Nouns

Πέρσι έγραψα γι’ αυτούς στις υπόγειες κυκλοφορίες. Όχι ότι δεν είναι, απλώς τους άκουσα πολύ αργά μέσα στην χρονιά οπότε δεν πρόλαβα να τους χαρίσω μια κριτική. Το άξιζαν και με το παραπάνω. Παραήταν συναισθηματικοί και ακραίοι.

Η φετινή κυκλοφορία είναι μια πειραματική, παρανοϊκή, μα έντονα έντεχνη noise-rock που τόσο φορτωμένη που είναι νιώθω ότι περιέχει στοιχεία, σημεία και ιδέες από hardcore, punk screamo, math, progressive, jazz και post-rock. Ειλικρινά προβλέπω ότι θα κάνει εντύπωση σε παραπάνω κόσμο απ’ ότι υπολόγιζαν και οι ίδιοι. Ο Hunter Mann νους και πολυοργανίστας αυτής της ιδέας φτιάχνει κάτι τουλάχιστον εντυπωσιακό. Μοιάζει σαν να είναι αυτό που πάντα ήθελε να κάνει. Η βοήθεια και οι συμμετοχές είναι αξιόλογες έως εντυπωσιακές.

Όσο οι δίσκοι των Daughters και των Black Midi είναι τόσο αποδεκτοί στο ευρύ κοινό και η μοντέρνα jazz έχει μπει στην ζωή μας από διάφορες εισόδους, τότε αυτή η δημιουργία έχει πολλές ελπίδες να δελεάσει επιτηδευμένα, ανεπιτήδευτα, κυριολεκτικά, ψεύτικα, επιφανειακά ή πραγματικά πολύ κόσμο.

Ακούγεται ενεργητικό, τρελαμένο και εκρηκτικό σαν παλιούς The Locust και Battles και μοιάζει εξίσου πρωτοποριακό με το "Τhe Shape Οf Punk Τo Come" των Refused του 1998. Δεν κάνω πλάκα. Έχουν και πολλά κοινά σημεία. Σαν άλλη άποψη, θα μπορούσα να πω ότι ο δίσκος ακούγεται σαν να ήθελες μια πιο βαριά εκδοχή των Black Country New Road. Κάθε κομμάτι είναι ξεχωριστό με τον δικό του τρόπο. Μοιάζει περισσότερο με συλλογή από οτιδήποτε άλλο γιατί δεν υπάρχει ιδιαίτερη συνοχή και σύνδεση μεταξύ των κομματιών. Αξίζει να το ακούσετε πριν σχηματίσετε οποιαδήποτε γνώμη από αυτά που γράφω εγώ, γιατί δεν είναι ο δίσκος που μπορείς να προτείνεις σε οποιονδήποτε. Είναι λίγο δύσκολο, αλλά μπορεί να κερδίσει και νέους φίλους. Αν και είναι πάνω από μία ώρα, δεν έχω πρόβλημα να το ακούω και να το απολαμβάνω ξανά και ξανά. Η ισορροπία μεταξύ γλυκών και μελωδικών στίχων, ρυθμών και μουσικών έναντι των δυνατών, θορυβωδών ήχων είναι από εκπληκτική έως τρελή. Δεν είναι για όλους, αλλά μόλις το συνηθίσετε, είναι (πάρα μα πάρα πολύ) πιθανό να το λατρέψετε. Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια. Δεν μπορώ να βρω κακό. Άντε για το τυπικό ας αναφέρω τα "Magnificent Steiner", "Amita Drive", "Grimmer Heat Haze" και "Coma Wall Zone Οf Avoidance". Πιθανότατα στην επόμενη ακρόαση να πω άλλα.

Είναι γεμάτο πάθος και συναίσθημα. Έχει μια αδιάκοπη και συνεχής εναλλαγή κομματιών και ρυθμών ακόμα και στο μέσο του κάθε τραγουδιού. Η γενικότερη (εν)αλλαγή ειδών φαντάζει ανεξέλεγκτη, αλλά κρατάει μια σταθερά και μια συνέπεια σε αυτό το εκρηκτικό θορυβώδες πειραματικό στυλ που κάνει το όλο θέμα να ακούγεται σαν μια πανέξυπνη έκρηξη.

Bandcamp
Spotify