Avril Lavigne

Love Sux

DTA/Elektra Records (2022)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 09/03/2022
Τις τετάρτες ξαναφοράμε ροζ!
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η νοσταλγία είναι σκληρό ναρκωτικό. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να τη συναντήσεις εκεί έξω. Στη μουσική, στον κινηματογράφο, στη μόδα, παντού. Ο ροκ μικρόκοσμος δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός. Μία ματιά στις ρετρό και revival σκηνές (sic) θα συνετίσει και τον πιο σκεπτικό. Πέρα από παράξενες ταμπέλες και σκοτεινά υπόγεια, η φασούλα που γίνεται στους πάλαι ποτέ πολύ-πλατινένιους διαδρόμους του pop-punk είναι τόσο μεγάλη που αν δεν την έχεις πάρει είδηση, είτε χρειάζεσαι γυαλιά είτε κάνεις ότι δεν βλέπεις.

Μόνο το γεγονός ότι ο ντόρος γύρω από το ύφος ήταν αρκετός για να μας κάνει να τη κατεβάσουμε ως ξεχωριστή κατηγορία στην ετήσια πανκανασκόπηση, κάτι λέει. Ο αριθμός των κυκλοφοριών και η επιτυχία σχετικών ονομάτων, πολύ περισσότερα. Δίπλα στους νέους και τους λιγότερο διαφημισμένους, οι παλιοί στέκονται ως επιβεβαίωση. Αν στραβομουτσούνιασες με το χαρακτηρισμό, σκέψου ξανά. Πάνε είκοσι χρόνια από τότε που το "Let Go" έσπαγε ταμεία κι ακόμα περισσότερα από όταν οι blink έκαναν λαοθάλασσες να τραγουδάνε πάνω σε τούπα-τούπά.

Κάπου εδώ η αυτού μεγαλειότης, η Avril ντε, πιθανότατα θα σχολίαζε ότι στην πραγματικότητα ποτέ δεν έπαιζε ακριβώς pop-punk και το δίκιο θα ήταν όλο δικό της. Προφανώς είχε κάμποσο κι από αυτό· το πράγμα όμως ξεκινούσε από αλλού κι αυτό έβγαινε προς τα έξω. Στο εδώ και το τώρα οι ισορροπίες μοιάζουν διαφορετικές. Η παρουσία του Travis Barker σίγουρα κάπως σχετίζεται. Οι ευθείς pop αναφορές βρίσκονται ακόμα σε κεντρική θέση. Αυτή τη φορά ωστόσο, όπως είχε φανεί από το "Bite Me", το σύνολο κοιτάζει στις ένδοξες μέρες του είδους περισσότερο από ποτέ.

Ίσως η προσέγγιση έχει να κάνει με τις δυσκολίες που συνόδευσαν τη δημιουργία του προκατόχου του. Ίσως το νεύρο και η ενέργεια να είναι η απάντηση σε όσους την ξέγραψαν. Ή η απεικόνιση για το άνοιγμα μίας νέας σελίδας. Ίσως απλά να σημαίνει την επιστροφή της δημιουργού του σε ένα στυλ που ξέρει και νιώθει άνετα. Όπως και να έχει, οι βασικές-αλλά-άψογες εναλλαγές με τον Machine Gun Kelly στο "Bois Lie" και το πάρτι του ομώνυμου γκρεμίζουν κάθε δισταγμό. Πάει καιρός που είχε να ακουστεί τόσο κεφάτη η Lavigne, και το αποτέλεσμα τη δικαιώνει με το παραπάνω.

Πριν προλάβει να βγει το πρώτο τρίμηνο, το "Love Sux" βάζει υποψηφιότητα για πιο αναπάντεχο comeback της χρονιάς. Οι αρνητές του εμπορικού ήχου ας ξινίσουν αυτόματα. Οι γεροπαράξενοι ας γκρινιάξουν ότι πηδάει στο τρένο της pop-punk αναβίωσης. Οι συνομωσιολόγοι και οι επιστήμονες ας ψάξουν τα πώς και τα γιατί επανήλθε στο προσκήνιο το συγκεκριμένο ύφος. Μέχρι να ετοιμαστεί το πόρισμα εμείς θα είμαστε εδώ με παγωμένα αφεψήματα ανά χείρας, πλατιά χαμόγελα και το συγκινητικό "All I Wanted", με Mark Hoppus βεβαίως-βεβαίως, σε επανάληψη.

  • SHARE
  • TWEET