Ανασκόπηση 2020: Modern Hard N' Heavy

Ο σκληρός ήχος του σήμερα, a.k.a. the new shit

Όσοι αρέσκονται να βλέπουν τη μουσική τους μέσα από είδη και υπό-είδη θα σας πουν ότι το alternative και το progressive είναι όροι που μπορούν να διαβαστούν με πολλούς τρόπους. Η ανάγνωση κατά κανόνα εξαρτάται από τα γούστα και το υπόβαθρο του ακροατή. Κάποιες φορές κι από τον αυτοπροσδιορισμό του εκάστοτε καλλιτέχνη. Αν σε εκείνες τις περιπτώσεις το μπέρδεμα είναι μία φορά λογικό, με αυτό που σε τούτες τις σελίδες λέμε modern hard & heavy είναι τουλάχιστον δύο.

Εδώ μέσα θα βρείτε από το τιμημένο grunge και εμπορικό ροκ που ξεφεύγει από την παραδοσιακή λογική μέχρι groove-άτο metal, το nü και κάθε λογής μπασταρδεμένο -core παρακλάδι. Όλα εκείνα τα ονόματα που παίζουν σε σκληρά χωράφια, αλλά αρνούνται να στριμωχτούν κάτω από παλαιάς κοπής ταμπέλες. Εκείνους που, όταν με το καλό επιστρέψουμε στα venues, θα παρακαλάμε να δούμε πριν παραμεγαλώσουν. Εκείνους που είδαμε να γιγαντώνονται από πρώτο χέρι. Εκείνους που βασίζουν τον ήχο τους στο σήμερα, αντί για το χθες.

Spotify playlist

The event of the year
Κι όμως συνέβη

System Of A Down

Περιμέναμε καρτερικά να ακούσουμε νέα μουσική υπό το όνομα των System Of A Down. Ο λόγος που τελικά τα καταφέραμε είναι πολύ λάθος, αλλά ο σκοπός της κυκλοφορίας των δυο νέων τραγουδιών ξεπερνά κατά πολύ τις όποιες μουσικές επιθυμίες έχει ο καθένας μας. Ένας ακόμα άδικος πόλεμος με θύμα την Αρμενία αποτέλεσε την αφορμή για να ηχογραφήσουν ως SOAD δυο τραγούδια που είχε γράψει για τους Scars On Broadway ο Daron Malakian κι αμέσως ακούγονται τόσο καλύτερα όταν αυτοί οι τέσσερεις τύποι τα αποδίδουν παρέα. Διότι, πέραν των υπολοίπων τα "Protect The Land" και "Genocidal Humanoidz" είναι τραγουδάρες για να ακούς στο repeat.

Main Stage
Οι μεγαλύτερες rock κυκλοφορίες

Marilyn Manson

Το "The Pale Emperor" ήταν η δουλειά που αναγέννησε τον Manson, αλλά το φετινό "We Are Chaos" ήταν τουλάχιστον εξ’ ίσου καλό. Μετά από μια μακρά περίοδο που «ψαχνόταν», πλέον φαίνεται να έχει κατασταλάξει και αυτός είναι κάτι σαν ένας δίσκος προσωπικού εξαγνισμού. Χωρίς τα πολλά gimmicks που μας είχε συνηθίσει στο παρελθόν, ο Manson μίλησε πολύ περισσότερο μουσικά και πολύ λιγότερο οπτικά, μιας και πάρκαρε (για τα καλά; ποιος ξέρει) τις περσόνες τις οποίες έχει ενδυθεί παλιότερα. Μακάρι το μέλλον να είναι το ίδιο λαμπρό με το παρόν.

Corey Taylor

Δεν πα να λέει ο καθένας ό,τι θέλει. Ο Coreyείναι γαμώ τους τύπους και γαμώ τους μουσικούς/τραγουδιστές. Για πρώτη φορά σε σόλο προσπάθεια, έξω από την ασφάλεια των Slpiknot και των Stone Sour γράφει feelgood τραγούδια, με κάποια από αυτά (πχ "Black Eyes Blue", "Samantha's Gone", "Kansas") να είναι ως και εξαιρετικά, ενώ επιχειρεί και κάποιες ενδιαφέρουσες συνεργασίες ("CMFT Must Be Stopped") που δεν θα χώραγαν σε κάποιο από τα συγκροτήματά του. Γενικώς, το "CMFT" τα καταφέρνει παραπάνω από καλά, χωρίς κατ’ ανάγκη να συγκλονίζει.

Biffy Clyro

Οι Σκωτσέζοι πλήρως συνειδητοποιημένοι εδώ και καιρό για το rock stardom που έχουν καταφέρει, ιδρώνουν μεν την φανέλα αλλά φαντάζει ότι αποτέλεσμα σαν το "A Celebration Of Endings" παράγεται άκοπα και με φυσική απλότητα και συνέπεια. Ωστόσο δεν επαναπαύονται στις δάφνες τους και ο frontman Simon Neil σε τρομερή φόρμα γράφει μερικά από τα ομορφότερα τραγούδια τους ("Weird Leisure", "Instant History") και μας δίνουν συνολικά ένα πανέμορφο album με πολλές διαφορετικές στιγμές, αναμιγνύοντας διαφορετικά είδη και επιρροές με ένα αισιόδοξο λυρικό υπόβαθρο (γράφτηκε προ-COVID) και εν τέλει πρόκειται για ένα πανέμορφο και διασκεδαστικό album.

Dizzy MIzz Lizzy

Με τεράστια εμπορική επιτυχία μόνο στη Δανία και στην Ιαπωνία, κάπου στα 90s,και με ένα εικοσαετές διάλειμμα, οι Dizzy Miss Lizzy επέστρεψαν από το πουθενά στη δισκογραφία πριν τέσσερα χρόνια και πλέον χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις (μάλλον) έγραψαν τον πιο ώριμο και ενδεχομένως καλύτερο δίσκο της καριέρας τους. Στο "Alter Echo" με έναν περίεργο τρόπο, δίχως να προκύπτει εύκολα τι είναι αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει, συμβαίνουν πολλά ωραία πράγματα. Το riff του "In The Blood", η φορτισμένη ατμόσφαιρα του "The Middle", το υπέροχο roller coaster του 25λεπτου "Amelia"...

Machine Gun Kelly

Ένας από τους μεγαλύτερους rock δίσκους της χρονιάς που έφυγε, με εμπορικούς όρους τουλάχιστον, κυκλοφόρησε από ένα όνομά που έχει τόση σχέση με το ύφος όσο οι blink-182 με το metal. Πέρα από τις όποιες αναγνώσεις και τις απόπειρες εύρεσης λογικής, το γεγονός παραμένει. Η άνεση με την οποία το "Tickets To My Downfall" σκαρφάλωσε σε charts λέει μόνο τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή βρίσκεται στα πραγματικά μεγάλα τραγούδια του (βλ. "Bloody Valentine", "Forget Me Too") και τη χημεία του ξανθού μπροστάρη με τον Travis Barker.

Check also: Alter Bridge - "Walk The Sky 2.0"

Second Stage
Φρέσκο σύγχρονο rock

Seether

Οι σταθερά τίμιοι Νοτιοαφρικανοί έμειναν και φέτος συνεπείς στο post-grunge που υπηρετούν από την αρχή της ύπαρξής τους. Από το "Si Vis Pacem, Para Bellum"‘ κονομήσαμε μερικά ακόμα ωραία τραγούδια στον κατάλογο των Seether όπως το "Dangerous" και το "Bruised And Bloodied". Ο δίσκος όμως εκτός από τους κράχτες παρουσιάζει ηχητική ποικιλία, νεύρο, ωραίες μελωδίες, ένταση. Με την παραγωγή να γίνεται πια in-house, από τον τραγουδιστή Shaun Morgan, οι Seether πορεύονται αυτόνομα και παίζουν ακριβώς αυτό που θέλουν. Μας αρέσει.

Creeper

Μετά την ανακοίνωση της επανένωσης των My Chemical Romance στο τέλος του 2019, το "Sex, Death & The Infinite Void" είναι ό,τι πιο My Chemical Romance έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια στον τρελό αυτό κόσμο. Το σχήμα από το Southampton ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη του για τα τραγούδια, τη θεατρικότητα και τις διδαχές του Gerard Way γενικότερα. Κι αν στην πρώτη τους απόπειρα έμοιαζαν να συνεσταλμένοι, εδώ ξεψαρώνουν για τα καλά. Βάφονται έντονα, φωνάζουν φίλους με πνευστά, τραγουδάνε τις ιστορίες τους και χορεύουν σα να μην υπάρχει αύριο.

Smith & Myers

Ξεκίνησε σαν ιδέα όταν ο τραγουδιστής (Brent Smith) κι ο κιθαρίστας (Zach Myers) των Shinedown έπαιζαν ακουστικές εκτελέσεις διασκευών σε μια ραδιοφωνική εκπομπή και προέκυψε όταν αστειευόμενος ο Brent απάντησε επί σκηνής ότι θα βγάλουν ένα διπλό άλμπουμ. Τα "Volume 1" και "Volume 2" τα λες περισσότερο 2 EP, αλλά και πάλι κράτησε το λόγο του. Σε αυτά περιλαμβάνονται τόσο νέες, δικές τους συνθέσεις, όσο και διασκευές, που είναι άλλοτε αδιάφορες, άλλοτε καλές κι άλλοτε καταπληκτικές. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το αποτέλεσμα του εγχειρήματος ακούγεται πολύ-πολύ ευχάριστα.

Boston Manor

Ο τρόπος που ετούτη η παρέα από το μεγάλο νησί καταφέρνει να παντρέψει τον εμπορικό punk rock ήχο με poppy μελωδίες, σύγχρονη emo αισθητική και ξεφωνημένα ραδιοφωνικές alternative ανησυχίες είναι άξιος προσοχής. Το "Glue" συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει ο σχεδόν-breakthrough προκάτοχός του. Σε πείσμα της εταιρικής λογικής ωστόσο δεν μένει στάσιμο στην ζώνη ασφαλείας του, αλλά δοκιμάζει την τύχη του και έξω από αυτήν. Το αποτέλεσμα είναι πενήντα λεπτά γεμάτα κολλητικούς ρυθμούς, hooks και έναν όμορφο μικρό genre πανικό.

Sevendust

Για τους πολύ τακτικούς Αμερικανούς φέτος είχε έρθει η ώρα για νέα δουλειά. Το "Blood & Stone" κινείται στα μονοπάτια του ήχου που έχουν διαμορφώσει μέσα σ’ αυτά τα 25 χρόνια της καριέρας τους - τούτη τη φορά έβαλαν και λίγα ηλεκτρονικά στοιχεία. Πέρα από το πρώτο single που ήταν ένας φόρος τιμής στον Chris Cornell (διασκευή "The Day I Tried To Live"), ο Clint Lowery έγραψε και πάλι τραγούδια για έναν τίμιο δίσκο που λογικά ικανοποίησε το κοινό των Sevendust, αλλά και που δύσκολα τους έφερε καινούργιο.

Check also: Pvris - "Use Me"

Once upon a time in Seattle
Το grunge, όπως τότε

Pearl Jam

Εδώ και αρκετά χρόνια τα άλμπουμ των Pearl Jam μπορεί να μην έχουν την εκθαμβωτική λάμψη που είχαν στο ξεκίνημα της καριέρας τους, αλλά ωριμάζουν πολύ όμορφα στο χρόνο. Ένα εκ των στοιχείων που κάνει το "Gigaton" να ξεχωρίζει από τις πιο πρόσφατες δουλειές των θρύλων του Seattle είναι ότι σε κερδίζει εξαρχής. Ένα ακόμα είναι πως σε κάνει να κοντοσταθείς και να θαυμάσεις το πόσο φρέσκια και υπέροχη ακούγεται η μπάντα σε τραγούδια όπως το "Dance Of The Clairvoyants". Γενικά, αφήνει πολλά χαμόγελα σε όποιον είναι οπαδός κι όχι περιστασιακός ακροατής. Περισσότερα του αναμενομένου.

Stone Temple Pilots

Με τραγουδιστή από reality; Ναι, αμέ. Στο φετινό "Perdida" οι παλιόφιλοι από το San Diego μας παρέδωσαν έναν ημιακουστικό δίσκο με όμορφες μελωδίες και με ενορχηστρώσεις που αποτελούν την ήρεμη δύναμή του. Το songwriting βρίσκεται σε πολύ καλό επίπεδο και ο δίσκος ακούγεται μονορούφι από την αρχή ως το τέλος. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι έως και χαρούμενος. Μια δουλειά που δείχνει ότι οι Πιλότοι αντιμετώπισαν και διαχειρίστηκαν την απώλεια, εν τέλει ξορκίζοντάς τη. Είναι ωραίο να τα λέμε ακόμα με φίλους από τα παλιά.

Chris Cornell

Προσπαθώντας να είμαστε όσο πιο αντικειμενικοί γίνεται, θα πούμε ότι το "No One Sings Like You Anymore , Vol. 1" δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο στον μύθο του Cornell. Έχοντας όμως στο μυαλό το πόσο οριστικός είναι ένας θάνατος, το υλικό από έναν τόσο αγαπημένο καλλιτέχνη που πλέον δε θα μπορέσουμε να απολαύσουμε ξανά να δημιουργεί θα είναι πάντα με έναν τρόπο ευπρόσδεκτο. Ωραίο ήταν που ακούσαμε Guns και E.L.O. και Lennon με τη μοναδική και τόσο γλυκιά φωνή του Chris. Μάλλον θα ξανακούσουμε κιόλας, όπως υπόσχεται το "Vol. 1".

Bush

Άλλοι κοιτάνε να αφήσουν πίσω το παρελθόν, τούτοι εδώ στο "The Kingdom" το ξαναεπισκέφθηκαν, το κοίταξαν στα μάτια και το έκαναν και με επιτυχία. Στην πιο καλή τους μάλλον δουλειά από τότε που ο Βρετανός (ακόμα μου ακούγεται σαν τρολλάρισμα) Gavin Rossdale τους επανένωσε, έχουμε έναν νευρώδη, φρέσκο και ολοκληρωμένο δίσκο. Ξεχωρίζουν λίγο περισσότερο τα "Blood River", "Undone", "Bullet Holes" και το ομότιτλο, αλλά αυτή η βουτιά προς τα πίσω έχει αρκετές ωραίες φιγούρες.

Grey Daze

Πριν τις παγκόσμιες περιοδείες και τις πλατίνες και την καθιέρωσή του ως ενός από τους μεγαλύτερους ροκ αστέρες της γενιάς του, ο Chester Bennington τραγουδούσε σε ένα μικρό σχήμα με το όνομα Grey Daze. Ανάμεσα στα '90s και τις εφηβικές ηλικίες των μελών, δεν είναι να απορεί κανείς που ο ήχος τους χρωστούσε κάμποσα στο grunge. Η επιλογή για επανηχογράφηση του οργανικού μέρους των τραγουδιών δίνει μία πιο σύγχρονη πινελιά στο "Amends". Τα κρατημένα από τότε tapes των φωνητικών, από την άλλη, είναι αρκετά για να σηκώσουν την τρίχα κάγκελο.

Modern metal frontline
Μεγάλα σύγχρονα metal ονόματα

Deftones

Επιστροφή στη φόρμα μετά από διάλειμμα ενός μέτριου δίσκου για τους Καλιφορνέζους. Το "Ohms" φέρει δικαίως και περήφανα το όνομα των Deftones. Ο Terry Date επέστρεψε μετά από πολλά χρόνια πίσω από την κονσόλα και έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να θυμίζει ο δίσκος παλιότερους Deftones ηχητικά. Ο Moreno παραμένει τρομερό λαρύγγι, ενώ τα riffs του Carpenter ευτυχώς δεν έχουν επηρεαστεί από την τρικυμία εν κρανίω που τον τυρρανά. Το ομότιτλο και το "Genesis" είναι χαρακτηριστικά δείγματα. Γερή επιστροφή για τους ηγέτες του nu, την ευχαριστηθήκαμε.

Bring Me The Horizon

Ορίστε και ένα album γραμμένο μέσα στο lockdown, σε αυτά τα σκληρά και αποτυχημένα όπως της Αγγλίας όπου οι ελευθερίες σου έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο και ωστόσο η κατάσταση γίνεται ολοένα και πιό μίζερη. Το "Survival Horror", πρώτο από τα τέσσερα EPs που θα μας δώσουν με τίτλο "Post Human" είναι κάτι παραπάνω από ένα EP. Πρόκειται για ένα συνοθύλευμα cyberpunk, αγριεμένου, πειραματικού, διασκεδαστικού και 100% BMTH. Οι συνεργασίες με Yungblud, Amy Lee και Babymetal είναι γαμάτα διασκεδαστικές και όσοι ξίνισαν με το "Amo" θα το ξανασκεφτούν.

Touché Amoré

Πιο μελωδικό από τους προκατόχους του, το "Lament" είναι ένα ακόμα δείγμα μιας μπάντας σε ακμή. Τα φωνητικά του Jeremy Bolm συνεχίζουν να είναι σκισμένα, δε θα μπορούσε άλλωστε να γίνει και αλλιώς. Αυτή τη φορά οι Αμερικανοί έχουν γείρει λίγο περισσότερο προς τη μελωδία σε σχέση με τη σκληράδα. Το "Reminders" είναι ίσως το πιο πιασάρικο τραγούδι που είχαν κάνει ποτέ μέχρι τώρα, ενώ το "Limelight" το πιο διαφορετικό. Δίσκος που τον απολαύσαμε.

Trivium

Σε όσους αρέσκονται στον σύγχρονο ήχο, στο"What The Dead Men Say"συνεχίζουν από εκεί που μας άφησαν με την προηγούμενή τους δουλειά. Μελωδικό, γκρουβάτο, μοντέρνο metal με αρκετά hooks και τεχνική μουσική. Εδώ κατάφεραν να τα συνδυάσουν όλα αυτά εξίσου πετυχημένα με το "The Sin And The Sentence", με το αποτέλεσμα να είναι ένας σφιχτοδεμένος και κολλητικός δίσκος. Κολλητικός με την έννοια ότι συχνά η μία ακρόαση μπορεί να φέρει στο καπάκι και τη δεύτερη.

Sylosis

Μετά την ένταξη του Josh Middleton στους Architects, το μέλλον του προσωπικού του σχήματος έμοιαζε αβέβαιο. Η απάντηση που δίνει ο Βρετανός μέσω του "Cycle Of Suffering" δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Το γκάζι μένει πατημένο στο πάτωμα. Το κρασί δεν νερώνεται ούτε λίγο. Η μία ριφφάρα διαδέχεται την άλλη. Οι μελωδίες είναι εκεί, χωρίς να καπελώνουν το χτύπημα. Οι κιθάρες είναι το άλφα και το ωμέγα. Τεχνικές αλλά μετρημένες. Το ότι βγάζουν τόσο βάρος με κανονικό κούρδισμα είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού.

Heavy stuff
Μοντέρνα metal άλμπουμ που αξίζουν προσοχή

Sepultura

Ελάχιστες μπάντες μπορεί κάποιος να σκεφτεί που να υποσκελίζουν σε συνέπεια τους Βραζιλιάνους. Έχοντας ξανανιώσει ηχητικά μετά την προσθήκη του drummer-χταποδιού Eloy Casagrande, το φετινό "Quadra"είναι η δεύτερη σερί δισκάρα τους μετά το "Machine Messiah". Όσο κι αν ακούγεται ίσως κοινότοπο, ο δίσκος είναι φρέσκος, πράγμα απίστευτα δύσκολο για συγκρότημα με το πλήθος και την ποιότητα των δουλειών των Sepultura. Ο Derrick Green, που κοντεύει πια τα 25 χρόνια στη μπάντα, μας δείχνει και μια πιο ήρεμη, καθαρή πλευρά των φωνητικών του. Δίσκος για λιώσιμο.

Body Count

Το αξιοπρεπέστατο"Carnivore" τροφοδοτούν η αδικία, η αστυνομική βία, οι διακρίσεις, ο ρατσισμός που βιώνει η πατρίδα των Body Count. Το "Point The Finger" ήταν από τα τελευταία πράγματα που έκανε ο Riley Gale, το βίντεο του "Bum-Rush" το λες και λίγο προφητικό με βάση αυτά που έγιναν στο Καπιτώλιο πρόσφατα, μέχρι και με την Amy Lee συνεργαστήκανε. Η συνταγή της μίξης εκ διαμέτρου αντίθετων μουσικών είχε πάλι εύγεστο αποτέλεσμα φέτος. Οι Body Count είναι ακόμα εδώ και, δυστυχώς, έχουν και λόγους ύπαρξης.

Killer Be Killed

Η πρώτη σύμπραξη μεταξύ των Max Cavalera, Greg Puciato και Troy Sanders με το ομότιτλο άλμπουμ των Killer Be Killed ξεπέρασε τόσο τις προσδοκίες όσο και την πλειονότητα των λεγόμενων supergroup ως προς το τελικό του αποτέλεσμα. Προσθέτοντας τον Ben Koller (Converge) στην ομάδα τους, η προσμονή για το δεύτερο άλμπουμ έγινε ακόμα πιο έντονη, με το "Reluctant Hero" να μην απογοητεύει, αλλά και να μην καταφέρνει να εντυπωσιάσει όσο το ντεμπούτο. Μεστό, σκοτεινό, βαρύ, έχει ως πρωταγωνιστή των Puciato αλλά και πάλι η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στην ποικιλία που προσφέρει η συνύπαρξη των τριών μουσικών, σε μια δουλειά που πιστοποιεί την αξία της ύπαρξης αυτού του project.

Amaranthe

Achievement unlocked για τους Σκανδιναβούς που κατάφεραν να κυκλοφορήσουν έξι δίσκους σε μία δεκαετία. Ο ήχος του "Manifest" ακολουθεί τη γνωστή πλέον συνταγή επιτυχίας. Ξεδιάντροπα catchy μελωδίες, διαρκείς εναλλαγές σε τριπλά φωνητικά, metal δέσιμο. Τα πειράματα διατηρούνται για γαρνιτούρα. Η Elize Ryd αναμενόμενα στέκεται στο κέντρο. Οι Molin & Englund ακολουθούν από κοντά. Στους περίπου τέσσερις μήνες από την κυκλοφορία του, το κλιπ του "Archangel" μετρά 1,5+ εκατομμύρια προβολές, κι αυτό κάτι έχει να πει.

Heaven Shall Burn

Οι αειθαλείς Γερμανοί συνεχίζουν τον αγώνα τους. Την ώρα που συνοδοιπόροι τους αλλάζουν δρόμους ή «ωριμάζουν», αυτοί επιμένουν να κουβαλάνε τη σημαία του ευρωπαϊκής κοπής metalcore που τους ανέδειξε. Το "Of Truth & Sacrifice" είναι ό,τι πιο φιλόδοξο έχει δώσει το σχήμα, όντας διπλό άλμπουμ και με το disc-B να περιλαμβάνει αρκετούς πειραματισμούς. Στο τέλος της μέρας όμως οι δημιουργοί του δικαιώνονται. Μόνο το κλείσιμο του "Weakness Leaving My Heart" αρκεί για να σβήσει κάμποσους από εκείνους που θέλουν να λένε ότι παίζουν μελωδικό death τα τελευταία αρκετά χρόνια.

More heavy stuff
Μοντέρνα metal άλμπουμ που αξίζουν προσοχή, μέρος β'

In Hearts Wake

"Our house is on fire" λέει η Greta Thurnberg στην εντυπωσιακή έναρξη του "Kaliyuga" των οικολόγων Αυστραλών, ένα από τα πιό επίκαιρα και κορυφαία metalcore albums του καταραμένου 2020. Απίστευτο groove εμποτισμένο με glitches, electronica, drum’n’bass και πολλές συνεργασίες σε ένα κάλεσμα στην ανθρωπότητα να ξυπνήσει και να σπάσει την αλυσίδα της αυτοκαταστροφής. Εξελίσσουν τον ήχο τους, κάθε στίχος που βγαίνει από το στόμα του Jake Taylor έχει κάτι να πει και υπάρχει μια διέπουσα μελωδικότητα που το κάνει ακόμα ελκυστικότερο και το μηνυμα του πιό μεταδοτικό.

