Ανασκόπηση 2020: Heavy / Power Metal

Η σημαντικότερη απώλεια για τον κλασικό metal ήχο ήταν αναμφίβολα εκείνη του Martin Birch. Μπορεί να ήταν ανενεργός για δεκαετίες και να μην άνηκε στους άμεσους πρωταγωνιστές, η συνεισφορά του όμως σε ουκ ολίγα αριστουργηματικά άλμπουμ, καθοριστικά για την εξέλιξη της μουσικής που αγαπάνε, από τη θέση του παραγωγού και μηχανικού ήχου, υπήρξε ανεκτίμητη και θα μνημονεύεται για πάντα.

Τεράστιες απώλειες για τον κόσμο της μουσικής γενικότερα, σημαδεύοντας τη χρονιά που μας πέρασε ήταν αναμφίβολα εκείνες του Eddie Van Halen και του Neil Peart. Μπορεί να μην άνηκαν στο κόσμο του κλασικού metal, ως κορυφαίοι βιρτουόζοι στα όργανά τους όμως αλλά και μέσω της μουσικής κληρονομιάς τους, επηρέασαν καθοριστικά τη διαμόρφωση του heavy metal κατά τη δεκαετία του '80 και δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι χωρίς εκείνους η εικόνα που έχουμε σήμερα θα ήταν αρκετά διαφορετική.

Μπορεί τα θύματα του κορωνοϊού στον κόσμο της μουσικής να είναι ευτυχώς ελάχιστα, υπήρξε όμως μία απώλεια που μας πόνεσε ιδιαίτερα για πολλούς λόγους. Ο γεννημένος στον Πειραιά και εκ των ιδρυτών των σπουδαίων Riot, Lou A. Kouvaris έφυγε από τη ζωή στα 66 του χρόνια, ενώ ήταν προγραμματισμένο να εμφανιστεί με τους Riot Act στο Up The Hammers Festival. Συγκινητικό ήταν το αντίο του γιου του Alex λίγες ημέρες μετά, αλλά και μέσω του τραγουδιού "LAK" με το συγκρότημά του Quiet Like A Thief.

Στα 56 του χρόνια έφυγε από τη ζωή ο ιδιαίτερα ταλαντούχος τραγουδιστής William Wren. Υπήρξε μέλος των σπουδαίων progressive/power metallers Mystic Force κυκλοφορώντας μαζί τους το "Man Vs Machine", ενώ συμμετείχε και στο άλμπουμ "As Darkness Reigns", που κυκλοφόρησε το 1992 υπό το όνομα Prodigy και το 1993 υπό το όνομα Oracle, με συνεργάτη τον τωρινό και μακροβιότερο ντράμερ των Iced Earth, Brent Smedley.

Σε ηλικία 55 ετών έφυγε χτυπημένος από τον διαβήτη και ο Greg E. Noll, κιθαρίστας των Καλιφορνέζων Villain, έχοντας αφήσει έντονο στίγμα στο U.S. metal με το περίφημο EP του 1986 "Only Time Will Tell". Σε αυτό συναντάμε τον μετέπειτα τραγουδιστή των Vicious Rumors και εκ των κορυφαίων τουλάχιστον στην εποχή του, Carl Albert, ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο το 1995 σε τροχαίο δυστύχημα.

Τη χρονιά που μας πέρασε αποχαιρετήσαμε ακόμη μεταξύ άλλων τον Peter Haworth, κιθαρίστα του NWOBHM σχήματος Legend από τη νήσο Jersey κοντά στις γαλλικές ακτές, τον Donny Hillier, τραγουδιστή των γνωστών από τη συμμετοχή του Cliff Burton, Trauma και τον Eduardo Bonadia, συνιδρυτή της βραζιλιάνικης εταιρείας Rock Brigade Records.

Heavy Metal

Ozzy Osbourne - Ordinary Man

Ναι μεν αλλά, είναι αυτό που χαρακτηρίζει τη δωδέκατη προσωπική δουλειά του Madman. Ελάχιστοι θα συγκλονιστούν, λίγοι θα ικανοποιηθούν και άλλοι τόσοι θα το ακούν συστηματικά για κάποιο διάστημα. Μια μετριότητα που ούτε καν «χρυσή» δε λογίζεται.

Armored Saint - Punching The Sky

Οι Αμερικάνοι τείνουν να αποκτήσουν το status των Saxon: αξιοπρέπεια, ποιοτικές κυκλοφορίες, ενώ ξέρεις τί να περιμένεις από αυτούς. Δίχως εκπλήξεις, προσφέρουν χαμόγελα στους οπαδούς τους εκ νέου. Ειλικρινείς όσο δεν πάει και κεφάτοι. Για φέτος, they win hands down.

British Lion - The Burning

Το όνομα του Steve Harris φτάνει και περισσεύει για να βρεθεί τούτη η μπάντα σε αυτήν την κατηγορία. Το αποτέλεσμα; ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Διάσπαρτα επί μέρους στοιχεία δεν καθιστούν το σύνολο ελκυστικό, αν δεν υπήρχε ο αρχηγός ελάχιστοι θα του αφιέρωναν χρόνο.

Cirith Ungol - Forever Black

Η έξοδός τους από το underground και το cult status τους συνεχίζεται. Απασχολούν όλο και περισσότερο κόσμο, πλέον στέκονται επάξια δίπλα στους Μεγάλους και όχι σαν παρίες. Εμείς με τη σειρά μας αποδίδουμε τα εύσημα και στον Jarvis Leatherby που λειτούργησε σαν φυτίλι γι' αυτήν την αναζωπύρωση.

Wolf - Feeding The Machine

Πεισματάρηδες και «ξεροκέφαλοι», βαδίζουν σε ένα μονοπάτι που χάραξαν εξ αρχής. Ελπιδοφόροι και άγνωστοι ήταν μια φορά κι έναν καιρό, πλέον μιλάμε για μια σταθερή αξία που και φέτος διατηρούν το όποιο όνομα έχουν σε υψηλά επίπεδα. Ακόμα ψάχνω τους λόγους που αγνοούνται από αρκετούς.

Check Also: Τρίο από πάλιουρες στη συνέχεια, με Anvil, Raven και Biff Byford να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, συχνά βασιζόμενοι στη νοσταλγία, με το πρόσημο εν τέλει να είναι θετικό. Κομματάκι δύσκολο, όταν συνολικά μετράνε 119 χρόνια δισκογραφίας στην πλάτη τους.

Power Metal

Primal Fear - Metal Commando

Με τις φωνές περί επανάληψης και στασιμότητας να φαντάζουν διασκεδαστικές σχετικά με ένα είδος που έχουμε μάθει να το αγαπάμε με τα καλά και τα κακά του, οι Γερμανοί και με το "Metal Commando" καταφέρνουν να προσφέρουν ένα απολαυστικό άλμπουμ ακριβώς στο ύφος που αρέσκονται και όλοι περιμέναμε.

Rage - Wings Of Rage

Το "Wings Of Rage" καταλήγει να ακούγεται ακριβώς όπως αναμενόταν να ακούγεται ο νιοστός δίσκος μιας μπάντας με 20 και πλέον άλμπουμ στο ενεργητικό της: ευχάριστα προβλέψιμο, με αναμενόμενο songwriting που δεν προβληματίζει και τραγούδια που δίνουν σχεδόν όσα μπορεί να ζητήσει κάποιος από τους Rage σήμερα.

Grave Digger - Fields Of Blood

Το "Fields Of Blood" είναι ένας καλός δίσκος για τα δεδομένα των post - '00s Grave Digger, σε μια επιστροφή που εξερευνεί και πάλι τη σκωτσέζικη ιστορία, επαναφέροντας και ηχητικά αρκετά γνωστά κι αγαπημένα χαρακτηριστικά τους.

Falconer - From A Dying Ember

Aν οι Blind Guardian αποτελούν τους βάρδους εκείνους που καθένας θα φανταζόταν να εμφανίζονται στο Prancing Pony και να απαγγέλουν τις μελοποιημένες ιστορίες τους, οι Falconer εύκολα θα μπορούσαν να βρίσκονται σε μια γωνία του πανδοχείου του "A Knight's Tale", έχοντας τον ίδιο ρόλο. Το "From A Dying Ember" αποτελεί το δικό τους αντίο, όντας το καλύτερο άλμπουμ τους από την εποχή του εξαιρετικού "Among Beggars And Thieves" και σίγουρα η ιδανικότερη σύνοψη της εικοσαετούς πορείας τους.

Demons & Wizards - III

Οι δηλώσεις από Schaffer και Hansi μιλούσαν για την κορυφαία δουλειά του project και για ένα μουσικό ταξίδι επικών διαστάσεων. Δεν συμφωνούμε εξ ολοκλήρου, μα το "III" έχει το χαρακτήρα από τις δύο λατρεμένες μπάντες του ελληνικού κοινού, πιστοποιώντας πως δεν υπάρχουν πλέον Iced Guardian - υπάρχουν μόνο Demons & Wizards.

Check Also: ΟΙ Iron Savior με το "Skycrest" κάνουν ξανά αυτό που ξέρουν καλύτερα, δίνοντας μας ένα δίσκο που βγάζει αυτήν την αίσθηση της οικειότητας που σε ωθεί να μουρμουράς τραγούδια που ακούς για πρώτη φορά ενώ νιώθεις ότι κάτι σου λένε. Από την άλλη, οι Vicious Rumors μπορούν και καλύτερα από τα όσα έδειξαν στο "Celebration Decay", το οποίο δεν είχε να προσθέσει κάτι στην πλούσια κληρονομιά τους.

Η Βόρεια Αμερική κυριάρχησε ποιοτικά έναντι της Ευρώπης, με πληθώρα σχημάτων από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού να μονοπωλούν το ενδιαφέρον μας. Κάποια με κεκτημένη ταχύτητα από πέρυσι, κάποια άλλα βγαίνοντας από τις σκιές χρόνων που είχαν κρυφτεί, αλλά και με μια απροσδόκητη εγχώρια παρουσία να ολοκληρώνει τις φετινές κορυφές, αυτά είναι τα άλμπουμ που ξεχώρισαν φέτος στον πολύπαθο heavy και power χώρο.

Heavy Metal

Traveler - Termination Shock

Με περσινή φόρα έρχονται οι Καναδοί, τέτοιας δυναμικής ώστε και φέτος να βρεθούν στα καλύτερα του είδους. Ρίχνουν ταχύτητες, προκρίνοντας έτσι τις μελωδίες και η παραγωγή τούς ταιριάζει γάντι. Ο Jean-Pierre Abboud πιάνει κορυφή στην απόδοσή του, οι συνθέσεις είναι μία και μία και η διαμάχη για το αν είναι ανώτερο ή όχι του ντεμπούτου, καλά κρατεί. Εμείς πάντως το ευχαριστηθήκαμε με την ψυχή μας. «Διαστημικός» δίσκος.

Spirit Adrift - Enlightened In Eternity

Κοινή πορεία για την μπάντα του Nate Garrett με τους Traveler. Εντυπωσιάζουν εκ νέου, όπως έκαναν και έναν χρόνο πριν. Ξεπερνώντας τα σκοτάδια και τα ζόρια του, αποφασίζει να δώσει στιγμές χαράς και ανάτασης στους ακροατές του, με παραδοσιακό και συνάμα μοντέρνο metal. Το καταφέρνει και με το παραπάνω, συνδυάζοντας μουσικές ιδέες από Ευρώπη και Αμερική, συντροφιά με έναν εξαιρετικό ντράμερ. Αφιερωμένος στα φαινομενικά παράταιρα σκυλιά του εξωφύλλου, τραγουδιέται στην ολότητά του.

Tyrant - Hereafter

Η πρώτη ανάγνωση ίσως αποδειχθεί επιφανειακή: εξώφυλλο και ερμηνευτής σε άμεση σχέση με τους Candlemass. Η δεύτερη, θα αποκαλύψει την ομορφιά τούτου του δίσκου, λες και ήρθε σα βάλσαμο να γιατρέψει τις live πληγές πριν μερικά χρόνια. Το σκοτεινό riffing, σήμα κατατεθέν της μπάντας, βρίσκει ιδανικό ταίρι στη φωνή του Robert Lowe και πορεύονται αρμονικά προς ανήλιαγα μπουντρούμια. Εκεί, σε τέτοια μέρη, σε ταξιδεύει ο δίσκος.

Glacier - The Passing Of Time

Δεν είναι πολλοί που θα βρουν μια δεύτερη ευκαιρία και θα την εκμεταλλευτούν. Σε μερικούς δε δίνεται καν και άλλοι τη σπαταλάνε, το αποτέλεσμα κοινό: η λήθη στο πέρασμα του χρόνου. Οι θρυλικοί Αμερικάνοι κάνουν πράξη το αισιόδοξο σενάριο και παρά την απουσία 35 ετών, μοιάζει να συνεχίζουν από κει που ακριβώς σταμάτησαν. Ένα πράγμα σαν τον αγαπημένο χάρτινο υπερήρωα της χώρας τους, που ξύπνησε μετά από χρόνια και έπρεπε να προσαρμοστεί στη σύγχρονη εποχή. Δίσκος με ξεκάθαρο λόγο ύπαρξης.

Haunt - Mind Freeze

Εργασιομανείς τουλάχιστον, αν όχι άκρατα εμπνευσμένοι οι Αμερικάνοι (μόνο για το 2020 είχαν δύο full length και μία συλλογή) ακούγονται πιο ώριμοι στον σύντομο βίο τους, με σαφή βελτίωση στα πάντα και πιο συγκεκριμένα σε αυτά που καθιερώνουν ένα συγκρότημα: songwriting και ερμηνεία. Αν θέλετε να γνωριστείτε, ας γίνει με αυτόν τον δίσκο. Εμείς ελπίζουμε να μην «καούνε» σαν τον περσινό Ίκαρό τους.

Power Metal

Sacred Outcry - Damned For All Time

Αρχοντικές ατμόσφαιρες με βασικό πυλώνα αναφοράς το έργο του Βασίλη Πολυδούρη, πομπώδεις και εκλεκτικές ενορχηστρώσεις και αυτόν τον τόσο ελκυστικό μινόρε λυρισμό πανταχού παρόντα, το "Damned For All Time" φαντάζει αλάνθαστο, αποτελώντας μετά βεβαιότητας την ποιοτική κορυφή του epic/power για φέτος.

Judicator - Let There Be Nothing

Ο «καλύτερος δίσκος των Demons And Wizards» κυκλοφόρησε υπό άλλη ονομασία και συντελεστές, με τους Judicator να κάνουν ακριβώς αυτό που αποτελεί το όνειρο των οπαδών των Iced Earth και Blind Guardian. Ταχύτητα, τραχύτητα, μελωδίες και πραγματικά ενδιαφέρουσες συνθέσεις, ντυμένες με μια φωνή που θυμίζει Hansi ακόμη και όταν προσπαθεί να διαφοροποιηθεί, αυτό είναι το "Let There Be Nothing" και είναι απολαυστικό.

Lord Of Light - Morningstar

Ανεξαρτήτως του που κατατάσσεται χρονικά η κυκλοφορία του ντεμπούτου των Lord Of Light, μουσικά είναι απολύτως ξεκάθαρο πως ανήκει στη χρυσή περίοδο των '90s, τότε που το εκλεπτυσμένο είδος του prog/power άνθιζε και προσέφερε σπουδαίες δουλειές αφειδώς, σαν και τη συγκεκριμένη.

Hittman - Destroy All Humans

Το "Destroy All Humans" αποτελεί μια σπουδαία US power metal δουλειά, γεμάτη μεράκι, νοσταλγία αλλά, το σημαντικότερο, ουσιαστικές, λυρικές συνθέσεις που απολαμβάνεις σε κάθε ακρόαση, επαναφέροντας τους Hittman στο προσκήνιο.

Ironflame - Blood Red Victory

Από όποια μεριά και να το κοιτάξεις, το "Blood Red Victory" δεν έχει μέτρια στιγμή, κινούμενο με σεμιναριακό τρόπο στα όρια ενός είδους που βρίσκεται σε ες αεί λήθαργο, μα απασφαλίζει πού και πού το βλέφαρο χάρη σε τέτοιες δουλειές.

Check also : Ένα συμπαγές σύνολο προσφέρει το "Rise Of The Beast", ικανό να συγκινήσει τους οπαδούς του power metal, ιδίως αυτούς που αναπολούν τα ένδοξα '90s. Οι Lightbringer Of Sweden είναι εδώ για να μείνουν, αποτελώντας μια φωτεινή εξαίρεση του κανόνα της σύγχρονης μετριότητας του είδους.

Οι ομοεθνείς τους, Ambush, συνεχίζουν τις υψηλές πτήσεις με το πολλών οκτανίων heavy metal τους και το "Infidel" επέκτεινε το εντυπωσιακό σερί δυνατών δίσκων που χτίζουν, χωρίς πολλά-πολλά. Την ίδια στιγμή, οι Dark Forest στο "Oak, Ash & Thorn" λένε "it’s coming home", υπενθυμίζοντας πως το heavy metal, όπως και το ποδόσφαιρο, είναι κατά βάθος βρετανικό άθλημα (sic).

Κομματάρες, τέλεια παραγωγή, στιγμές που σου μένουν στο μυαλό και θα τα τραγουδάς για καιρό, οι Pyramaze μας υπόσχονται μελωδικότητα και accessibility με το "Epitaph" - και όντως το πετυχαίνουν σε υπερθετικό βαθμό.

Από κοντά και οι DGM, με τους Ιταλούς να επιδίδονται σε αυτό το θελκτικό prog/power των Symphony X στο "Tragic Separation" και να δικαιολογούν τον Simone Mularoni για τη συμμετοχή του στις αμέτρητες μετριότητες της Frontiers, ενώ οι Persuader είναι ένα ακόμη ικανό Blind Guardian υποκατάστατο και το "Necromancy" αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Ο Magnus Karlsson, από την άλλη, με τους Free Fall έβγαλε melodic power γούστα και είχε τον αειθαλή Tony Martin ως έναν από τους guest τραγουδιστές του project. Τέλος, οι Communic υπήρξαν στριφνοί και δυσπρόσιτοι στο power/prog "Hiding From The World" τους, προκαλώντας μας να τους κατανοήσουμε.

Όχι απαραίτητα ό,τι χειρότερο ακούσαμε φέτος στον χώρο, αλλά εκείνες οι κυκλοφορίες που δεν επιβεβαίωσαν τις προσδοκίες μας και κινήθηκαν στα «ρηχά», για τους δικούς της λόγους η καθεμία.

Heavy Metal

UDO - We Are One

Περίεργη συνεργασία του Γερμανού γερόλυκου, η οποία διαδέχτηκε το φανταστικό "Steelfactory" και αναμενόμενα έχασε στις συγκρίσεις. Σε άλλους άρεσε το συμφωνικό εγχείρημα, άλλοι το βρήκαν τραγικά ανέμπνευστο, με την αλήθεια να βρίσκεται κάπου στη μέση και να κατατάσσει το "We Are One" στις δεύτερης διαλογής κυκλοφορίες του πρώην τραγουδιστή των Accept.

Cloven Hoof - Age Of Steel

Ακόμη κι αν αδικούν τους εαυτούς τους στο "Age Of Steel", με πληθώρα Maiden-ικών «αντιδανείων», οι Cloven Hoof είναι εδώ, τίμιοι, ακόμη δημιουργικοί κι έχοντας βρει μια φωνή στην οποία μπορούν να στηριχτούν για τα ερχόμενα χρόνια.

Tokyo Blade - Dark Revolution

Οι Βρετανοί NWOBHM βετεράνοι επέστρεψαν ορεξάτοι, όχι τόσο, όμως, ώστε το "Dark Revolution" να δικαιολογήσει το όνομα τους στο εξώφυλλο. Μάλλον άνισος δίσκος, με αρκετά καλές προθέσεις αλλά ομοίως αρκετά fillers να δυσχεραίνουν την ακρόαση του.

Axel Rudi Pell - Sign Of The Times

Το "Sign Of The Times" είναι ένα ακόμη τίμιο άλμπουμ που απευθύνεται κυρίως στον σκληρό πυρήνα των ακροατών του Axel Rudi Pell, προσφέροντας όσα έχει συνηθίσει αυτός να ζητά και να απολαμβάνει - δίχως ευχάριστες ή δυσάρεστες εκπλήξεις.

Lonewolf - Division Hades

Οι Γάλλοι αποτελούν συνώνυμο της σταθερότητας σε ό,τι αφορά το ιδίωμα τους, αν και γεγονός είναι πως το "Division Hades" πέρασε απαρατήρητο ακόμη και από τους οπαδούς του ήχου. Απογοήτευση δεν τους λες σίγουρα, αλλά ούτε ικανούς για το κάτι παραπάνω φέτος.

Power Metal

 Majestica - A Christmas Carol

Πόση κοινοτυπία και cheesiness μπορεί να αντέξει μαζεμένα κανείς; Το "A Christmas Carol" μάς προκαλεί να το ανακαλύψουμε, αφήνοντας μια τόσο γλυκανάλατη αίσθηση που η ακρόαση του δεν συνιστάται σε διαβητικούς.

Alestorm - Curse Of The Crystal Coconut

Ο χαβαλές των Alestorm συνεχίζει και φαίνεται ως ένα χοντροκομμένο αστείο που βρίσκει παραδόξως μεγάλη αποδοχή, καθώς οι ίδιοι χτίζουν μια καριέρα με «δανεική» κεντρική ιδέα (βλέπε Running Wild και pirate metal), «δανεικές» εμπνεύσεις και μηδέν ουσία. Θα λέγαμε πως το αστείο παρατράβηξε, αν οι ίδιοι μουσικοί δεν δισκογραφούσαν και με τους (εξίσου ανεκδιήγητους ) Gloryhammer...

Almanac - Rush Of Death

Ο Smolski θα έπρεπε να επικεντρωθεί μόνο στο "Suite Lingua Mortis part 2" και να αφήσει τις υπόλοιπες ιστορίες για rally, αφού το "Rush Of Death" είναι ένα αυτογκόλ από αυτά που διαλύουν καριέρες.

Warkings - Revenge

Οι άψυχες συνθέσεις, οι ξεδιάντροπες αντιγραφές με περιτύλιγμα μια δυνατή παραγωγή κι ένα κορεσμένο πολεμικό στιχουργικό θέμα, η απουσία έστω κι ενός επαρκούς λόγου που θα κάνει αυτό το άχαρο, άνιωθο υλικό να σταθεί στη δοκιμασία του χρόνου, σίγουρα δεν βοηθούν το "Revenge" να γλιτώσει από τη λήθη.

The Unity - Pride

Reunion οι Helloween - στον πάγο οι Gamma Ray, οπότε κάπως έπρεπε να βγει το μεροκάματο για τους Henjo Richter και Michael Ehre των τελευταίων. Το The Unity project είναι ακριβώς αυτό το δημοσιοϋπαλληλικό power metal που περιμένεις να ακούσεις σε ανάλογες περιπτώσεις, με το γεγονός ότι το "Pride" είναι ίσως το καλύτερο από τα μέχρι τώρα πονήματα τους, να χρυσώνει το χάπι της μετριότητας.

Check also: Το Allen/Olson project υπήρξε ακομη μία από τις πολλές αντίστοιχες προσπάθειες της Frontiers, η οποία ικανοποίησε όταν την πρωτοακούσαμε, αλλά σε βάθος χρόνου μάλλον ξεχάστηκε εύκολα. Ο Jorn Lande συνέχισε να κυκλοφορεί αδιάφορους δίσκους διασκευών, μη χαλώντας το σερί που τον θέλει να δισκογραφεί κάθε χρονιά, ενώ οι Silent Assassins του Mike Le Pond είτε έμεναν σιωπηλοί, είτε κυκλοφορούσαν το "Whore Of Babylon" δεν θα είχε καμιά ουσιαστική διαφορά. Ούτε κρύο - ούτε ζέστη και για την επιστροφή των Stryper, με το "Even The Devil Believes" να κάνει τον διάολο να πιστέψει, αλλά εμάς να μας αφήνει μάλλον δύσπιστους. Τέλος, οι Them διαφοροποιήθηκαν αρκετά της άμεσης πηγής έμπνευσης τους, δεν απογοήτευσαν, αλλά η «βασιλική» επιρροή είναι πολύ μεγάλη και δύσκολα διαχειρίσιμη για πολλούς. 

Για άλλη μια χρονιά, η εγχώρια παραγωγή υπήρξε αρκούντως πλούσια, με εντυπωσιακές κυκλοφορίες, μεγάλα ονόματα και ελπιδοφόρους newcomers, δείχνοντας τη δυναμική παρουσία της ελληνικής σκηνής.

Heavy Metal

Dexter Ward - III

Οι Dexter Ward συνεχίζουν και στο “III” να αναπαράγουν με συνέπεια αυτό το παλαιάς κοπής, γεμάτο ένα σχεδόν street attitude, επικότροπο heavy metal, με επιρροές που απλώνονται σε όλο το γνωστό φάσμα του είδους και καταφέρνοντας να λογίζονται σημαντικό μέλος μιας σκηνής με τον δικό της ήχο.

Black Sword Thunder Attack - March Of The Damned

Το κάλεσμα του «Μαύρου Σπαθιού» ηχεί εκ νέου εκκωφαντικό. Η μουσική ξεχύνεται μελωδική, ωσάν των ρούνων από την «Καταιγίδα», με το χαμένο κομμάτι από το παζλ «Η αναβίωση του κλασικού metal» να βρίσκεται στην Καλαμπάκα και στο “March Of The Damned”.

Northwind - History

Για ιστορικούς αλλά και αντικειμενικούς λόγους, το "History" μπαίνει δίπλα στο "Mythology" αλλά και το "Northcomin'", επισφραγίζοντας τη σημαντική επιστροφή των Northwind στην ενεργό δράση.

Black Soul Horde - Land Of Demise

Αν οι Black Soul Horde θεωρούνταν ένα καλά κρυμμένο μυστικό, ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτό. Με τη μουσική τους σαν δρεπάνι, ήρθε η ώρα του θερισμού, με το μωβ και το μαύρο να κυριαρχούν στην παλέτα του “Land Of Demise” που χρωματίζει το νου.

Steelwitch - Steelwitch

Ως μια απρόσμενη «σφαλιάρα» στο εγχώριο underground classic metal κατεστημένο φαντάζει το ντεμπούτο EP των Steelwitch, καθώς δεν χρειάστηκε κάτι περισσότερο από πέντε συνθέσεις μέσης διάρκειας για να μας μεταφέρουν νοητά ξανά στα '80s, με την απογυμνωμένη και μουντή παραγωγή να ταιριάζει απόλυτα στην αισθητική και τις προθέσεις τους.

Power Metal

Firewind - Firewind

Η γνωστή τακτική των ομότιτλων δίσκων βρήκε κι εδώ εφαρμογή, σε μια προσπάθεια διαβεβαίωσης ότι η μπάντα έμεινε ακέραια με τόσες αλλαγές. Ωστόσο, η απλοποιημένη προσέγγιση και η πιο ωμή (αλλά αξιόλογη) παραγωγή, μας δίνουν ένα άλμπουμ που είναι απενοχοποιημένα διασκεδαστικό κι ευχάριστο, ίσως το πιο σημαντικό σε ένα δίσκο αμιγώς μελωδικού metal.

Mystic Prophecy - Metal Division

Το “Metal Division” επαναφέρει τους Mystic Prophecy σε επίπεδα που είχαν να φτάσουν από το πολύ καλό "Fireangel", έχοντας τόσο τα τραγούδια όσο και τη συνολική διάθεση για να σταθεί κοντά - αν όχι εντός - του πρώτου μισού της δισκογραφίας τους.

Black Fate- Ithaca

το "Ithaca" είναι ένα άλμπουμ με το δικό του ενδιαφέρον, ισορροπώντας στη λεπτή γραμμή μεταξύ τεχνικής και μελωδίας, ατμόσφαιρας και ορμητικότητας. Η εξέλιξη υπάρχει, τα δυνατά χαρτιά του σχήματος συνεχίζουν να υφίστανται, με τους Λαρισαίους να αποτελούν μια ιδανική εναλλακτική επάνω στα Kamelot πρότυπα.

Fortress Under Siege - Atlantis

Οι βετεράνοι prog/power metallers επιστρέφουν δισκογραφικά με την αρτιότερη full length κυκλοφορία τους μέχρι στιγμής, καθώς το “Atlantis” είναι γεμάτο από ενέργεια και λυρισμό και τα εξαιρετικά φωνητικά του Τάσου Λαζαρη να κυριαρχούν.

Artical - Forevermore

Με ένα συνθετικό υπόβαθρο που θέλει τους Stratovarius, τον Yngwie Malmsteen και τους Symphony X πρωταγωνιστές και καταλήγει να υπηρετεί πιστά το νεοκλασικό power metal, οι Artical έχουν το πλεονέκτημα να συνεργάζονται με μια σπουδαία φωνή (Mark Boals), η οποία αποδεδειγμένα είναι ιδανική στο να ντύνει μουσικές αυτού του ύφους.

Τα σπαθιά είχαν και φέτος την τιμητική τους, ίσως με μια επιπλέον προσμονή καθώς το φεστιβάλ που πολλοί εξ ημών ανέμεναν καρτερικά, χάθηκε και αυτό από τον ύπουλο-αόρατο εχθρό. Ποιος είπε ότι οι «ανδρείοι και γενναίοι» δε λυγίζουν μπροστά στο άγνωστο; Έστω κι έτσι, η μονομαχία μεγατόνων είχε νικητή. Στο νήμα.

Eternal Champion - Ravening Iron

Από τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες του χώρου, με προσδοκίες έως τα ουράνια. Εκπληρώθηκαν όχι στο ακέραιο πάντως. Με μερικά από τα πιο επικά τραγούδια της χρονιάς και ταυτόχρονα την αίσθηση του ανεκπλήρωτου: λίγες συνθέσεις για τόσα χρόνια αναμονής.

Sorcerer - Lamenting Of The Innocent

Άργησαν να μας συστηθούν επίσημα, φαίνεται ότι το θέμα ήταν να γίνει η αρχή. Ακροβατώντας στο επικό και στο doom metal, φέτος βάζουν μια επιπλέον heavy πινελιά, και με μπροστάρη τον Anders Engberg αναγκάζουν πολλά κεφάλια να στραφούν προς το μέρος τους και να κοπανηθούν για χάρη τους. Ειδικά για το ντουέτο του "Deliverance".

Lord Vigo - Danse De Noir

Παρόμοια ηχητική πρόταση με τους Σουηδούς, κάνουν τη διαφορά με τη sci fi θεματική τους. Μακριά από δράκους, σπαθιά και sword&sorcery ιστορίες, καταφέρνουν να κάνουν μια replicant, πρωταγωνίστρια και να την αποθεώσουν με καθαρόαιμα επικά ριφ και chorus που τραγουδιούνται με υψωμένες γροθιές.

Ironsword - Servants Of Steel

Και η βαρβατίλα των Πορτογάλων καλά κρατεί. Λογικό αν σκεφτεί κανείς τί πραγματεύονται στιχουργικά, Κόναν και τα σπαθιά στα κάγκελα. Σε αρπάζουν χωρίς πολλά-πολλά και η διασκέδαση μαζί τους είναι εγγυημένη. Πολεμικό το τοπίο, αιματηρό και μυστικιστικό. Όταν αποφασίσουν να απαγκιστρωθούν περισσότερο από τις επιρροές τους, μπορεί και να παραμιλάμε με το αποτέλεσμα.

Megaton Sword - Blood Hails Steel - Steel Hails Fire

Τούτοι οι Ελβετοί δεν αστειεύονται, τουναντίον. Πλάθουν κόσμους, χαρακτήρες, ολάκερες ιστορίες και φυλές. Τεράστιες προοπτικές για το άμεσο μέλλον, που διαγράφεται λαμπρό εις πεδίον μάχης. Με τον πιο επικό τίτλο και εξώφυλλο της χρονιάς, οι Megaton Sword ξεκινούν το ταξίδι τους προς την εδραίωση.

Check Also: Υπό την απειλή του κύριου Ζαμπάρα να κρέμεται ως άλλη Δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας, η συγκινητική επιστροφή των Isengard, 25 χρόνια μετά το φαινομενικό τους τέλος, δεν μπορούσε να αγνοηθεί. Το"Vårjevndøgn" υπήρξε ένα ανυπέρβλητο έπος για τους βαμμένους οπαδούς του Fenriz, το οποίο έκρυβε μερικές άγουρες στιγμές μεγαλείου και το πηγαίο του συναίσθημα μάς επιτρέπει να το αναφέρουμε σε αυτήν την κατηγορία.

Από την άλλη, οι Γερμανοί Moontowers κάνουν δυναμικό μπάσιμο στον χώρο με το "Crimson Harvest", ισόποσα heavy και doom με τον επικό χαρακτήρα να κυριαρχεί, έχοντας ως ατού τις ερμηνείες του Dommermuth. Η στιγμή που το πένθος και η απόγνωση μετά τη μάχη, αποκτούν φωνή. Τα δύο EP που προηγήθηκαν του "Aedris", ήταν και προειδοποιητικά χτυπήματα. Οι Καναδοί μέσω αυτών ακούστηκαν στο underground, ήρθε η στιγμή να εξέλθουν αυτού. Παρουσιάζουν ολοκληρωμένη πρόταση με θεματική του φανταστικού και εντυπωσιάζουν με την εξισορρόπηση δύναμης και λυρικότητας. Άλλο ένα ατσάλι προστίθεται στο αμόνι του επικού ήχου, Possessed Steel.

Άλλη μια κατηγορία, θαρρείς και δεν υπάρχουν ήδη αρκετές στο metal. Έχει πάντως σοβαρό λόγο ύπαρξης, λειτουργεί σαν τον δίκαιο Σολομώντα. Είναι hard rock, να ωρύονται οι μεν, όχι είναι metal οι δε, heavy rock ακούγεται μια άλλη φωνή στο βάθος. Proto Metal απεφάνθη ο Σοφός και Δίκαιος, διακρίνοντας ομοιότητες και διαφορές. Τί μπορεί να σου κάνει ένα διαφορετικό κούρδισμα κιθάρας και μια συγκεκριμένη παραγωγή; Δημιουργεί δισκάρες βασικά.

Τα αστέρια της χρονιάς έρχονται από το Lancaster, το "III: Pentecost" σαρώνει στο πέρασμά του και αναγνωρίζεται γι' αυτό ακριβώς που είναι: πιασάρικο, λυρικό, πεφωτισμένο, επιστέγασμα των όσων έχουν κυκλοφορήσει οι Wytch Hazel έως τώρα. Διόλου τυχαία δε βρέθηκε τόσο ψηλά.

Σύμπτωση, συγκυρία ή σύγκλιση, οι πρώην Witch Hazel αλλάζουν όνομα και πλέον ως SpellBook διαπρέπουν με το πανέμορφο "Magick & Mischief". Ποικιλία στις συνθέσεις, θεατρική ερμηνεία από τον Nathanus, μπόλικα καλούδια για να χαρούν οι διεκδικητές τους.

Τα 4/5 των Αμερικάνων Demon Bitch υπήρξαν υπεύθυνα για το "Dealers Of Infinity", το ντεμπούτο των White Magician που κυκλοφόρησε σχετικά αργά, το ανακαλύψαμε ακόμη πιο αργοπορημένα και γι’αυτό έχασε τη θέση του στις λίστες μας. Είτε τους θεωρήσεις «γραφικά καλούς», είτε πιστέψεις ότι βρήκες το obscure διαμαντάκι της χρονιάς, δεν γίνεται να μην υποκλιθείς στις μαγευτικές τους κιθάρες και στη ρομαντική τους συνθετική προσέγγιση. More cowbell, είπαμε;

Η Σουηδία, ούσα μεταλλομάνα ανεξαρτήτως ειδών και ταμπελών, δε θα μπορούσε να μην εκπροσωπείται και εδώ. Night και High Tides - Distant Skies, μουστάκια και σηκωμένοι γιακάδες στα υποκάμισα, σε αρμονία με τις μελωδίες και τον νοσταλγικό τους χαρακτήρα. Σταθερά καλοί δίχως να συγκλονίζουν.

Ίσως η ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς,οι Butterfly από "Down Under" με το Doorways Of Time, πράττουν ακριβώς ό,τι λέει ο τίτλος: σαν χρονομηχανή ανοίγουν πύλες από πρότερες δεκαετίες. Μας μεταφέρουν με τρομακτική άνεση, ίδιον μπάντας που έχει γνώση του τρόπου και που χρήζει άμεσου check.

Check Also: Οι Freeways με το True Bearings από τη μία μας εκπλήσσουν με το νεαρό της ηλικίας τους, ενώ ταυτόχρονα μας κάνουν να ακουγόμαστε τετριμμένοι σχετικά με τον Καναδά και τη δυναμική του στον σκληρό ήχο. Τιθασεύουν τον ρετρό χαρακτήρα τους με μαεστρία, τέτοια ώστε να ακούγονται επίκαιροι.

Με ορμητήριο την Κολονία, οι Galactic Superlords παραδίδουν έναν άκρως διασκεδαστικό δίσκο, που σφύζει από κέφι και ριφ. Η κυρία της μπάντας σε πρωταγωνιστικό ρόλο, χρωματίζει πανέμορφα το Freight Train κι εμείς ρυθμίζουμε εκ νέου τα ραντάρ μας, προς εντοπισμό τέτοιων συγκροτημάτων.

Τους Ninth Circle τους λες και βετεράνους, τα παλικάρια από την Καλιφόρνια δισκογραφούν από 20ετίας. Με το Echo Black αμφιβάλλω αν θα γίνουν πιο γνωστοί απ’ όσο ήδη είναι, δικαιούνται πάντως ένα άκουσμα αν όχι περισσότερα. Η AOR πλευρά τους, τους εμφανίζει πιο γλυκανάλατους από όσο είναι στην πραγματικότητα, ο λυρικός τους μεταλλικός εαυτός είναι έξοχος.

Η χαρά και ο ενθουσιασμός στο άκουσμα μιας νέας μπάντας, που αξίζει τον κόπο να τη μοιραστείς με κόσμο, συγκρίνονται με ελάχιστα πράγματα. Εδώ που τα λέμε, μπορεί και να είναι κάτι μοναδικό. Ο ζωντανός οργανισμός heavy metal έχει ανάγκη το νέο αίμα που ξεπηδάει με ορμή, κάνοντάς τον να πάλλεται με σταθερό και έντονο ρυθμό. Ίσως ακούγεται σαν παραπομπή σε μύθους με αλλόκοτα πλάσματα και διεστραμμένες κόμισσες, οι κάτωθι κυκλοφορίες αποδεικνύουν πάντως το κομμάτι αλήθειας που κρύβεται σε αυτούς.

Οι Σκώτοι Runemaster κάνουν θόρυβο με το "Wanderer", χρησιμοποιώντας τη "wild card" που τους δώσαμε, καθώς είχαν ήδη τρία EP στο ενεργητικό τους. Κάργα επικοί, βασίζονται στα riffs και την ιδιαίτερη χροιά του τραγουδιστή τους, ξεχωρίζοντας εύκολα από συνοδοιπόρες μπάντες.

Βουτηγμένοι, όχι μια αλλά πολλές φορές, στο καζάνι του NWOBHM, οι Βρετανοί Coltre πωρώνουν παρά τις εμφανείς επιρροές τους και καθιστούν το "Under The Influence" ένα σημαντικό πρώτο βήμα, με την ελπίδα ότι θα ανταποκριθούν στις προσδοκίες που αυτό δημιούργησε.

Τα παλικάρια από τη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ ντεμπουτάρουν με το "Far Flung Realm", οι Adamantis καταφέρνουν με την πρώτη κάτι που άλλοι προσπαθούν μια ζωή: γερμανικό κατά βάση power metal σε αρμονία με τα καλύτερα του US metal, προς τέρψιν των οπαδών. Ξεθηκάρωσαν και δεν αναμένεται να ξεκουραστούν σύντομα.

Τα καλύτερα για το τέλος, από τους συμπατριώτες τους Fer de Lance και το "Colossus" EP. Στέκει επιβλητικό σαν το ομώνυμο άγαλμα, επικό κατά τις Bathory διδαχές και όχι μόνο. Ατμοσφαιρικό και πειστικό, θέτει τον πήχη πολύ ψηλά για το μέλλον. Τα λαγωνικά της Cruz del Sur δε λάθεψαν για άλλη μια φορά.

Check Also: Οι Roadwolf με το "Unchain The Wolf"επιδιώκουν να μπουν στον μεταλλικό χάρτη σαν μεγάλη κουκίδα, καθώς ο συναγωνισμός είναι τεράστιος. Οι δυνατότητες είναι εκεί, το πάθος περισσεύει και η βασική προϋπόθεση ενός καλού ερμηνευτή, πληρούται. Στο μέτρο του δυνατού για τον χώρο του, θα βρεις και ηχητική ποικιλία. Οι Ολλανδοί Cobra Spell δείχνουν να έχουν προοπτικές, με το "Love Venom" EP τους να αποτελεί ένοχη απόλαυση και να ανακαλεί στο νου το "Lovehunter" στο εξώφυλλο του, ενώ οι Midnight Dice είναι κατ’ουσίαν η φυσική συνέχεια των αδικοχαμένων Satan’s Hallow, με το "Hypnotized" EP να αφήνει υποσχέσεις για ένα full length που σύντομα θα μας κάνει να παραμιλάμε.