Blame Kandinsky

Πέντε χρόνια πήρε στους Blame Kandinsky για να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο. Το "Eclectic Ruiner", δεύτερο full length τους, δεν εκμεταλλεύεται ακριβώς την ορμή του "Spotting Elegance In Chaos", αλλά παίρνει όλα τα δομικά του χαρακτηριστικά και τα εξελίσσει, αποτελώντας ένα υπολογισμένο δεύτερο βήμα. Το εγχώριο mathcore σχήμα επιστρέφει με νέο άλμπουμ για να ξεδιπλώσει τις αρετές του και να υπενθυμίσει πως μια πλευρά του σύγχρονου -core ήχου που ακμάζει επί του παρόντος, υφίσταται και στην τοπική σκηνή.

Το "Eclectic Ruiner" όμως, θα ήταν άδικο να κριθεί απλώς ως ένα τέτοιο άλμπουμ. Επί 44 λεπτά, η τετράδα αποδεικνύει πως βρίσκεται τόσο σε εγρήγορση, όσο και σε φόρμα. Με διαβαθμισμένης διάρκειας συνθέσεις, εξαιρετική παραγωγή και με μια σχετική χαλιναγώγηση, οι Blame Kandinsky σε πιάνουν εξαπίνης. Το "Eclectic Ruiner" είναι ό,τι ακριβώς υποδηλώνει το όνομά του. Κοινώς, είναι μουσική που με περίσσεια προσοχή και λεπτομέρεια φιλτράρει τις επιρροές της και τις τοποθετεί εκεί ακριβώς που πρέπει.

Το αποτέλεσμα, είναι όπως και στο εξώφυλλο του δίσκου, ένας δίσκος που σχηματίζει με ετερόκλητες λεπτομέρειες μια θελκτική εικόνα. Η παράδοση σε συνειρμούς υφίσταται από τη στιγμή που το "Complicit" αρχίσει τα "it feels like forever", και επί της ουσίας δεν σταματάει ποτέ κατά μήκος των έντεκα συνθέσεων. Με το κέντρο βάρος να έχει μετατοπιστεί από τους The Dillinger Escape Plan στους Every Time I Die ως κυρίαρχη επιρροή, το σύγχρονο και πολύπλοκο θορυβώδες mathcore της μπάντας αναζητάει την ταυτότητά του. Στο εντυπωσιακό "Gertrude" γίνεται αντιληπτό πως το σχήμα πλέει στην κληρονομιά που άφησαν τα πρώιμα ‘00s στον ήχο αλλά παράλληλα, αφουγκραζόμενο το σήμερα, τα φέρνει στα μέτρα του.

Με το "Eclectic Ruiner" οι Blame Kandinsky καταφέρνουν και ένα δευτερεύοντα στόχο. Αφήνουν, παρά την συχνά ασφυκτική πραγματικότητα την οποία περιγράφουν οι στίχοι, χαραμάδες φωτός και ελπίδας. Οι διαδοχικές ακροάσεις αποκαλύπτουν ένα άλμπουμ που ακόμα και όταν ρίξει προσωρινά ρυθμούς, επενδύοντας στην ατμόσφαιρα, όπως συμβαίνει στο "Lisp", ακόμη και όταν απευθυνθεί στην απελπισία, να παρέχει ενδυνάμωση. Η πολυπλοκότητα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά εξυπηρετεί μια αισθητική που αποτυπώνει τους διαπροσωπικούς συσχετισμούς. Αναμνήσεις και βιώματα στροβιλίζονται σε χορό της λογικής, και οι Blame Kandinsky, με τις extreme prog πινελιές τους ανά σημεία μάχονται εναντίον της παράλυσης.

Καταιγιστικά κομμάτια όπως το "Empty" θα κερδίσουν άμεσα τις εντυπώσεις με τις εναλλαγές μουσικών θεμάτων, αλλά το "Eclectic Ruiner" δεν θα ανταμειφθεί από σπασμωδικές ακροάσεις. Η πληροφορία του απαιτεί προσοχή και χρόνο, με τρόπο όμως που δεν αποξενώνει όποιο ενδώσει στις ακροάσεις. Το άλμπουμ κλείνει με το εξάλεπτο "Ego" που φροντίζει στο δεύτερο μισό του να στρώσει ένα χαλί. Το φινάλε του άλμπουμ, ιδανικά τοποθετημένο, προτρέπει να το επισκεφθείς εκ νέου, κυρίως γιατί σου γεννάει προβληματισμούς και σκέψεις. Προσωπικά μιλώντας, με έπιασα να εθίζομαι στην στοχευμένη τοποθέτηση μικρών πινελιών και εφέ, όπως στο προαναφερθέν κομμάτι. Μετά επανέρχεται στη μνήμη το αδυσώπητο ρυθμικά "Ruined" και τα τρομερά του leads, αλλά και στα όσα προκαλεί η εναλλαγή του από το υπέροχο "Discomfort" στην κορυφαία σεκάνς του άλμπουμ.

Ναι, ο δίσκος, για το ύφος του, θα μπορούσε να ήταν συντομότερος, κυρίως γιατί, θαρρώ πως σε αυτό το ύφος η πληροφορία οφείλει να χτυπάει σαν κύμα τον βράχο και μετά να μένει στη σκέψη. Αν όμως υπάρχει ένα επιμύθιο από τις ακροάσεις του "Eclectic Ruiner", είναι ότι το συγκρότημα αντιλήφθηκε τη δυναμική ψυχρής τεχνικής και παθιασμένων συνθέσεων, και την εξερευνά, αναζητώντας τα όριά της, ωθώντας και την τέχνη του στα άκρα. Και εμείς αυτά θα ψάξουμε και σε live πλαίσιο στην επικείμενη παρουσίαση του άλμπουμ στα πλαίσια του Venerate Showcase στο Fuzz Club στις 18 του μήνα.

Bandcamp
Youtube