Make Them Suffer

Το metalcore της δεκαετίας του 2000 κρατάει ακόμα. Μπορεί το κουιντέτο από την Αυστραλία να ξεκίνησε από πιο ακραίους χώρους, ωστόσο το τέταρτο ολοκληρωμένο βήμα τους βρίσκει να κοιτάνε με προσήλωση μία από καιρό περασμένη εποχή. Δεν το κάνουν βεβιασμένα. Δεν ακούγονται αναχρονιστικοί. Τα πλήκτρα και οι εναλλαγές στα φωνητικά έχουν κάθε άλλο παρά διακοσμητικό ρόλο. Το συναίσθημα που βγάζει το "How To Survive A Funeral" μοιάζει βγαλμένο από τις μέρες που η σκηνή καθιερωνόταν, συνδυάζοντας γρυλίσματα και breakdowns με μεγάλες μελωδίες.

In This Moment

Έβδομο άλμπουμ για την Maria Brink και το σχήμα της, και τέταρτο για την μετά-"Blood" εποχή. Τα industrial-ish ηλεκτρονικά στοιχεία βρίσκονται για άλλη μία φορά στο επίκεντρο. Από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο του "Mother" δεν υπάρχει η παραμικρή υποψία αμφισβήτησης προς το πρόσωπο της μεγάλης πρωταγωνίστριας. Οι pop ευαισθησίες παραμένουν έντονες. Οι core ημέρες μοιάζουν με μισοξεχασμένο όνειρο. Τα απαραίτητα singles ξεχωρίζουν από μακριά. Η συνεργασία με Lzzy Hale και Taylor Momsen στη διασκευή του "We Will Rock You" είναι κανονική υπερπαραγωγή.

The Amity Affliction

Μην το πείτε comeback. Όσο κι αν θα το θέλατε. Όσο κι αν τα πρώτα δείγματα μπορεί να άφηναν τέτοιες εντυπώσεις. Όσο κι αν οι ισορροπίες επανέρχονται σε πιο λογικά επίπεδα μετά το στραπάτσο του '17. Οι Birch, Stringer & Co. με το "Everyone Loves You... Once You Leave Them" συνεχίζουν από εκείνο το μπερδεμένο σημείο που είχαν αφήσει τότε, αλλά για καλή μας/τους τύχη θυμούνται να κοιτάξουν λίγο προς τα πίσω και να θυμίσουν πώς κέρδισαν μία ξεχωριστή θέση στον σύγχρονο metalcore μικρόκοσμο.

Bury Tomorrow

Αν είναι κάτι που λατρεύω στην μουσική που ακούω είναι όταν αυτή συνοδεύεται από πραγματικά και όχι δήθεν μηνύματα με νόημα. Πολλοί προσπαθούν αλλά λίγοι το καταφέρνουν σαν τους Βρετανούς με τον frontman Dani Winter-Bates ο οποίος εργάζεται κανονικά στο NHS και βοηθά ενεργά στο τομέα της ψυχικής υγειας. Παράλληλα μας δίνει και δισκάρες όπως το "Cannibal". Το έκτο τους album δεν είναι καινοτόμο ή πειραματικό είναι όμως το εκρηκτικό metalcore που με συνέπεια παραδίδουν όλα αυτά τα χρόνια. Catchy μελωδίες, headbanging, χορευτικά ριφς σε μια ηθική και κορυφαία metalcore κυκλοφορία.

Nü x Core
Nu-metal: Η Επιστροφή

Code Orange

Ίσως η κορυφαία metal κυκλοφορία του 2020. Ο συνδυασμός των glitches, της electronica με το θρασύτατο και βαρύ ωμό ήχο των CO είναι ο ήχος της νέας εποχής που ερεθίζει συντηρητικά αυτιά σε όλα τα genres και ωστόσο παραμένει προσβάσιμο και δεν χρειάζεται να έχεις είκοσι μουσικά πτυχία για να απολαύσεις την δηθενιά που πολλά groups εκεί έξω προβάλλουν ως τέχνη. Προοδευτικό και πολυποίκιλο, το "Underneath" σε τραβάει από την αρχή και δεν σε αφήνει να βγεις από το rabbit hole ούτε δευτερόλεπτο. Το βάζεις στο τέρμα με κίνδυνο να τραυματίσεις τα αυτιά σου και να ενοχλήσεις τη γειτονιά αλλά κομμάτια όπως το "Last Ones Left" και "You And You Alone" το απαιτούν. Συνοδεύεται με ένα ποτήρι κρασί και μετέπειτα ακρόαση του ακουστικού διαμαντιού "Under The Skin".

Loathe

Αν τη χρονιά που πέρασε οι Code Orange ήταν το φανταχτερό cover story για τον σύγχρονο μεταλλικό κόσμο, οι Loathe ήταν το γουστόζικο feature λίγες σελίδες πιο μετά. Στα πρώτα βήματά της, η παρέα από το Liverpool έπαιζε σε σχετικά προβλέψιμα core μονοπάτια. Στο δύσκολο δεύτερο άλμπουμ τα πράγματα αλλάζουν. Πίσω από τα σκισίματα και τον σκοτεινιασμένο όγκο, διακρίνεται η φιγούρα ενός λευκού πόνι. Τα σκληρά σημεία παίρνουν κεφάλια. Τα μελωδικά καρφώνονται στο μυαλό με τη μία. Το "I Let It In And It Took Everything" είναι ένας μικρός θρίαμβος του σύγχρονου σκληρού ήχου.

Ocean Grove

Το παράξενο post-hardcore ξαδέρφι του nu-metal, γνωστό και ως Ocean Grove, συνεχίζει ακάθεκτο την πορεία του. Μετά την πρώτη ημιχαοτική πρώτη συνάντηση, τη δεύτερη φορά τα πράγματα φαίνονται κάπως πιο λογικά. Στον βαθμό του δυνατού τουλάχιστον. Εύκολη ωριμότητα δεν διακρίνεται στον ορίζοντα. Για σοβαρότητα ούτε λόγος. Το υλικό του "Flip Phone Fantasy" είναι πιασάρικο και groovy και φωτεινό ως εκεί που δεν πάει, κι ενώ αδειάζει επιδεικτικά το κοκτέιλ του σε κάθε ταμπέλα, αφήνει μια παραδόξως συνεκτική αίσθηση.

Fever 333

Μετά τη δολοφονία του George Floyd, ο frontman των Fever Jason Aalon Butler, συμμετείχε ενεργά στις πολυήμερες πορείες διαμαρτυρίες του Black Lives Matter. Μετά κλείστηκε στο studio για να γράψει μουσική. Και η μουσική του "Wrong Generation" EP είναι γεμάτη οργή, ένταση και αντίδραση ενάντια στη βία και την αδικία. Εκμεταλλευόμενοι το φανταστικό τους ντεμπούτο οι Fever 333 έχουν πλέον τη προσοχή μας και θέλουν να περάσουν το μήνυμα της εξέγερσης και της αγανάκτισης τους. Ένα αδυσώπητο μίγμα hip-hop, punk, metal και πολιτικού ακτιβισμού με το μήνυμα ‘You fucked with the wrong generation'.

Crossfaith

Στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου ξέρουν από πάρτυ. Το κουιντέτο από την Osaka έχει δώσει κάμποσες φορές διαπιστευτήρια στην κάτι παραπάνω από δεκαετή πορεία του, και δεν απογοητεύει ούτε με το "Species". Τα είκοσι λεπτά του ΕΡ είναι γεμάτα νεύρο, ιδρώτα, ηλεκτρονικά περάσματα, χοροπηδηχτά κοψίματα και μεταλλικά ξεσπάσματα. Οι πειραματισμοί (βάζετε ελεύθερα εισαγωγικά) διατηρούνται σε χαμηλά επίπεδα και η πίστη στη γνωστή nü-meets-electronic-meets-core συνταγή στέφεται με επιτυχία για ακόμα μία φορά.

Check also: Omerta - "Hyperviolence"

The strange ones
Ζουν ανάμεσά μας

Enter Shikari

Όντας οι ίδιοι άνθρωποι από την αρχή της δισκογραφικής τους παρουσίας, φέτος είπαν να ρίξουν σ’ ένα μίξερ όλα τα συστατικά που τους έχουν διαμορφώσει. Το κάνανε σε ισόποσες δόσεις και το αποτέλεσμα δεν ήταν αχταρμάς, αλλά το φιλόδοξο, πομπώδες, uptempo μα και ισορροπημένο "Nothing Is True & Everything Is Possible". Χωρίς να είναι καταπληκτικός, είναι ένας ωραίος δίσκος που σε κάνε όχι μόνο να τον ακούς και να τον τραγουδάς, αλλά και να τον χορεύεις.

Poppy

Ένα όμορφο και γλυκό κορίτσι φοράει corpse paint και τραγουδά pop metal σε μια από τις σουρεαλιστικότερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Χωρίς να εντάσσεται αποκλειστικά σε κάποιο συγκεκριμένο genre το "I Disagree" υπηρετεί πρωτίστως την τέχνη όπως αυτή την αντιλαμβάνεται. Αθωότητα και γλύκα συνδυασμένα με industrial, electronica και kawai metal και στίχους για τσιχλόφουσκες μέχρι κανιβαλισμό. Με μικρή διάρκεια, είναι ένα συμπυκνωμένο σφηνάκι της νέας γενιάς millennial καλλιτεχνών που με το ένα χέρι ποστάρουν videos για τους followers τους και με το άλλο δημιουργούν ακατάπαυστα content που ευτυχώς στην περίπτωση της Poppy είναι και προκλητικό και ενδιαφέρον.

Greg Puciato

Το πρώτο σόλο album του frontman των Dillinger Escape Plan, ήταν αναπόφευκτο να μην ξεφύγει από το ρανταρ μας. Και ακούγοντας για παράδειγμα το "Creator of God" καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται για ένα απλό album. Όλες οι εκφάνσεις του Puciato φαίνονται διάσπαρτες στο "Child Soldier Of God" από την αγριάδα των DEP μέχρι πιό electronica, NIN ως και χαλαρές στιγμές στο "Through The Walls". Η πολυπλοκότητα του το καθιστά δύσκολο στην ακρόαση αλλά αν εμβαθύνεις σε αυτό θα σε ανταμείψει με μια αντιπροσωπευτική ματιά σε ένα μέρος της ψυχής ενός σημαντικότατου μυαλού της σύγχρονης μουσικής.

Puscifer

Μεγάλωσε και ηρέμησε πια λίγο ο αγαπημένος μας οινοπαραγωγός. Στον τέταρτο δίσκο των Puscifer, του πιο πειραματικού project του Maynard James Keenan, οι κιθάρες αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση, τα ηλεκτρονικά μπλιπλίκια, κανόνα, η παραγωγή, άσσο στο μανίκι και οι στίχοι εγγύηση. Στα φωνητικά η εκφραστικότητα έχει αλλάξει πεδίο και έχει μετακινηθεί εντελώς από τις πολλές εντάσεις. Το "Existential Reckoning" βρίσκει τον Keenan και τους υπόλοιπους και πάλι σε καλό φεγγάρι, με το αποτέλεσμα να δικαιώνει την αναμονή.

Mike Shinoda

Ανάμεσα στο χάος της πανδημίας και τη μεγάλη επέτειο του "Hybrid Theory" ο πολυπράγμων κύριος Shinoda αποφάσισε να πείσει και τους πιο παράξενους ότι στον κόσμο της πληροφορίας δεν υπάρχουν όρια και πρέπει. Η ελευθερία λόγω πρότερου βίου σίγουρα έπαιξε ρόλο. Η ευκολία όμως με την όποια έφερε ένα μέσο όπως το Twitch στα μέτρα του, είναι επιβεβαίωση ταλέντου και ανοιχτομυαλιάς. Το αποτέλεσμα όπως καταγράφηκε στα, όχι ένα όχι δύο αλλά τρία, "Dropped Frames" είναι κάτι περισσότερο από απλά ενθύμια για όσους συντονίζονται κάθε τόσο στο κανάλι του δημιουργού.

Check also: Ghøstkid - "Ghøstkid"

Meh
Οι απογοητεύσεις

Five Finger Death Punch

Εδώ και μερικά άλμπουμ, αναρωτιέμαι αν πραγματικά μου άρεσαν ποτέ οι 5FDP ή είναι ιδέα μου. Μετά βάζω το "War Is The Answer" και επιβεβαιώνω ότι καλά θυμάμαι. Από ένα σημείο και μετά - με ελάχιστες εξαιρέσεις - γράφουν τόσο προκάτ τραγούδια, που πλέον δεν μπορεί να αγνοηθεί ούτε η κάκιστη αισθητική που (κακά τα ψέματα) λίγο-πολύ πάντα είχαν. Και το αστείο είναι πως όσο χειρότεροι γίνονται, τόσο μεγαλώνουν εμπορικά. Είμαι σίγουρος ότι το "F8" φιγουράρει σε κάποια λίστα με τα metal άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις. Θα μου πείτε «εδώ το βλέπουμε σε λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ Αυτό σε πείραξε;». Δίκιο θα έχετε, τι να πω…

Black Stone Cherry

Οι Black Stone Cherry είχαν την τύχη να βρεθούν εξαρχής κάτω από την στέγη της κραταιής ακόμα Roadrunner, η οποία ταίριαξε ιδανικά τις νότιες ρίζες τους με το πιο μοντέρνο hard rock, βοηθώντας τους να κυκλοφορήσουν τέσσερα εξαιρετικά άλμπουμ. Μετά την κατάρρευση της Roadrunner και την μεταγραφή τους στην Mascot οι ίδιοι δηλώσαν επιτέλους απελευθερωμένοι από τα εμπορικά δεσμά που τους επέβαλλαν, αλλά τα αποτελέσματα δικαιώνουν μάλλον την πρώην εταιρεία τους. Στο τρίτο άλμπουμ από την αλλαγή δισκογραφικής και μετά παραμένουν μια πραγματικά καλή μπάντα, φαίνονται ειλικρινείς και ευχαριστημένοι με αυτό που κάνουν, αλλά κάτι μοιάζει να έχει χαθεί στο δρόμο.

Lamb Of God

Στο όγδοο τους εγχείρημα οι Αμερικανοί βετεράνοι του core groovers δεν έχουν και πολλά να αποδείξουν ειδικά μετά το αριστουργηματικό "VII: Sturm Und Drang". Και η σύγκριση με το παρελθόν είναι αναπόφευκτη και εν μέρει άδικη. Οκ ο ομότιτλος δισκος τους δεν είναι με τίποτα ο καλύτερος και σε σημεία απογοητεύει αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι για πέταμα. Η αλλαγή drummer σίγουρα έφερε αλλαγές στη χημεία της μπάντας αλλά ο Art Cruz κάνει καλή δουλειά. Η οργή, ο τσαμπουκάς, το attitude είναι ακόμα εδώ απλά δυστυχώς ο πήχης για τους ίδιους πλέον είναι πολύ ψηλός και ίσως το απλά καλό δεν αρκεί.

John Dolmayan

Ο drummer των System Of A Down, προφανώς κι αυτός δέσμιος του ότι δεν μπορούν να συγχρονιστούν πλέον καλλιτεχνικά οι Malakian και Tankian,αποφάσισε να κυκλοφορήσει τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, ο οποίος περιλαμβάνει μόνο διασκευές από μια ευρεία γκάμα ειδών. Έχοντας μαζί του τον Tankian να τραγουδάει Bowie και Talking Heads, αλλά και τον M. Shadows να τραγουδάει Radiohead (μαζί με τον Tom Morello) το εγχείρημα αποκτά ένα ενδιαφέρον ενώ είναι αλήθεια πως όλα τα τραγούδια έχει προσπαθήσει να τα φέρει στα μέτρα του και να τα αλλάξει κάπως. Όμως, γενικότερα, τίποτα το σπουδαίο ή το ιδιαίτερα άξιο αναφοράς δεν μένει μετά από μερικές ακροάσεις του "These Grey Men".

All Time Low

Ο δρόμος που βαδίζει ο Alex Gaskarth και η μπάντα του απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί εύκολος. Αν χρειάζεται ένα Χ ταλέντο κι ένας Υ κόπος για να καταφέρεις να σπάσεις το τείχος του πραγματικού mainstream, οι ποσότητες που απαιτούνται για να κρατηθείς εκεί είναι πολύ μεγαλύτερες. Το "Wake Up, Sunshine" δεν είναι πραγματικά κακό. Είναι όμως αρκετά άνισο για να προβληματίσει όποιον μη ταγμένο με την μπάντα ή την σκηνή. Όπως και να έχει, το "Monsters" είναι εκεί για να απαλύνει τα παράπονα.

Check also (ή και όχι): Lost Society - "No Absolution", Twin Atlantic - "Power"

Meanwhile in Greece
Εγχώρια & μοντέρνα

Full House Brew Crew

Το «παιδί» του Βαγγέλη Καρζή έκανε φέτος το τρίτο του βήμα. Εξακολουθεί στην πορεία των δύο πρώτων και ειδικά του προηγούμενου, με το groove και το metal να παντρεύνται και πάλι επιτυχημένα. Τούτη τη φορά έχουμε έναν ελαφρώς λιγότερο μεταλλικό και περισσότερο rock προσανατολισμό, αλλά οι μπύρες παραμένουν μπύρες. Και το "Bare Knuckle" σηκώνει σίγουρα 2-3 στην καθισιά του. Θετική εντύπωση κάνουν και η μπομπάτη παραγωγή, αλλά και ο πολύ καλός ήχος. Ωραίος δίσκος, τώρα πρέπει να δείξουν ότι έχει έρθει η ώρα για το παραπάνω βήμα.

Furor

Στον άγονο για μοντέρνους ήχους ελληνικό μουσικό μικρόκοσμο, η παρουσία των Furor είναι αξιοθαύμαστη. Από το ξεκίνημά τους ακολουθούν μία τελείως δική τους πορεία, προχωρώντας βήμα-βήμα με υπομονή κι επιμονή. Το "Love" βρίσκει την τετράδα από την Αθήνα στα καλύτερά της. Ο ήχος είναι ουσιαστικά heavy. Τα riff και τα δίμποτα είναι έτοιμα για σανίδι και pits. Η παραγωγή είναι προσεγμένη χωρίς να χάνει την οργανικότητά της. Οι ιδέες που ξεφεύγουν από προφανή core πλαίσια δίνουν το κάτι παραπάνω.

System Decay

Οι Αθηναίοι είναι παλιοσειρές στον χώρο του metalcore, μιας κι έχουν μια δεκαπενταετία στην πλάτη τους. Το φετινό "Crown" είναι ο τρίτος και μάλλον καλύτερος δίσκος της καριέρας τους. Ο ήχος είναι προσεγμένα γυαλισμένος ώστε να μη σταματήσει να σε κόβει όταν σε ακουμπήσει, τα riffs δε φοβούνται να γκρουβάρουν και τα φωνητικά δε φοβούνται να κλίνουν προς το metal. Οι οπαδοί του είδους ας τιμήσουν, οι System Decay τα καταφέρανε πολύ καλά.

Jaded Star

Μετά από πέντε χρόνια απουσίας, η Maxi Nil έβγαλε από τον πάγο τους Jaded Star κι επέστρεψε με δεύτερο άλμπουμ. Οι ατμόσφαιρες και οι σκούρες αποχρώσεις του ντεμπούτου μένουν πίσω. Τα πλήκτρα αυτή τη φορά έχουν εντελώς διαφορετικό στόχο. Το στυλ του "Realign" είναι μοντέρνο σε υπερθετικό βαθμό. Οι κιθάρες και τα ρυθμικά υπακούν πιστά στο μικρόφωνο. Όλη η ψυχή του δίσκου βρίσκεται στις γραμμές και τη χαρακτηριστική χροιά της μπροστάρισσας.

Hilltops Are For Dreamers

Είναι πολύ ευχάριστο όταν ακούς συγκροτήματα από τη πατρίδα (ασχέτως αν η βάση τους είναι στην Αγγλία) να προσπαθούν και να βγάζουν τόσο καλές κυκλοφορίες. Με μικρά και σταθερά βήματα οι HAFD μας έδωσαν δύο EPs μέσα στο 2020 με το πρώτο -και βασικότερο- ομότιτλο να αποτελεί ένα ευχάριστο μείγμα από metalcore και melodeath με όμορφες μελωδίες, άριστο παίξιμο και πολύ ενδιαφέρουσες συνθέσεις. Ανυπομονούμε για το full-length ντεμπούτο τους (το οποίο μπορείτε αν θέλετε να σπονσοράρετε εδώ) που με βάσει τις πρώτες ενδείξεις θα πρόκειται για κάτι σουπερ δυνατό!

New kids on the block
Υποσχόμενα ντεμπούτα

Those Damn Crows

Το νέο πουλέν των Βρετανών στο χώρο του hard rock έρχεται από την Ουαλία και με το δεύτερο άλμπουμ τους βρέθηκε στην αγκαλιά της Earache, πιθανότατα για να αξιοποιηθεί η τεχνογνωσία που απέκτησε με την ανάδειξη των Rival Sons. Οι Those Damn Crows βέβαια είναι λίγο πιο hard και λίγο πιο μοντέρνοι, και είναι σαφές ότι πλασάρονται προς το κοινό των πολύ δημοφιλών στο νησί Alter Bridge, των (παλιών) Shinedown και των Black Stone Cherry. Έχουν αρκετά καλά δομικά στοιχεία, αλλά έχουν και κάμποσο δρόμο να διανύσουν μέχρι να γράψουν τραγούδια που θα ξεχωρίσουν. Μια ευχάριστη προσθήκη στον ήχο, που ως τώρα οι προσδοκίες προηγούνται της πραγματικότητας, αλλά θα τους έχουμε σε στενή παρακολούθηση.

Nova Twins

Ο πολύς κόσμος τις έμαθε από τη συνεργασία τους με τους Bring Me The Horizon. Αυτό όμως είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου για τις δύο κοπέλες από το Λονδίνο. Το "Who Are The Girls" είναι ένα από τα πιο solid ντεμπούτα της χρονιάς που έφυγε στον ευρύτερο σύγχρονο ήχο. Ο συνδυασμός hip-hop με μοντέρνα ροκ λογική και punk ξεσπάσματα ακούγεται πιο φρέσκος απ' ότι θα ήλπιζε ακόμα και ο πιο αισιόδοξος nu-metal οπαδός. Το νεύρο και το κέφι που βγάζουν έχουν τόση ένταση που οποιαδήποτε σκέψη για ταμπέλες και είδη μοιάζει τουλάχιστον άτοπη.

Kill The Lights

Τι κι αν έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια από τότε που το "The Poison" κατακτούσε τον κόσμο. (Τι θα πει «το ποιο;») Τι κι αν οι εναλλαγές από brutal κουπλέ σε υπέρ-γυαλισμένα ρεφραίν έχουν φύγει από τη μόδα. Ο Michael 'Moose' Thomas με εκείνον τον ήχο καθιερώθηκε, εκείνον ξέρει, κι εκείνον αγαπά. Η απόφασή του να επιστρέψει με φίλους και γνωστούς ήταν αναπάντεχα ευχάριστη. Το "Sinner" χωρίς να αλλάζει τη ροή της ιστορίας, είναι μία δουλειά που δύσκολα θα αφήσει ασυγκίνητο όποιον αρέσκεται σε σύγχρονα heavy ακούσματα.

Tallah

Άτιμο πράγμα ο νεποτισμός. Έλα όμως που κάθε μια στο τόσο πετάγεται κάτι σοβαρό στο οποίο συμμετέχει συγγενικό πρόσωπο κάποιου άλλου γνωστού προσώπου. Το αυτό συνέβη στην περίπτωση των Tallah. Ο Max Portnoy είχε απασχολήσει ξανά στο παρελθόν, αλλά μόνο λόγω ονόματος. Εδώ υπάρχει κάτι παραπάνω. Δεκτόν, αυτό το παραπάνω είναι οι πρώιμοι Slipknot. Πέρα από αυτό όμως το "Matriphagy" βγάζει τόσο νεύρο και τόση όρεξη για κοπάνημα, που ξεπερνιούνται σχόλια για έλλειψη πρωτοτυπίας και cringey concepts και φαμίλιες.

Yours Truly

Το λένε pop-punk και είναι απλό. Δεν χρειάζονται παράξενες δομές. Ούτε παράξενα κόλπα στις μελωδίες. Ούτε τίποτα παράξενο βασικά. Πιασάρικα κουπλέ και ακόμα πιο πιασάρικα ρεφραίν. Καθαρή χροιά και ακόμα πιο καθαρή παραγωγή. Η παρέα από την Αυστραλία τα έχει όλα. Το "Self Care" αστράφτει απ' την αρχή ως το τέλος. Η Mikaila Delgado δεν χρειάζεται να προσπαθήσει για να κλέψει την παράσταση. Με λιγότερο γυάλισμα θα μπορούσαν να κλίσουν ακόμα περισσότερο προς την όμορφη, εναλλακτική πλευρά τους. Χρόνος για να αποφασίσουν υπάρχει άπλετος.

  • SHARE
  • TWEET