Fucked Up

Oberon (EP)

Tankcrimes (2022)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 03/10/2022
Οι Καναδοί ήρωες του ανορίοτου post-hardcore επιστρέφουν με μια κυκλοφορία που τους βρίσκει να βουλιάζουν στο χώμα και τη λάσπη
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν ξέρω για εσένα που διαβάζεις αυτό το κείμενο, αλλά προσωπικά ακόμη παραμιλάω για το περσινό "Year Of The Horse" των Fucked Up. Μπορεί η αποκρυπτογράφησή του να ήταν δύσκολη πίστα προσωπικά, και πιθανώς να το αδίκησα με τη μη συμπερίληψή του στην προσωπική μου δεκαπεντάδα, αλλά ευτυχώς το Rocking ξέρει τι κάνει (sic) και το ανέδειξε ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2021.

Με τον ζωδιακό κύκλο δίσκων να είναι ένα αυτόνομο κεφάλαιο για τους Fucked Up, το πώς θα συνέχιζαν, ανάμεσα στις μύριες επανεκδόσεις και επιλογές που έχει ο δισκογραφικός τους κόσμος, ήταν ένα αίνιγμα. Η απάντηση, σε πλήρη Fucked Up φιλοσοφία, ήταν μια άρνηση. Δεν είναι συνηθισμένο συγκρότημα οι Καναδοί, και αυτό φαίνεται άμεσα από το "Oberon". Οι ήρωες του post-hardcore, ή όπως μου αποκάλυψε ένας τουρίστας το καλοκαίρι σε συναυλία η μεγαλύτερη μπάντα της χώρας του, αποφάσισαν να επιστρέψουν στις ρίζες.

Επιστρέφοντας στην εποχή της '90s κασέτας, στο extreme/metallic hardcore που επανασυστηνόταν με sludge προεκτάσεις, αλλά και στην ίδια, πρώιμη ψυχεδελική, και πιθανώς κλασική, τους περίοδο, οι Fucked Up κυκλοφορούν το "Oberon". Ονομασμένο από τον Βασιλιά των νεραϊδών, παρμένο από το θρυλικό «Όνειρο Θερινής Νυκτός» του Shakespeare, το 22λεπτο άλμπουμ είναι μια εξερεύνηση των προαναφερθεισών προεκτάσεων με τη σημερινή αναγκαιότητα. Οι Fucked Up στις 3+1 συνθέσεις του EP αναζητούν στη λάσπη διαμάντια.

Προφανώς και τα βρίσκουν. Το σχεδόν οκτάλεπτο, εναρκτήριο "Oberon" διακατέχεται από μια μυθολογική αφήγηση, που διαστρεβλώνει τη λεπτή γραμμή ανάμεσα σε εφιάλτη και όνειρο. Οι αργές ταχύτητες δεν στερούν από τα πλήκτρα και εφέ τη δυνατότητα να προσδώσουν ένα καταραμένο μεγαλείο στη σύνθεση, και η επανασύσταση των Fucked Up κρίνεται επιτυχημένη. Στη συνέχεια, το αψεγάδιαστο "Strix" διαθέτει ακριβώς αυτή τη γκρούβα και ορμή που μετατρέπει το σχήμα σε ένα μεγαλοπρεπές όχημα ώστε οι σκληροπυρηνικοί του οπαδοί να «ανέχονται» τους άκρατους, κλασικότροπους πειραματισμούς.

Παράλληλα, υπενθυμίζει σε όσα άτομα μυήθηκαν σε αυτό τον ήχο από τις γέφυρες που άπλωσαν προς πάσα κατεύθυνση οι Fucked Up, πως ο πυρήνας τους παραμένει αναλλοίωτος. Οι ίδιοι, επικαλούνται σχήματα όπως οι Noothgrush, Crossed Out, His Hero Is Gone, Corrupted, Kiss it Goodbye και Man is the Bastard. Δεν μπορώ όμως, όσο και αν μερικά από αυτά τα ονόματα προκαλούν ρίγη, πως στις τέσσερις συνθέσεις εμπεριέχονται και μυθεύματα των Cursed, αλλά και πως η τεχνοτροπία των Fucked Up παρέμεινε αναλλοίωτη.

Με τα ηλεκτρονικά του στοιχεία, καθώς και το σφυροκόπημά του, το "Mashhit" επαναφέρει το επικό στοιχείο στο προσκήνιο. Τα πυρετώδη σκαμπανευάσματα και οι περιστροφές των Fucked Up μετατρέπουν το EP αυτό σε μια κυκλοφορία απαραίτητη τόσο για λάτρεις της σκηνής, όσο και για όσα άτομα προσπαθούν να αντιληφθούν το πώς κινούνται στο ηχητικό συνεχές οι παλαβοί ήρωες από το Τορόντο. Ο δίσκος κλείνει με μια αποκρουστική διασκευή στο "Aquarium" του Γάλλου συνθέτη Saint-Saens. Ρομαντισμός και συμβολισμός, σκοτάδι και φως. Οι Fucked Up δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη, αντιθέτως σμιλεύουν την πορεία τους. Ακόμη και αν τους αναγκάσει να περάσουν μέσα από αφιλόξενα λειβάδια, που πλασάρονται ως μια θύμηση του νοσταλγικού παρελθόντος.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET