Morrow

The Quiet Earth

Self-Release/Alerta Antifascista Records/The Plague Of Man Records (2022)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 05/04/2022
Ένας κύκλος ολοκληρώνεται και η έξοδος ηχεί συγκλονιστική, φορτισμένη, λυτρωτική. Το αποκαλυπτικό emo-crust του τρίτου δίσκου των Morrow είναι η υπόσχεση ενός κόσμου που θα έρθει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πιθανολογώ πως δεν είμαι ο μόνος που έχει βρεθεί αργά το βράδυ να συζητάει για μουσική με άτομα που μόλις είχε γνωρίσει. Πάνε τρία χρόνια από ένα βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, όταν, υπό τη συνοδεία περιπτερόμπυρας, προσπαθούσα με ένα φίλο γνωστού, να βρούμε μια κοινή μουσική συνιστώσα. Μέχρι που έπεσε στο παγκάκι το όνομα των Fall Of Efrafa. Και ναι, πριν αποφασίσουμε αν προτιμάμε τη neo-crust εκκίνηση ή την post-sludge εξέλιξή τους, αν η τριλογία από μνημειώδεις δισκάρες, βασισμένη στο "Watership Down", είναι η κρυφή και ανομολόγητη επιρροή ενός ολόκληρου underground ιδιώματος, πλέον είχαμε γίνει φίλοι.

Υπάρχει μια κατηγορία μουσικών έργων, που δεν περιορίζονται σε νότες, εξώφυλλα, παρουσιαστικά, καλές live συναυλίες, πράγματα μετρήσιμα. Από αυτήν την πάστα, προέρχεται η δισκογραφία των προαναφερθέντων Βρετανών, όταν μαζί με μερικές άλλες μπάντες πήραν πριν 20 χρόνια ένα ολόκληρο ιδίωμα και το έσπρωξαν στο μέλλον, ανοίγοντας του τα φτερά και τις δυνατότητες. Από τη διάλυσή τους και μετά, ο τραγουδιστής και ιθύνων νους Alex CF, μόνο ανενεργός δεν έμεινε. Anopheli, Archivist, Light Bearer, Morrow, είναι μερικά από τα σχήματα με τα οποία κυκλοφόρησε από πολύ καλούς έως εξαιρετικούς δίσκους την προηγούμενη δεκαετία. Παράλληλα, έχει φιλοτεχνήσει artworks για σπουδαία crust σχήματα, ενώ είναι και συγγραφέας, εξερευνώντας post-apocalyptic sci-fi αλληγορίες.

Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά το "Fallow", οι Morrow επέστρεψαν με τον δίσκο που ολοκληρώνει την τριλογία τους. Ή, περίπου. Το "The Quiet Earth", που θα κυκλοφορήσει στο μέλλον σε φυσική μορφή, δεν είναι ακριβώς το επινίκειο τελευταίο κεφάλαιο μιας πρωτότυπης ιστορίας. Από το φοβερό "The Ache Of Want" των Anopheli πίσω στο 2015, ο Alex ξεδίπλωνε, διαμέσου και των Archivist και φυσικά των Morrow, τη μετα-αποκαλυπτική του, οικολογική αλληγορία, με την ιστορία να καλύπτει ένα χρονικό διάστημα 2 χιλιάδων ετών. Η Σιωπηλή Γη, που βρίσκει εκ νέου μια πληθώρα μελών από κορυφαία crust σχήματα να συμμετέχουν στα φωνητικά, είναι το έβδομο κεφάλαιο, η έξοδος και η κατάληξη της ιστορίας των Νομάδων Norr από το μέλλον, μιας από αυτές που ξετυλίγονται στην εκτεταμένη πλοκή που ενώνει τις εν λόγω κυκλοφορίες.

Κατά ένα τρόπο, η τριλογία των Morrow είναι ο ανεστραμμένος καθρέπτης αυτής των Fall Of Efrafa. Πέραν της παρουσίας βιολιού και τσέλο, που προσδίδει μια αναγνωρίσιμη ταυτότητα στο σχήμα, η πορεία των Morrow τους βρίσκει να εκκινούν από τις post ατμόσφαιρες με d-beat ξεσπάσματα προς μια ολιστική, υπερβατική crust κατάληξη, σε μια αντιθετική πορεία με τη μήτρα τους. Κάθε νέος δίσκος άλλαζε τις δοσολογίες στο κλίμα, τόσο δομικά όσο και σε διάρκειες και riffs, με τα εκτεταμένα έπη όπου τα στοιχεία αυτά συνυπάρχουν να είναι το στοιχείο που διαχωρίζει αυτήν την εξωτική ηχητική γωνία.

