς να πρωτοπορούν ηχητικά, προφέρουν μια δυνατή μουσική πρόταση και την μπολιάζουν με τόνους καρδιάς, στοιχεία που κάνουν τελικά το "Gris Klein" να αποτελεί ένα πραγματικά εξαίρετο και καίριο άλμπουμ.

Bandcamp