Brutus

Unison Life

Hassle Records (2022)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 26/10/2022
Επίθεση στο συναίσθημα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ολόκληρος ο κόσμος είναι χαμένος σε έναν ωκεανό συναισθημάτων. Από το πιο καλογραμμένο λογοτεχνικό έργο μέχρι τη μέση ραδιοφωνική επιτυχία που θα έχει ξεχαστεί την επόμενη εβδομάδα, και από μία σωστά στημένη φωτογραφία μέχρι την πιο χυδαία ενημερωτική τηλεοπτική εκπομπή, αρκεί μόνο να ανοίξεις τα μάτια ή το τηλέφωνό σου και τα φορτισμένα κύματα έρχονται από μόνα τους. Χαρά. Λύπη. Αγάπη. Οργή. Απογοήτευση. Νοσταλγία. Πολλές φορές όλα μαζί. Ακόμα πιο συχνά, κενά περιεχομένου.

Οι Brutus είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις τα πάντα, χωρίς να αφήνουν το παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης της ακεραιότητάς τους. Στο ντεμπούτο έδωσαν τα πρώτα δείγματα γραφής. Δύο χρόνια μετά το φώναξαν δυνατότερα, κι εκείνοι και εμείς. Στο "Unison Life" συνεχίζουν το σερί και πάνε ακόμα παραπέρα. Σύγχρονος, πάνκικος ήχος που αρνείται να μπει σε κουτάκια. Χωρίς υπερβολικά γυαλίσματα. Χωρίς εμπορικότητες. Με σφιχτές δομές και ειλικρινές, ευθύ attitude.

Κάθε σύνθεση έχει τη δική της προσωπικότητα, ενώ λειτουργεί ταυτόχρονα ως μέρος του συνόλου. Τα γυρίσματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Οι εναλλαγές στη διάθεση γίνονται αβίαστα. Η άνεση με την οποία το "Brave" πηγαίνει από τρελαμένο τούπα-τούπα σε μετρημένη ένταση και ξανά πίσω είναι αδύνατο να περιγραφεί με λέξεις. Η στροφή σε ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα στη "Victoria" έρχεται και κουμπώνει σαν ό,τι πιο φυσικό. Ο τρόπος που το τρίο συνδυάζει ένα σκασμό από διαφορετικούς ήχους είναι για ακόμα μια φορά απολαυστικός.

Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, ο δίσκος αναπνέει υπέροχα. Κάθε θέμα στις κιθάρες, κάθε χτύπημα του μπάσου, κάθε γέμισμα στα ντραμς, κάθε μικρό πέρασμα στις κουρτίνες, τα πάντα ξεχειλίζουν φρεσκάδα και ζωντάνια. Όταν δίπλα τους προστίθενται οι στίχοι και οι ερμηνείες της Stefanie Mannaerts, το ταβάνι διαλύεται. Δεν γίνεται να ακούσεις το "What Have We Done" και να μη νιώσεις τα μέσα σου να σπαράζουν, με την πιο αναπάντεχα θετική έννοια. Δεν γίνεται να μην θελήσεις να σηκώσεις γροθιά με το που σκάει το "Dust".

Στους μουσικούς κύκλους δεν υπάρχει κάτι πιο συνηθισμένο από καλλιτέχνες που δηλώνουν όλο στόμφο ότι με τη νέα τους δουλειά θα τραβήξουν τον ήχο τους στα όριά του. Η παρέα από το Βέλγιο στο τρίτο της βήμα κάνει ακριβώς αυτό, χωρίς να ποζάρει, φτιάχνοντας μερικά από τα δυνατότερα τραγούδια της μέχρι τώρα πορείας της και διατηρώντας ιδανικά τις ισορροπίες της. Το νεύρο στις φωνές του "Liar". Το τουίστ στο "Chainlife". Ο ονειρικός αποχαιρετισμός με "Desert Rain". Μία σειρά από κορυφές που μιλάει απευθείας στην ψυχή.

  • SHARE
  • TWEET