Ισχύει ότι κάθε πράγμα στο καιρό του ή όταν υπάρχει ποιότητα αυτή ακτινοβολεί ασχέτως χρονικής στιγμής εκπομπής της; Δεν γνωρίζω την απάντηση αλλά πάντα ένιωθα ότι οι Wolf ίσως έπεσαν σε ένα χάσμα που δεν τους βοήθησε να φτιάξουν μεγαλύτερο όνομα. Αν έβγαιναν νωρίτερα μπορεί να έπιαναν κάποιο χώρο στο power metal style ή αν το "Wolf" κυκλοφορούσε αργότερα μπορεί οι internet – όπληκτοι true metalers να τους άκουγαν με μεγαλύτερη θέρμη. Νομίζω ότι οι τρεις πρώτοι δίσκοι τους δεν έτυχαν της αναγνώρισης που άξιζαν. Για το πρώτο έπρεπε να ήσουν χωμένος μέχρι το κεφάλι στο underground μήπως το έπαιρνες πρέφα ή να ήσουν κολλητός του Yngve Jacobsen (The Metal Underground Zine). Οι επόμενες δύο δισκάρες κυκλοφόρησαν απ’ τη No Fashion με συνέπεια να τις ακούσουν λίγοι/ες, κυρίως ερχόμενοι από πιο ακραία ακούσματα (δεν είχε βγει δυστυχώς ακόμα ο Fenriz για να κάνει κηρύγματα). Το δε συμβόλαιο με την Century Media σίγουρα τους μεγάλωσε, κάποιοι εκ των δίσκων εκεί είναι διαμάντια, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι χρειαζόντουσαν παραπάνω προώθηση. Παραείναι καλοί για την δημοτικότητα τους, η φωνή του Niklas είναι υπερβολικά σπουδαία για να περνάει στο ντούκου. Ελπίζω ότι μετά την εξάχρονη παύση τους ("Devil Seed" το 2014) και την ανανέωση του rhythm section, το "Feeding The Machine" να τους δώσει ότι τους (προσωπικά εκτιμώντας) χρωστάει.
Ο νέος δίσκος μπορεί να μην θεωρηθεί στους καλύτερους του καταλόγου τους αλλά άξιζε της αναμονής και πληροί 100% τα αισθητικά standard των Wolf. Η απαστράπτουσα μεταλλικότητα του "Shoot To Kill" σου επιτίθεται με ένα κλασικό λεπίδι made of Judas Priest. Άνετα θα έμπαινε και σαν opening track σε οιοδήποτε Primal Fear δίσκο. Στο ίδιο πλαίσιο τοποθετούνται τα "Midnight Hour" και "Feeding The Machine". Αυτά τα τραγούδια μπορεί να είναι πολύ απλά αλλά έχουν βλέψεις να σας κολλήσουν στο τοίχο με το catchiness τους. Πέραν όμως της Halford – ίλας οι επιρροές των δύο group του King Diamond σαφώς εξακολουθούν να παίζουν το βασικό τους ρόλο, όπως παλαιότερα. Το "Dead Man’s Hand" φέρει λίγο αύρα απ’ το "9" ενώ η τελική τριάδα "The Raven", "Black Widow" και "A Thief Inside" έχει ξεκάθαρο βλέμμα στραμμένο στο βασιλιά. Αυτά τα tracks περιέχουν τις πιο ιδιάζουσες φόρμες, αλλού επιτυχημένες αλλού όχι τόσο. Πάντως στο τελευταίο η συναισθηματική φόρτιση είναι έντονη, όπως και στο ‘παράξενο’ "The Cold Emptiness". Μόνο παράπονο σ’ αυτό η μικρή σχετικά διάρκειά του, στο τέλος μένεις σαν χάνος. Πιθανότατα μια επανάληψη του τελευταίου μέρους να έφερνε μεγαλύτερη ψυχική καταπόνηση και ο δημιουργός του να το άφησε.
Ο φίλος μας λοιπόν Niklas Stålvind συνεχίζει να μας πωρώνει με τη φωνή του. Ok, δεν κρύβουμε την λατρεία μας, αλλά το μίγμα Halford, Scheepers, Hansen και μπόλικος Howe δεν περνά αψήφιστα. Οι μελωδίες του, αυτή η ρομαντική και εφηβική αφέλεια που μας κατέστρεψε τότε στο "Moonlight" συνεχίζει να μας ανατριχιάζει. Η δε ξάφνου αλλαγή της σε πιο υψηλούς τόνους αναλόγως των δρόμων που οδηγούν οι συνθέσεις κάνουν το μέταλλο των Wolf δελεαστικό, όπως πάντα.
Αυτό είναι και το σημαντικότερο που κρατάω απ ‘το "Feeding The Machine". Με κρατάει στα ίδια επίπεδα, δίχως να μου έρχεται γκρίνια για τις παλαιότερες μέρες. Επίσης πιστεύω ότι και πιο νεότεροι θα βρείτε ωραία πράγματα εδώ. Ο ήχος τους μπορεί να μην έχει τη βαρύτητα που έχουν άλλες κυκλοφορίες (οι κιθάρες είναι λίγο thin) αλλά τα θέματα είναι πολύ αξιόλογα. Σε κάποια solo ο Johansson παίζει τις κάλτσες του ("The Raven") ενώ ο νέος drummer Johan Koleberg δεν τα πάει άσχημα. Όταν έρθουν λοιπόν τα μεσάνυκτα μην γυρίστε την πλάτη σας στο Λύκο, γκιλοτίνες και χέρια νεκρών σας περιμένουν.
