Ήλιος Θανάτου

Ο νέος δίσκος των Ήλιος Θανάτου αποτελεί μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις για την εγχώρια σκηνή. Φυσικά, αυτό αφορά το γεγονός της δισκογραφικής επιστροφής της μπάντας έπειτα από πέντε χρόνια, και όχι την ποιότητα του αποτελέσματος. Το "Στην Απεραντοσύνη Του Φόβου" του 2017 ήταν μια άκρως ενδιαφέρουσα απόπειρα των Αθηναίων στο να ενδώσουν στη σύγχρονη και μελωδική εκδοχή του crust, και έτσι το επόμενο βήμα αναμενόταν με ενδιαφέρον. Η "Μαρμαρωμένη Απόγνωση", αποτελεί το λογικό επόμενο βήμα και κυρίως μια αισθητή βελτίωση σε κάθε τομέα.

Από την εκκίνηση του "Νεκρή Τάξη" καθίσταται σαφές πως οι Ήλιος Θανάτου έχουν φιλτράρει τον ήχο τους. Με σύμμαχο μια ογκώδη παραγωγή που αναδεικνύει τις συγχορδίες στο έπακρο, και με όπλο μια ορμή που συνεπικουρείται από το εξαιρετικό drumming, τα 32 λεπτά του δίσκου ηχούν ιδανικά. Οι Ήλιος Θανάτου ενέδωσαν περισσότερο στην blackened hardcore πλευρά τους, και αρκετά σημεία ηχούν βουτηγμένα μέσα στην παράδοση του extreme metal, με τρόπο όμως που όχι απλά δεν αποτινάσσεται τις ρίζες τους, αλλά τις διατηρεί εμφανείς, θυμίζοντας μεταξύ άλλων εγχώρια σχήματα όπως οι Λήθη, Παροξυσμός ή οι Καταχνιά.

Έτσι, το γύρισμα στα μέσα του "Το Δίλημμα Του Μελλοθάνατου" βρίσκουν αμέσως στόχο γιατί γνωρίζουν που απευθύνονται. Το "Φωτισμένο Κενό" στη συνέχεια επιτυγχάνει με τη δομή του να μεταδόσει ένα διαρκές άγχος και μια κλιμακούμενη ένταση, τα οποία εκτωνώνονται ιδανικά. Οι Ήλιος Θανάτου αξιοποιούν τα black metal leads με άκρως ουσιώδη τρόπο, έτσι ώστε με τις κατάλληλες διάρκειες, ακόμη και όταν περνάνε από ένα πιο thrash φίλτρο, να χτυπάνε σαν hardcore χείμαρρος. Όταν δε επιλέξουν να ρίξουν ρυθμούς όπως στο έρπον instrumental "Επιθανάτια Διαίσθηση", οι ανάσες που παρέχουν επαρκούν ώστε να συνεχιστεί η καταβύθιση στην σήψη και τον αρνητισμό.

Το "Μαρμαρωμένη Απόγνωση" είναι ένας δίσκος που ακούγεται στην ολότητά του καθώς η κλιμάκωση αποτελεί και το μεγαλύτερο προσόν του. Παρά τα ρυθμικά σκαμπανευάσματα και το νεκρικό κατράμι που εξαπλώνεται διαρκώς, οι εννέα συνθέσεις του άλμπουμ διαθέτουν ζωτική ενέργεια. Το κορυφαίο "Νεκρώσιμος Ακολουθία" με την ορθόδοξη έναρξή του που εκκινεί τη δεύτερη πλευρά του άλμπουμ, οδηγείται σε ένα απίθανο και ισοπεδωτικό φινάλε που θα έκανε αρκετές νορβηγικές μπάντες να αναθεωρήσουν της τέχνης τους.

Το black metal τα τελευταία χρόνια έχει δεχθεί μια τονωτική κλωτσιά από το extreme hardcore με αποτέλεσμα να ξαναβρεί την συνάφειά του με την εποχή δίχως να χάσει τις αισθητικές του αρετές. Οι Ήλιος Θανάτου, εντάσσονται σε αυτό το ρεύμα, και ειδικά όταν αξιοποιούν και διπλά φωνητικά στο "Τόπος Των Λησμονημένων", κάτι που θα επιθυμούσα να συμβεί λίγο περισσότερο στον δίσκο, εκμεταλλεύονται στο έπακρο το προσεγμένο τους riffing. Παρά το γεγονός πως μερικές εξελίξεις των συνθέσεων ηχούν παρόμοιες και υπάρχει ανά στιγμές μια μικρή αίσθηση επανάληψης ειδικά σε κάποια ρυθμικά μέρη, είναι η προσήλωση στο συναίσθημα που δεν επιτρέπει στον δίσκο να ξεστρατίσει.

Οι Ήλιος Θανάτου κυκλοφόρησαν ένα ψυχωμένο δίσκο. Κινούνται ηχητικά σε ένα χώρο που επιτρέπει τη διοχέτευση συναισθημάτων καθώς και κοινωνικών προβληματισμών με τρόπο αιχμηρό, και έτσι ακριβώς ηχούν. Με στίχους που σφίγγουν το στομάχι εξαιτίας του ηχητικού πλαισίου από το οποίο ξεπροβάλλουν, με μια διάχυτη κυνική και μηδενιστική ακρότητα, οι Ήλιος Θανάτου σκοτεινιάζουν τα πάντα γύρω τους. Στην κορυφαία τους στιγμή έως τώρα, κυκλοφορούν μια εξαιρετική και κυρίως ενδιαφέρουσα κυκλοφορία, με μια σύγχρονη οπτική αλλά και με την αίσθηση πως δεν έφτασαν ακόμη στο απώγειό τους. Σε κάθε περίπτωση, η "Μαρμαρωμένη Απόγνωση" δεν πρόκειται να πάψει να περιστρέφεται και να ηχεί μέσα στο κεφάλι μου, συνάδοντας με αυτή την γκρίζα πραγματικότητα.

Bandcamp
Youtube