Silverstein

Κανείς που να ακούει EMO, Screamo και άλλα συναφή εκεί έξω; Υπάρχει κανείς ακόμα; Αν ναι σίγουρα τότε έχει ακούσει τους Καναδούς βετεράνους του είδους, Silverstein. Το "Misery Made Me" είναι αισίως το δέκατο album της μπάντας που ξεκίνησε πριν μια εικοσαετία περίπου και έχει τους δικούς τους πιστούς οπαδούς και που μετά από τόσα χρόνια δεν έχει και πολλά να αποδείξει ή να κατακτήσει εξού και το νέο τους πόνημα δεν αναζητά δάφνες καινοτομίας και σίγουρα δεν είναι υψηλών απαιτήσεων. Είναι τουλάχιστον όμως καλό;

Το συμπαθητικό single "Ultraviolet" είναι μάλλον ότι καλύτερο θα ακούσεις στο album. Συντονισμένο με τις ραδιοφωνικές απαιτήσεις του κοινού που θέλει να ακούσει κάτι 'σκληρό' αλλά χωρίς πολλά-πολλά. Συμπαθέστατο, όπως και το "Live Like This" που επωφελείται τα μέγιστα από τη συνεργασία με τους nothing, nowhere. Drum 'n' bass εισαγωγή, σχεδόν χορευτικό, pop rock στα καλύτερα του. Το "The Altar/Mary" είναι δύο τραγούδια σε ένα με τα πρώτα δύο λεπτά ένα οργισμένο hardcore κομμάτι που ξαφνιάζει ευχάριστα γιατί η ενέργεια του δεν συνάδει με το υπόλοιπο album και στο δεύτερο μισό κάνει fade out βασικά αλλάζοντας ύφος και κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί, χαλώντας ουσιαστικά το πρώτο μισό. Κάτι θέλανε να πετύχουν εκεί οι Silverstein αλλά μάλλον ποτέ δεν θα μάθουμε το τί. Έχει διάφορους καλεσμένους ο δίσκος εκτός των nothing, nowhere αλλά η συνεισφορά τους μάλλον περνά στο ντούκου. Το χειρότερο κομμάτι του δίσκου ("Die Alone") έχει τη συμμετοχή του Andrew Neufeld (Comeback Kid) με ανούσιες κραυγές και θυμό ενώ επίσης συμμετέχουν ο Trevor Daniel στο "Cold Blood" και ο Mike Hranika (The Devil Wears Prada) στο "Slow Motion" όπου κοιτώντας το όνομα του συμμετέχοντα είναι μάλλον έκπληξη το πόσο…rock ακούγεται το κομμάτι. Κάποιους έξτρα πόντους κερδίζει με το συναισθηματικό κλείσιμο του "Misery" με την όμορφη φωνή του Shane Told και τη συμπαθητική, μελαγχολική μελωδία. Στιγμές εδώ και εκεί βασικά σε ένα generic, άχρωμο και άοσμο album που τιμά την ιστορία των Silverstein και του είδους αλλά εν έτει 2022 μάλλον δεν έχει και πολλά να μας πει.

Τελικά καταλήγω με μια παρομοίωση αν μου επιτρέπεται. Το album είναι σαν μια πίτσα που παλιότερα σου άρεσε πολύ και λες ας της ξαναδώσω μια ευκαιρία, είχα καιρό να φάω. Τρώς, τρώς (δηλ. ακούς) και εν τέλει απορείς τί σου άρεσε in the first place. Κοιτάς ξανά και βλέπεις ότι είναι μια generic pizza margherita από τη συνοικιακή ταβέρνα που κάνει και κοντοσούβλια. Προσπεράστε άφοβα.