Το "The Quiet Earth" είναι ο πιο επιβλητικός, εξωστρεφής, οργισμένος και επικός δίσκος της μπάντας. Τα 44 λεπτά του δεν αναλώνονται σε αργά χτισίματα, μεμονωμένα ξεσπάσματα, ή σε ηχητικά χαλιά που ακολουθούν κατά πόδας την πλοκή. Συνθετικά οι Morrow παρουσιάζουν την πιο hardcore τους εκδοχή, με την παραγωγή αλλά και κάθε riff, κάθε εναλλαγή, κάθε τυμπάνισμα να απηχεί μια πολύ συγκεκριμένη και στοχευμένη φιλοσοφία. Η έμπνευση και οι επιρροές τους, σαφείς, αλλά η αποτύπωσή τους μοναδική, αδιαπραγμάτευτη. Η ακουστική κιθάρα, οι folk πινελιές, ο τρόπος που κάθε καλεσμένος/η ορμάει στο μικρόφωνο για να ουρλιάξει τους στίχους, με τα φωνητικά αυτού του δίσκου να ορίζουν τον πήχη για μια ολόκληρη σκηνή.

Το εναρκτήριο "Rejoice This Quiet Earth" είναι το κάλεσμα. Το ψυχολογικό αποτύπωμα αυτού του άλμπουμ δεν είναι καταθλιπτικό, φορτικό, βαρύ. Εδώ σημαίνεται η αντεπίθεση. Στη συνέχεια, το δεκατριάλεπτο "Totemic" μετατρέπει την ακροαματική εμπειρία σε υπερβατική. Το παιχνίδισμα των εντάσεων, οι εύστροφες μελωδίες, το αδάμαστο κάλπασμα και η θεατρικότητα των φωνητικών, οικοδομούν μια σύνθεση που βάζει υποψηφιότητα για τις κορυφαίες της χρονιάς. Η σύγκρουση με τις παραδόσεις, η απόφαση της ρήξης. Η δυάδα των "To The Fold" και "Future Plague" δεν λειτουργεί απλώς ως διάλειμμα ανάμεσα στις μακροσκελείς συνθέσεις του δίσκου. Το πρώτο, είναι πιθανώς η ουσιαστικότερη και πιο εντυπωσιακή σύνθεση αυτού του ύφους της μπάντας, με τους ψιθύρους να μεταλάσσονται σε ένα αίσθημα ανάτασης, ενώ το δεύτερο, αν και ένα σκαλί πιο κάτω, θα ανατριχιάσει με τη γνώριμη (από το φινάλε του "Fallow" με το "Crown In Red") κραυγή των "Surrender, Surrender!".

Το ανακουφιστικό ιντερλούδιο του «Δικαιώματος στην Τεμπελιά» θα οδηγήσει στο πολυαναμενόμενο φινάλε. Εκ πρώτης ακροάσεως, το "Of Sermons And Omens To Mend" φαίνεται να υστερεί σε σχέση με τους δύο προκατόχους του. Οι Morrow επέλεξαν να εντείνουν την ηχητική τους επίθεση, περιθωριοποιώντας τη δραματουργία προς όφελος ενός μεγαλειώδους συναισθήματος. Τα τρία τελευταία λεπτά της σύνθεσης ηχούν υπερηχητικά, με την ένταση να οδηγεί σε μια μεγαλοπρεπή έξοδο. Εκεί ακριβώς θα αποκαλυφθεί η ειλικρινής λειτουργικότητα του κομματιού, αφού η αντίθεση της μελωδίας των τελευταίων δευτερολέπτων θα αναδείξει τη ζωοποιό καταστροφή, την καμμένη μα εύφορη γη, το άγνωστο του μέλλοντος.

Το βράδυ που αναφέρθηκα στην εισαγωγή κατέληξε ολίγον τι άβολα, αφού λίγη ώρα μετά οι παρέες μας έσπασαν και με τον τύπο χαθήκαμε, όπως υποθέτω συμβαίνει. Δεν ξέρω αν θα διαβάσει αυτό το κείμενο, και ακόμη και αν το κάνει σιγά μην θυμηθεί το περιστατικό. Εσύ όμως, που μπορεί να ακούσεις το "The Quiet Earth", να ξέρεις πως τέτοιοι δίσκοι μας παρατάσσουν στην ίδια πλευρά, πως "all are welcome, for the morrow"

Ακόμη και εάν το άλμπουμ ολοκληρώνει ένα κύκλο, με το μέλλον να επιφυλάσσει μια εξέλιξη ωρίμανσης, θα παραμείνει ένας δίσκος που σε κάθε στιγμιότυπο του κόσμου που χαρτογραφεί, βρωντοφωνάζει περίτρανα πως όσο υπάρχει αυτή η μουσική, όλα θα βγάζουν νόημα. Γιατί η πραγματική λύτρωση έρχεται μέσα από την πάλη, η οδύνη δεν είναι παρά η ζωή. Γιατί το crust του "The Quiet Earth" είναι η υπόσχεση ενός κόσμου που οφείλει να έρθει.

"Yearn only for what is already ours
We must, we must try, or lose all!
Yearn in the promise of their retreat
Of their demise"

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET