I Am The Night

While The Gods Are Sleeping

Svart Records (2022)
Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 03/05/2022
Συμφωνικό black metal δίχως εκπτώσεις στην επιθετικότητα από το ντεμπούτο των Φινλανδών

Το μάτι εστιάζει αυτόματα στο εξώφυλλο καθώς αναγνωρίζει χρώματα και τεχνοτροπία. Δια χειρός Necrolord. Εισχωρώντας στη μουσική νοοτροπία των Φινλανδών, συναντάμε έμμεσα εκ νέου τον Σουηδό σχεδιαστή και μουσικό: Το θρυλικό ντεμπούτο των Emperor "In The Nightside Eclipse" και το "Storm Of The Lights Bane" των Dissection ρίχνουν τη σκιά και τα σκοτάδια τους σε τούτο το ντεμπούτο. Υμνητές της Νύχτας και των πλασμάτων της και δημιουργοί ανάλογης ατμόσφαιρας. "The night is my castle, the night is my kingdom, the night is my will, the night is me" ακούγεται από τον εξαιρετικό ερμηνευτή Okko Solanterä, καμία χαραμάδα φωτός δηλαδή. Μόνο ακτίνες σκότους. Οι έμπειροι μουσικοί που απαρτίζουν το συγκρότημα (με ιδιαίτερη μνεία στον Waltteri Väyrynen των Paradise Lost), φροντίζουν ώστε να μη μιλάμε για μουσικό αντίγραφο των αναφερθέντων σχημάτων και δίσκων. Εξάλλου, τέτοιες επιρροές καλό είναι να μην κρύβονται.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Shake Stew

    Heat

    Traumton Musikverlag (2022)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 04/05/2022
    Πνευματική αφρικανική jazz μουσική από την Αυστρία

    Οι Shake Stew είναι ένα αυστριακό septet που παίζει ένα πολύ όμορφο ιδίωμα jazz μουσικής που έχει μπλεχτεί με αφρικανικές και πολύ πνευματικές ιδέες. Αυτός πρακτικά είναι ο τέταρτος ολοκληρωμένος δίσκος τους. Το βασικό πλεονέκτημα εδώ είναι ότι οι συνθέσεις μία προς μία καταφέρνουν να κρατάνε την προσοχή μας καθ' όλη τη διάρκεια τους. Η ουσία του ήχου είναι αυτή αρμονική και μελωδική πορεία που ξεσπάει ελάχιστα μέσω κάποιων πιο άγριων σημείων. Τα πνευστά, κυρίως σαξόφωνα και τρομπέτες και φλάουτο περιστασιακά, κυριαρχούν. Δεν υπάρχουν συγχορδιακά όργανα, απλώς επαναλαμβανόμενοι χτιζόμενοι σταδιακά ρυθμοί που προκαλούν έκσταση δημιουργώντας τη ραχοκοκαλιά μέσω κόρνων, τόσο αυτοσχέδια όσο και συνθετικά. Κάποια κοψίματα είναι ιδιαίτερα χορευτικά, σε σημείο που είναι οριακά αδύνατο να κάθεσαι ήσυχος ή ακίνητος ακούγοντάς τα. Πάρα πολύ ευχάριστα κομμάτια.

    Bandcamp
    Spotify

  • SHARE
  • TWEET
  • Niechęć

    Unsubscribe

    Audio Cave (2022)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 06/05/2022
    Υψηλής ποιότητας, μελωδική, ελαφριά jazz

    Είναι Πολωνοί. Αυτός είναι ο τρίτος ολοκληρωμένος δίσκος τους. Έχουν και μια live κυκλοφορία. Στα κρουστά είναι ο Michał Kaczorek, στο μπάσο ο Maciej Szczepański, πλήκτρα και πιάνο παίζει ο Michał Załęski, κιθάρα ο Rafał Błaszczak, εφέ και ηλεκτρονικά ο Sebastian Witkowski και σαξόφωνο ο Maciej Zwierzchowski. Βασικοί συνθέτες είναι οι Maciej Szczepański και Michał Załęski. Ο ήχος τους είναι αρκετά ήρεμος και απαλός. Το άκουσμα είναι ευχάριστο. Η jazz τους με τη βοήθεια της κιθάρας έχει μια post-rock ιδέα και τα ηλεκτρονικά στοιχεία της δίνουν μια nu υπόσταση. Τα πρώτα 4 κομμάτια θα τα έλεγες και μπαλάντες και αναλαμβάνουν τη χαλαρή πλευρά της κυκλοφορίας. Τα επόμενα 4 όντας πιο νευρικά μπορείς να τα χαρακτηρίσεις πιο έντονα και προοδευτικά. Ο θόρυβος τους είναι παράξενα γοητευτικός.

    Bandcamp
    Spotify

  • SHARE
  • TWEET
  • Midas

    Midas

    No Remorse Records (2022)
    Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 09/05/2022
    Εξαιρετικό ξεκίνημα προκειμένου να υπερασπιστούν τον μύθο που συνοδεύει το όνομά τους

    Οι Αμερικάνοι από το Detroit πρώτα έβγαλαν συλλογή (πρόπερσι) και μετά το ντεμπούτο τους (φέτος). Έγινε ντόρος με τη συλλογή σε υπόγειο επίπεδο, λογικά αναμένεται να γίνει περισσότερος τώρα. Δίδυμες flying v κιθάρες, και μία μπάντα να καλύπτει τη νοητή διαδρομή μεταξύ hard rock και heavy metal και τούμπαλιν. Μιλάμε για αισθητική '70s και '80s, κάτι που έκαναν πολύ επιτυχημένα οι Black Trip/V.O.J.D. Οι πανταχού παρόντες και τα πάντα πληρόντες σε αυτό το είδος, Thin Lizzy και Iron Maiden, γίνονται και πάλι η έμπνευση για δημιουργία. Και αν όλα αυτά είναι χιλιοπαιγμένα και ακούγονται παρελθοντολάγνα, δοκιμάστε να αντισταθείτε στο βασικό ριφ και στο μπάσο του "Running Scared". Ή στη σχεδόν obscure επικότητα του "Eyes In The Cold". Δυσκολάκι, και με αυτόν τον τρόπο διακρίνεται η ικανότητα της μπάντας να θέλγει δίχως να πρωτοτυπεί. Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα η σχεδόν ημίωρη διάρκειά του να σας φανεί λίγη. Το repeat για τέτοιους λόγους είναι πολύ χρήσιμο.

  • SHARE
  • TWEET
  • Zakk For Real

    Seven Is A Magic Number

    Self Released (2022)
    Mία προσεγμένη άσκηση ύφους

    Με τον αριθμό επτά επιλέγει να μας συστηθεί ο Zakk for Real, έχοντας συνθέσει, τραγουδήσει, και παίξει οτιδήποτε ακούτε μέσα στα επτά τραγούδια του άλμπουμ, που αποτελεί ένα ερωτικό ραβασάκι στις πιασάρικες ροκ στιγμές του '70 (ο τίτλος του δίσκου παραπέμπει, εξάλλου, άμεσα τους Venus). Η παραγωγή είναι φριζαρισμένη τόσο όσο να συγχρονίζεται με την εποχή από την οποία αντλείται η έμπνευση, κι ωστόσο οι συνθέσεις δεν διστάζουν να βουτήξουν το πινέλο και σε μελανοδοχεία διαφορετικού χρώματος, όπως η country, και η garage rock. Πρόκειται για μία σύντομη και αξιόλογη προσθήκη σε μία αισθητική που, ενώ έχει αναβιώσει με σημαντικά ονόματα (οι Tame Impala είναι το πιο τρανό παράδειγμα, αλλά σκέφτομαι και τους παρεξηγημένους Temples), εύκολα γίνεται προβλέψιμη. Το "Seven Is A Magic Number" ακούγεται ευχάριστα, και κομμάτια όπως το "Ego" και το "Give it Up" είναι ιδανικές προσθήκες σε καλοκαιρινές playlists. Ωστόσο, κι ενώ ξεχειλίζει νοσταλγία για την ανεξέλεγκτη δεκαετία του '70, χρειάζεται κάτι παραπάνω για να κρατήσει την προσοχή μας. Ταλέντο υπάρχει, και ενδιαφερόμενο κοινό επίσης. Θα ήταν κρίμα να σβήσει ως άλλο ένα 70's-revival άλμπουμ, μιας εποχής που δυσκολεύεται να φτιάξει τους δικούς της ήχους.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Biollante

    J'Espère Que Tu Danseras Quelque Part

    Trepanation Recordings (2022)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 13/05/2022
    ​Το industrial / trip-hop alter ego των Non Serviam ντεμπουτάρει και σκιαγραφεί έναν βαρύ βηματισμό πάνω από τις αστικές μητροπόλεις

    H ιδέα της δημιουργίας των Biollante γεννιέται σε μια ιστορία συντροφικής αλληλεγγύης και στοχοποίησης και φυλάκισης εξαιτίας πολιτικών δράσεων. O πυρήνας των ασταμάτητων ριζοσπαστών Non Serviam συνεργάζεται με την hip hop κολεκτίβα των Gobscrew, βρίσκοντας καταφύγιο στις αλληγορίες των kaijū ώστε να διοχετεύσει δηλητήριο και ιστορίες ωμής κοινωνικής πραγματικότητας. Αν το μπαρόκ, ηλεκτρονικό στοιχείο των Γάλλων θεωρείς πως έντυσε ανεπανάληπτα τις δυσαρμονίες και όρθωσε ηχητικά τείχη, τότε φαντάσου σχήματα όπως οι Death Grips, Dalek, clipping, IC3PEAK κ.ά. να τα αξιοποιούν ως χαλί.

    Η ωμή, και συχνά άγουρη, προσέγγιση επαναφέρει στο προσκήνιο το εξουθενωτικό ανακάτεμα ηχοχρωμάτων των Γάλλων. Όμως, όταν σε κομμάτια όπως το "Biollante" ή το "Penser Les Plaies" συγκρατηθεί για να αφήσει τα φωνητικά να αναλάβουν δράση, αποκαλύπτει το όραμα της μπάντας. Βέβαια, το δεκάλεπτο "Le Monde Me Revient Crié" μοιάζει βγαλμένο από τις ηχογραφήσεις του "Le Cœur Bat" και έτσι οι Biollante δεν ηχούν εξωτικοί αλλά εξερευνητές. Το μεγάλο στοίχημα είναι το 20λεπτο φινάλε που ονομάζεται "Pourquoi Pas". Αν το αντιμετωπίσεις ως soundtrack μιας ταινίας, ή αν σκηνοθετήσεις εσύ τις εικόνες που πλάθουν οι ήχοι, θα βρεθείς προ εκπλήξεως. Οι Biollante βρίσκουν άπλετο χώρο στο περιθώριο και εφορμούν από διαφορετική γωνία, πλησία όμως αισθητικά με το μήνυμα. Η παρακμή οριοθετείται, η καταστροφή αναπόφευκτη. Το μέλλον προμηνύεται ενδιαφέρον.

    Bandcamp
    Youtube

  • SHARE
  • TWEET
  • Bombardement

    Le Futur Est Là

    Symphony Of Destruction Records / Destructure (2022)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 16/05/2022
    Η μπαντάρα από το Μπορντώ επέστεψε με ένα ακόμη υποδειγματικό d-beat άλμπουμ

    Έχει ωραία underground punk σκηνή η Γαλλία, και ελπίζω να παίρνετε σποραδικά καμιά γεύση από αυτές τις ηλεκτρονικές σελίδες. Αν δεν το έχετε κάνει, και θεωρείτε το d-beat προσωπική αδυναμία, τότε καλώς βρήκατε τους Bombardement. Τρία χρόνια μετά την ορθόδοξη αλητεία του ομότιτλου άλμπουμ επέστρεψαν με ίσως την πιο ποιοτική κυκλοφορία της χρονιάς στο αυστηρά οριοθετημένο ιδίωμα. Ηχάρα, τύμπανα που δεν κουράζουν με την καμία, και φυσικά κιθάρες που αναζωογοννούν το εν λόγω ηχόχρωμα. Η οργανική παραγωγή συνεισφέρει τα μέγιστα, τα ρυθμικά μέρη δίνουν μια σχεδόν χορευτική διάσταση, οι ερμηνείες της Oriane είναι τρομερά εύστοχες και η ‘80s οργή αναβλύζει με σύγχρονους κανόνες. Το ομότιτλο μακελεύει, το "Prédateur" συνοψίδει ιδανικά όλα όσα αγαπάμε σε αυτό τον ήχο, και το "Dyssomnie" αν και τέρμα Dis-τέκνο είναι εθιστικό, ενώ το σαξόφωνο στο "Poison" είναι εκνευριστικά ταιριαστό. Πρόκειται λοιπόν για 20 λεπτά ακατάπαυστης μαγείας. Εσύ, γιατί σταμάτησες να ακούς αυτόν τον ήχο;

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Malthusian / Suffering Hour

    Time's Withering Shadow

    Invictus Productions (2022)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 17/05/2022
    Δύο κορυφαία σύγχρονα blackened death metal σχήματα εξελίσσονται, συναγωνίζονται και μεταδίδουν μια αγωνιώδη φρίκη

    Θα είμαι ειλικρινής. Δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό για το "Across Deaths" των Malthusian, όχι γιατί δεν σπέρνει (αποτελώντας ξεκάθαρα μια από τις κορυφές του 2018 στη σκηνή), αλλά γιατί το "Below The Hengiform" EP του 2015 ήταν πιο φρικαλέο. Ευτυχώς, η επιστροφή τους στο format με το 45λεπτο split με τους έτερους άρχοντες Suffering Hour επανέφερε την πίστη μου στο ρηξικέλευθο της μπάντας. Μετά την άτυπη εισαγωγή, να σημειώσω πως οι πέντε συνθέσεις του δίσκου ηχούν όπως οφείλει το σύγχρονο, σπηλαϊκό, δυσαρμονικό, τεχνικό αλλά και ατμοσφαιρικό black/death.

    Με μια παραγωγή που όλα τα αφομοιώνει, συμμετοχές (όπως του Nemtheanga) και διασκευές (στους cult Mighty Sphincter από τους Suffering Hour υπερθεματίζοντας τις death rock επιρροές τους) και διάθεση για πειραματισμό, το "Time's Withering Shadow" προσφέρει μερικές από τις καλύτερες στιγμές στη δισκογραφία των δύο ανερχόμενων σχημάτων. Η προσήλωση των Αμερικανών στην κυκλική παράνοια που καλλιέργησαν με το φοβερό "The Cyclic Reckoning" αλλά και των Ιρλανδών σε διαρκείς θεματικές εναλλαγές συνθέτει ένα ταξίδι - κατάβαση. Οι μπάντες εξερευνούν τα όριά τους ενώ ταυτόχρονα προσφέρουν ένα φοβερά συνεκτικό αποτέλεσμα. Ελάχιστα extreme metal splits ηχούν σήμερα τόσο απαραίτητα όσο αυτό.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Plebah

    Plebah

    Krapp's Tapes / Sweetohm Recordings / Distro K94 / Kontingent Records (2022)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 18/05/2022
    Αχαλίνωτο και θορυβώδες post-hardcore από τη Θεσσαλονίκη με μοντέρνα άποψη ως προς την επιθετικότητα

    Πέντε χρόνια μετά το "(nothing)" οι Plebah από την Θεσσαλονίκη επέστρεψαν με το δεύτερο άλμπουμ τους. Το σχήμα συνεχίζει να εξερευνά τα ηχοτοπία του post-hardcore και noise rock, εμπλουτίζοντας τα με μετρημένα post/screamο στοιχεία έτσι ώστε επί 25 λεπτά να παρασέρνει σε ένα υπέροχο γαιτανάκι ρυθμών και εναλλαγών. Οι έξι νέες, επίσης ατιτλοφόρητες συνθέσεις, παρατάσουν τα ρυθμικά τους μέρη και συγκεκριμένα το μπάσο, στην εμπροσθοφυλακή, ώστε να δημιουργήσουν ένα συμπαγές αλλά και ασφυκτικό αποτέλεσμα. Ο φωνακλάδικος αέρας καθώς και τα ρυθμικά διατηρούν το street credit του δίσκου και η γενικότερη αστική αισθητική εξαπλώνεται με έναν υπέροχο τρόπο που εξιτάρει. Σε πεζοδρόμια, υπόγεια ή πάρκα, όπου και να ακουστεί αυτό το άλμπουμ θα σε ωθήσει να σταματήσεις για να συγκεντρωθείς. Θα σε αποκόψει από το περιβάλλον, ή καλύτερα, θα του δόσει φωνή. Και επειδή όσα θα ακουστούν δεν θα είναι όμορφα αλλά αληθινά, τότε θα βγάλουν νόημα και οι συνθετικές ακροβασίες των Plebah, που πρέπει οπωσδήποτε να τους δω να παίζουν live.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • No/Más

    Consume / Deny / Repent

    Closed Casket Activities (2022)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 20/05/2022
    To πρώτο full-length των Αμερικανών εγγυάται για υψηλής ποιότητας death/grind/hardcore σε μια απίστευτα τσιτωμένη κυκλοφορία

    Σε 22 λεπτά και 15 συνθέσεις οι No/Más καταφέρνουν να μετατρέψουν ένα ευρύ πλήθος επιρροών σε κάτι ιδιαίτερα αποτελεσματικό. Οι βασικές αρχές του grindcore και του heavy hardcore κάνουν mosh pit σε death/thrash metal χωράφια, περνάνε φαλτσαριστά από metalcore, και όλα, από Entombed και Misery Index μέχρι την μεγάλη του powerviolence σχολή, χωράνε εδώ μέσα. Το "Consume / Deny / Repent", είναι ένα μανιφέστο άψογης αισθητικής και ηχητικής βίας. Ευαισθητοποιημένοι κοινωνικoπολιτικά καθώς και άριστα καταρτισμένοι μουσικά, οι τύποι αυτοί από Washington καταφέρνουν να βάλουν στο repeat έναν extreme -core δίσκο με τρόπο που προβληματίζει. Η λύση έρχεται μέσω της ποικιλίας, της μνημονικότητας, της γκρούβας, της ηχάρας και των φωνητικών. Πιθανώς να πρόκειται για μια από τις grind κυκλοφορίες της χρονιάς και όχι άδικα.

    Bandcamp
    Youtube

  • SHARE
  • TWEET
  • Krause

    The Art Of Fatigue

    Venerate Industries (2022)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 23/05/2022
    Όλο και καλύτεροι, πιστοί στο σκληρό noise-rock που αγαπάνε εκφράζοντας τη φθορά, την απογοήτευση και την οργή τους

    Άλλο ένα εξαιρετικό artwork με πανέμορφο εξώφυλλο. Άλλος ένας δυνατός, γκρουβάτος και σταθερά θορυβώδης δίσκους που εξηγεί πως αυτή η μπάντα γίνεται τραγούδι το τραγούδι και δίσκο το δίσκο όλο και καλύτερη. Όπως είχα πει και στο ντεμπούτο τους γράφουν κομμάτια με μανία και λύσσα. Οι παραμορφώσεις είναι για άλλη μια φορά το βασικό τους όπλο. Όλα εδώ είναι έντονα, βρόμικα και παραμορφωμένα. Παίζουν ένα ιδιότροπο noise-rock το οποίο πρακτικά λατρεύει το (παλιομοδίτικο) punk, ακουμπάει πάνω σε hardcore βάσεις και πετάει sludge γροθιές στα σαγόνια (μας). Οργισμένα και παρανοϊκά τραγούδια που εξυμνούν την μουσική τους αλητεία. Ιστορίες αστικής απομόνωσης που αντικατοπτρίζουν την απογοήτευσή. Στα κομμάτια "Sloppy Human Excess", "Bootstrap Reactionaries and Alienated Intelligentsia" και "The Stuff Οf Tired Eyes" θα πιάσεις την ατμόσφαιρα και το ύφος του ήχου ολόκληρου του δίσκου. Τα από το "Ceremonial Aspects Of Everyday Bloodbaths" και μετά είναι τα προσωπικά αγαπημένα, αν και πιο αργά από τα άλλα. Γενικά από εκεί και πέρα το άλμπουμ είναι πιο αργό, πιο ατμοσφαιρικό, πιο Melvins, σε σημεία μέχρι και πιο doom! Αν το αντέχεις βούτα στα σκατά μαζί τους. Το άκουσμα αυτού του δίσκου σε βάζει σε μια ψυχική κόλαση.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • The Blackwall

    The Blackwall

    Club Inferno Ent. (2022)
    Από τον Σπύρο Κούκα, 25/05/2022
    Μια πρώτη γνωριμία με ένα νέο, εγχώριο gothic rock project

    Ένα ενδιαφέρον νέο project έκανε την εμφάνιση του φέτος, με τους Blackwall να εκφράζουν τις ανησυχίες των δύο μουσικών που τους απαρτίζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο George και ο Alex, σε αυτό το πρώτο τους EP, συνέθεσαν τρία τραγούδια σε ένα περισσότερο gothic rock ύφος, το οποίο διαθέτει αρκετές προεκτάσεις και σε πιο ατμοσφαιρικά/prog μονοπάτια. Προσωπικά, το υλικό μου θύμισε από Alice Cooper μέχρι και Marillion, ενώ οι αναφορές του δελτίου τύπου στους Opeth και τους Sentenced δεν είναι αδόκιμες. Μεγάλο υπέρ της κυκλοφορίας η καθόλα επαγγελματική προσέγγιση σε layout (δια χειρός Travis Smith) και μίξη/mastering (από τον γνωστό Hiili Hiilesmaa), ενώ αρνητικό θα χαρακτήριζα μάλλον το περιορισμένο της διάρκειας του EP, αφού οι συνθέσεις έχουν προοπτικές και μας «ανοίγουν την όρεξη» για το κάτι παραπάνω που, ωστόσο, εδώ δεν εκπληρώνεται ακόμη. Εν αναμονή ενός full length που θα αποκαλύψει το πραγματικό εύρος των δυνατοτήτων τους, το εν λόγω EP επιτελεί το ρόλο μιας πρώτης γνωριμίας που αφήνει υποσχέσεις.

    YouTube

  • SHARE
  • TWEET
  • Becrah

    Βωμός Μιας Αλήθειας

    Self Released (2022)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 28/05/2022
    Εγχώριο black metal ντεμπούτο με μια άποψη αιχμηρή και ωμή όσο και η ουσία του

    Πίσω στον Φλεβάρη κυκλοφόρησε το πρώτο full length των Αθηναίων Becrah. Για 34 λεπτά, ο ελληνόστιχος "Βωμός Μιας Αλήθειας" συνθέτει με τις ευθείες και καλοδουλεμένες του συνθέσεις μια πικρή αλλά ρεαλιστική αναπαράσταση πτυχών της κοινωνικής ζωής. Οι Becrah, βάζουν εαυτούς, λαμβάνοντας υπόψη και την ευπρόσδεκτη κοινωνικοπολιτική τοποθέτηση που συνοδεύει τον δίσκο, στον ρόλο του αφηγητή-παρατηρητή. Με πνιχτά φωνητικά και παραδοσιακό riffing, αλλά και με σποραδικές hardcore πινελιές (και νοοτροπία), ξεδιπλώνουν σε επτά κομμάτια μια άνευ αναστολών επίθεση.

    Ανά στιγμές, το μήνυμα και το πάθος ξεπερνούν το μέσο, ενώ τα mid-tempo περάσματα δεν μειώνουν την ένταση. Με σύμμαχο μια ισορροπημένη παραγωγή αλλά και διάρθρωση μουσικών ιδεών, αυτό που φαντάζει ως άλλο ένα black metal άλμπουμ αποδεικνύεται μια «ενοχλητικά» έρπουσα κυκλοφορία η οποία μεγαλώνει στις σκιές και τρέφεται από τις επαναλήψεις και την ειλικρίνειά της. Πίστη στην ολότητα λοιπόν, και ανατριχίλα στο: «Οι νεκροί δε φεύγουν ποτέ από ‘δω, οι νεκροί δεν ξέρουν πως είναι νεκροί».

    Bandcamp
    Youtube

  • SHARE
  • TWEET
  • FES

    With Regards From Home

    Small Pond (2022)
    Παιδιά, παιδιά, παιδιά, μισό, κάποιος παίζει Avril Lavigne πάνω από τους Mars Volta

    Το math rock προωθείται συνήθως ως «nerds με μουσικά όργανα», και ξεχνάμε τις indie και emo ρίζες του που του δίνουν μία πιο pop διάθεση, και είναι παράξενο αν αναλογιστούμε πόσο απενοχοποιημένα πιασάρικες ακούγονται μπάντες όπως οι tricot ή οι Delta Sleep. Οι FES δεν έχουν κάποια δική τους ταυτότητα ακόμη, εκτελούν τη συνταγή κατά γράμμα, αλλά την εκτελούν εξωπραγματικά καλά αν σκεφτούμε ότι αυτό είναι το πρώτο τους LP. Με μπροστάρισσα την Pollyanna Holland-Wing, που ξέρει να γράφει πορωτικές φωνητικές μελωδίες εκτός από το να παίζει απίστευτη κιθάρα, η τριάδα από το Leeds μας προσφέρει ένα δίσκο γεμάτο δυναμιτάκια, που αν τα βάλεις στο αυτοκίνητο είναι πολύ πιθανό να τρακάρεις τραγουδώντας. Βοηθάει που έχουν εστιάσει στα 4/4 και έτσι μένουμε μόνιμα στο groove, και από το math rock κρατάνε το εγκεφαλικό παίξιμο, τις κοφτές εναλλαγές, και τα χαρούμενα leads/νοσταλγικά tappings της κιθάρας. Τραγουδάρες όπως το "Clarinet", το "Force Feed", και το "Sun Visor" παίζουν στο repeat, και δεν είναι καν τα καλύτερα του δίσκου. Θέλω να πω, αν ούτε ο Δίας τη γλίτωσε, πώς περιμένουμε εμείς να τη βγάλουμε καθαρή;

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET