Black Sword Thunder Attack

Χαμογέλασα και ενθουσιάστηκα μόλις είδα το εξώφυλλο: ο αγαπημένος μου αλμπίνος, έφιππος, να κραδαίνει την «Καταιγίδα». Η οποία με τη σειρά της να αποτελεί το ήμισυ του ονόματος τούτης της μπάντας από την Καλαμπάκα. Μια χαρά λέω ως εδώ, πατώντας το play. Δεν τους γνώριζα, ούτε τον ντόρο που είχε δημιουργηθεί γύρω από αυτούς.

Εν ριπή οφθαλμού, μιλάμε για τις πρώτες νότες και τα πρώτα δευτερόλεπτα ακρόασης, το χαμόγελο πλάτυνε και ο ενθουσιασμός θέριεψε. Αυτά τα δευτερόλεπτα, ως άλλη προμνησία, με πήγαν πολλά χρόνια πίσω. Τότε, που κάποιο άλλο εξώφυλλο και κάποιες άλλες και συνάμα οικείες νότες, με είχαν βάλει στον κόσμο των Warlord. Και αυτή, η στιγμιαία ματιά στην «άλλη πλευρά», ολοκληρώθηκε μόλις τα πανέμορφα γυναικεία φωνητικά ακούστηκαν από τα ηχεία πρώτη φορά, για να αναφωνήσω "Lordian Guard!". Βλέμματα απορίας καρφώθηκαν πάνω μου από τους διπλανούς μου και εξαφανίστηκαν τη στιγμή που άρχισα περήφανος το air guitar μου.

Θαρρώ πως υπάρχει κενό να καλυφθεί στο χώρο του επικολυρικού μέταλ. Και οι Black Sword Thunder Attack ταιριάζουν ιδανικά σε αυτό. Νιώθω ότι η μουσική τους πρόταση βγαίνει αβίαστα και είναι ειλικρινής. Παίζουν αυτό που λατρεύουν και τίποτα παραπάνω. Σαν να νιώθουν, ότι σε αυτή τη μουσική κληρονομιά, δεν αρμόζει η λήθη. Στα χρόνια αναβίωσης του κλασικομεταλλικού ήχου, δε θυμάμαι να έχει γίνει παρόμοιο εγχείρημα, κάτι που μόνο ως θετικό εκλαμβάνεται.

Οι συνεχόμενες ακροάσεις των τεσσάρων τραγουδιών αυτής της κυκλοφορίας, διατήρησαν αμείωτο τον αρχικό ενθουσιασμό. Παράλληλα έκαναν και κάτι άλλο: έβαλαν πλάι του και κάποια ερωτήματα. Στην έκδηλη ηχητική ομοιότητα με τις μπάντες αναφοράς, θα προστεθεί μελλοντικά κάποιο στοιχείο που θα τους διαφοροποιεί; Θα το ήθελαν και οι ίδιοι κάτι τέτοιο; Έως ότου απαντηθούν αυτά (με κάποιο full length ενδεχομένως), το κάλεσμα του «Μαύρου Σπαθιού» ηχεί εκ νέου εκκωφαντικό. Η μουσική ξεχύνεται μελωδική, ωσάν των ρούνων από την «Καταιγίδα». Τις ψυχές μας διεκδικούν και οι δύο.