Adrestia

III: The Betrayal

Alerta Antifascista/Ar Stailc (2022)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 28/11/2022
Η crust πλευρά της διπλής επιστροφής των Σουηδών metal/punks τους διατηρεί στην εμπροσθοφυλακή του ιδιώματος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η Σουηδία έχει κραταιά παράδοση σε πολλά μουσικά ιδιώματα του κιθαριστικού ήχου. Ένα από αυτά, και αναμενόμενα όχι από τα πιο προβεβλημένα, σε σχέση με το (death) metal φερειπείν, είναι η κραταιά hardcore σκηνή της, ήδη από τα ‘80s. Τα πιο crust/d-beat παρακλάδια της δε, ευτυχώς δεν σώπασαν ποτέ να προσφέρουν μπαντάρες. Μια από αυτές, είναι οι Adrestia, οι οποίοι φέτος κυκλοφόρησαν δύο διαφορετικά άλμπουμ την ίδια ημέρα.

Το 2019, οι Σουηδοί metal/punks με το "The Wrath Of Euphrates" κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις με τον άψογο συνδυασμό σουηδικού death metal και crust. Με ήχο βγαλμένο από τα Sunlight Studios και d-beat που φέρνει κατά νου όλη την εποχή των Wolfpack, Disfear, κλπ, και κυρίως με καταιγιστικές πολιτικοποιημένες κομματάρες. Συνεπώς, το επόμενο βήμα ενός αφοσιωμένου σχήματος που αντιλαμβάνεται πλήρως και λεπτομερέστατα τις δυνατότητες του ήχου του, ήταν, προσωπικά μιλώντας, ιδιαίτερα πολυαναμενόμενο.

Ο τρίτος και ο τέταρτος δίσκος των Adrestia, είναι δύο όψεις του ιδίου, διαπροσωπικού και πολιτικοκοινωνικού νομίσματος. Το "III: The Betrayal", στο οποίο επικεντρωνόμαστε εδώ, συνεχίζει την εν λόγω ηχητική παράδοση της μπάντας, ενώ το "IV: The Mark Of Cain", για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε στον εξής σύνδεσμο, τους βρίσκει να αναλύουν την black/death metal πτυχή τους, πειραματιζόμενοι με μια σκοτεινή, προσωπική εσωστρέφεια. Έτσι, ο ιμπεριαλισμός, ο φασισμός, τα όσα διαδραματίζονται στη Ροζάβα, με την οποία οι Adrestia έχουν ασχοληθεί επανειλημμένα, η κλιματική αλλαγή, η γενοκτονία των Yezidi, οι αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, επανέρχονται, καταιγιστικοί, αλλά όχι αναμασημένοι, αφού το "IV" λειτούργησε ως αντίβαρο πνευματικό και συνθετικό.

Κατά αυτό τον τρόπο, με το "III: The Betrayal", οι Adrestia δεν παραδίδουν απλώς τον πιο στοχευμένο τους δίσκο. Το τρίτο άλμπουμ των Σουηδών είναι μια ωδή στο death metal-ίζον σουηδικό τους d-beat/crust, με τρόπο που όχι μόνο δεν αναμασά το ιδίωμα, αλλά διαθέτει αρκετές εκρήξεις διαφοροποίησης ώστε τα καταιγιστικά 37 λεπτά του να μην μετατραπούν στιγμή σε background άκουσμα.

Από την ισοπεδωτική έναρξη του "We Are The Storm", έτσι και αλλιώς, τα πράγματα έχουν ήδη ξεκαθαριστεί. Το "Betrayal" στη συνέχεια με το εναρκτήριο lead και το ρεφραίν του χαρίζει την πρώτη κορυφή του άλμπουμ, το οποίο, έως και το καταιγιστικό "Fight" τρέχει ένα αδυσώπητο σερί. Οι Adrestia όμως, επιδεικνύοντας αφοσίωση στο riffing, προσφέρουν κατάλληλες και καίριες εναλλαγές, όπως η κιθαριστική και ρυθμική δουλειά στο "Shingal Pt. I", με το "Pt. II" να λειτουργεί ως ανατολίτικο ιντερλούδιο.

Το "III: The Betrayal", δυσοίωνο και απειλητικό, δεν ξεχειλίζει τυφλής οργής. Η μουσική προσέγγιση των Adrestia αναδεικνύει εντάσεις και εκμεταλλεύεται την κρισιμότητα των μηνυμάτων τους, με τρόπο όπου το "Time" ξεχωρίζει εξαιτίας αυτού ακριβώς του συνδυασμού. Το φινάλε του δίσκου με το πεντάλεπτο "Dawn", στο μυαλό μου, με τις black αναφορές, δεν λειτουργεί απλώς ως δίοδος προς τον διόσκουρο δίσκο.

Οι Adrestia απευθύνονται προς την μαυρίλα, την ενστερνίζονται και την τεμαχίζουν, προσθέτοντας λυτρωτικές χαραμάδες αποσυμφόρησης. Όσο δε, εξερευνούν και τιμούν το εν λόγω ηχόχρωμα, θα παραμένουν μια από τις σημαντικότερες μπάντες της σκηνής τους, με το εν λόγω άλμπουμ να ξεχωρίζει χαρακτηριστικά σε αυτή.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET