Αποκλειστικό: Προακρόαση "Clockwork Angels" - Οι πρώτες εντυπώσεις από τη νέα δουλειά των Rush

Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 17/05/2012 @ 12:06
Πέμπτη 3 Μαΐου. Περίπου 30 άτομα βρίσκονται στην ίδια αίθουσα γνωστού studio του Βορειοανατολικού Λονδίνου, όχι για να ηχογραφήσουν με τη συνοδεία του εκκλησιαστικού οργάνου που δεσπόζει στο χώρο, αλλά για να απολαύσουν πριν από κάθε άλλον, σε μία και μοναδική ακρόαση, την επερχόμενη δουλειά των Rush, "Clockwork Angels".

Rush

Τα πηγαδάκια πολλά, με όλες τις κουβέντες να περιστρέφονται προφανώς γύρω από τους Rush: Πόσες φορές τους έχει δει ο καθένας, πότε ήταν η πρώτη του φορά (που τους είδε ντε!) και τι πιστεύει για τα κομμάτια που έχουν ήδη κυκλοφορήσει.

Σε όλους τους παρευρισκόμενους μοιράζεται ένα φυλλάδιο στο οποίο ο Neal Peart περιγράφει τη διαδικασία δημιουργίας του δίσκου και μιας και, όπως γνωρίζετε, ο Neal «το έχει» στο γραπτό λόγο, τα πηγαδάκια σιγά σιγά σωπαίνουν και οι περισσότεροι αφοσιώνονται στο κείμενο.

Λίγα λεπτά αργότερα, ο συμπαθής υπάλληλος του studio, μετά από μία τυπική εισαγωγή, μας ενημερώνει πως η διάρκεια του δίσκου είναι λίγο πάνω από μία ώρα και μας εύχεται καλή ακρόαση.

Rush - Clockwork AngelsΠάμε λοιπόν. To εναρκτήριο "Caravan" με το κοφτό και ρυθμικό riff του, τις έντονες μπασογραμμές και τις αλλαγές στο tempo, και το "BU2B", που κυμαίνεται πάνω κάτω στο ίδιο ύφος (βαρύ riff και αρκετά ενδιαφέρον refrain), δημιουργούν τις πρώτες εντυπώσεις και σχηματίζουν από ό,τι φαίνεται εκ των υστέρων μια αρκετά καλή εικόνα για το που κατευθήνεται ο δίσκος: Μεγάλη έμφαση στο ρυθμό και τα τύμπανα του Peart, ο οποίος ακούγεται για άλλη μια φορά συγκλονιστικός, με κύριο άξονα τα δυνατά / μοντέρνα / βαριά riff στις κιθάρες του Alex Lifeson.

Συνέχεια έχει το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, "Clockwork Angels": Μπαίνει ατμοσφαιρικά, με ψαλμούς να ακούγονται στο υπόβαθρο, συνεχίζει με παραμοφωμένους ήχους στην κιθάρα και σχετικά mid-tempo. Δυναμώνει και αποκτάει πιο έντονο ρυθμό στη συνέχεια, με τον Peart στα drums να «ανεβοκατεβαίνει» εξαιρετικά στο refrain. Συνολικά, μάλλον τετριμμένο θα έλεγα για τα δεδομένα των Καναδών. Μια από τις πρώτες σκέψεις είναι πως ο Geddy Lee αποφεύγει τις υπερβολές στα φωνητικά, παίζοντας «μπάλα» σε σχετικά χαμηλές συχνότητες.

Το "Anarchist" βρίσκει εκ νέου πρωταγωνιστή τον Peart μαζί με ένα απλό μεν, αλλά αρκετά χαρακτηριστικό riff. Δυστυχώς το refrain δεν έχει να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο.

Η φόρμα στην οποία βρίσκεται ο Lifeson επιβεβαιώνεται στο "Carnies". Άλλο ένα μοντέρνο riff, που σε οδηγεί στα όρια του headbanging, αλλά κι άλλο ένα μέτριο refrain. Ο Peart αφήνει κι εδώ το σημάδι του, κάνοντας εμφανή τη διάθεσή του να ξεφύγει από το κλασικό rock παίξιμο και να δοκιμάσει πολλά ξεχωριστά μοτίβα. Στη μέση του κομματιού πιάνω τον εαυτό μου να κουνάει ασυναίσθητα το πόδι ρυθμικά. Καλό αυτό!

Το "Halo Effect" που ακολουθεί ξεκινάει ακουστικά, δυναμώνει μετά από λίγο και ξεχωρίζει κυρίως λόγω του εξαιρετικού μελωδικού μεσοδιαστήματός του, καθώς και της διακριτικής συνοδείας εγχόρδων, ενώ το "Seven Cities Of Gold" κινείται στο γενικότερο πνεύμα του δίσκου: Χαρακτηριστικό μπάσο στην αρχή, δυναμικό και groovάτο riff... αλλά και ανέμπνευστο refrain.

Το "The Wreckers" αποτελεί σίγουρα μία από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του δίσκου. Πιο μελωδικό στις κιθάρες, υπέροχο κουπλέ και επιτέλους ένα refrain που σου μένει! Ιδανικός προπομπός για την κορυφαία σύνθεση του δίσκου, που δεν επιλέχθηκε τυχαία για να κυκλοφορήσει ως  single: To "Headlong Fight" τα έχει όλα: Μοντέρνο ήχο, ταχύτητα, τρελό παίξιμο, πωρωτικές κιθάρες, επικές μπασογραμμές, αλλαγές... ουφ! Με μία λέξη: Όργιο!

Το "BU2B2" αποτελεί ένα μικρό πέρασμα φωνητικών υπό την παρουσία ορχήστρας, διάρκειας κάτω των δύο λεπτών, που οδηγεί στο πολύ καλό "Wish Them Well", όπου οι Rush για πρώτη φορά στη διάρκεια του άλμπουμ φλερτάρουν έντονα με το... 80s παρελθόν τους!

Το κλείσιμο του δίσκου έρχεται ιδανικά με τη μελαγχολική και ταξιδιάρικη αισθητική του ατμοσφαιρικού και ολίγον ...«συναισθηματικού» "The Garden".

Rush

Εν ολίγοις: Έχοντας προφανώς επίγνωση ότι μία ακρόαση είναι κάθε άλλο παρά αρκετή για να αποκτήσει κανείς σαφή εικόνα, η γενικότερη εντύπωση που μου άφησε το "Clockwork Angels" είναι η εξής: Μοντέρνος ήχος με έμφαση στα δυνατά riff και μια πιο αυθόρμητη προσέγγιση στα τύμπανα. Ακούγεται σα μια απόλυτα λογική εξέλιξη του "Snakes & Arrows", αλλά έχω την αίσθηση πως βρίσκεται ένα σκαλοπάτι πιο κάτω. Μπορεί να είναι άψογο εκτελεστικά (αν και αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ), αλλά αφενός παρουσιάζει μία εμφανή αδυναμία στα refrain και αφετέρου η φωνή του Geddy φαντάζει μάλλον αποδυναμωμένη. Για μια πιο αναλυτική και εμπεριστατωμένη γνώμη ...υπομονή λίγες μέρες!

  • SHARE
  • TWEET