Machine Gun Kelly

Ναι φίλες και φίλοι. Πάλι εδώ. Πάλι τα ίδια. Περίπου. Αυτή τη φορά το ροζ στο εξώφυλλο έφυγε από την κιθάρα του Machine Gun Kelly και πήγε στο μαλλί και το νύχι του. Και στις ντομάτες, επειδή γιατί όχι. Ποιος χρειάζεται λεπτότητα στη ζούγκλα της μουσικής βιομηχανίας, τέλος πάντων; Όσο για το περιεχόμενο, κατά τα γνωστά ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, και όποιοι περίμεναν κάτι διαφορετικό μετά την επιτυχία της πρώτης ολοκληρωμένης συνεργασίας με τον Travis Barker μάλλον κάτι δεν έπιασαν.

Ας ξεκινήσουμε όμως από την αρχή. Καλώς ή κακώς ο Colson Baker παίζει μπάλα σε πραγματικά mainstream σαλόνια. Ευτυχώς ή δυστυχώς η λίστα των μουσικών που ασχολούνται με τον σκληρό ήχο και μπορούν να πουν κάτι αντίστοιχο έχει σταματήσει να μεγαλώνει εδώ και καιρό. Το "Tickets To My Downfall" κυκλοφόρησε πριν δύο χρόνια, σκαρφάλωσε σε κάμποσα charts και ντύθηκε με πλατίνα. Δεκτό, τα νούμερα και οι πωλήσεις δεν λένε ποτέ όλη την αλήθεια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πιο κοντά στη μισή.

Η επιστροφή του pop-punk από τον τάφο θα ήταν άδικο και αφελές να χρεωθεί μόνο σε έναν καλλιτέχνη ή ένα άλμπουμ. Για το casual ακροατήριο, ωστόσο, τη δεδομένη στιγμή ο MGK είναι από τους πιο κεντρικούς εκπροσώπους του ύφους. Όχι παράλογα. Έχει το στάτους και τα τραγούδια. Έχει την πόζα και την ικανότητα να πατάει σε γνωστές φόρμες, χωρίς να περιορίζεται στα όριά τους ή να ακούγεται κολλημένος στο παρελθόν. Η πιο-blink-πεθαίνεις εισαγωγική δυάδα των "Born With Horns" και "God Save Me" είναι ικανή απόδειξη.

Το πόδι δεν φεύγει από το γκάζι παρά μόνο ελάχιστα. Οι μελωδίες είναι απροκάλυπτα poppy. Τα χτυπήματα στα ντραμς έχουν φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα του Barker. Οι rap πινελιές συνήθως κουμπώνουν χωρίς να σπάνε τη ροή των κομματιών. Οι στίχοι, εχμ, υπάρχουν κι αυτοί. Από την άλλη, δε χρειάζεται κάποια βαθιά ανάλυση για να σε παρασύρει το νεύρο και οι εναλλαγές με τον Oli Sykes στο "Maybe". Το ίδιο ισχύει για τα εβδομήντα τρελαμένα δευτερόλεπτα του "WW4". Και για τα σύντομα spoken περάσματα της Megan Fox που πετάγονται από το πουθενά.

Είναι εύκολο να βγάλεις τον MGK στη σέντρα για αηδίες που έχει πει κατά καιρούς. Είναι βολικό για μία μερίδα της rock κοινότητας να πέφτει πάνω σε κάποιον που της χαλάει την πιάτσα γράφοντας ξεφωνημένα hooks. Γιατί ποτέ δε βλάπτει ένας μεγάλος κακός. Στο τέλος της μέρας, το "Mainstream Sellout" είναι απροσποίητα, απροβλημάτιστα διασκεδαστικό. Και για τους λάτρεις της στατιστικής, ο πρώτος δίσκος με ηλεκτρικές/ντραμς σε πρώτο πλάνο που χτύπησε κορυφή στη μεγαλύτερη αγορά του πλανήτη μετά το "Power Up" τον προ-περασμένο Νοέμβριο.