Ozzy Osbourne

Ordinary Man

Epic (2020)
Από τον Γιάννη Βόλκα, 24/02/2020
Αληθινό ή «ψεύτικο», το "Ordinary Man" είναι ένας απολαυστικός και συγκινητικός δίσκος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μια δεκαετία αναμονής είναι πολύς χρόνος. Για την ακρίβεια, πρόκειται για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μεταξύ δύο δίσκων του Ozzy Osbourne. Από τη μια οπτική πλευρά, το κενό συρρικνώθηκε αφού για χρόνια ήμασταν απασχολημένοι με τον τελευταίο δίσκο και κυρίως με την αποχαιρετιστήρια περιοδεία των Black Sabbath. Από την άλλη όμως, επιθυμούσαμε να δούμε τι θα μπορούσε να μας προσφέρει ο madman λίγο μετά τα 70 του χρόνια. Οι πρόσφατες περιπέτειες της υγείας του, οι οποίες δυστυχώς ακόμα κρατούν, μας έκαναν να το ζητάμε ακόμα περισσότερο και κατά κάποιο περίεργο τρόπο να μην μας ενδιαφέρει τόσο η ποιότητα του ίδιου του αποτελέσματος αλλά το γεγονός ότι ο ξεροκέφαλος γερόλυκος ακόμα δεν το βάζει κάτω.

Για να είμαστε ειλικρινείς, κανείς μας δεν περιμένει τον δωδέκατο δίσκο του Ozzy Osbourne για να αλλάξει η ζωή του. Ούτε, φυσικα, περιμένουμε να κυκλοφορήσει τον καλύτερο δίσκο της καριέρας του. Το "Ordinary Man" όμως στην ολότητά του, από τον τίτλο μέχρι τους στίχους αλλά και τις δηλώσεις του madman δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο ίδιος ο Ozzy δείχνει την ψυχική ανάγκη να παραμείνει κοντά μας. Έτσι επιστρέφει μετά από μια δεκαετία προτρέποντάς μας πραγματικα να ασχοληθούμε με έναν δίσκο ο οποίος, δυστυχώς, δεν αποκλείεται να είναι και ο επίλογος της μακρόχρονης καριέρας τους. Για φαντάσου, ο επίλογος του Ozzy, μισός αιώνας μετά τις καμπάνες και τη βροχή στο ομώνυμο Black Sabbath.

Υπάρχει όμως πραγματικός καλλιτεχνικός λόγος να ασχοληθεί κανείς με το "Ordinary Man"; Μετά από αλλεπάλληλες ακροάσεις μπορούμε πλέον να απαντήσουμε με σιγουριά ότι όχι μόνο υπάρχουν πολλά πράγματα να ανακαλύψεις στον «φετινό Ozzy» αλλά πρόκειται για έναν δίσκο πολύ καλύτερο από τους δύο προηγούμενους.

Θα τολμήσουμε να μαντέψουμε ότι το κρυφό χαρτί στην τράπουλα του "Ordinary Man" δεν είναι άλλο από τον Andrew Watt, όχι τόσο ως κιθαρίστας (αφού ο Ozzy είχε ανέκαθεν εξαιρετικούς μουσικούς συνοδοιπόρους) αλλά κυρίως από πλευράς σύνθεσης και παραγωγής. Κάθε κομμάτι του δίσκου έχει κατασκευαστεί με μαεστρία και ο δίσκος στο σύνολο του περιέχει πολλές κρυφές πινελιές οι οποίες παραπέμπουν ξεκάθαρα σε κομβικά σημεία του παρελθόντος δίνοντας έτσι την αίσθηση μιας μικρής ιστορικής αναδρομής.

Το εναρκτήριο "Straight To Hell" μας κέρδισε με το πρώτο "Allright Now" ούτως ή άλλως αλλά πρόκειται για μια αξιόλογη και δυναμική σύνθεση. Το "All My Life" που ακολουθεί είναι μεν γυαλισμένο αλλά παραπέμπει στις πολλές μελωδικές στιγμές που έχουμε απολαύσει στη δισκογραφία του Ozzy ενώ ο Andrew Watt λήγει το κομμάτι με ένα όμορφο και ουσιώδες solo κιθάρας. Τόσο τα παραμορφωμένο φωνητικά όσο και τα τύμπανα στην αρχή του "Goodbye" «βρωμάνε» "Iron Man" στο χιλιόμετρο ενώ το κομμάτι τελείωνει με ένα από τα πιο δυνατά ξεσπάσματα του δίσκου. Συνέχεια με την ομώνυμη μπαλάντα η οποία μπορεί μουσικά να μην είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά οι αυτοπεριγραφικοί στίχοι του Ozzy φέρνουν εύκολα δάκρυα στα μάτια. Έρχεται και η συμμετοχή του χαρακτηριστικού Sir Elton John για κερασάκι στην τούρτα και το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρα νικηφόρο. Στην τελική αυτό που ζητάς από μια μπαλάντα είναι το προαναφερθέν δάκρυ και μια μικρή ανατριχίλα και το "Ordinary Man" στο προσφέρει αυτό απλόχερα.

Στο "Under The Graveyard" ο Andrew Watt μάλλον είχε ήδη τον Post Malone στο μυαλό του αλλά άφησε τον Osbourne ουσιαστικά να ραπάρει μόνο του και πολύ καλά έκανε. Blues φυσαρμόνικα στην αρχή του "Eat Me" πριν καταλήξουμε σε πιασάρικο hard rock. Όμορφα μελωδικό το "Today Is The End" ενώ αρκετά διαφορετικό και από τα καλύτερα του δίσκου το "Scary Little Green Man" με τη συμμετοχή του Tom Morello. Με το "Holy For Tonight" μαλλόν το παρακάναμε με τα μπαλάντοειδή κομμάτια αλλά το "It's A Raid" έρχεται να γυρίσει τα πράγματα τελείως ανάποδα με μια βαβουριάρική σύνθεση που θα μπορούσαμε να βρούμε στις πιο punk στιγμές των Guns 'N' Roses (μην ξεχνάμε ότι έχουμε και τον Duff McKagan στο μπάσο). Εδώ βρίσκουμε και τον Post Malone στα φωνητικά αλλά και samples από θρυλικές ατάκες του madman.

Φτάνουμε έτσι στο τέλος του δίσκου με το πιο αμφιλεγόμενο κομμάτι, το "Take What You Want" το οποίο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το υπόλοιπο "Ordinary Man" αλλά ούτε με την υπόλοιπη δισκογραφία του Ozzy. Οι rappers Post Malone και Travis Scott αναλαμβάνουν τα ηνεία (το κομμάτι υπάρχει και στον τελευταίο δίσκο του Malone) αφού μιλάμε για μια σύνθεση που δεν έχει την παραμικρή επαφή με τη rock μουσική. Αν μου έλεγε κάποιος ότι λίγο πριν τα σαράντα μου χρόνια θα έβρισκα trap κομμάτι που να με ενθουσιάζει θα τον έλεγα τρελό. Το ίδιο μάλλον θα έκανε και ο ίδιος ο Ozzy αν του έλεγαν ότι θα συμμετέχει σε μια τέτοιου είδους μουσική σύνθεση. Δεδομένο ότι πολλοί από τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς δεν θα το δεχτούν αλλά πρόκεται για ένα πολύ όμορφο κομμάτι και θα τολμήσω να ξεστομίσω ότι αποτελεί μια από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές του δίσκου.

Δεν αποκλείεται όλα τα συναισθήματα που βιώνει κανείς ακούγοντας το "Ordinary Man" εν τέλει να είναι ένα ψέμα και ένα καλοφτιαγμένο τρικ παραγωγών και παραγόντων της μουσικής βιομηχανίας. Όπως προαναφέραμε, όλα δείχνουν τόσο καλά στημένα που δημιουργεί τις παραπάνω υποψίες. Σκεπτόμενοι όμως το μέγεθος της δημοσιότητας που λαμβάνει ακόμα και σήμερα ο Ozzy Osbourne, οφείλουμε να αποδεχτούμε ότι τίποτα πλεόν στην καριέρα του δεν έχει την αγνότητα των '70s. Στο τέλος της ημέρας αυτό που μετρά είναι το τι αισθάνεται κανείς ακούγοντας τον συγκεκριμένο δίσκο και αν θέλετε την προσωπική μου γνώμη, η απόλαυση είναι μεγάλη και η συγκίνηση ακόμα μεγαλύτερη. Τόση που οποιαδήποτε σκέψη αποχαιρετισμού φαντάζει αβάσταχτη.

  • SHARE
  • TWEET