Tyrant

Ανακαλώντας στη μνήμη μου εκείνη την εμφάνιση των Tyrant στο προ τριετίας Up The Hammers, καταλήγω στο γεγονός πως εκείνη η ατυχής βραδιά υπήρξε μάλλον ενδεικτική της μουδιασμένης κατάστασης που επικρατούσε στο εσωτερικό της μπάντας, οδηγώντας τελικά στην αποχώρηση του Glen May στα τέλη του ίδιου έτους. Απόφαση μάλλον δύσκολη, αν αναλογιστεί κανείς πως ο πυρήνας των βετεράνων US metallers υπήρξε ανέκαθεν το τρίπτυχο των Rocky Rockwell, Greg May και Glen May, με τους δύο τελευταίους να ενώνονται με τους προφανείς αδερφικούς δεσμούς που υπονοεί το κοινό τους επίθετο.

Fast rewind ξανά πίσω στο 2017, o Glen αντιμετώπιζε αρκετές δυσκολίες εργασιακής φύσεως, με μαζεμένα νυχτοκάματα να διαδέχονται το ένα το άλλο και το ενδιαφέρον για τους Tyrant να περνάει αναμενόμενα σε δεύτερη μοίρα. Στον αντίποδα αυτών, η υπόλοιπη μπάντα είχε ήδη έτοιμο ένα ντέμο δέκα νέων συνθέσεων, οι οποίες περίμεναν την ολοκλήρωση τους με την προσθήκη των στίχων και των διαφόρων φωνητικών γραμμών, κάτι που λόγω συνθηκών καθυστερούσε χαρακτηριστικά.

Φτάνοντας στα τέλη της χρονιάς, η πρόσκληση να αποτελέσουν headline όνομα στο Frost And Fire Festival υπήρξε το γεγονός που θα ξεκαθάριζε την κατάσταση, φέρνοντας τελικά τον Robert Lowe στο προσκήνιο ως τον νέο τραγουδιστή της μπάντας. Εξέλιξη από μόνη της σημαντική, αναλογιζόμενοι την προϊστορία του ίδιου (ως τραγουδιστής τόσο των Solitude Aeturnus, όσο και των Candlemass για μια εξαετία), αλλά και τις αδιαμφισβήτητες φωνητικές του ικανότητες, μα και καθοριστική για την κυκλοφορία και το τελικό αποτέλεσμα που παρουσιάζει το "Hereafter".

Άλλωστε, μιλάμε για ένα πάντρεμα σχεδόν ιδανικό, αφού οι doom and gloom ερμηνείες του Lowe, ποτισμένες από αυτήν την επική κατήφεια και την ανάταση της λύτρωσης που φέρνει το τέλος, αναδεικνύουν τις σταθερά mid tempo συνθέσεις του τέταρτου πονήματος των Tyrant, οδηγώντας σε ένα ζηλευτό υλικό που φέρει ατόφιο το πνεύμα του '80s metal. Οι ατμόσφαιρες και το μοχθηρό riffing που έκαναν κλασικά τα "Legions Of The Dead" και "Too Late To Pray" αναπαράγονται δίχως κόπο, οι αναφορές, εκούσιες και μη, στους Black Sabbath ανεξαρτήτως περιόδου είναι εμφανείς και διάχυτες (λογικό, αφού μιλάμε για την αγαπημένη μπάντα του συνθετικού διδύμου των Greg May και Rocky Rockwell), ενώ ο Bill Metoyer δεν λαθεύει πίσω από την κονσόλα, χαρίζοντας στο δίσκο έναν υπέροχο old school ήχο.

Εξαιρετικό marketing trick στέκεται και η επιλογή της εταιρείας να απορρίψει την αρχική πρόταση για εξώφυλλο που έκανε η μπάντα, εξασφαλίζοντας τα δικαιώματα χρήσης ενός έργου του ρομαντικού ζωγράφου Thomas Cole, δημιουργίες του οποίου έχουν κοσμήσει τα εξώφυλλα των κλασικών "Nightfall" και "Ancient Dreams" των Candlemass. Το συγκεκριμένο έργο, μάλιστα, αποτελεί το προπαρασκευαστικό σχέδιο του "The Voyage Of Life: Old Age" (ενός πίνακα που η πλειονότητα του metal κοινού έμαθε από το εξώφυλλο του Nightfall"), το οποίο δημιουργήθηκε μεταξύ 1837 και 1839, αρκετά χρόνια προτού το τελικό έργο ολοκληρωθεί, το 1842.

Έτσι, και το άλμπουμ αναβαθμίστηκε αισθητικά με ένα εξώφυλλο πραγματικό έργο τέχνης, και οι Candlemass συνειρμοί μπορούσαν να ενισχυθούν περαιτέρω, με δηλώσεις της Shadow Kingdom περί του «πιο doom και σκοτεινού δίσκου της μπάντας» να ευσταθούν μεν σε κάποιο βαθμό, αλλά να υπονοούν συγκεκριμένη στόχευση της μπάντας ως προς αυτό, γεγονός που, ακολουθώντας τη ροή της συνθετικής διαδικασίας, δεν στέκει. Αντίθετα, αν πρέπει να μιλήσουμε για μια επιρροή που δεδομένα υπήρξε και ξεχωρίζει, είναι εκείνη των Black Sabbath μέχρι και το "Dehumanizer", με αποκορύφωμα το "Pieces Of Mine", κάπου στο μέσο του οποίου «ξεσηκώνεται» ένα κλασικό riff του "Children Of The Grave", ενώ θέματα ανακαλούνται και από τους προηγούμενους Tyrant δίσκους - πιθανότατα ως εκούσια σύνδεση της νέας δουλειάς με το παρελθόν.

Ως ένας δίσκος απόλυτα αντιπροσωπευτικός της μπάντας που τον κυκλοφορεί, το "Hereafter" αποτελεί μια δισκογραφική επιστροφή που μας βρίσκει μάλλον απροετοίμαστους να τη διαχειριστούμε όπως της αρμόζει, καθώς η μικρή μερίδα ακροατών που θα ασχοληθεί με αυτή πιθανόν υπήρξε παρούσα στην ολότητα της, στο μίνι-φιάσκο της εδώ εμφάνισης των Tyrant. Ξεπερνώντας, όμως, εκείνο το μούδιασμα, το νέο άλμπουμ των Καλιφορνέζων βετεράνων έρχεται από μια άλλη εποχή, αποπνέοντας αυτήν την μπουντρουμιακή cult-ίλα και την αίσθηση του να φοράς ξανά εκείνο το πολυκαιρισμένο, άπλυτο jacket που περιμένει ακόμη μια συναυλία συγκροτήματος του τότε για να βγει από την ντουλάπα. Την αίσθηση του αυθεντικού heavy metal.

YouTube