Gospel

The Loser

Dog Knights Productions (2022)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 23/05/2022
Αριστούργημα. Μοντέρνο prog, τρελό math, αδιανόητο hardcore, προοδευτικό rock και προχωρημένο screamo
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αν δεν έχεις ακούσει τον προηγούμενο δίσκο τους "The Moon Is A Dead World" τότε πέρνα αρχικά μια βόλτα από τα αφιερώματα στο Screamo και το Post-Hardcore, ακουσέ το έστω μία φορά και έλα πάλι πίσω να τα πούμε. Είναι δεκαεπτά χρόνια πριν όμως, δώσε προσοχή.

Ήταν μοναδικοί και καινοτόμοι σε αυτά τα μουσικά παρακλάδια. Προσοχή ε, μόλις με έναν δίσκο. Φαντάσου για τι επιρροή και επίδραση μιλάμε. Κάνουν κάτι διαφορετικό. Έχουν έναν ιδιαίτερο και ολόδικό τους ήχο. Προσωπικά θα μπορούσα πολύ άνετα να τους βάλω στην κορυφή του είδους τους. Ποιο είδος θα μου πεις; Η εντυπωσιακή ζεύξη math, prog, hardcore και screamo που μόνο αυτοί κάνουν είναι αδιανόητη. Δεν χωράνε σε καμία κορυφή γιατί είναι μόνοι τους σε αυτό που κάνουν.

Μην περιμένεις ότι θα ακούσεις ένα κλασικό screamo δίσκο λοιπόν. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι καινοτόμο. Είναι κάτι μια κι έξω. Είναι αυτό που το φτιάχνεις και σπάει το καλούπι. Είναι μια μοναδική μουσική πανδαισία με άπειρα χρώματα ή γεύσεις που είτε το κοιτάς, είτε το φας, μπορείς να το απολαύσεις στο έπακρο! Η γραφή είναι εξαιρετική και οι ερμηνείες είναι απολύτως κορυφαίες. Δεν θα το συγκρίνω με τον πρώτο τους δίσκο μουσικά, αλλά θα πω ότι μετά από κάμποσες ακροάσεις αυτό εδώ με ενθουσίασε ακόμα παραπάνω, με ικανοποίησε και με έπεισε πολύ πιο εύκολα. Οπότε εγώ ναι, προσωπικά το βάζω ήδη πιο ψηλά!

Το 2010 είχαν εμφανιστεί από το πουθενά με το κομμάτι (single τότε) "Tango" το οποίο συμπεριλαμβάνεται και στον φετινό δίσκο. Τότε είχα διακρίνει μια πιο εγκεφαλική προσέγγιση στη μουσική με μεγαλύτερη έμφαση στα πλήκτρα, μια πιο ανεβαστική ατμόσφαιρα, μεγαλύτερη εστίαση στην jazz αλληλεπίδραση μεταξύ των μελών της μπάντας και μια κάπως λιγότερο άγρια φωνητική απόδοση από τον Adam Dooling. Σαν να έπεφτε το emo και το σκληροπυρηνικό στοιχείο και να ανέβαινε το prog. Όπα λέω, χάλασαν αυτή τη χρυσή τομή που έκανε το ντεμπούτο τους τόσο θησαυρό; Ευτυχώς όχι. Ο τρόπος που τα "Bravo" και "Hyper" πηδούν μανιωδώς ανάμεσα σε εκπληκτικά riff μυρίζει The Mars Volta και τολμώ να πω ότι έχουν μέχρι και hard rock αρετές! Το "Deerghost" παίρνει μια πιο σκοτεινή στροφή με εκπληκτικά (έως παλαβά) τύμπανα, αόριστα πιο djent θα έλεγα riff και όπως άλλοτε απελπισμένες κραυγές.

To "White Spaces" είναι πιο κοντά στο παλιό τους στυλ, αλλά με κάπως διαφορετικά φωνητικά. Παραδόξως θυμίζει μέχρι και Mastodon. To "Metallic Olives" διαθέτει κιθάρα που μοιάζει με stoner rock αλλά στο στιλ των Baroness. Ρε μιλάμε για αλλοπρόσαλλα αλλά τόσο ωραία και γοητευτικά πράγματα που αξίζουν πολλές μα πάρα πολλές ακροάσεις. Ακόμη και ένα ελαφρώς πιο υποτονικό κομμάτι όπως το "S.R.O." και στο τέλος το punk blues "Warm Bed" χρειάζονται λίγα λεπτά για να κλιμακωθούν σε καταρράκτες κρουστών, σαν να μην μπορούν να συγκρατηθούν.

Αν και πιο εμφανής η progressive πλευρά τους, ο δίσκος καταφέρνει να ακούγεται πιο βαρύς από το ντεμπούτο. Η σύγκριση λόγω αυτής της αλληλεπίδρασης είναι άκυρη. Το είπα και πριν, αξίζει μόνο να συγκρίνεις το τι σε έκανε να νιώσεις, το πόσο διασκέδασες και αν με κάτι εντυπωσιάστηκες σε σχέση με παλιά. Αν όλα είναι σωστά και αν όντως μπορείς να πεις ότι απήλαυσες αυτό τον ήχο τότε έχεις στ’ αυτιά σου έναν από τους δίσκους της χρονιάς. Εξαιρετικό.

Spotify
Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET