Foxtails

Fawn

Skeletal Lightning (2022)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 25/01/2022
Καταστροφικό. Φρέσκο. Screamo. Διαφορετικό. Βιολί. Μαθηματικό. Αποτέλεσμα. Πόνος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τυχαία ανακάλυψη μέσω Audiotree Live. Δεν λυπάμαι που δεν τους ήξερα, αλλά δεν είναι κακή ευκαιρία να ελέγξετε και τις παλιότερες δουλειές τους που είχαν ένα emo/math rock στιλ. Αυτός είναι ο τέταρτος ολοκληρωμένος δίσκος τους και αισθητά κάπως διαφέρει από τα προηγούμενα.

Πρώτη και κύρια εντύπωση κάνει το βιολί. Δεν υπήρχε στις προηγούμενες δημιουργίες του συγκροτήματος και δεν θυμάμαι να (ή που) έχω συναντήσει σε screamo και hardcore μουσικές αυτό το κατά βάθος γλυκό έγχορδο. A ναι, ήταν εδώ, αλλά με άλλη τροπή. Αλλάζει τον ήχο τους ή μάλλον του δίνει μια εξαιρετικά διαφορετική υπόσταση στο σύνολο της. Δεύτερη εντύπωση τα φωνητικά της Megan. Δεν έχουν καμία σταθερά. Είναι παλαβά. Η κοπέλα της μπάντας, αλλού βρυχάται. Κάπου ακούγεται γλυκιά. Σε σημεία ουρλιάζει τρομερά και τελικά απαγγέλλει ή γλυκοτραγουδά με έντονο στόμφο. Χωρίς να κρατάει αυτό το επιτηδευμένο ύφος που έβρισκες παλιότερα σε midwest emo μπαντούλες της σειράς. Το όμορφο είναι όταν στην ίδια φράση, μερικές φορές και στην ίδια λέξη καταφέρνει να αλλάξει ή να μεταβάλει το βραχνό ουρλιαχτό της σε καθαρό και όμορφο μελωδικό φωνητικό πέρασμα. Τρίτη εντύπωση η χρήση synthesizer. Ο θόρυβος και τα εφέ που φέρνουν κάνουν μικρή μεν, αλλά ουσιαστική διαφορά.

Όταν σε κομμάτια με ειλικρινά ότι να’ναι τίτλο σαν το "Gallons Οf Spiders Went Flying Thru Τhe Stratosphere " σε καταφέρνουν να γουρλώσεις τα μάτια και ενδεχομένως να ανατριχιάσεις μπλέκοντας στο μυαλό σου κάτι από Slint και κάτι από Touche Amore, τότε χαλάλι το όποιο περίεργο μπέρδεμα προκαλούν. Απλό, αλλά γεμάτο πόνο. Αυτή η παράξενη συλλογή κομματιών λοιπόν είναι γεμάτη ανατροπές. Τι κομματάρα είναι αυτή ρε. Συγγνώμη. Μου γάμησε! Εντάξει sorry, συνεχίζω. Ανατροπές όπου η ενδοσκόπηση μεταμορφώνεται ξαφνικά σε κραυγές αγωνίας και πόνου που αυξάνονται με τη βοήθεια math rock κιθαριστικών παραληρημάτων, που (με τη σειρά τους) με τη βοήθεια φυσικά του βιολιού φτάνουν σε μια εγκάρδια λυρική αγωνία. Τα "Ataque De Νervios", "Gazelle", "Life Is Α Death Scene, Princess" και "Catalyst" είναι πραγματικά ενδιαφέροντα κομμάτια. Έξυπνες συνθέσεις. Τραγούδια που παραδόξως στην εποχή μας δεν θυμίζουν έντονα τίποτα άλλο, τίποτα παλιό, τίποτα του χώρου. Το ‘πιασες το τελευταίο; Κράτα το. Είναι όντως φανταστικό οτι ξεφεύγουν από τον χώρο, χωρίς όμως να απομακρύνουν τον φίλο, τον οπαδό, τον φανατικό. Και που ν’ ακούσεις το "Space Orphan" το οποίο σε σκάει, σε φορτώνει και στο τελείωμα του σε λούζει. Δεν υπάρχει όμοιο του. Δεν υπάρχει καλύτερο του. Ουφ. Πλακώθηκα. Το "Paper Tiger" που κλείνει, είναι ένας υπέροχος και πλήρης επίλογος.

Εγώ δεν θα γράψω κάτι άλλο. Ας είναι οι παραμορφώσεις και αυτά τα ουρλιαχτά της απίθανα λυτρωτικής και καθαρτικής τελευταίας κομματάρας που θα κλείσουν τα πάντα. Save your pity, I am playing for keeps...

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET