Ithaca

Είναι εκπληκτικό το πώς πίσω από ακραίες μουσικές και επιθετικές ηχητικές προσεγγίσεις κρύβονται ευάλωτα μουσικά έργα στο metal. Αυτή η δυαδικότητα, η οποία επιτρέπει την ταύτιση με μουσικές και καλλιτέχνες σε σημείο πέραν του επιφανειακού, αλλά και οδηγεί σε μια συνεχόμενη επιστροφή από πλευράς ακροατηρίου σε αγαπημένα άλμπουμ. Θα αναρωτηθείς, πως, λίγο πολύ, αυτή η συνθήκη, εμφανίζεται σε όλες τις μουσικές. Σύμφωνοι, αλλά, πόσες, και σε ποια συχνότητα, μπορούν να λογίζονται ως ηχητικά ακραίες;

Αυτές οι σκέψεις μου γεννιούνται κάθε φορά που αφήνω ερμηνεία και τύμπανα στο "Fluorescent" μέσα από το δεύτερο άλμπουμ των Ithaca να με καθοδηγήσουν τυφλά. Το βρετανικό metallic hardcore/mathcore σχήμα κυκλοφόρησε προς τα τέλη του καλοκαιριού το δεύτερο άλμπουμ του, "They Fear Us". Όταν πριν από τρία χρόνια έκλεινα την παρουσίαση του υπέροχου ντεμπούτου τους, "The Language Of Injury", υποστήριζα πως θα μας απασχολήσουν στο μέλλον, παρά τις μεγάλες προσδοκίες που δημιούργησαν.

Πλέον, εν έτει 2022 και με τη σκηνή, βρετανική και μη, να φλέγεται, οι Ithaca επιστρέφουν με ένα εξωστρεφές άλμπουμ το οποίο δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Οι δομές δαμάζονται, οι ερμηνείες της Djamila Azzouz χτυπάνε ταβάνι, και η μεταμόρφωση των Ithaca, αν και όχι ριζική, είναι ολοφάνερη και καλοδεχούμενη με ανοιχτές αγκάλες. Η οργή μετατρέπεται σε πόνο και ειλικρίνεια, η εσωστρέφεια γίνεται ένα επικοινωνιακό όπλο ώστε η ταύτιση να καταστεί εντονότερη. Η συνθετική προσέγγιση αφουγκράζεται τους σύγχρονους post/-gaze προβληματισμούς του ιδιώματος, αλλά και τη φορτισμένη σκιά των γιγάντων Zao και Converge, και έτσι το "They Fear Us" ηχεί ως το σήμερα.

Ο δίσκος κλείνει με μια ατμοσφαιρική και δραματική στιγμή, το "Hold, Be Held", που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια συγκινητική κραυγή αλληλεγγύης. Η επούλωση του τραύματος, την οποία οι Ithaca αναζητούν με κάθε τους στιγμή, παραμένει συλλογική, έτσι ώστε κάθε άτομο που θα προσεγγίσει τον ήχο της μπάντας να μπορεί να τη νιώσει σε κάθε νότα και εκφορά στίχου.Προηγουμένως, το κουιντέτο ξεδίπλωνε την κορυφαία του στιγμή. Η δομή του "You Should Have Gone Back", από το επικό του intro, μέχρι την ακατάσχσετα οργισμένη επίθεση, που μόνο τυφλή δεν είναι, έως την ανάσα που προσφέρει το φινάλε του, είναι η απόλυτη πιστοποίηση της προαναφερθείσας εξέλιξης. Οι Ithaca, με τέτοια τραγούδια μπορούν να πείσουν και το πλέον δύσπιστο. Επιπρόσθετα, η ομότιτλη σύνθεση δείχνει πως η, συχνά άτσαλη, ορμή του ντεμπούτου τους πλέον, παρά τη στόχευσή της δεν έχει απωλέσει την ορμή της.

Οι Ithaca δεν συνθέτουν απλώς βιωματικό, συναισθηματικά φορτισμένο metalcore. Τα breakdowns του εναρκτήριου "In The Way", που οδηγούν στη σπασμωδική εκτόνωση του "here it goes" ηχούν ως η δύσπνοια πριν την πολυπόθητη ανάσα. Επί 35 λεπτά το "They Fear Us" φαντάζει ανελέητο. Οι χαραμάδες που προσφέρει, το φλερτ με το screamo, το δάμασμα των σύντομων riffs και το εντυπωσιακό drumming, δεν είναι απλώς ένα χαλί για εντυπωσιακές ερμηνείες. Είναι η προαναφερθείσα δυαδικότητα, την οποία ανέφερα στην αρχή αυτού του κειμένου.

Με το "They Fear Us" οι Ithaca κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που φαντάζει ως το βλέμμα της εκδίκησης. Μόνο που αυτή, έρχεται ως αποτέλεσμα εσωτερικής γαλήνης, αυτοκριτικής, συσπείρωσης, αναμέτρησης δυνάμεων. Όταν χτυπήσει, θα αποδείξει πως ελάχιστες μπάντες σήμερα έχουν βρει τη χρυσή τομή. Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά, ενώ έχω παραδοθεί στο δηλητήριο του "The Future Says Thank You", δηλώνω περήφανα πως οι Ithaca πλέον κρατούν τις τύχες τους στα χέρια τους. Και αυτό, είναι πιο τρομακτικό από τα βιώματα πίσω από καθεμία από τις εννιά συνθέσεις. Είναι η άγρια ομορφιά της προσωπικής επιλογής. Έως τότε, κάθε ακρόαση του "They Fear Us" περιτυλίγεται από ευγνωμοσύνη για το ποιόν του. Μακάρι να τους δούμε και ζωντανά.

Bandcamp
Spotify