Caracara

New Preoccupations

Memory Music (2022)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 05/12/2022
Πισωγύρισμα σε παλιότερα κύματα του ήμο στα καλύτερα του
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η ζωή έρχεται σε κύματα λέει. Ερμήνευσέ το όπως θες το παραπάνω, αλλά όπως και να το πραγματευτείς, αυτό που είναι αναμφισβήτητο είναι πως μέχρι να σε χτυπήσει το επόμενο κύμα έχεις ξεχάσει το προηγούμενο.

Οι μουσικές περνάνε από τα ίδια κύματα. Τι έχει απήχηση τη μια στιγμή και την άλλη όχι, τι ενέπνευσε την εκάστοτε σκηνή μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο και τι τελικώς έμεινε σαν βρέθηκαν επόμενα ερεθίσματα.

Κάπου εκεί στα μέσα των 2000ς άνθισε αυτό που οι λόγιοι του μέλλοντος είπαν το τρίτο κύμα του emo, και ανάμεσα στα μπασταρδέματα της σκηνής με τον γενικότερο εναλλακτικό ήχο προέκυψαν κάποια πολύ ενδιαφέροντα συγκροτήματα όπως οι Mae, οι Copeland και οι - ιδιαίτερες αδυναμίες μου - Lydia.

Στα αυτιά μου επρόκειτο για ένα πανέμορφο αμάλγαμα pop ιδιοσυγκρασιών, πληγωμένης εσωστρέφειας των πρώτων κυμάτων του emo και μία ελαφριά δόση prog, όχι από την άποψη τεχνικής κατάρτισης, αλλά από εκείνη της συνειδητά σκεπτόμενης σύνθεσης. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλα είναι συνδεδεμένα και όλα είναι στη θέση τους.

Ο πολύ συγκεκριμένος αυτός ήχος λοιπόν ξεβράστηκε και ξεχάστηκε με τα χρόνια, δίνοντας τόπο στα νιάτα. Εξίσου ενδιαφέροντα, εξίσου όμορφα, απλά διαφορετικά.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως οι άγνωστοι σε μένα Caracara - με το "New Preoccupations" - με έστειλαν σούμπιτο πίσω στο 2010, θυμίζοντας μου πόσα είχε να δώσει η σκηνή τότε και πόσο κάτι παρόμοιο απουσιάζει από τα τωρινά μου ακούσματα.

Το περιεχόμενο των στίχων είναι ετερόκλητο, αλλά σε γενικές γραμμές πραγματεύεται τη σχέση του συνθέτη με διάφορες προσωπικότητες και καταστάσεις στη ζωή του τα τελευταία δύο παράξενα χρόνια. Και ενώ όλα είναι στοχευμένα και προσωπικά ως προς αυτόν, δε μπορώ παρά να νιώθω μία περίεργη οικειότητα.

Αυτό όμως που με έχει τραβήξει τόσο στο δίσκο είναι η μουσικότητά του και πως έχουν δέσει όλα τέλεια. Έτσι όπως τα γράφω και έτσι όπως καταναλώνουμε τη μουσική φαντάζει αυτονόητο, αλλά στην πραγματικότητα είναι πάρα πολύ δύσκολο να συντεθεί ένα αξιόλογο LP. Δε μπορεί, από κάπου θα μπάζει. Εγώ τη διαρροή δεν τη βρήκα τελικώς πουθενά, και εκεί μάλιστα που νομίζεις ότι κάτι νωπό ακούμπισες, τελικώς ήταν μία πανέξυπνη ιδέα που σε ανταμείβει (και σε βουλώνει) λίγα δευτερόλεπτα παρακάτω.

Ο πρόλογος με το "My Thousand Eyes" προϊδεάζει όμορφα τα γενικότερα βάημπζ του δίσκου, με μικρά δείγματα μοτίβων που θα συναντήσεις στα επόμενα 42 λεπτά του "New Preoccupations". Στα αυτιά μου όμως, ο δίσκος είναι ένα κομμάτι από την αρχή μέχρι το τέλος. Μονάδα μονορούφι. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια highlight αυτά θα ήταν τα "Colorglut" και "Strange Interactions In The Night", και τα δύο με πολύ ιδιαίτερα ρυθμικά σημεία, με το πρώτο να φιγουράρει επίσης και τον νονό σας, Anthony Green.

Και για να μη σου κρύψω το πραγματικό μυστικό του δίσκου, δεν έχει να κάνει με κύματα και διαρροές, αλλά με τύμπανα και μπάσο. Τα παλικάρια σηκώνουν ΟΛΟ το δίσκο στις πλάτες τους και δεν το παίρνεις καν πρέφα αν δεν κάτσεις να το ψάξεις.

Συνοψίζοντας, σε μία χρονιά που δεν μου έδωσε πολλά στο emo της καρδιάς μου, το βάλσαμο ήρθε από το παρελθόν, λιγότερο δραματικό απ'ότι έχω συνηθίσει αλλά σίγουρα ευπρόσδεκτο.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET