Fernando Ribeiro (Moonspell): «Ο κόσμος είναι τόσο άσχημος, που οι καρδιές μας μας είπαν να φτιάξουμε ένα πολύ gothic metal άλμπουμ»

Λίγο πριν την εμφάνισή των Moonspell στο Rethymno Rocks, βρήκαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον τραγουδιστή και ιθύνοντα νου του Πορτογαλικού συγκροτήματος, Fernando Ribeiro. Ο πανύψηλος τραγουδιστής εμφανίστηκε το πρωί της Παρασκευής στο lobby του ξενοδοχείου αρκετά καλοδιάθετος για μία συζήτηση σχετικά με το ντεμπούτο τους, "Wolfheart", που φέτος κλείνει τρεις δεκαετίες ζωής. Ο ομιλητικότατος μουσικός δεν είχε πρόβλημα να μοιραστεί μαζί μας ιστορίες απ’ τις απαρχές του σχήματος, αλλά και την οπτική του για το πώς αντιλαμβάνεται την καλλιτεχνική του σταδιοδρομία. Προς το τέλος, καταφέραμε να εκμαιεύσουμε και μερικές πληροφορίες για το πολυαναμενόμενο νέο δίσκο των Moonspell, που θα καταφτάσει μέσα στο 2026.

Γεια σου Φερνάντο! Σ' ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο για αυτή τη συνέντευξη. Είμαι ο Μάνος από το Rocking.gr. Περνάς καλά εδώ στο Ρέθυμνο;

Μέχρι τώρα είναι υπέροχα. Φτάσαμε χθες, αλλά αύριο έχουμε λίγο ελεύθερο χρόνο και θα πάμε στον τάφο του Νίκου Καζαντζάκη.

Ω, θα πάτε στο Ηράκλειο;

Ναι... Είναι μακριά από εδώ;

Είναι 1-1,5 ώρα με το λεωφορείο.

Ω, θα πάμε με αυτοκίνητο, οπότε... Ακόμα πιο γρήγορα;

Ναι, ναι... Λοιπόν, ξέρω ότι έχουμε σφιχτό πρόγραμμα, οπότε δεν θα σπαταλήσω τον χρόνο σου, θα μπω κατευθείαν στο θέμα.

Είσαι ο τελευταίος συνεντευξιαστής, οπότε δεν πειράζει.

Δεν πειράζει, ναι, αλλά δεν είναι δίκαιο για τους άλλους συντάκτες...

Μην ανησυχείς. Η ζωή δεν είναι δίκαιη! (γέλια)

Εμείς οι ίδιοι, συμπεριλαμβανομένης και της δισκογραφικής εταιρείας, πιστεύαμε ότι το "Wolfheart" θα ήταν αποτυχία

Λοιπόν, απόψε θα γιορτάζετε τα 30 χρόνια του ντεμπούτου σας, το "Wolfheart". Έχει περάσει αρκετός καιρός από την κυκλοφορία του, οπότε αναρωτιέμαι ποια είναι τα συναισθήματά σου για το άλμπουμ στο σήμερα. Έχει αλλάξει η γνώμη σου για αυτό με την πάροδο των χρόνων;

Μερικές φορές είναι σαν να παρατηρούμε το δικό μας έργο από έξω. Το "Wolfheart" ηχογραφήθηκε πριν από 30 χρόνια, αλλά έχω πολύ ζωντανές αναμνήσεις από αυτό. Ήμουν μόλις 21 ετών, τώρα είμαι 51. Ήμουν ένας νεαρός λύκος. Ήταν η πρώτη μου φορά στο στούντιο με τον παραγωγό που θέλαμε, τον Waldemar Sorychta, στη Γερμανία. Ήταν η πρώτη μου φορά που πέταξα με αεροπλάνο. Ήμουν λοιπόν πολύ ενθουσιασμένος, αλλά είχα ακόμα μια δουλειά να κάνω. Όταν έφτασα στη Γερμανία, είχα την πορτογαλική φλόγα μέσα μου, αλλά είχα και τη γερμανική πειθαρχία, οπότε είχα ένα μείγμα από αυτούς τους αντίθετους κόσμους, κατά κάποιον τρόπο.

Θυμάμαι ότι ήμασταν μια διαφορετική μπάντα, με διαφορετικά μέλη, και ένα από τα πράγματα που διορθώσαμε με το "Irreligious" ήταν ότι το "Wolfheart" ήταν εντελώς αλλοπρόσαλλο. Είχες gothic, είχες folk, είχες NWOBHM, post-punk... Τότε δεν τα ξέραμε όλα αυτά, απλά γράφαμε μουσική. Εγώ ήμουν λάτρης των βαμπίρ και των λυκανθρώπων, ο άλλος ήταν λάτρης της μυθολογίας, ένας άλλος των Iron Maiden με τις διπλές κιθάρες και, παραδόξως, καταφέραμε να φτιάξουμε ένα άλμπουμ με όλες αυτές τις διαφορετικές, και μερικές φορές αντίθετες, επιρροές. Εμείς οι ίδιοι, συμπεριλαμβανομένης της δισκογραφικής εταιρείας, πιστεύαμε ότι θα ήταν μια μεγάλη αποτυχία. Γιατί ήταν...

…ένα υβρίδιο;

Ναι, σαν υβρίδιο. Σίγουρα. Και όταν βγήκε, την 1η Απριλίου – την Πρωταπριλιά, φαντάσου! – του 1995, ήμασταν στην Πορτογαλία. Ήμασταν πολύ περήφανοι για το άλμπουμ, γιατί ήταν μια δύσκολη ηχογράφηση, αλλά καταφέραμε να την ολοκληρώσουμε. Το άκουγα σε κασέτα, το έδειχνα στους φίλους μου και μου έλεγαν: "Πω πω, έχετε προχωρήσει πολύ από το "Under the Moonspell" και τα πράγματα που ακούμε εδώ στις μικρές συναυλίες". Και τότε, ο κόσμος μας ανακάλυψε. Αλλά ο πραγματικός παράγοντας για την ανακάλυψη του "Wolfheart" ήταν ότι βγήκαμε σε περιοδεία για πρώτη φορά, ως support των Morbid Angel και των Immortal. Οκτώ εβδομάδες στην Ευρώπη – δεν ήρθαμε στην Ελλάδα – με ένα φορτηγάκι. Ήταν σαν να ήμασταν στο στρατό ή στο Interail.

Συνάντησα τον Σάκη από τους Rotting Christ στην περιοδεία, επειδή έπαιζαν και αυτοί στη Γερμανία, οπότε είδα μερικές από τις συναυλίες τους εκεί. Ο ιδιοκτήτης της Century Media, Robert Kapf, μας άνοιξε τις πόρτες μετά που γυρίσαμε και μας είπε "Συγχαρητήρια, πουλήσατε 50.000 άλμπουμ σε ένα μήνα!" Εγώ είπα, δεν με νοιάζει, θέλω ένα ξενοδοχείο, θέλω να κάνω ντους – τα πρώτα πράγματα που θέλουν οι Πορτογάλοι. Ήθελα φαγητό! Μας πήγε σε ένα ιταλικό εστιατόριο. Αυτή ήταν η ταπεινή αρχή του "Wolfheart".

Οι Moonspell ήταν πάντα γνωστοί ως ένα συγκρότημα που κοιτάζει το μέλλον, που κοιτάζει μπροστά

Και μετά οι οπαδοί, ο Τύπος, η κληρονομιά, φρόντισαν για τα υπόλοιπα. Νομίζω ότι είναι ένα πολύ μαγικό άλμπουμ. Αυτό νιώθουμε όταν είμαστε στη σκηνή και το παίζουμε ολόκληρο. Είναι σαν ένα τραγούδι των Queen, είναι ένα είδος μαγείας (ΣτΜ: "A Kind of Magic" είναι τίτλος τραγουδιού των Queen), λόγω όλων αυτών των διαθέσεων, των πιο ήσυχων στιγμών, των ακραίων στιγμών. Είναι πολύ ωραίο για εμάς να το επισκεπτόμαστε και να το ανακαλύπτουμε ξανά, ειδικά επειδή οι Moonspell ήταν πάντα γνωστοί ως ένα συγκρότημα που κοιτάζει προς το μέλλον, που κοιτάζει μπροστά. Φοβόμουν ότι θα γινόμασταν ένα συγκρότημα που θα βασιζόταν στην ιστορία του (ΣτΜ: "legacy band"). Ξέρεις, τριάντα χρόνια "Wolfheart" το 2025, μετά "Irreligious", μετά "Sin/Pecado", ώστε να μπορούμε να διασκεδάζουμε τους οπαδούς μας μόνο με αυτά. Αλλά δεν θέλουμε να είμαστε μόνο αυτό. Γι' αυτό βγάζουμε ένα νέο DVD, γι' αυτό βγάζουμε ένα νέο άλμπουμ το 2026, είναι σημαντικό για μένα να το αναφέρω. Αλλά δεν θα μπορούσα να είμαι αχάριστος και να πω ότι δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, απλά 30 χρόνια "Wolfheart", αλλά ας μην παίξουμε τίποτα από αυτό. Κάνουμε ειδικές συναυλίες και χαίρομαι που μπορούμε...

Είπες πολλά πράγματα για τα οποία θέλω να κάνω ερωτήσεις. Ανέφερες την Century Media. Εκείνη την εποχή είχατε μόνο ένα EP και ένα demo. Πώς και υπογράψατε με την Century Media;

Ήμασταν πάντα μια πολύ DIY μπάντα. Είχαμε ένα δίκτυο γνωριμιών, πριν από το διαδίκτυο. Είχαμε το ταχυδρομείο, είχαμε πράγματα που οι άνθρωποι σήμερα θεωρούν ότι ανήκουν στο μακρινό παρελθόν. Αλλά ήταν πριν από τριάντα χρόνια, ο κόσμος εξελίχθηκε πολύ ψηφιακά, υπήρξε ένα μεγάλο ψηφιακό μπαμ. Έτσι, όταν υπογράψαμε με την Adipocere Records με το EP "Under the Moonspell", δεν θέλαμε χρήματα, θέλαμε CD, ώστε να μπορούμε να τα διανείμουμε σε όλες τις δισκογραφικές εταιρείες, Century Media, Metal Blade, Decapitated Records από την Ελλάδα, Osmose... Όλες οι δισκογραφικές εταιρείες έλαβαν το προωθητικό μας πακέτο, το οποίο ήταν επαγγελματικά φτιαγμένο, με φωτογραφίες και όλα τα σχετικά.

Η Century Media μεγάλωσε τόσο πολύ, επειδή έβλεπε και άλλες περιοχές του κόσμου

Τότε, η Century Media ήταν μια διαφορετική δισκογραφική εταιρεία. Δεν ήθελαν να δεσμευτούν να υπογράψουν Σαξονικές μπάντες, ή αμερικανικές μπάντες, ή γερμανικές, ή σκανδιναβικές μπάντες, που ήταν στην πρώτη γραμμή της metal μουσικής. Είχαν τους Samael από την Ελβετία, τους Tiamat από τη Σουηδία, που δεν ήταν τυπικές metal μπάντες, και είχαν επίσης τους Orphaned Land από το Ισραήλ, και νομίζω ότι κάποια στιγμή υπέγραψαν μαζί μας. Ο Robert Kampf, που ήταν ο διευθυντής της Century Media, ο τύπος που υπέγραψε με τους Rotting Christ, έψαχνε σε άλλα μέρη του κόσμου. Και γι' αυτό η Century Media έγινε τόσο μεγάλη. Επειδή πήγε στην Πορτογαλία και βρήκε τους Moonspell, πήγε στην Ελλάδα και βρήκε τους Rotting Christ. Ήταν λοιπόν ένα άτομο που παρατηρούσε πραγματικότητες που δεν ήταν γνωστές. Η Ελλάδα είχε μια σκηνή, η Πορτογαλία είχε μια σκηνή. Η Σιγκαπούρη είχε μια σκηνή! (γέλια) Το metal ήταν παντού, και ήμασταν πολύ τυχεροί, και το πρώτο πράγμα που κάναμε με τα χρήματα που είχαμε από τις συναυλίες ήταν να αγοράσουμε ένα φαξ.

Δουλεύαμε στο σχολείο, δεν ήμασταν επαγγελματίες μουσικοί, και όταν γυρίσαμε σπίτι, ο μπασίστας μας έλαβε ένα φωνητικό μήνυμα: «Γεια, είμαι ο Robert Kampf από την Century Media», και ήταν η δισκογραφική εταιρεία των ονείρων μας. Έτσι, όλα πήγαν πολύ καλά. Κάποια πράγματα πήγαν στραβά, αλλά αυτό πήγε ακριβώς όπως το είχαμε ονειρευτεί!

Ένα πράγμα που θέλω να σε ρωτήσω τώρα είναι... Λοιπόν, είπες ότι δεν θέλεις να γίνεις μια μπάντα που θα ποντάρει στο παρελθόν της, οπότε δεν ξέρω αν θα απαντήσεις αμέσως με ένα κατηγορηματικό «όχι», αλλά αν μπορούσες να ξαναγράψεις ή να ξαηχογραφήσεις το «Wolfheart» στο παρόν, θα έκανες κάτι διαφορετικά, θα άλλαζες κάτι;

Όχι το "Wolfheart" ή το "Irreligious". Κάναμε το "Under the Moonspell" όταν ηχογραφήσαμε το "Under Satanae", επειδή θεωρήσαμε ότι οι ιδέες ήταν εξαιρετικές, αλλά δεν είχαμε την κατάλληλη μουσική κατάρτιση. Αλλά το "Wolfheart" ήταν μια πολύ ξεχωριστή περίοδος. Φαντάσου την πρώτη φορά που κάνεις έρωτα με μια γυναίκα και μετά να θέλεις να το κάνεις απ’ την αρχή. Δεν θα βιώσεις το ίδιο πράγμα. Πιθανόν να μην απέδωσες στο μέγιστο των δυνατοτήτων σου, αλλά ήταν ρομαντικό και μαγικό. Στο "Irreligious" ήμασταν ώριμοι, πολύ πιο σίγουροι για τη μουσική και τις ικανότητές μας.

Αν πάρεις το "Sin", ήταν κάτι πολύ πειραματικό. Θα ήθελα πολύ να το ξαναηχογραφήσω, γιατί ποτέ δεν ήμουν ευχαριστημένος με την παραγωγή – όχι με την παραγωγή καθαυτή, αλλά με τη μορφή του άλμπουμ, και έχω ιδέες για να το ξαναδουλέψω. Όταν παίζαμε τα τραγούδια του "Sin" ζωντανά, κάτι που κάνουμε σπάνια, κάναμε και νέες ενορχηστρώσεις.

Αλλά το "Wolfheart", θα το δεις κι όταν το ακούσεις σήμερα, το παίζουμε όπως είναι στο άλμπουμ. Δεν είμαι κλασικός τύπος, αλλά κάποια άλμπουμ πρέπει να τα σέβεσαι. Όταν πηγαίνω σε μια συναυλία του King Diamond, θέλω να ακούσω το ride π.χ. σε συγκεκριμένα κομμάτια, και θέλω να ακούσω ολόκληρο το τραγούδι, όχι κάτι κομμένο...

Δεν θα άλλαζα το "Wolfheart", ακόμα και τα μέρη που δεν είναι μουσικά σωστά. Είναι θέμα σεβασμού

Ένα radio edit...

Ναι, ένα radio edit. Οπότε, με το "Wolfheart", είναι θέμα σεβασμού. Αλλά ευτυχώς έχω μεγάλη φαντασία για νέες ιδέες, νέους στίχους. Αλλά δεν θα άλλαζα το "Wolfheart", ακόμα και τα πράγματα που δεν είναι σωστά μουσικά. Επειδή οι άνθρωποι κάνουν πολλά όνειρα για όταν θα βρίσκονται στο στούντιο, και πιθανώς μερικές μπάντες να θέλουν να ηχογραφήσουν τα πράγματα όπως τα παίζουν ζωντανά, αλλά αυτό είναι αδύνατο. Επειδή η ζωντανή μουσική έχει άλλη διάσταση από ό,τι στο στούντιο. Και μερικές φορές στο στούντιο δεν μπορείς να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό. Αυτό μας έχει συμβεί. Θυμάμαι που ηχογραφούσαμε άλμπουμ όπως το "Extinct" ή το "Memorial" και ήμασταν σε εξαιρετική φόρμα. Αλλά στο "Sin", η μπάντα δεν ήταν σε τόσο καλή φάση. Νομίζω ότι αυτό επηρεάζει πολύ. Μερικές φορές οι μουσικοί λένε στις συνεντεύξεις ότι όλα είναι καλά, ότι είναι το καλύτερο άλμπουμ μας, και όλα αυτά είναι ψέματα.

Μια μπάντα είναι σαν μια μικρή χώρα, με παρελθόν, παρόν και μέλλον

Είναι μάρκετινγκ.

Ναι, είναι λόγια. Μερικές φορές είναι ακόμη και αντι-μάρκετινγκ, γιατί θα ήταν πιο ενδιαφέρον αν η μπάντα ήταν ειλικρινής σχετικά με αυτό. Και εγώ είμαι ειλικρινής σχετικά με αυτό. Μερικά άλμπουμ είναι μια μάχη για το συγκρότημα. Ακόμα κι αν τώρα ηχογραφούμε ψηφιακά και όλα έρχονται ψηφιακά, και μπορείς να ακούσεις ένα άλμπουμ πατώντας μερικά κουμπιά, ο πυρήνας της μουσικής των Moonspell παραμένει ανθρώπινος. Εξακολουθούμε να παίζουμε, εξακολουθούμε να τζαμάρουμε. Και αυτό είναι που πιστεύουμε ότι προσφέρουμε, και είναι κάτι που δεν θέλω να αλλάξει. Το "Wolfheart" είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα έξι νεαρών λύκων που, τότε, πάλευαν μεταξύ τους για να εκφραστούν: «Θέλω να έχω ένα folk τραγούδι», «Ω, τα folk τραγούδια είναι τραγούδια για να μεθύσεις», «Ναι, αλλά μου αρέσει η μπύρα», «Μα εμένα μ’ αρέσει το κρασί και τα εκλεπτυσμένα πράγματα», «Ω, μου αρέσει να διαβάζω Καζαντζάκη ή ιστορίες με τον Conan». Το "Wolfheart" είναι η δυναμική μεταξύ των ανθρώπων, οπότε δεν νομίζω ότι θα το άλλαζα.

Όταν λέω ότι δεν θέλω να είμαστε μια μπάντα-κληρονομιά, εννοώ ότι δεν θέλω να κάνουμε μόνο αυτό. Μια μπάντα είναι σαν μια μικρή χώρα, με παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Οι καρδιές μας μάς είπαν να φτιάξουμε ένα πολύ gothic metal άλμπουμ

Με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, θα μπορούσα να ρωτήσω για το νέο άλμπουμ;

Ναι, το δουλεύουμε. Το τελευταίο μας άλμπουμ είναι του 2021, το «Hermitage». Είναι ένα άλμπουμ που επηρεάστηκε από το zeitgeist, το πνεύμα της εποχής. Ήταν η πανδημία. Ήταν μια περίεργη περίοδος που έπρεπε να επεξεργαστώ. Ήταν το χαμηλότερο σημείο για την ανθρωπότητα, τουλάχιστον για όσο καιρό ζω. Ήταν η πανούκλα (sic), ήταν η κοινωνική αναταραχή, και ο κόσμος έγινε ένα τόσο σκοτεινό μέρος μετά, με όλους τους πολέμους, την ξενοφοβία. Πολλά προβλήματα που δεν λύνουμε, επειδή συζητάμε μόνο απόψεις αντί να συζητάμε για λύσεις. Είναι πολύ δύσκολο για μένα, ειδικά όταν λέω ότι η φιλοσοφία έχει να κάνει με την εναρμόνιση, και όχι... (ΣτΜ: κάνει χειρονομίες με τα χέρια να απομακρύνονται). «Είμαι με την Παλαιστίνη, μισώ το Ισραήλ» ή «Είμαι με το Ισραήλ, μισώ την Παλαιστίνη».

«Μισώ αυτό ή μισώ εκείνο». Σήμερα, μ’ αυτόν τον τρόπο μιλάμε, και σκεφτήκαμε, γιατί νέα μουσική; Μερικές φορές ακούω το νέο άλμπουμ των Metallica και αναρωτιέμαι γιατί κάνουν νέα μουσική. Ποιο είναι το κίνητρό τους; Επειδή είναι εκατομμυριούχοι, έχουν τα καλύτερα άλμπουμ. Στη δική μας μικρή κλίμακα, άρχισα να σκέφτομαι ότι μπορούμε απλά να συνεχίσουμε για μερικά χρόνια ακόμα παίζοντας το παλιό μας ρεπερτόριο, καθώς σήμερα δεν νιώθουμε την ίδια επιθυμία να δημιουργήσουμε νέα μουσική. Επειδή, επίσης, πρέπει να διαχειριστούμε το συγκρότημα. Γι' αυτό κάναμε αυτές τις vintage περιοδείες, συμμετείχαμε σε φεστιβάλ, κάναμε και το ορχηστρικό σόου, που αποδείχθηκε μια υπέροχη εμπειρία. Όλα αυτά, για να είμαι ειλικρινής, ήταν για να κερδίσουμε χρόνο για να φτιάξουμε ένα άλμπουμ.

Έγραψα πενήντα στίχους, έχω πολλές ιδέες για το άλμπουμ, είχα πολλές κατευθύνσεις, έγραψα πολλά πράγματα. Μίλησα με τα παιδιά για τη δημιουργία νέας μουσικής. Είναι πολύ απλό, πήγαμε στο στούντιο μας, παρουσιάσαμε τις ιδέες μας, άρχισα να τραγουδάω, τα παιδιά άρχισαν να παίζουν κιθάρες. Το κάναμε πολύ οργανικά και η κατεύθυνση προέκυψε. Μεταξύ όλων αυτών, σκέφτηκα να κάνω ένα νέο "1755", στα πορτογαλικά, σκέφτηκα να κάνω ένα άλλο «Night Eternal», πιο ακραίο. Αλλά αυτό που μας είπε η καρδιά μας να κάνουμε ήταν να φτιάξουμε ένα πολύ gotchic metal άλμπουμ, ένα πολύ απλό άλμπουμ, πολύ απλά τραγούδια, χωρίς πολιτική, χωρίς κοινωνία. Μόνο θεματολογία του φανταστικού. Περισσότερα τραγούδια για λύκους, περισσότερα τραγούδια για βαμπίρ.

Όχι ότι κάνουμε συμβιβασμούς, αλλά ο κόσμος είναι τόσο άσχημος, που αμέσως το ένστικτό μας είναι να έρθουμε σε επαφή με τη σκοτεινή θεματολογία του φανταστικού που χαρακτήριζε τα πρώτα άλμπουμ, την πρώτη μουσική των Moonspell. Οπότε, περιμένετε ένα πολύ σκοτεινό gothic άλμπουμ, με πολλή μελωδία και πολλά τραγούδια που σε βρίσκουν κατευθείαν στην καρδιά. Όχι κάτι που πρέπει να ακούσεις πολλές φορές, αλλά κάτι που θα πάει κατευθείαν στις καρδιές των οπαδών. Ελπίζουμε, δηλαδή, γιατί ποτέ δεν ξέρεις!

Δυστυχώς, ο χρόνος μας τελείωσε, Φερνάντο, αλλά ήταν μεγάλη χαρά να μιλήσουμε μαζί σου.

Ευχαριστώ, χάρηκα για τη γνωριμία!

Κι εγώ χάρηκα για τη γνωριμία!

Φωτογραφίες: Πάνος Κοσμίδης